Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
) !
Ik moet eerlijk zeggen dat ik af en toe ook echt moest janken in het begin, maar dat komt omdat muziek ook heel makkelijk emoties bij mij losmaakt. 
lovemeintje schreef:hallo,
kennen jullie ook de druk in/op je hoofd?
je wilt je hoofd schudden of uit je lichaam stappen omdat de druk te groot word?
hoort dit ook bij hyperventilatie/angst?
Wat een verhaal.. In je tekst is je stress gewoon 'voelbaar', als het ware
Bij mij helpt het wel als ik in me bed lig om mijn handen op me buik te leggen. Of je moet gewoon een rondje gaan rennen en dan niet in slomotion, maar echt op een hard tempo zodat je er niet aan kan denken. Zingen wil ook nog wel is helpen. 
dan word ik boos van frustratie


Dus ik naar het ziekenhuis gestuurd voor hartfilmpje en bloedprikken. Nou niks bijzonders gezien op dat hartfilmpje alleen dat me hart sneller gaat dan normaal. Ze hebben het maar gegooit op hyperventilatie.
Had wel ook B12, ijzer en foliumzuur tekort.
Nou ben toch maar de supermarkt in blijven gaan, anders kom ik daar ook niet meer.
Je moet het niet zover laten komen dat je straatvrees of een angststoornis gaat ontwikkelen.
) viel ik gewoon weg; geen ademhaling, hartslag ineens extreem laag en ze kregen geen contact meer met me. Geloof dat ze daar behoorlijk van zijn geschrokken. Ik zelf naderhand ook, want heb het zelf niet meegekregen.. Maar ik leef nog en dat is voor mij het bewijs dat ik er niet bang voor hoef te zijn.
Was daarvoor al niet bang voor het hyperventileren zelf, maar meer voor de reacties van de mensen om me heen (wat zullen ze wel niet van me denken: aanstelster! ) en voor de pijn (ivm gebroken ribben in het verleden). Maar vooral wat mensen van me denken kan me dagen bezig houden en zelfs uit m'n slaap houden. Ben zó bang dat die leraressen bijvoorbeeld dachten dat ik het deed om aandacht te krijgen! Inmiddels is dat er wel een beetje uit (mede door hele fijne gesprekken met één van de twee leraressen en het vertrouwen van de andere lerares dat ik wel degelijk iets kan)
) > gepraat op school met lerares (die zag me letterlijk instorten vanuit een klaslokaal) sta ik nu weer sterker in mijn schoenen dan ooit. Nu ik dit type tenminste, morgen kan weer anders zijn. elke donderdag blijf moeilijk voor me en zeker de dagen rondom de 20e..
)