hier is het af en aan.
wisselt heel de dag door.
gisteren een heel k*t dag gehad. waren met een paard naar de kliniek (zie eigen berichten voor meer info)
en werden van het kastje naar de muur, niet geloofd en tegenstrijdige dingen gedaan/gezegt en gevoeld.
dan kom je s'avonds thuis en zeg je tegen je mannetje dat ie moet uitkijken omdat ik het echt niet meer trok en of zou ontpoffen of zou instorten, en ik krijg uiteindelijk gewoon een schop na! en nu deze ochtend gewoon doen of er niets aan de hand is
wordt af en toe zo moe en moedeloos van de onwetendheid en ongeintresseerdheid van mannen in gevoelens!
(ik heb nu dus weer een boze bui
schiet me te binnen)zal er maar eens wat aan gaan doen voor ik weer van men vent een trap na krijg
verder ook veel werken en veel bij de paarden zijn, proberen er te zijn voor men dinnetje en ergens mezelf niet kwijt te raken.
maar jonge jonge wat bestaat er een leed en een ellende in die klinieken om van te huilen LETTERLIJK!
de dieren zelf maar ook hoe er mee omgegaan wordt heeft ons vaak het hoofd doen schudden.
ach nu van de klaagstoel af, schup onder men kont, nog een uurtje proberen te slapen zo en dan een nachtje werken.
@bobo: hoe is het met kleine Jesse?
Dus ik heb de keuze vorig jaar al gemaakt dat ik graag weg wou, alleen kom ik maar niet weg en dat is soms best pittig. Dan zit ik nu wel thuis, maar toch vreet het energie, omdat de "boosdoener" gewoon nog in het spel is en dat staat mijn herstel ook in de weg.
Heb je trouwens zoveel gesprekken met je arbo-arts gehad?
Ik blijf nu een beetje hangen in dingen die ik wel kan en goed in ben, maar eigenlijk niet echt leuk vindt. Ik ben wel benieuwd in ieder geval! 
