Bokt.nl

**Geplaatst**: 28-10-21 20:03

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 28-10-21 20:03

mooie update kaat.

**Geplaatst**: 28-10-21 20:45

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 28-10-21 20:45

Fijn! You go girl!

**Geplaatst**: 29-10-21 06:55

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 29-10-21 06:55

Veel succes!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-10-21 11:44

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 31-10-21 11:44

Morgen verhuis ik. Dan is het officieel een einde aan dit hoofdstuk. En hoe ik dacht dat ik het geaccepteerd had, merk ik dat ik rouw terwijl ik hier op de grond zorgvuldig één voor één mijn kleren opvouw en in mijn reiskoffer steek.

Ik had dit echt wel een beetje mijn plekje gemaakt. En dat moet ik nu weer afgeven. Het doet meer pijn dan ik dacht. Het is de zoveelste keer in korte tijd dat ik op een punt van comfort kom en vervolgens weer afscheid moet nemen. Het is vermoeiend. Ik heb geen echte thuis. Ik ben nu gewoon een reiziger die van de ene bestemming naar de andere gaat.

Geen eigen plek om op terug te vallen. Niet veel hechte mensen rondom me. Het is eerlijk gezegd een vrij eenzaam bestaan. Social media helpt daar overigens niet bepaald mee, maar dat is algemeen bekend.

Maar goed, ik heb voor mezelf uitgemaakt dat de enige weg vooruit is. Dat ik de dagen maar moet nemen hoe ze zijn. Dat sommigen goed zullen zijn en anderen weer slecht. Dat nieuwe, spannende dingen doen voor mij altijd een beetje zal voelen als sterven. Dat ondanks ik omringd ben door mensen, me altijd anders en diep van binnen ook wel wat eenzaam zal voelen.

**Geplaatst**: 31-10-21 12:16

Geplaatst: 31-10-21 12:16

Keuzes maken in het leven Kaat doet pijn :knuffel:

Kaatastrof schreef:
Dat ondanks ik omringd ben door mensen, me altijd anders en diep van binnen ook wel wat eenzaam zal voelen.

Kaat dit vind ik heel erg knap van je. Zoveel mensen doen van alles om die universele eenzaamheid, die we allemaal kennen en hebben, te overschreeuwen zodat dit niet gevoeld wordt. WE zijn eenzaam allemaal, ook als je met een lieve partner bent (maakt het leven wel iets gemakkelijker want dan wordt het minder gevoeld). Lieverd er is maar één manier om daar mee om te gaan en dat is die eenzaamheid accepteren als horende bij het leven.

Klein privé verhaaltje van mijn kant. Paar maanden geleden voelde ik me enorm tuk hier in dit land bij mijn Franse vriendinnen→ want ik was en ben altijd die Nederlandse die zo goed Frans praat met haar charmante accent.

Dat lijkt heel erg lief, MAAR als dat altijd opgemerkt wordt, als mensen stoppen met luisteren om tegen elkaar te vertellen hoe knap ze het toch vinden dat ik me zo goed weet uit te drukken (echt meegemaakt) dan voelt dat als een buitenstaander die er nooit bij zal horen wat ik ook doe als het gaat om het leren van de taal etc.
Bij onze beste Franse vrienden heb ik dat totaal niet en word ik nooit verbeterd en is er nog nooit één opmerking gemaakt over mijn Nederlands zijn, andere manier van praten etc. HEt is er gewoon niet.
Of anders gezegd Kaat, ik heb hier tranen met tuiten gehuild, ik zat enorm diep, want door paar keer incidenten achter elkaar voelde ik me zo eenzaam.
Totdat ik me realiseerde dat ik Pien ben, dat ik teveel dingen moet doen die erg moeilijk zijn voor mij want heb dyslexie en ik regel alles hier en dus voortdurend met mijn kleinheid en zwakte en eenzaamheid geconfronteerd wordt.
Na twee weken diep zitten, heb ik het roer om weten te gooien door :
1. die universele eenzaamheid te accepteren als horende bij de mens (weer even opnieuw in bewust zijn te nemen)
2. Assertief op mensen te reageren als ik midden in een gesprek verbeterd wordt waardoor mijn verhaal er niet meer is, of nog onbeschofter als mensen tegen elkaar over mij gaan praten. Dan zeg ik letterlijk in het Frans: "coucou, je suis ici, vous parlez de moi et cela est bizar"(koekoek, hier ben ik en jullie praten over mij terwijl ik erbij zit en dan vind ik raar). TEvens heb ik paar keer gevraagd waarom mensen mij verbeteren, dat dit iets onbeleefds heeft want de Engelsen doen dit nooit, dus heb ik ook nooit stress daar.
3. Een kennis stuurde een gedicht waarmee zelfs deepl vertaling zich geen raad wist. Dus toen ik vroeg waar het over ging, kreeg ik als antwoord, dat hij het niet in het Engels kon vertalen daar het gedichtentaal is en dat ik toe ben om dat nu te leren . Ik heb beleefd terug gereageerd, dat ik er niet op zit te wachten dat mijn vrienden de lat steeds hoger gaan leggen als het gaat om het Frans lezen, schrijven en praten en dat ik dit eigenlijk niet leuk vind daar ik dyslexie heb. Dat integreren ook betekent dat mijn vrienden een beweging naar mij maken en mij accepteren zoals ik ben.

Opvallend is, dat de omgang met een bepaalde groep mensen waar dit nogal bij speelde→ enorm veranderd is en opeens veel leuker voor mij is geworden. MAAR nog belangrijker is, dat ik door me meer terug te trekken en die dingen te doen die ik leuk vind en mijn eenzaamheid te accepteren→ veel gelukkiger voel.
Ik schrijf dit persoonlijke verhaaltje, dat misschien wat onbenullig klinkt, daar het voor mij echt een verdrietige periode is geweest waarbij ik als beeld, me een kind voelde die iedere keer bijna de peperkoek te pakken had en dat die dan weer een stuk hoger werd getrokken. Of anders gezegd, ik was in mijn eigen valkuil gevallen door maar te denken, als ik nog meer mijn best doe, dan begrijpen ze me beter en dan integreer ik nog beter. Dus ik probeerde enorm te pleasen en ging ver over mijn grenzen heen en putte me zelf uit.

Wat ik daarmee dus terug geef Kaat, is dat je goed bezig bent. Dat inherent aan het leven is keuzes maken, afscheid nemen (dat ook een beetje dood maakt→ dat voel je goed aan) en leren omgaan met die universele eenzaamheid. Je gaat dat allemaal niet uit de weg, en dat blijft voor alle mensen een leven lang een gedoetje. Dat kan ik je nu al voorspellen

, waarbij als je ouder wordt zult merken dat je meer "tools" hebt om er mee om te kunnen gaan.

Dus zoals wij hier thuis dan altijd zeggen, : "het komt goed schatje".

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-11-21 15:49

Geplaatst door de TopicStarter : 02-11-21 15:49

Pien, ik wil je bedanken voor je mooie verhaal. Ik heb er zeker inspiratie uitgehaald. Mooi hoe je zo tot inzichten bent gekomen.. En hoe je uiteindelijk toch ook je grenzen heb aangegeven. Communicatie kan heel erg verlossend zijn op dat vlak. Zelf al breekt het een relatie, op die moment is het dan eigenlijk ook wel verlossend want dat is een persoon minder in je leven die geen respect of begrip voor je heeft in a way. Maar het doet nog altijd pijn. Dat sowieso.

Inmiddels zijn we weer een paar dagen verder. Ik ben gisteren verhuisd. Toegekomen thuis en mama had als verrassing mijn kamer geschilderd

Het is nog niet af, maar het is echt mooi geworden. Een stuk volwassener. Mijn kamer was altijd wel een beetje hetzelfde gebleven sinds mijn tienerjaren. Het voelt wel helemaal als een nieuwe omgeving, dus dat is echt wel fijn. Dat is ook wat ik nodig had. De verhuis zelf verliep ook vlot, papa was rustig en ik had al veel voorbereid dus ging vlekkeloos.

Vandaag had ik dan mijn sollicitatie gesprek. Ik ben erg blij dat ik vrij rustig gebleven ben, maar had 's ochtends ook wel de bètablokker genomen. Het gesprek verliep wel oké. Ik ga niet zeggen dat het heel erg goed ging, ik ben zo onervaren met solliciteren en dat merkte je wel

Vooral bij de vraag over hoeveel ik wou verdienen zat ik serieus mis (gelukkig wel te laag en niet te hoog lol). Mijn brein was ook zo wazig, het lukte me niet echt om goed na te denken en helder te spreken. Het was allemaal wat lacherig, wel gezellig op zich, maar ik denk niet dat ik mezelf goed heb kunnen uiten. Ik zei nog tegen mijn papa na het gesprek dat als ze me aannemen het vooral zal zijn uit sympathie en niet om mijn capaciteiten ofzo :')

Ik denk dat ik op een bepaald moment wel een beetje dissociatief werd ook. Eén van de werkgevers was aan het praten tegen me. Hij zat voor een rode achtergrond en ik probeerde heel goed om oogcontact te maken. Dat was lastig, sowieso. Zijn silhouet begon te vervagen, maar ik had het wel op tijd door en kon mezelf terugroepen. Echter ga ik bekennen dat ik niet heel veel onthouden heb van wat hij gezegd heeft

Maarja, ouders zijn wel trots op me dat ik het gedaan heb. Ik ben ook blij dat het wel meeviel. Ik ben nog aan het uitkijken naar vacatures maar het is niet makkelijk om iets te vinden dat me interesseert. Het andere bedrijf waar ik vragen voor had, waren ze bij dit bedrijf alles behalve over te spreken. Dus ik weet niet of ik daar nog mee door ga.

**Geplaatst**: 02-11-21 16:04

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 02-11-21 16:04

Fijne update. Hopelijk ben je ook een beetje trots op jezelf dat je gesolliciteerd hebt. Solliciteren is ook niet gemakkelijk in het begin en je leert het enkel door het te doen. Akkoord je hebt ook sollicitatietrainingen die zeker nuttig kunnen zijn, maar ervaring met solliciteren maakt het je zeker gemakkelijker. Je weet dan beter waaraan je je kan verwachten, welke vragen ze stellen etc.

Wat leuk dat je kamer weer geschilderd wordt! Hopelijk kan je er je veilige plek van maken.

**Geplaatst**: 02-11-21 16:53

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 02-11-21 16:53

Toffe update Kaat en inderdaad wat pateeke schrijft→ je mag trots op je zelf zijn. Solliciteren is niet gemakkelijk.

**Geplaatst**: 02-11-21 17:20

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 02-11-21 17:20

Ik ga ook mee met hier boven! super mooie update kaat...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-11-21 20:35

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 02-11-21 20:35

Momenteel ben ik eigenlijk vooral teleurgesteld. Ik heb er nog eens over nagedacht nu ik de werkelijke werkuren wist en de bereikbaarheid nog eens bekeken en eerlijk gezegd denk ik dat ik niet klaar ben om 40 uren weken te kloppen. Het gaat gewoon te veel zijn. Ik denk niet dat ik dat ga volhouden..

En het is perfect oké dat het niet helemaal is wat ik verwacht had. Maar wat dus zo frustrerend is, is dat het gewoon heel moeilijk is om iets te vinden dat past voor mij (en praktisch haalbaar is). Dat wist ik op voorhand. Ik zat op precies dezelfde positie iets meer dan een jaar geleden. Dat is één van de redenen geweest waarom ik uiteindelijk de handdoek in de ring heb gegooid. Je zou zeggen; doe eens gek en doe iets helemaal anders. Alleen is dat doen zelf moeilijk, want tegenwoordig heb je voor alles een specifiek diploma nodig of ervaring. En daarin ben ik erg beperkt.

**Geplaatst**: 02-11-21 21:09

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 02-11-21 21:09

Een sollicitatiegesprek is er niet alleen voor de werkgever, maar ook voor jou, om te kijken of de job en werkplek bij je past. Als het antwoord is dat het niet bij je past, dan is dat zo.

En ja, er wordt vaak een specifiek diploma gevraagd, maar dat wil niet zeggen dat je met een ander diploma of met minder ervaring geen kans maakt… ik ben in het verleden ook al uitgenodigd voor gesprekken ivm functies waarvoor ik niet het nodige diploma had.
Wees niet te streng voor jezelf, dat gaat enkel in je eigen nadeel spelen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-11-21 23:04

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 02-11-21 23:04

Het is gewoon zo moeilijk. Het past niet in mijn hoofd, dat ik dan ook kans maak. Want ik ken er niets over. Wat zeg je dan überhaupt op een sollicitatiegesprek? Ik kan niet liegen, of althans zeer moeilijk.

Misschien moet ik gewoon weer externe hulp inschakelen en naar een interim gaan oid. Alleen heeft mij dat in 't verleden niet enorm veel vooruit geholpen eerlijk gezegd.

Ik ben bang dat ik kansen misloop en ik kan niet meer uitmaken of het mijn gezond verstand is die zegt dat het te veel is of die rot ziekte in mijn hoofd.

**Geplaatst**: 03-11-21 06:48

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 03-11-21 06:48

Dat is ook heel moeilijk…
Misschien is het inderdaad wel een goed idee externe hulp te zoeken.
Weet je dat er ook jobcoaches bestaan voor mensen met een psychische kwetsbaarheid? Zij kunnen samen met jou op zoek gaan naar wat je graag wil doen, wat je aankan, kunnen je tips geven voor het solliciteren, … misschien is dat wel iets voor jou?in regio Leuven heb je bv echo (onderdeel van vzw Walden). Je zou kunnen kijken of er een vergelijkbaar alternatief is bij jou in de buurt.

**Geplaatst**: 03-11-21 09:08

Geplaatst: 03-11-21 09:08

Hoi Kaat,
wat je beschrijft klinkt mij in de oren als de dip die ik met enige regelmaat had na een zwaar tentamen. Doorgaans haalde ik het wel, maar steevast na afloop ten eerste 'dat gat' (je leeft ergens naartoe 'en dan niets meer'),
vermoeidheid (hard werk en zeer zeker zenuwen)
teleurstelling (er was altijd wel ergens iets mis gegaan) en
hernieuwde zenuwen over hoe zwaar de fout zou tellen.

Kaatastrof schreef:
Het is gewoon zo moeilijk. Het past niet in mijn hoofd, dat ik dan ook kans maak. Want ik ken er niets over. Wat zeg je dan überhaupt op een sollicitatiegesprek? Ik kan niet liegen, of althans zeer moeilijk.

Niet kunnen liegen vind ik een goede eigenschap. Over een beetje bluf of toneelspel valt te praten, maar als je hier of elders gaat werken, kun je beter maar meteen jezelf zijn.

Citaat:
Misschien moet ik gewoon weer externe hulp inschakelen en naar een interim gaan oid. Alleen heeft mij dat in 't verleden niet enorm veel vooruit geholpen eerlijk gezegd.

Ik denk dat je hier een waar woord zegt.
Toen je je liet opnemen stond je met de rug tegen de muur.
Het programma van Gent heeft je best wel iets gebracht, maar niet alles wat je nodig hebt. Wat Pateeke zegt is wellicht een goede keuze.
Of misschien iets heel anders... (zoals emdr en inpp werk, omdat jouw gedoe niet in je logische verstand zit, maar in je zenuwstelsel en dat is binnen bepaalde grenzen aan te passen).

Citaat:
Ik ben bang dat ik kansen misloop en ik kan niet meer uitmaken of het mijn gezond verstand is die zegt dat het te veel is of die rot ziekte in mijn hoofd.

Fear of missing out, 'het past niet in mijn hoofd dat ik een kans zou maken' - hartstikke rot om je zo te voelen. :(:)

Maar geen ziekte en al helemaal niet iets waar niets tegen te doen is.
Maar een coach oid die één en ander samen met jou op een rijtje zet, zou natuurlijk prima zijn...!
('Waar sta je nu qua werk en emoties, waar wil je heen' en dan samen nagaan wat je zoal nodig hebt om daar te komen, en graag informatie over wat er zoal in de aanbieding is.)

**Geplaatst**: 03-11-21 12:12

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 03-11-21 12:12

Kaat weet niet of er België ook zoiets beschikbaar is maar in Nederland heb je via de gemeente soort job coaches die je helpen een passende werkplek te vinden .
Die helpen je met een passende baan en de werkgever krijgt jou salaris vergoed .
Bevalt het van beide kanten goed dan wordt je in dienst genomen .
Wie weet is er in België ook zoiets

**Geplaatst**: 03-11-21 13:40

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 03-11-21 13:40

Dat bestaat niet in Vlaanderen. Voor mensen die bij de VDAB erkend zijn als persoon met een arbeidsbeperking (weet niet of je daar voor in aanmerking komt, denk het wel), bestaat er wel zoiets als een VOP premie. Dat is een tegemoetkoming die werkgevers kunnen krijgen als ze iemand met een arbeidsbeperking in dienst nemen. Het gaat over een bepaald percentage van je loon dat de werkgever dan krijgt (vermindert in de tijd). Op die manier krijgt de werkgever een compensatie voor rendementsverlies (bv je werkt 80% maar hebt een contract voor 100%).

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-11-21 14:05

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 03-11-21 14:05

Ik heb een mailtje gestuurd naar mijn sociaal assistente van het OCMW. Ik moest dat toch doen, gezien mijn woonstsituatie weer gewijzigd is ook. Ik heb kort uitgelegd hoe het zit en hoop dat ik er binnenkort nog eens op gesprek gaan. Momenteel zit ik weer in mijn 'jank-modus'. Ik stuim hopeloos vacature sites af maar vind helemaal niets. Heb nergens zin en tegelijkertijd overal zin in, maar kan me moeilijk concentreren om iets af te maken.

Ik wil jullie wel bedanken om mee te denken, dat van die arbeidsbeperking wist ik helemaal niet. Er is mij op zijn 'Vlaams' geleerd om vooral niet te veel te spreken over je issues omdat je dan kansen ontloopt.

**Geplaatst**: 03-11-21 17:07

Geplaatst: 03-11-21 17:07

Ja het is ook heel dubbel hoor. Langs een kant speelt het inderdaad in je nadeel om er veel over te vertellen, anderzijds kan het werkgevers soms ook wel over de streep trekken als ze horen dat ze die premie kunnen aanvragen. in tegenstelling tot anderen met een arbeidsbeperking ben ik over de meeste dingen wel open als ik solliciteer, maar ik zorg ook dat dat in mijn voordeel speelt. Zo heb ik gewerkt met kinderen en jongeren met een beperking. Ik geef altijd aan dat ikzelf ook een beperking heb en dat ik mijn ervaring waar nodig en gepast inzet. En ik ben ook altijd bereid mee te denken over oplossingen voor eventuele problemen agv mijn beperkingen. Het is maar net hoe je het verwoordt.

En weet verder ook dat solliciteren in het begin altijd moeilijk is. Veel mensen moeten langere tijd zoeken naar een job waarvoor ze aangeworven worden en nog langer voor eentje die ze dan ook graag doen en waar ze kunnen blijven. Geef jezelf de tijd en ruimte om op zoek te gaan en uit te proberen.

Naast leefloon, ziekte-uitkering etc heb je ook nog zoiets als integratie- en inkomensvervangende tegemoetkoming. Er zijn mensen met een handicap die dat krijgen (beide of een van beide) en ook mensen met een psychische kwetsbaarheid. Je zou kunnen nagaan of je daar recht op hebt / je dat kan aanvragen (dat kan bv via het OCMW of de mutualiteit). Weet wel dat als je dat ontvangt en je gaat toch werken je het jezelf moeilijk maakt . Het is een log systeem wat helaas gaan werken eerder ont- dan aanmoedigt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-11-21 15:45

Geplaatst door de TopicStarter : 12-11-21 15:45

Bedankt nog voor je uitbereide uitleg Pateeke. Zeker dat van de VOP premie is erg nuttig geweest. We gaan bekijken om het aan te vragen. Mijn problematiek staat alleszins al in de lijst dus de kans is groot dat ik er recht op heb.

Het gaat eigenlijk vrij goed met me. Geniet er van om thuis te zijn eigenlijk. Om sochtends de paardjes te verzorgen, zelf niet veel verantwoordelijkheden te hebben en ook gewoon niet de hele tijd geconfronteerd te worden met mijn mentale issues. Daardoor voel ik mij eigenlijk een pak 'normaler' en heb ik het idee dat ik over het algemeen meer rust heb.

Ik heb overigens ook een deeltijdse job gevonden op een kleine 3km van mijn ouderlijk huis. Ik ga halftijds werken op een privé stal. Stalklusjes weliswaar, niet mijn droomjob maar wel iets waar ik voldoening uithaal en weet dat ik kan. Zijn ook wel lieve mensen en een fijn bedrijf waar ik ook wel achter sta, dus ik ga me de komende maanden niet vervelen. Ik plan er te werken tot ik bij m'n vriend kan gaan wonen en dan weer meer gericht zoeken naar een langetermijn job.

**Geplaatst**: 12-11-21 18:13

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 12-11-21 18:13

Wat een fijne update.
Verstandig om niet direct voltijds aan de slag te gaan, zo kun je rustig wennen aan het werkende leven.
En mooi dat je rust ervaart nu.

**Geplaatst**: 12-11-21 18:21

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 12-11-21 18:21

Fijn Kaat, klinkt goed!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-11-21 21:04

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 14-11-21 21:04

Ik ga eerlijk zijn dat ik toch wel nerveus ben voor morgen. Het is weer een pak verantwoordelijkheid ineens en dat vind ik wel eng. Is een vrij groot bedrijf ook, rond de 35 paarden. Ik hoop gewoon dat er voldoende tijd genomen wordt om alles goed te tonen enzo want als ik het goed begrepen heb moet ik het dinsdag al zelfstandig doen.

Mijn angsten zitten me weer dingen in te fluisteren.. Dat ik dingen niet goed ga doen etc. Als ik daar naar zou luisteren zou ik het weer afbellen. Maar dat gaat uiteraard niet. Dat kan ik ook niet maken. Ik hoop dat ik er allemaal gewoon snel mee weg ben zodat mijn zelfvertrouwen wat kan groeien en alles gewoon goed loopt.

**Geplaatst**: 14-11-21 21:27

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 14-11-21 21:27

Het is heel normaal om nerveus te zijn voor een nieuwe baan! Ik denk dat iedereen dat gevoel wel kent!
Maar moet je dinsdag al zelfstandig je werk doen? Dat lijkt me niet erg eerlijk om van je te verlangen?

Succes en sterkte morgen! Het komt vast goed! :(:)

**Geplaatst**: 14-11-21 21:30

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 14-11-21 21:30

Ik ken niemand die niet zenuwachtig is voor een nieuwe job! Ikzelf was doodnerveus, en slaagde er ook nog eens in om 20 minuten te laat te komen door op een verkeerde tram te stappen... Ik dacht dat ik stante pede weer ontslagen zou worden en kon wel door de grond zakken Alles is helemaal goedgekomen

Wees zeker niet bang om vragen te stellen/herhalen of om meer uitleg te vragen. Dat wordt juist gewaardeerd in plaats van te doen of je het wel allemaal snapt en dan erna fouten te maken. Al is foutjes maken in het begin sowieso onvermijdelijk en helemaal niet erg.

Veel succes! +:)+

**Geplaatst**: 14-11-21 21:44

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 14-11-21 21:44

Alvast succes voor morgen...!
+:)+

En ondertussen sterkte met de zenuwen. ('Oh, wat een nare dingen zijn dat...') :(:)

Goed dat je het doorhebt, dat je angst je dingen influistert. Ik hou mijzelf altijd voor van 'het loopt toch anders'.

En wees morgen vriendelijk assertief, dat je het echt goed wil weten, uitleg, achtergrond en maak voor mijn part aantekeningen.

Toi toi toi!