Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-08-24 15:30

Geplaatst: 05-08-24 15:30

Ik schijn er dan ook erg soort van verwilderd en paniekerig en grijs bleek uit te zien. Grote ogen en vaag alsof ik zwaar onder invloed ben van het een of ander of een heel lage bloedsuiker spiegel heb. Liggen in een stillere prikkelarme omgeving is het enige dat helpt.

Lukt dat niet dan schakel ik mezelf eigenlijk uit, dan komt er niks meer binnen van wat er om me heen gebeurd. Dan maak ik een muur kennelijk om me heen om gewoon even uit te gaan. Ik functioneer dan nog wel maar ook weer niet.

Wel merk ik dat oordoppen in wat lawaaierige omgeving iets helpt. Bijvoorbeeld een pretpark, leuk om mee te gaan al kom ik niet verder dan het reuzenrad en misschien de draaimolen. Maar zonder oordoppen eindig ik gegarandeerd bij de ehbo helemaal leeg vanuit het niks. Gelukkig zijn ze daar ook voor. En ik ben zeker niet de enige die zich daar terugtrekt voor even niks.

Met oordoppen werkt het gek genoeg wel aardig, mits ik op tijd naar de camper kan gaan na een uur of twee om te gaan slapen. Anders gaat het zeker mis.

Een keer erg genant

je allereerste etentje met iemand die je net hebt leren kennen. Wel een vriendschappelijk etentje maar klik halverwege het hoofdgerecht ging het mis.

maar ik leek stomdronken, brabbelen met dubbele tong, lopen werd zwalken en ik moest echt begeleid worden naar de auto. Hoe leg je dat uit. Nou ja niet dus. Eenmaal soort van ok maar gezegd wat er gebeurde en dat ik daar ook weinig aan kan doen. Gelukkig werd daar relaxed op gereageerd en inmiddels zijn we al weer jaren een koppel. En ziet hij inmiddels ook aankomen voor het mis gaat en grijpt in. Pijnlijk wel hij is er vrienden door kwijtgeraakt.

Die er dus niks van begrepen en me een aansteller vinden. En ja daar is dan het onbegrip. -O-

Hoofdpijn sucks, gelukkig weinig last meer van, lang leve de overgang. $*\o/*$

**Geplaatst**: 05-08-24 16:44

Geplaatst: 05-08-24 16:44

Vrienden kwijt raken. Zo herkenbaar. Totaal geen begrip als ik me op het laatste moment weer eens moest afmelden. Ik ben er destijds zelfs mijn baan door kwijt geraakt waar ik al ruim 13 jaar werkte. Bijna nooit ziek geweest in die tijd. Toen begon ik wat te kwakkelen en uiteindelijk ben ik er vakkundig uit gewerkt door mijn lieve collega's (lees weg gepest). Inmiddels werk ik in een totaal andere branche. Fysiek best zwaar werk maar ik kan redelijk mijn eigen tijd indelen en heb gelukkig begripvolle clienten.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-08-24 16:50

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst door de TopicStarter : 05-08-24 16:50

Vrienden, dat doet wel zeer. Ik ben van nature behoorlijk extravert maar het lukt me toch vaak niet om dingen af te spreken of iets. Nu is het zo dat ik geen vrienden ben kwijtgeraakt door onbegrip, er was altijd veel begrip en dat was wel heel fijn. Maar vriendschappen verwateren soms, maar er komen er weinig nieuwe bij momenteel -O-

**Geplaatst**: 05-08-24 16:57

Geplaatst: 05-08-24 16:57

Vrienden kwijt raken is wel een dingetje ja.

Dingen afspreken zowat onmogelijk.
Zo ben ik gevraagd een keer mee te gaan rijden bij de hartjes hoeve.

En dat ik daama kompleet gesloopt ben neem ik voor lief.

Maar weet nooit of ik überhaupt kan gaan.
Want zo'n dag als vandaag en morgen is dat onmogelijk.

Dus spreek ik maar niks af...

Hup weg weer leuk uitje...

Dat zien de mensen niet die zeggen valt allemaal wel mee toch..

**Geplaatst**: 05-08-24 17:52

Geplaatst: 05-08-24 17:52

Rohesia schreef:
@Daihyo: oh, sorry, dan had ik het verkeerd begrepen Het is maar omdat ik dat wel vaker lees/hoor "we vinden het niet dus noem het maar fibro" dat het ook een heel negatieve bijklank heeft. Of misschien is dat enkel in mijn omgeving zo natuurlijk, dat kan ook.

Ik reageerde zelfs op triggerpoints waarvan ik niet wist dat ik ze had Zo op zich geen last van maar zet er geen druk op want ik ga tegen het plafond

Ik ben "beter" beginnen worden nadat ik gestopt ben met koste wat het kost te blijven fitnessen en spieren trainen, want dat hoort wel zo als je beter wil worden. Ik maakte mijn lichaam alleen maar slapper aan het einde van de rit.. en pijnlijker.. en meer vermoeid. Ach, het is een leerproces zullen we maar zeggen. Alleen zijn dat dingen die 'de buitenwereld' ook niet begrijpt, want hoe kan het nu slecht zijn om je spieren te trainen.. Gewoon wat beter je best doen en doorzetten, dan pas is het goed..

Bij mij speelt er naast fibro nog eea.
Ik ga niet meer naar de fysio.
In overleg met fysio overigens...

Want fysio maakt wat pijnplekken los. Maar kost me ook anderhalf tot 3 dagen hersteltijd.
Met twee keer in de week fysio ben je dan alleen maar bezig met herstellen van fysio ...
En dat is het gewoon niet waard.
Liever wat pijn, maar iets kunnen doen,

Dan ook pijn :')

en er compleet afliggen steeds.

Maar dat heeft van mensen in omgeving wel commentaar opgeleverd als 'Jij wil niet beter worden zeker?' en 'Je doet er niet alles aan, hoezo geen fysio, jij wil gewoon niet echt geholpen worden.'

**Geplaatst**: 05-08-24 18:06

Geplaatst: 05-08-24 18:06

Ja, zomaar ineens helemaal kapot zijn, van het ene moment op het andere, dat ken ik. En vrienden kwijt raken ook. Onbegrip van familie ook, en onbegrip van mijn eigen kant ook. Toen het echt slecht ging (december 2014) ben ik niet naar mijn tante haar verjaardag geweest. En daarna steeds weer uitgesteld, of te slecht of het kwam er niet van. Dus dan moest dat na de vakantie maar. En toen is ze in de vakantie totaal onverwacht overleden. Ik voel me er nog steeds schuldig over, ik denk ook niet dat ze wist hoe slecht ik me voelde want ik was toen niet echt geweldig in communiceren over hoe het nou echt gaat. Straks heeft ze gedacht dat het me niks kon schelen, dat ik niet van haar hield. Ik heb dan ook nooit weer een verjaardag overgeslagen van familie, hoe slecht het op die dag ook ging. En ik zeg nu gewoon hoe het gaat als het om iets belangrijks gaat. Maar dat ik me daar schuldig over voel blijft.

En ja, ik snap het wel dat mensen niet snappen dat werken niet gaat maar naar de paarden wel. Maar op hetzelfde moment snap ik ook weer niet dat mensen niet zien dat dat wel gaat. Dat is dubbel voor mij. En dat is misschien wel een vooroordeel van mijn kant naar gezonde mensen toe, dat ik dat soms ook niet snap. Want dan denk ik, zien mensen niet dat een baas verwacht dat ik op mijn werk ben, blijf tot ik vrij ben, mijn werk goed doe, niet in slaap val en geen mensen afkat omdat het gewoon echt niet meer gaat maar het moet en ik echt chagrijnig word. Maar als ik naar stal ga, is dat ten eerste ontspanning want ik ga naar mijn allerbeste vriend die ook op het moment dat ik me laat zien weet hoe mijn dag is. Geen uitleg nodig, geen verontschuldigen. Hij accepteert gewoon dat het is zoals het is en past zich ook bij mij aan. En ik kan doen wat ik wil. Wil ik rijden, dan kan dat. Zit ik er als een dweil op en gaan we alleen stappen, ook prima. Gaat het niet en gaan we alleen poetsen of knuffelen, dan is dat ook goed. Daar hoef ik niks. Daar kan het maar het moet niet. En ik kan elk gewenst moment weer weg.

Maar ik moet zeggen, het gaat nog steeds goed zonder schildklier medicijnen. Van het weekend had ik door omstandigheden slecht geslapen en natuurlijk was ik daardoor kapot. Maar dan zit dat stemmetje er direct. "Zie je wel? Het gaat niet goed, het is weer mis. Het zal ook wel nooit beter worden. Stop maar met nadenkenover eventuele toekomstplannen. " Maar vandaag gaat het na goed slapen wel weer goed, dus ik heb de hoop dat het toch nog steeds de goede kant op gaat. 5 1/2 week zonder nu. En ze zeggen dat een verandering in medicijnen 6 weken nodig heeft. Maar ik weet niet of dat voor compleet stoppen ook geldt, of dat dat langer duurt voor je het zou merken dus het blijft spannend voor me. Alleen die domme nek blijft heel vervelend, en daardoor de schouders. Rug af en toe ook maar is wel beter.

**Geplaatst**: 05-08-24 18:34

Geplaatst: 05-08-24 18:34

Dat het licht opeens uit gaat heb ik maar zelden maar dat komt ook omdat ik probeer te voorkomen dat ik twee dagen achter elkaar vroeg op moet. Dat gaat altijd fout.

Vrienden ben ik niet kwijtgeraakt gelukkig maar ze kunnen zich niet in mij verplaatsen wat ook logisch is.

**Geplaatst**: 05-08-24 18:42

Geplaatst: 05-08-24 18:42

Zelf vrienden kwijt raken kan ik nog wel een beetje inzien. Maar dat je partner vrienden kwijt raakt vind ik toch best schokkend. Omdat ze mij niet begrijpen in wat ik wel en niet kan hebben ze mijn partner gedumpt. Zo pijnlijk om mee te maken -O-

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-08-24 19:09

Geplaatst door de TopicStarter : 05-08-24 19:09

Ik moest even lezen wat je nou bedoelde Karuna maar nu snap ik het. Dat is ook wel zuur ja. Mensen kunnen ook zo stom zijn, jammer.

Ik werd vandaag trouwens weer poedersuiker wakker omdat ik weer heel naar had gedroomd. Dat ik gepest werd en er niks tegen kon doen. Dat heb ik al best lang niet gedroomd dus er borrelt wel het een en ander.
Maar dat klopt ook wel.

Wij hebben al sinds van voor mijn geboorte een strandhuisje in de familie. Ik ben in de zomer op strand opgegroeid. Dat was altijd de plek waar het fijn was, waar mijn vader niet zo'n klootzak was en waar ik gewoon ontzettend goede tijden en herinneringen heb. Ook toen ik volwassen werd vond ik het heerlijk om er te zijn, het is zo'n bijzondere plek, leven op strand, met allemaal leuke mensen om je heen die je als familie beschouwd omdat je ze al zo lang kent. Helaas heb ik mezelf van het strandhuis afgesneden toen ik in 2015 het contact met mijn vader verbrak. Ik wilde niet gebruik maken van het strandhuis omdat ik dan met hem in contact moest zijn en dat wilde ik niet. Dat deed pijn, heel veel pijn. Toen overleed ook nog eens in 2016 mijn dierbare strandmoeder(buurvrouw). Zij was altijd mijn veilige haven als mijn vader weer eens een poedersuiker had. Het strandleven was altijd compleet als zij er was. Zij was toen ik kind was de enige volwassene die echt naar me luisterde, die me echt zag voor wie ik was. Dat besefte ik pas toen ze overleed. Omdat ik nog niet op strand ben geweest heb ik het gevoel dat ik dit nog niet heb afgesloten. Zowel haar verlies niet, als het verlies van het strandhuisje. Van mijn happy place. Ik droom er wekelijks over, al jaren. Elke keer wil ik zwemmen of 'bodyboarden', maar is er iets mis met het water. Al jaren denk ik erover dat ik nog eens naar het strand wil, dat ik nog een keer daar wil zijn om het af te sluiten. En nu dacht ik, nu gaat het gebeuren. Nu ga ik mijn broer bellen dat ik eens langs wil komen. Ik vond het heel spannend, wat als hij nee zou zeggen maar hij vond het goed. Dus dit weekend gaat het gebeuren. Ik lig er wakker van, droom erover. Ik wil een herdenkingsdienst gaan doen, gewoon voor mezelf, om alles af te sluiten. Hopelijk opent dat wat nieuwe deuren voor mijn toekomst, want dit ligt zoals je begrijpt al jaren zwaar op mijn hart. Ik ga brieven schrijven, en iets te water laten. Om los te laten. Ik heb er zin in, omdat ik er van overtuigd ben dat dit het leven iets dragelijker zal maken, maar ik vind het ook doodspannend. Ik zal tijdens de wandeling naar het strandhuisje constant in tranen zijn, maar dat is oke, ik zal dat allemaal los moeten laten.

**Geplaatst**: 06-08-24 17:25

Geplaatst: 06-08-24 17:25

Ik wil nog graag reageren op het bericht van Jolliegirl, sorry voor de vertraging maar de energie was er niet eerder. Ik voldoe aan aan van de voorbeelden die je noemt en daar wil ik best op reageren! Knutselen + niet werken

Tegenwoordig kan ik weer schrijven (yay!) en ook weer schilderen (yay!), en omdat dat mijn hobbies zijn doe ik dat dus ook. Beide kon ik de afgelopen 3 jaar helemaal niet meer, inmiddels heb ik een operatie achter de rug waardoor het in beperkte vorm mondjesmaat weer kan. Om een indicatie te geven van de 'ernst' van de situatie: schrijven beperkt zich tot boodschappenlijstjes en to -do lijstjes in mijn bullet journal (verhalen schrijven, kalligraferen, handletteren enz dat kan ik niet meer). Wanneer ik een goede dag heb, dan kan ik een creatieve pagina maken in mijn bullet journal (=creatief). Soms doe ik daar meerdere dagen over voordat zoiets dan klaar is, en wanneer ik dat voor elkaar heb gekregen dan post ik zoiets ook rustig online omdat ik trots iets wil laten zien, daarin ben ik niet anders als anderen

Schilderen dat lukt mij in korte bursts, maar ook alleen 3D modellen/beeldjes (dus niet plat op papier, mijn pols en elleboog kunnen die houding niet aan). Bij korte bursts hebben we het over 5 tot 10 minuten per keer, vaak is het dan ook meteen klaar voor de rest van de dag.

Wat ik echter niet kwijt ben is mijn ervaring en kennis, ik was grafisch vormgever en daarin een redelijke duizendpoot, heb illustraties gemaakt, met schilderen heb ik in het verleden (dus voordat mijn rechterarm naar de maan ging) ook prijzen gewonnen. Wanneer ik een miniatuur geschilderd heb, dus helemaal af, en ik zou hem ergens posten... Dan is dat dus wel de kwaliteit die een ander ziet. Dat iemand dan denkt: je kan dit, maar je kan niet werken, hoe dan? Dat vind ik niet vreemd!!

Wat een ander niet ziet, is de hoeveelheid tijd die er in zit. Dat is doorgaans geen kwestie van uren maar van tientallen uren per schilderwerk/project/item. Voorheen kon ik ook per dag urenlang tekenen en schilderen. Nu moet ik het doen met 5 a 10 minuten per dag. Mijn productie snelheid is daarmee zeg maar vergelijkbaar als van personeel wat letterlijk geen reet uitvoert, en alleen op momenten dat de baas om een hoekje komt kijken even snel een mail erbij pakt om te lezen en te sturen. Daarnaast ben ik ook nog eens duur, want mijn werkplek moet ergonomisch worden aangepast, er moeten hulpmiddelen worden aangeschaft. Ik produceer vrijwel niet, ik kost alleen maar geld voor een werkgever. Niemand gaat mij een baan aanbieden, ik produceer niet voldoende voor een loon. Het zou echt heel klote zijn voor een werkgever als die met mij opgescheept zou zitten.

Andere banen zijn overigens een soortgelijk drama wanneer je de functionaliteit van je handen/armen niet kan inzetten. Ik hoef dan ook helemaal niets meer, ik hoef niet meer te solliciteren, niks. Ik doe alleen nog vrijwilligerswerk omdat ik dat leuk vind, ik geef creatieve workshops. Dingen die ik zelf niet altijd meer kan, maar waar ik wel de kennis van in huis heb om het anderen te leren.

**Geplaatst**: 07-08-24 09:24

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 07-08-24 09:24

Ik denk dat je dat heel mooi omschrijft.
Ik werk zelf 32 uur. Maar werk heel veel thuis waar ik mijn eigen tijd kan indelen. Ik heb uiteraard wel afspraken, maar die beperk ik tot 2 live per dag en eventueel nog 1 of 2 digitaal, even afhankelijk hoe lang een overleg duurt, zodat ik weer een rustmoment of een buitenmoment tussendoor heb. Dat kan ook met mijn werk.
Als ik 32 uur op kantoor zou moeten zitten en alleen maar live zou kunnen vergaderen, dan zou ik veel minder uren kunnen werken dan nu. Dus ik ben blij dat ik een flexibele werkgever en baan heb.

Alhoewel ik nu nog in de fase zit van opbouwen en ook nog even niet aan 32 uur thuiswerken moet denken. Maar ik ga er vanuit dat dat over een aantal maanden gewoon weer kan.

**Geplaatst**: 07-08-24 09:41

Geplaatst: 07-08-24 09:41

Die flexibiliteit is geweldig, ik heb zelf een werkgever gehad die er helemaal ok mee was als ik 'gewoon' mijn uren maakte, is het niet vandaag dan is het morgen. Toen werkte ik nog 16 uur in de week, voor de meeste mensen zou dat 2 dagen werken betekenen, maar ik kom dat dus indien nodig spreiden over meer dagen. Als ik dan een slechte dag had dan kon ik zonder problemen weg blijven, of eerder naar huis gaan, of pas later op de dag starten (wat dan ook), en wanneer ik een goede dag had dan kwam ik 'op mijn vrije dagen' naar het werk en deed ik de uren weer inhalen, of ik werkte alvast wat vooruit. Het kan al erg schelen als je niet verplicht bent om 8 uur aan 1 stuk te moeten werken, ik kon binnen lopen en weg gaan wanneer ik wou, als het werk maar werd gedaan. Ik ben die man nog zo dankbaar, het was echt een leuke tijd ook.

Maar dan moet je inderdaad ook wel mazzel hebben dat je een baan hebt waarbij dat ook een mogelijkheid is, ik was toen ontwerper. Dat is puur werken aan een bureau (met pen en papier + achter de pc).

**Geplaatst**: 07-08-24 10:12

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 07-08-24 10:12

Ja precies dat. Ik kan dat, op de afspraken na dan, ook zo indelen. Ik vind dat echt heel fijn. En dan is het ook beter vol te houden.

**Geplaatst**: 07-08-24 11:59

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 07-08-24 11:59

Mede omdat ik dat soort verwachtingen van een baas niet kán waarmaken, ben ik niet in staat om te werken.

Die 'zelf indelen' of dat nu avond middag of ochtend is, een knal dag met 8 uur of dagen met maximaal 1 of 2 uur,
Dat zou voor mij qua werk veel meer mogelijk maken.

1 van de redenen dat ik studeer.
Geeft me in de toekomst meer kans op een baan waar dat wél kan.

Inderdaad niet teveel vaste afspraken, en veel kunnen indelen naar hoe de staat van de dag is.

Ooit hoop ik zo'n type plek te vinden.
Bijvoorkeur voor mij ook niet locatiegebonden.

**Geplaatst**: 07-08-24 12:06

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 07-08-24 12:06

Die werkgever die mij liet werken wanneer het zou kunnen kreeg ik niet gevonden.
Ook niet buiten mijn beroep om.
Dus daar moet je ook maar net geluk mee hebben.
Dat is dan ook mede wat er in mijn rapportage stond dat geen werkgever mij wil doordat ik geen continuïteit kan leveren
Maar dan wat netter geformuleerd.

**Geplaatst**: 07-08-24 12:18

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 07-08-24 12:18

Ja maar ik snap dat wel echt heel goed. Als ik dit niet zou hebben, dan weet ik ook niet of ik wel zoveel uur zou kunnen werken. En het mooie is, dat ik met thuiswerken sneller werk (want geen afleiding) en dus mijn werk vaak eerder af heb. Maar dat vindt mijn leidinggevende ook prima. Want kwaliteit gaat voor kwantiteit. En hij weet ook dat als hij me een keer op een ander moment nodig heeft, ik er dan ook ben. Met dit vertrouwen kan ik echt heel veel.
Maar ik realiseer me ook dat dit heel zeldzaam is.

**Geplaatst**: 07-08-24 12:23

Geplaatst: 07-08-24 12:23

Ik hield het geen 4 uur per week in een ochtend geduwd meer vol zonder uitval teveel. De reden dat ik echt kansloos ben opgegeven.

ik denk dat als ik nu echt eigen tijd zou kunnen indelen 4 uur per week wel gaat mits ik het over 7 dagen zou kunnen verspreiden. Maar dat is gewoon niet haalbaar

daar heb ik me al jaren geleden bij neergelegd.

**Geplaatst**: 07-08-24 13:02

Geplaatst: 07-08-24 13:02

Femke Tweety, de richting die je aan het studeren bent die ben ik even kwijt, excuses. Zou je ermee terecht kunnen bij het rijk? Van mijn vader die bij het rijk heeft gewerkt weet ik dat daar best mogelijkheden zijn, hij had meerdere collega's met wisselende uren, met aanpassingen aan hun werkplek, enzovoorts. Mijn pa kon tot op zekere hoogte ook zijn werktijden zelf indelen, hij mankeert dan niks maar wat ik bedoel te zeggen is dat ze daar naar mijn idee ook redelijk flexibel lijken. Plus, als je daar eenmaal binnen bent met een vast contract dan zijn er ook weer allerlei mogelijkheden om verder door te groeien.

**Geplaatst**: 07-08-24 15:58

Geplaatst: 07-08-24 15:58

Rijksoverheid is idd een heel goede werkgever op het gebied van plaats- en tijd-onafhankelijk werken, flexibele werktijden en thuiswerk mogelijkheden

En met een behoorlijk inclusiviteitsbeleid, op 1 van mijn werkplekken loopt een collega met een visuele beperking met blindengeleidehond en op een locatie in Utrecht is een collega aan het werk met een hulphond ter ondersteuning.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-08-24 19:44

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst door de TopicStarter : 07-08-24 19:44

Hoe ironisch, mijn vader heeft de planning gewijzigd waardoor hij dit weekend naar het strand wil zodat mijn broer niet kan dit weekend. Dus dat wordt dit weekend geen strand helaas.

**Geplaatst**: 07-08-24 19:57

Geplaatst: 07-08-24 19:57

Dat is pech Earth, hopen dat je een andere keer kan gaan.

Ik ben net thuis van de ct-scan, vrijdag krijg ik de uitslag. Nu maar hopen dat mijn longen niet verder achteruit zijn gegaan.

**Geplaatst**: 07-08-24 20:04

Geplaatst: 07-08-24 20:04

Spannend Percy!
Balen Earth.

Ik heb vandaag een heerlijk rondje gestapt. Dat doen we ongeveer 1x per maand, max een half uurtje. Echt genieten is dat dan. Blij paard, blije ruiter :+:

Daar heb ik een paar dagen bijkomen wel voor over.
Afbeelding

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-08-24 21:08

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst door de TopicStarter : 07-08-24 21:08

Lekker hoor Daihyo

Ik ga voor je mee hopen Percy.

**Geplaatst**: 08-08-24 10:17

Geplaatst: 08-08-24 10:17

Ik ben sinds gisteren op nieuwe medicatie gezet in de hoop dat ik daarmee de spondylodese-operatie niet hoef te ondergaan. Inmiddels bij 2 ziekenhuizen een negatief advies gehad over die operatie omdat ik ook scoliose heb en daardoor een erg hoog risico op artrosevorming in mijn andere rugwervels straks. Ik ben al erg artrosegevoelig, dus ik denk dat ze daar echt gelijk in gaan krijgen. Mooi klaar mee want ik kan nu al sinds januari bijna niks. Ik ben in ieder geval flink suf en duizelig van deze medicatie (pregabaline) nu. Hopelijk trekt dat gauw weg en gaat het daadwerkelijk iets doen tegen de zenuwpijn.

Mocht het helpen dan zou ik daarna op een onderhoudsdosering komen dus het gaat dan voor lange duur zijn. Ik ben net 20 kg afgevallen en van dit medicijn kun je weer groeien, dus hopelijk gaat dat meevallen. Zou erg zonde zijn.

**Geplaatst**: 08-08-24 19:46

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 08-08-24 19:46

@precy, wilde vragen hoe was de uitslag...maar is morgen pas

Muronia, hopelijk werkt het het medicijn snel.
En krijg je niet de gratis kilo's. Want dat is echt erg naar.

@ Daihyo Heerlijk!!!
En wat een prachtig pad ook!

@earth, nou zeg.... was je er klaar voor, gaat het net door