MamboBeach schreef:Chiqa, ik wil de mensen er echt niet van overtuigen dat andere mensen kinderen moeten krijgen, dat wordt nu voor de zoveelste keer aangehaald. Zou je dat voor mij willen quoten, waar wij erop hameren dat jullie aan de kids moeten?

Goed heb toevallig even wat tijd nodig, je had ook zelf even terug kunnen lezen 
anneliesdj schreef:Toen ik zwanger werd van mijn zoon was dat erg onverwacht en voor die tijd heb ik altijd gezegd dat ik niet zo nodig kinderen hoefde, het leek me maar lastig. Maar als je dan voor het eerst de baby voelt bewegen, je ziet die armpjes en beetjes op de echo, dan kun je toch niet geloven dat er mensen zijn die zo'n kindje willen weghalen, eigelijk gewoon vermoorden.
MAW dan overkomt je iets schitterends, iets wat je voor geen goud meer zou willen missen?
Hmm....AL kreeg ik geld tóe, wég dr mee
Is dat te bevatten?
anneliesdj schreef:Als je 'dat kind ter aarde pleurt' sta je er vanzelf achter, het klinkt allemaal zo cliché maar hoeveel moeders zijn er niet die hun kind voor adoptie hebben opgegeven en na de geboorte ineens toch het kind willen houden?
En als je dat kind dan echt niet wilt, dan is adoptie toch een goede keuze? Het is iig beter om het kind een kans te geven dan het te vermoorden voor het uberhaupt de kans heeft gehad zijn mening te geven.
Maw, mss komen die moedergevoelens ooit nog?
(Alsjeblieft niet zeg
)
sabje1985 schreef:en ik denk ook niet dat als het kind er is dat je dan ongelukkig bent hoor dat heet moedergevoel.Als je misschien kinderen straks krijgt weet je pas wat dat echt is en dan kun je vast je zelf wel voor je hoofd slaan dat je ooit gezegt heb waarom moeilijk doen als het makkelijk kan
Maw. ik kan mij voor mijn hoofd slaan dat ik dr nog geen een heb gemaakt oid?
Ga ik nu iets missen?
anneliesdj schreef:toen ik zwanger werd, ik had geen stabiele woon/werksituatie en heb kinderen altijd maar 'eng' gevonden, ik heb altijd om het hardst geroepen dat ik geen kinderen wilde.
Toch ben ik blij dat ik mijn zoon heb laten komen, met een beetje hulp was de woon/werksituatie zo gefixt en dat moedergevoel komt vanzelf tijdens je zwangerschap.
Als ik mijn zoon nu rond zie lopen moet ik er werkelijk niet aan denken dat ik ooit stiekem heb gedacht dat een abortus misschien wel een makkelijkere weg zou zijn, kan me niet voorstellen dat je zo'n lief en onschuldig wezen moedwillig om het leven brengt, puur uit egoisme.
Maw, iedere vrouw heeft voorgeprogrammeerde moedergevoelens, ik heb ze niet, wat nu? En toen?
Ben maar gestopt, anders wordt het helemaal zo langdradig.(Had er not tientalllen quootes uit kunnen halen) waaruit ik het gevoel krijg dat 'het allemaal wel op zijn pootjes terecht komt' als er zo'n apparaat rondhobbelt.
Erg opdringerig als je het mij vraagt 
Oja hier nog eentje
notabene je eigen woorden;
MamboBeach schreef:Iedereen zijn gevoel is anders, tuurlijk! Maar ik moet echt eerlijk zeggen dat ik nog nooit iemand ben tegen gekomen die heeft gezegd spijt te hebben van zijn of haar kind... .
Mss toch maar accepteren dat er echt nog vrouwen zijn die dr geen ene drol om geven?
Of hun leven dr niet door willen laten vergallen?
Dan nog een vraag, wat lees jij hier eigenlijk? Y