Nou bij deze voor wie het leuk vindt, een heeel lang verslag van mijn eerste pacer ervaring.
In de ochtend vroeg vertrokken met de trein en daarna naar de sporthallen gewandeld waar we moesten verzamelen. We zaten in een gymzaal en daar lagen alle vlaggen, rugzakken, shirts en startnummer netjes op volgorde klaar. Ik had van tevoren al gezien dat ik met een echtpaar zou gaan pacen (we waren met 3). Ze waren 58 en 60 en beide pas 12 jaar aan het hardlopen maar inmiddels al 30 marathons gelopen samen over de hele wereld. Sinds vorig jaar waren ze halve marathons gaan pacen en dat is ze erg goed bevallen. Voor hun werd dit de eerste dat ze met 3 zouden pacen dus ook even wennen.

Na de briefing, werd er een groepsfoto gemaakt en zouden we allemaal tegelijk naar de startvakken lopen. Dit werd gelukkig aanpast waardoor de pacers van 02:05 en later, een half uur later pas die kant op gingen. Dat scheelde ons een half uur stilstaan in de kou!

Om 13:00 was het dan ook onze beurt en vertrokken we richting de startvakken. Zo onwijs leuk dat groepsgevoel dat je dan hebt en ook alle reacties van omstaanders. Sommige kijken alleen, sommige roepen, sommige beginnen spontaan te klappen. Het trekt iig bekijks met zo een groep pacers. Bij de ingang van het startvak was het wel echt megadruk en dat was even lastig maar eenmaal binnen was er nog niet zo veel te doen en konden we op het gemak ons plekje opzoeken. Ons startsignaal zou om 13:48 klinken. Helaas waren er geen dixi’s in het startvak en ik moest tegen die tijd wel een beetje plassen. En dan heb je met die vlag op je rug toch echt even pech.

Om 14:00 precies liepen we over de start en mochten we beginnen aan onze poging tot 02:10:00 of een minuut eronder. Het doel is dus om de HELE tijd, maximaal1 minuut af te wijken van deze eindtijd. Eronder wel te verstaan, niet erboven. Oftewel, je pace moet gewoon super constant zijn. En, je horloge is niet betrouwbaar want Km zijn geen Km. De borden zijn je leidraad, niet je horloge. En dan vooral de borden op 5,10,15 en 20km.
In het begin is het altijd een beetje dringen en ook nu. Met alle tramsporen die overal liepen, de nog wat smalle paden, waren de eerste 2km echt even zoeken. Naar een plekje, naar je tempo. En de borden kwamen snel, veel te snel! Na 900m/950m. Dus we vertraagde wat maar niet te veel.
Langzaam werd duidelijk dat we echt een hele grote groep achter ons hadden. 50+ denk ik wel! Iedereen met een eigen verhaal en een eigen doel. Onderweg heb ik gedanst, gefeest, het publiek aan gejaagd, geklets met de mensen in onze groep en iedereen zo veel mogelijk gemotiveerd of aangespoord vol te houden. Het was echt een feestje, tussen het super gefocussed proberen te pacen, door.

Na de 10km, stonden de borden opeens veel verder weg! 1.1 km was geen uitzondering. Kortom, de pace moest iets omhoog. En dat was voor vele van de groep, niet meer haalbaar. Ik baalde daar wel van want als we op horloge hadden gelopen in het begin, hadden we nu iets meer speling gehad. Nu verloren we veel mensen in de laatste 2 tot 4 km. Maar het 21km bord kwam juist weer heel snel waardoor het leek alsof we flink voorliepen. Ik wilde onze pace aanhouden, de andere 2 wilde iets langzamer, dus deden we dat. Maar uiteindelijk met het stadion in zicht, heb ik ze echt even moeten zeggen, we moeten NU door anders halen we het niet! We liepen uiteindelijk 02:09:45 voor 21.3km en dus perfect binnen de tijd op papier. In de praktijk, zijn er wel verbeterpunten waardoor we het voor de lopers beter hadden kunnen doen. Gelukkig hebben we veel mensen wel bij de finish nog gezien en hebben we vele bedankjes mogen ontvangen van mensen die heel blij waren met ons.
Grappig detail, er zaten 2 Leonie's in onze groep dus ik heb HEEEL vaak mijn naam gehoord en het was nooit voor mij
. Mijn naam was Pacer
ondanks dat er wel Leonie op mijn bib stond.

Hier zie je duidelijk dat onze pace dus "vertraagde" omdat de km borden anders stonden:

Na het meest smerige dixi bezoek ever (en nee je vlag past niet in dat hokje die moet je afdoen) om dan toch eindelijk te plassen zijn we teruggelopen naar de sporthallen voor de evaluatie. De vlag en de rugzak weer netjes ingeleverd, bedankjes en complimentjes over en weer, afscheid genomen en weer terug naar mijn treintje. Helemaal gesloopt van de energie die het me gekost had. Vermoeidheid die ik tijdens het lopen totaal niet gevoeld heb. Echt, ik had het idee dat ik 10 km had gelopen.
Heel lang verhaal kort, het was geweldig leuk en zeker voor herhaling vatbaar!