Bokt.nl

Nathalie schreef:

Fairytail wat vervelend dat het zo slecht beoordeeld is! Hebben ze daar op je stageadres nooit wat van gezegd dan?

Ik heb vanochtend dus toch gebelt. Ik vond het een hele moeilijke stap maar ik ben nu zo blij dat ik het gedaan heb. Stortte daarna ook even helemaal in, heb nog nooit zo hard gehuild, echt het gevoel dat ik nu toch toegegeven heb.....pff
Maar, we zijn vandaag dicht, en ik ga vandaag lekker dingen doen waar ík zin in heb! zometeen lekker met de hond het bos in, ga strakjes lekker koken!
En vanavond om 8 uur heb ik een afspraak.. Zie daar nu wel heel erg tegenop, ben gewoon bang wat ze gaat zeggen/wat er gaat gebeuren... Maar dat zien we vanavond wel.

Himyar schreef:

Zorg voor jezelf, want een ander gaat dat niet doen, de meeste mensen vragen en vragen alleen maar van je en onderschatten vaak hoe slecht het met je gaat.

Himyar schreef:

Maarja, vrijwel iedereen staat onder druk en heeft zo zijn problemen, dus de meesten kunnen/willen geen sh*t van jou er bij hebben. En ik heb het altijd moeilijk gevonden om mensen over mijn zaken/problemen te vertellen, dat hielp natuurlijk ook niet

Himyar schreef:

Ik heb jaren lang rond gelopen met gespannen spieren, op een gegeven moment rugpijn die uitstraalde naar mijn heupen, hartkloppingen, pijn op mijn borst, depressieve gevoelens, trillen van de stress, slecht slapen en ’s nachts heel warm en zweterig wakker worden, een vreselijk opgejaagd gevoel, benauwdheid, duizeligheid, een piekerhoofd van hier tot Tokyo.

Himyar schreef:

Wat ik ook zo vreselijk vond, was het tandenknarsen. Die gespannen kaken en in de ochtend helemaal pijn in je kaken van het knarsen 's nachts.

Himyar schreef:

Maarja, vrijwel iedereen staat onder druk en heeft zo zijn problemen, dus de meesten kunnen/willen geen sh*t van jou er bij hebben. En ik heb het altijd moeilijk gevonden om mensen over mijn zaken/problemen te vertellen, dat hielp natuurlijk ook niet

Himyar schreef:

Waar ik nog veel moeite mee heb en altijd zal hebben, zijn de mensen die als je in de sh*t zit je er nog even fijn verder in trappen, omdat ze een zwakke plek hebben gevonden om je op te pakken. Dat is wat ik met mijn moeder ook mee heb gemaakt, dat ze je soms als je al in de stront zit, ze je er nog verder in probeert te trappen. Helaas, sommigen zitten zo in elkaar.

Himyar schreef:

Over je jeugd praten en wat dat met je deed en nog doet, is het moeilijkste en engste dat er is. Dat ik dat nu ben ga doen, is eigenlijk ongekend. Het rare is dat ik me daardoor stukken beter ben gaan voelen. Het is natuurlijk heel moeilijk over te brengen hoe je als kind dingen hebt ervaren en wat het met je deed. Vooral denk ik aan mensen die niet het zelfde hebben ervaren of nog in de ontkenningfase zitten als ze het wel hebben ervaren. De reden dat ik mijn kennis en ervaringen nu wel naar buiten breng, is ook omdat ik hoop dat ik anderen daarmee kan helpen.

Fairytail schreef:

Ik ga zeker een van die boeken lezen binnenkort. Stond vandaag op t punt het uit te gillen dat ik er geen zin meer in had en het mijn vriend te vertellen maar dat doe je dan op een of andere manier toch niet.. De ervaringen die jullie vertellen zijn wel erg herkenbaar. Heb gister een erkende engelse test gedaan waaruit kwam dat ik grote kans had om burnout te raken als ik zo door ga. Weet alleen niet of je zo'n erkende test nu moet geloven. Eerst maar een geschikte dok zoeken.

Pollewoppy schreef:

Dat heb ik dus ook. Ik wil het wel, maar kan het op één of andere manier ook niet. Terwijl ik juist heel goed met hem kan praten.
Misschien komt het bij omdat het over mijn jeugd gaat en ik bij hem een groter schuldgevoel heb als ik erover praat, omdat hij mijn ouders natuurlijk kent...