Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-11-21 22:49

Geplaatst door de TopicStarter : 14-11-21 22:49

Wel helemaal zelfstandig is het ook niet (echt). Ik kan ze altijd telefonisch bereiken etc maar ze is wel elders aan het werk. Ik dacht wel dat haar moeder nog even langs kwam nadat ik klaar was met voeren in de ochtend om wat te helpen. Voeren zal wel lukken denk ik, het zal juist wat zoeken zijn hoe ik het praktisch het beste aanpak maar ik denk dat we dat morgen ochtend nog samen zullen doen.

Het ding is dat mijn brein na het afgelopen jaar echt een beetje een zeef is geworden waardoor het lijkt alsof ik dingen niet goed opneem. Het duurt even voor ik het verwerk, maar merk achteraf wel als ik het probeer te herhalen in mijn hoofd dat het wel ergens zit. Ik ga sowieso proberen notities te nemen waar het kan. Dat heeft mij destijds op mijn stage waarbij ik ook grotendeels alleen aan het werk was met de stalwerkzaamheden wel wat geholpen.

Bazin ging ook wel een overzicht maken van de stal met de namen van de paarden want gezien er bepaalde paarden familie zijn van elkaar zijn ze soms moeilijk uit elkaar te halen schijnt. Dus ik hoop dat ze dat gedaan heeft. Samen met een lijstje van in welke volgorde ik alles het beste doe. Ik had zelf al het idee om morgen eens alle stalbordjes af te gaan en op te schrijven hoeveel scheppen voer er in totaal van elk voeder gegeven moet worden zodat ik meteen al beter kan inschatten hoeveel ik moet meenemen op mijn ronde

Maar misschien is dat niet nodig. Enfin, het is nu gewoon afwachten zeker.

Overigens helemaal het 1-jarig bestaan van dit topic gemist. Heb een druk lang weekend gehad, samen met mijn vriend. Ik ben er eigenlijk niet kwaad om dat ik het vergeten ben, betekent toch dat, ondanks mijn vrees ik wel op een ander punt ben dan toen.

Bedankt dames voor de geruststellingen :knuffel:

**Geplaatst**: 14-11-21 23:41

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 14-11-21 23:41

Succes morgen!

Komt wel goed, ervaring met paarden zit in jouw lijf!
Voor de rest beter iets te veel noteren of vragen dan te weinig:)

**Geplaatst**: 15-11-21 00:06

Geplaatst: 15-11-21 00:06

Lijstjes maken is altijd handig en vragen stellen is altijd goed, dus wees vooral niet bang om dat te doen. Laat alleen maar zien dat je echt je best doet om het goed te doen

Heel veel succes morgen en sterkte met de zenuwen!

**Geplaatst**: 15-11-21 01:25

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-11-21 01:25

Veel succes morgen.
Leg jezelf niet teveel druk op. Alles hoeft niet in één keer goed. En zelfs als de baan niet is zoals je hoopt of als het niet lukt, weet dan dat er nieuwe mogelijkheden komen. Ik hoop dat het je vooral plezier brengt.

**Geplaatst**: 15-11-21 09:47

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-11-21 09:47

Ik duim voor je Kaat!

**Geplaatst**: 15-11-21 11:05

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-11-21 11:05

... ik duim mee!

**Geplaatst**: 15-11-21 11:35

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-11-21 11:35

Succes kaat! Ik duim voor je ! En je gaat dat goed doen!

**Geplaatst**: 15-11-21 18:43

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-11-21 18:43

De eerste dag een nieuwe baan is altijd stress.
En niemand verwacht dat je alles perfect doet op een eerste werkdag, in geen enkele baan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-11-21 19:49

Geplaatst door de TopicStarter : 15-11-21 19:49

Het was echt heftig. Fysiek zwaar onderschat. Ik heb eigenlijk quasi geen tijd gehad om even een pauze te nemen want het werk dat ik doe gebeurd te traag. Ik had het idee dat ik al op 101% aan het draaien was. Het is ook heel erg wennen om met die grote, frisse sportpaarden te moeten werken. Ik ben mijn koudbloedjes gewend (al kan Boris er ook wat van). Geen brokken gevallen, of althans, niet echt buiten; bijna omver gelopen te zijn, paard op mijn teen gehad te hebben en een schok van de stroomdraad waardoor het paard dat ik vasthad ook serieus verschoot. Het is heel veel gerek en gesleur en van her naar der geloop. Ik denk dat ik iets van 13 (?) stallen volledig heb ingestrooid. Het voeren was wel nog oké. Het is ook sleuren met veel grote plakken hooi maar doenbaar an sich.

Op het laatste bij het schoonvegen van de stal merkte dat ik écht, écht niet meer kon van de vermoeidheid en begon spontaan te huilen. Ik heb me dan rechtgetrokken en verder gedaan. Maar bij het afscheid nemen toch de moed bij elkaar gesprokkeld om te zeggen dat ik toch twijfel met het contract te ondertekenen. Dat ik deze week wou afwachten. Toen ik haar aansprak begon ik echter meteen weer te janken. Ze had er wel begrip voor en zei dat het werk wat we vandaag deden eigenlijk vroeger door 3 man werd gedaan. Dat het ook de zwaarste dag is vd week ivm leeghalen stallen en dat de andere dagen rustiger zijn. Ik heb uiteindelijk ook van 8 tot bijna 15u gewerkt en ca. 18,5 km gestapt

Toen mijn mama me kwam halen begon ik weer te huilen en eigenlijk kan ik nu nog altijd in tranen uitbarsten. Ik heb meteen een warm bad gepakt in de hoop mijn spieren nog een beetje ok te krijgen voor morgen maar ik heb echt overal pijn. Mijn lijf kan het eigenlijk niet aan. En ergens wist ik dat op voorhand (dmv gelijkaardige stage paar jaar terug), maar het leek inhoudelijk minder zwaar. Ik heb het natuurlijk ook niet in mijn voordeel dat ik zo klein ben, want alles vergt meer van me. Na mijn bad eigenlijk meteen even proberen slapen. Waarin ik merkte dat ik vast zat in mijn ontkenningsfase (dit is niet gebeurd, dit is niet echt, ik moet morgen niet terug), wat niet heel gek was gezien ik ook weer lichtjes hallucineerde in mijn dissociatieve modus waarin ik beland was daar in bad.

Mijn mama zei dat ik 3 dagen opzeg tijd heb bij een nieuwe job en dan direct kan stoppen dus ik vrees dat ik dat wel ga doen. Ik vind het k*t want de eigenaresse wil wel dingen bekijken om het minder zwaar te maken en heeft morgen ook daarom tijd gemaakt om nog te helpen. Ze heeft ook dringend iemand nodig. Maar ik kan mezelf niet voorbij lopen. Buiten het fysieke werkt het ook niet bepaald positief op het mentale stukje..

**Geplaatst**: 15-11-21 20:19

Geplaatst: 15-11-21 20:19

Ik vind dat je echt onwijs trots op jezelf mag zijn.
Dit is écht ontzettend veel!
En als dit eerder door 3 gedaan werd, is dit niet jou plekje, hoe goed ze het ook bedoeld te willen helpen, dit is niet goed voor je.

**Geplaatst**: 15-11-21 20:36

Geplaatst: 15-11-21 20:36

moonfish13 schreef:
Ik vind dat je echt onwijs trots op jezelf mag zijn.
Dit is écht ontzettend veel!
En als dit eerder door 3 gedaan werd, is dit niet jou plekje, hoe goed ze het ook bedoeld te willen helpen, dit is niet goed voor je.

Eens. Belachelijk dat dit zo gebeurt en gevraagd is van je. Niet ok dus!

**Geplaatst**: 15-11-21 20:47

Geplaatst: 15-11-21 20:47

Citaat:
Ze had er wel begrip voor en zei dat het werk wat we vandaag deden eigenlijk vroeger door 3 man werd gedaan

Ze vraagt dus het onmogelijke en je draagt meer verantwoordelijkheid dan nu van je kan worden verwacht. En het is onveilig.
Ben je überhaupt wel verzekerd via deze werkgever?
En daarbij: Je hebt al een tijd niet zoveel fysiek inspannend werk gedaan. Dus dat moet je langzaam opbouwen.
Maar één tip: wegwezen!

Ps. Ga jezelf niet verwijten. Je hebt het goed gedaan.Vervelend voor haar dat ze geen medewerkers vindt, maar dat is niet jouw probleem.

**Geplaatst**: 15-11-21 21:01

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-11-21 21:01

Je mag best trots zijn. Je hebt werk verricht van 3man. Ik zou ook paraplu zijn hoor, stallen is zwz al zwaar. Maar uiteindelijk heb je het toch wel lekker gedaan .. rust maar lekker uit. Je hebt het verdiend.

Ik zou eigenlijk nog 1dag proberen, als het morgen nog een zware dag is. Stop je er toch gwn mee.. maar ik voel jou niet natuurlijk. Je moet zelf doen wat voor jou goee is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-11-21 21:32

Geplaatst door de TopicStarter : 15-11-21 21:32

Even voor de duidelijkheid, ik was niet alleen aan het werk vandaag. Zij heeft met me mee gewerkt. Ik heb één kant van de stallen gedaan, de andere kant heeft zij zelf nog moeten doen nadat ik ben vertrokken. Ze had nu ook wel geregeld dat er nog iemand kwam helpen volgende week maandag, dus het is niet dat ze er niet om geeft. Maar ideaal is anders natuurlijk. Ik heb eigenlijk wel heel veel respect voor die vrouw dat ze dat bedrijf slechts onder een paar mensen runt en daarnaast nog andere dingen doet.

Ik vind het zelf echt helemaal niet fijn om te moeten stoppen. De people-pleaser in mij kan daar echt niet tegen. Ik vind het erg dat ik haar zo in de problemen help. Maar langs de andere kant maak ik mezelf gewoon stilaan weer kapot zoals vorige keer. Ik had naar mijn intitial gut feeling moeten luisteren en er gewoon niet aan begonnen. Maar het was dichtbij en het was iets.

**Geplaatst**: 15-11-21 21:41

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 15-11-21 21:41

Je hebt het geprobeerd, bent een ervaring rijker en weet iets beter waar je naar moet zoeken in een baan.
En zo te lezen, heb je op een volwassen manier aan kunnen geven dat deze baan geen match voor je is.
Dat zijn positieve dingen hoor.

**Geplaatst**: 15-11-21 21:49

Geplaatst: 15-11-21 21:49

Hé TS, Dat je hier bent begonnen, is logisch en het siert je. Wanneer je dat niet had gedaan, had je waarschijnlijk nu nog steeds je afgevraagd of je het toch niet had moeten proberen.
Je doet je uiterste best. Je bent niet verantwoordelijk voor de uitkomst daarvan. Je brengt haar niet in de problemen. Zij kiest om meer te doen dan ze aan kan met beperkte hulp (dat is geen veroordeling, maar een constatering).
Mocht je morgen wel heen gaan, overleg wat je vandaag hebt ervaren en wat haalbaar is. Het mesten van de stallen hoeft niet persé op één dag.
Sterkte met het besluit en de spierpijn

Laatst bijgewerkt door senna21 op 15-11-21 22:16, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-11-21 22:12

Geplaatst door de TopicStarter : 15-11-21 22:12

Goh ja ik moet het nog concreet uitspreken dat ik wil stoppen. Ik heb wel hints gegeven als in nog niet het contract te willen tekenen en toe te geven dat ik twijfel of ik het wel allemaal aan kan. Maar ze lijkt me niet kwijt te willen uiteraard dus bied dan tegenvoorstellen aan om het werk te verdelen. Ik wil het uit beleefdheid wel live bespreken, dus morgen ga ik nog langs om te helpen. Het probleem is echter dat ik face to face vaak niet kan uitspreken wat ik werkelijk denk om een ander niet te willen kwetsen of teleurstellen. Ik denk wel dat ik het wel ga kunnen als ik gevraagd word om het contract te tekenen, want dan kan ik gewoon weigeren dat te doen en makkelijker uitleg geven.

Weet je, ik hoef zelf niet betaald te worden als dat haar helpt de schade wat te beperken. Zo redelijk ben ik dan nog wel (of ben ik dan ook weer te lief?)

**Geplaatst**: 15-11-21 22:20

Geplaatst: 15-11-21 22:20

Als het werk is, en dat is het, omdat je er verantwoordelijk voor wordt gemaakt, ben je echt te lief.
Mocht je dit als een stukje dagbesteding willen doen, dan doe je het samen en maar een paar uurtjes per dag. Ben je dan wel verzekerd?
Wanneer het uitspreken niet lukt, vraag dan hulp. Je bent het waard om voor jezelf op te komen.
Ik denk dat dit gewoon niet de match is. Sterkte en wees lief voor jezelf.

**Geplaatst**: 16-11-21 02:32

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 16-11-21 02:32

Ik zou niet wachten tot je wordt gevraagd om het contract te ondertekenen, maar het morgenochtend meteen zeggen zodat jij het direct kwijt bent en zij nog tijd heeft om andere hulp te vinden voor de dagen dat jij er zou zijn.
Jammer dat het niet matcht, maar je hebt het geprobeerd! Zie het als een ervaring en leerweg! :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-11-21 10:58

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 16-11-21 10:58

Ik ben al klaar voor vandaag. Ze was er niet, maar had wel al een bericht gestuurd in de ochtend zoals jij had aangegeven Cayenne en de aanwezige persoon verwittigd dat het mijn laatste dag was.

Niet veel later kreeg ik een appje dat ze de andere werknemer al had gestuurd en ik mocht stoppen. Ze vond het spijtig dat ik het geen nieuwe kans wou geven. Ik heb haar daarvoor bedankt voor de goede uitleg en 't werk dat ze gestoken had in het maken van de infofiches.

Gelukkig kon mijn papa mij meteen komen halen. Ik heb mijn werk wel snel nog afgemaakt waar ik mee bezig was. Zodat mijn collega gewoon aan een nieuwe taak kon beginnen.

Ik ben er niet kwaad om. Zelf voeder scheppen was zwaar vandaag. Mijn armen hebben erg afgezien van gisteren en ik merkte dat ik alles ook wat op automatische piloot deed. Dus vandaag rustig aan doen om te herstellen en dan zien we wel weer.

**Geplaatst**: 16-11-21 11:55

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 16-11-21 11:55

Duidelijk. Punt er onder even uitrusten en op naar de volgende sollicitatie. Kijk als de vrouw 3 medewerkers nodig heeft en dit werk alleen gaat doen met een nieuwe jonge kracht→ dan had ik haar van te voren al kunnen vertellen dat die nieuwe jonge kracht dit niet aan zal kunnen (los van jouw problematiek hoor Kaat) en dat het zo dus niet werkt. Klinkt hard, maar zoiets noem ik eigen schuld dikke bult en heeft dus niets met jou te maken.
Als ze dit goed had georganiseerd, voldoende personeel waardoor jij rustig had kunnen inwerken, dan had een maand later als je jezelf wat meer op je gemak voelt er een tandje bij gekund. Dit alles in een natuurlijk proces. Maar niet gelijk gaan "voor de dood of de gladiolen en volle bak vooruit". Zo werkt het niet.

**Geplaatst**: 16-11-21 19:53

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 16-11-21 19:53

Ts goed dat je het geprobeerd hebt en ook een keerpunt voor jezelf . Voor werk wat fysieker wat zwaarder is geef gewoon aan dat je een langere periode geen fysiek werk hebt gedaan en dat je het wat rustiger wilt opbouwen .
Naar mij ervaring is het als je dingen bespreekbaar maakt ook veel mogelijk werkgevers willen echt wel meedenken .
Dus bv zo 1e week dan gewoon helft van de uren maken en zeker niet meteen voor fulltyjob gaan .

**Geplaatst**: 23-11-21 11:54

Geplaatst: 23-11-21 11:54

Hey Kaat

ik wou je dit toch laten weten, ik ben niet zo iemand die veel typt.. ik lees wel al altijd mee..moh dit moest ik melden. Je hebt al zoveel bereikt, zo een grote weg af gelegd, met vallen en opstaan. Maar wow je bent al hoog geklommen meid. houden zo! tkomt goed met je.ik ben er gerust in! En werken zal je nog wel genoeg. Alles op z'n tijd.. Ik las een berichtje dat je getypt had in een ander forum en ik werd er zo blij van

. Je mag trots zijn op jezelf . Knuffel.

**Geplaatst**: 23-11-21 12:20

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 23-11-21 12:20

Deze post maakt me erg blij Candy Amanda!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-11-21 00:57

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 26-11-21 00:57

Dank voor de lieve berichtjes dames. Wat leuk dat je mijn post bent tegengekomen Candy en de tijd hebt genomen om zo'n lief berichtje te typen voor me. Dankjewel

Het gaat vrij goed met me. Maar ik ben ook niet echt met iets bezig buiten de dagelijkse verzorging van de dieren in de week en met wat creatieve projectjes. Mijn mama vond het wijs dat ik even werk on hold zet tot mijn verhuis omdat het in de stad ook makkelijker zal zijn om iets te vinden. Probleem is wel dat mijn arbeidsongeschiktheid eindigt eind december. Als die niet verlengd wordt dan zal OCMW uiteraard aandringen dat ik begin met werken of althans werk zoek. Alleen functioneer ik vrij goed momenteel. Mentaal ben ik best stabiel maar ik word hier ook niet uitgedaagd en uit mijn comfortzone gehaald. Mijn vaste huisarts is out tot eind december. Mijn andere huisarts die ik vertrouw zit in Gent, maar dat is praktisch moeilijk te doen van hieruit. (Niet onmogelijk, maar veel gedoe) Voor de VOP premie heb ik papieren nodig van specialist ivm mijn diagnose. Maar ik heb niet echt een vaste psychiater en ik heb swso een doorverwijzing nodig denk ik. Ik ga wel eens contact opnemen met de psychiater van de paaz waar ik eerst zat en hoop dat ik daar terecht kan zonder doorverwijzing. Gaat wel raar doen want de laatste keer dat ik haar zag was in een niet bepaald positieve context.

Eigenlijk is dat precies een jaar geleden. Op 24 november werd ik geweigerd voor een verdere opname. Op 25 november sloegen bij mij de stoppen door en ondernam ik een poging. Ik herinner me nog heel veel van dat moment. Ik was op en smeekte de psychiater om mij uit mijn lijden te verlossen. Ik voelde me zo hulpeloos. Deze nacht bracht ik door in isolatie. Morgen zou ik opstaan met de politie voor mijn neus. Ik zou geen afscheid meer kunnen nemen van mijn beste vriend op de afdeling. Ik werd overgebracht naar een ander ziekenhuis en vanaf daar worden mijn herinneringen slechts flarden. Zelf tot de dag van vandaag, bijna een jaar later, weet ik nog altijd niet exact wat er toen gebeurd is. De medicatie toen (en potentieel ook wel trauma) hebben mij letterlijk gehersenspoeld.

Ik lig hier nu in bed en ik merk dat ik het er moeilijk mee heb. Ik durf niet met vertrouwen te zeggen dat ik blij ben dat ik nog leef. Maar ik ben ook niet ongelukkig dat ik nog leef. Ik ben deels dankbaar voor de positieve dingen die dit jaar gebeurd zijn. Maar ook erg verdrietig voor de heftige dingen.

En ik ga eerlijk zijn dat ik ook wel bang ben voor wat er gaat komen. Bang, maar ook nieuwsgierig en opgewonden. Ik heb oprecht geen idee wat ik wil doen. Wel een idee wat ik niet wil doen. (Dan zou je toch moeten weten wat je wel wilt lijkt me? Toch is dat niet zo) Terug werkelijke verantwoordelijkheid en verwachtingen. Ik ben ook wel angstig voor de feestdagen. Ik ga voor het eerst de familie van mijn vriend zien en zulke gelegenheden leiden altijd tot een heleboel vragen. En ik weet oprecht niet hoe ik eerlijk kan antwoorden op van die praktische vragen van wat ik nu doe, zonder in de grond te zakken van schaamte. Want een heel positief beeld schept dat natuurlijk niet over mij..

Ondanks het feit dat het op dit moment wel oké is toch nog heel veel kopzorgen onder het oppervlak.