Bokt.nl

Wendy schreef:

Ik heb er over na zitten denken, maar ik denk dat het gedeeltelijk te maken heeft met de nadruk op het "moeten" eten. Voor mezelf heb ik destijds vrij makkelijk de omslag kunnen maken naar voedingsmiddelen die voor mij veilig waren, niet vanuit een regulier eetpatroon, maar vanuit het montignac dieet. De goede onderbouwing van dat dieet maakte dat ik kon accepteren dat ik zoveel kon eten als ik wilde, zo lang ik maar gebruik maakte van die veilige categorie.

Door de nadruk op het moeten (met de eetlijsten), ga je meteen een strijd aan, waardoor automatisch veel nadruk komt op het eten. Terwijl het eetgestoorde gedrag een symptoom is. Zodra je de oorzaak aanpakt, dan zal ook het eetgestoorde minder worden en uiteindelijk verdwijnen.
Ik houd er niet van als mensen me in detail voorschrijven wat ik moet doen, vandaar dat ik ook zei dat eetlijsten niets voor mij zijn. Ze zorgen voor weerstand. Leer mij wat "veilige" voeding is, en dan zoek ik het zelf wel uit. Daar heeft niemand mij voor hoeven "breken".

Therapeuten zeggen altijd dat je het uiteindelijk zelf moet doen. Maar waarom dan eerst de mensen afbreken? Ik schrik er echt van hoe er naar mensen met een eetstoornis gekeken wordt.
Ja, je hebt eetgestoorde gedachten, maar je bent niet gek! En er is al helemaal niks mis met je als je een eetstoornis hebt. Juist meer zelfvertrouwen helpt voor zelfacceptatie, ik denk echt dat er in de huidige therapie veel zaken zijn die averechts werken, waardoor het (in mijn ogen) onnodig veel energie kost.
Ik had er denk ik nooit zo sterk uit kunnen komen als ik een dergelijke therapie had ondergaan.

Broccoli schreef:

Ik kan me alleen maar bij je aansluiten Wendy.

Zelf ben ik 4x opgenomen geweest in een kliniek. Ik kwam daar geen steek verder, viel telkens weer terug zodra ik de deur achter me dicht trok. Er zat zo een ontzettende druk op 't eten en aankomen dat ik dat niet vol kon houden. De oorzaak waar ik mijn eetstoornis voor nodig had werd totaal aan voorbij gegaan. Toen ben ik uiteindelijk terecht gekomen bij HC, waar ook aandacht aan eten en gewicht werd besteed, maar daarnaast ook ruimte was voor dingen die daarnaast speelde. Bij mij bijvoorbeeld m'n sociale angst en enorme faalangst (meer faalfobie). Ik heb zo ontzettend veel over mezelf geleerd, ook tijdens m'n zeer ernstige ondergewicht. Het is niet altijd zo dat per definitie niets binnen komt als je te laag in gewicht zit.

Ook tijdens m'n boulimia werd er niet alleen maar gewerkt aan het stoppen van de eetbuien. Er werd gewerkt aan het waarom. En dat heeft mij zo veel inzicht gegeven. Ik ben zo veranderd door de therapie op achterliggend oorzaken. Daardoor ook de eetstoornis volledig achter me kunnen laten. Hij heeft geen functie meer voor mij. En ik ken mezelf nu door en door om ook te kunnen voorkomen dat het weer mis zou gaan.

Dani schreef:

Maar denk je niet dat sommigen dat ook nodig hebben? En dat strenge controle ook een stuk veiligheid kan bieden? Ik denk dat er ook een groep eetstoornispatiënten is die graag wil dat een ander even de controle overneemt, dat ze even niet meer om elke hap hoeven te strijden, want het moet nu eenmaal. En dan zal er ook nog een groepje zijn wat zegt slecht tegen die controle te kunnen maar wat eigenlijk gewoon zelf de touwtjes in handen wil houden om veel langzamer op te kunnen bouwen (oftewel, langer door te kunnen gaan met afvallen). Ik kende iemand die zichzelf rustig ten doel kon stellen om de komende maand een halve boterham extra te eten per dag, op een lijstje van zo ongeveer één boterham en 5 happen avondeten. Ja, dat schiet niet op natuurlijk. Zo iemand kan het dus niet aan om het eten volledig zelfstandig op te bouwen en zou, denk ik, juist gebaat zijn bij iemand die wat strenger is.