Bokt.nl

fjordjes schreef:

Coentjuh schreef:

Ik heb het gevoel trouwens dat 'gewone' mensen deze fobie vaak als een "aanstelleritus/aanstellerij" zien.

Ja, inderdaad, dat gevoel heb ik ook wel eens, ze denken er ontzettend makkelijk over, zo van; a joh, morgen is het weer over!

lonniejj schreef:

Hier nog zo eentje!

Ik ben echt als de dood om naar iets/iemand te bellen als ik die niet ken of nog nooit gebeld heb. Durf niks te vragen aan andere mensen, en met feestjes enz, klap ik dicht en durf ik het eerste uur echt niks te zeggen Of op school, als het druk is in de wc nou dan ga ik écht niet hoor en idd zoals hierboven wordt gezegd, ik trek veel meer naar mijn paard dan naar andere mensen. Ik zie d'r ook niet echt als paard maar meer als vriendin, ik vertel haar ook alles! En ja, tegen commentaar van leraren kan ik niet tegenin gaan zonder tranen in mijn ogen te hebben, dan moet ik ook niks zeggen want dan ga ik echt zitten huilen En terwijl ik dat helemaal niet wil, ik wil er dan tegenin gaan, maar door die tranen durf ik dat niet.

Ik heb ook echt heel veel moeite met nieuwe vrienden/vriendinnen maken. Dat durf ik gewoon niet, ik durf niet op ze af te stappen en meteen ermee rond te gaan lopen enz.

Tja, ik ben gewoon een beetje moeilijk qua sociale contacten

Coentjuh schreef:

In de brugklas (dan spreken we alweer over 8 jaar geleden!) kon ik ook zo'n faalangst training volgen. Heb dat niet gedaan, had er geen zin in, was nog op het laatste uur op de dinsdag ook en misschien juist wel de angst om een beetje apart te zijn en wat meer in de belangstelling te staan omdat ze je willen helpen.

Ik heb het gevoel trouwens dat 'gewone' mensen deze fobie vaak als een "aanstelleritus/aanstellerij" zien.

Joonsel schreef:

Heb ik ook gehad, kon ook zo'n training volgen (vorig jaar nog, in 4havo) maar dat leek me niks omdat je dan alsnog in een groep zit..

Tieme schreef:

wantrouwen jullie ook mensen??
ik in ieder geval wel heel erg. als ze maar naar me kijken dan zit ik al weer te piekeren over wat ze van me zullen denken en zo. of als ze aardig doen. aan de ene kant ben ik er natuurlijk heel blij mee dat iemand normaal tegen me doet maar aan de andere kant denk ik altijd van:
ik heb een hele lieve collega die regelmatig mee gaat wandelen met de honden en bijv. naar het strand/musical gaat. staat altijd voor me klaar. super zou je zeggen, maar er blijft altijd iets in me knagen. ik vindt echt super dat ze het doet hoor, maar ik vraag me dan altijd af WAAROM ze het doet. Ik kan er dan met m'n verstand niet bij dat iemand aardig tegen me doet en me neemt zoals ik ben. ik ben ook altijd bang dat ze met tegenzin mee gaat. dat ze het bijv. zielig voor me vindt dat ik vaak alleen ben of zo.
echt ziek wordt ik af en toe van.

Coentjuh schreef:

Ik heb het gevoel trouwens dat 'gewone' mensen deze fobie vaak als een "aanstelleritus/aanstellerij" zien.

Tieme schreef:

wantrouwen jullie ook mensen??
ik in ieder geval wel heel erg. als ze maar naar me kijken dan zit ik al weer te piekeren over wat ze van me zullen denken en zo. of als ze aardig doen. aan de ene kant ben ik er natuurlijk heel blij mee dat iemand normaal tegen me doet maar aan de andere kant denk ik altijd van:
[......]

Emytje schreef:

Nee hoor, dat is niet alleen faalangst. Faalangst bestaat ook op sociaal gebied, zoals dus bellen, je niet tussen mensen durven mengen enzo. Maar ook op het gebied van sport, zoals het bang zijn om het slecht te doen in een teamsport en het daarom ook echt slecht doen. En daarnaast bestaat het inderdaad ook op het gebied van tentamens en examens, waarbij black outs vaak voorkomen. Deze drie vormen van faalangst zijn vaak in een combinatie te vinden in mensen, vandaar dus mijn vraag wat het verschil is.