Bokt.nl

**Geplaatst**: 19-06-07 21:19

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 19-06-07 21:19

voor mij is het heel herkenbaar had net mijn hele post klaar is alles weg!! type het later wel een keer opnieuw

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-06-07 09:12

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst door de TopicStarter : 20-06-07 09:12

Hahahahaha, dat is echt heel irritant... Boos!

**Geplaatst**: 20-06-07 09:33

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 20-06-07 09:33

Ik heb dan wel niet geheel hetzelfde, maar het is ook moeilijk om mee te leven;

Mijn vader is al zolang ik mij kan herinneren enorm kwaad, eigenlijk altijd. Ik denk zelf dat het komt omdat hij depressief is, hij heeft immers zelfmoord willen plegen omdat mijn moeder het niet meer aankon, en bij hem is weggegaan. Hij stond met messen in zijn buik te steken, maar merkte dat het geen nut had en stopte ermee. In ieder geval; ik wordt in juli zeventien jaar, en ik kan me niet meer herinneren of er ooit een periode is geweest waarin pa niet zo enorm kwaad was over onnodige dingen.

Als wij op vakantie gingen, of naar een pretpark, was het die ochtend dat we weggingen altijd ruzie. De stress van het inpakken, weggaan en dan ook nog eens moeten zeggen dat ik mijn tandenborstel ben vergeten, dat deed me altijd huilen. Mijn vader was dan zó enorm gestressd en kwaad, dat wij ons de hele reis stil hielden. Soms probeerden we de stilte te breken met een grapje, maar verder gebeurde er niets en hielp het ook niet. Het leek wel een straf, weggaan, terwijl we het toch zo leuk vonden.

Zo weet ik nog wel dat ik op een hele normale toon (eerder heel zachtjes en bang, dan eisend) vroeg of de radio in de auto aanmocht. Mijn vader schoot dan helemaal uit zijn slof en ging een partij vloeken en schelden en schreeuwen, terwijl ik ook genoegen had genomen met een 'nee dat mag niet.'

In huis ook, hij moet nu alles zelf doen omdat mijn moeder weg is, maar inplaats van dat hij iets aan ons vraagt dreigt hij. Soms ben ik bang van hem, hij kan zo enorm dreigend kijken dat ik écht het idee heb dat hij een mes gaat pakken om me neer te steken. Die grote rode ogen die hij dan krijgt, ik moet er nu weer van janken. Hoe iemand zo kwaad kan zijn, voor bijvoorbeeld een hond die niet op zijn plek wilt liggen, of dat papiertje dat ik nog nodig heb en niet weg wil gooien..niet normaal meer.

Ik heb wel vriendjes gehad, maar ze waren allemaal bang voor hem. Mijn vrienden waren bang voor hem, evenals mijn vriendinnen. Hij deed nooit zijn best en als mijn huidige vriend bij ons thuis komt zegt mijn vader bijna nooit hallo. Alsof hij het expres doet.

Ik heb sinds een tijd een nieuw hondje. En in het weekend werden mijn vriend en ik perongeluk pas om drie uur in de middag wakker. Mijn vader was die dag (dag voor vaderdag) ook pas om twee uur thuis omdat hij bij zijn vriendin sliep. Ik loop de trap af en ga douchen met mijn vriend. Zet hij expres de koude kraan aan, omdat we niet meer mochten douchen. Daarna kom ik naar beneden, hij negeert mijn vriend, en begon te schreeuwen en vloeken naar mij dat ik mijn nieuwe hondje uit moest laten. Ik was van plan om vaderdag cadeautjes te halen maar wilde dat niet zeggen, ik wilde het hondje meenemen want die kan opgetilt in de winkel mee. Hij ging zo tekeer, omdat ik zei dat ik naar de winkel ging, anders was het dicht. En het erge is, als ik had gezegt dat ik voor hém naar de winkel ging, zou hij het niet meer erg vinden. Ik ben huilend weggegaan, mijn vriend had hem nog net niet geslagen en ik heb mijn hondje achter gelaten. Ben naar mijn vriend gegaan, heb bij zijn vader vaderdag gevierd en daarna heb ik een dag bij mijn oma geslapen. Ik was van plan om daar te gaan wonen, maar omdat mijn oma gordelroos heeft kan dat niet, vanwege de waterpokken die ik er nog van kan krijgen (dokters advies van oma). Nu zit ik weer thuis en moet elke dag naar een huis toe, dat gewoon schreeuwt van woede. Ik heb vaker gezegt tegen mijn vader dat hij hulp moet zoeken, maar hij wilt het niet en zegt elke keer dat ik moet oprotten. Tja, waar moet ik heen? Anders was ik allang weggegaan!

Het lijkt niets zoals ik het nu zeg, maar het doet me veel. Ik huil bijna elke dag, en het is een hel om in de huiskamer te moeten zitten als hij zo'n bui heeft. Vroeger zat ik heel de dag boven, nu probeer ik wat meer mijn eigen leven te leiden, maar het lukt niet echt. Gewoon het idee al, dat ik de volgende morgen weer mijn vader moet begroeten, dat kan ik niet aan. En vooral van gister, die kwade ogen die hij maakte, ook naar de hond toe (hij is totaal geen dierenliefhebber, en alle zorg van zijn hond komt ook op mij neer). Ik had echt het idee dalijk slaat hij los, en vermoord hij de hond en ons. Bah!

**Geplaatst**: 20-06-07 09:52

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 20-06-07 09:52

Quellian schreef:
Wel hebben wij alle drie te kampen met enorme faalangst en drang naar perfectie, ook hebben we alle drie te kampen (gehad) met een eetstoornissen, depressies en de rest van de riedel.

Ik heb ook faalangst, en soms denk ik wel eens dat dit komt door mijn ouders. Omdat mijn vader zo enorm kwaad was altijd, vluchtten mijn moeder en ik in de nacht uit huis, om drie uur lang te gaan wandelen. Onze band is sterker geworden doordat we alles stiekem moesten doen, en eerlijk gezegt hebben we daar wel veel om gelachen. Maar wat er altijd al is geweest, is dat mijn moeder overal bij was. Ze ging mee met mijn vrienden (die vonden dat trouwens geweldig en vroegen het zelf), ze ging veel om met mijn exen en als ik een nieuwe school begon ging zij ook mee naar de klas om mij te brengen. Ik deed niets zonder haar eigenlijk, en dat vond ik ook wel fijn. Nu alleen, moet ik zelfstandiger worden. Ik merk dat ik veel mijn werk wil afzeggen (doe het alleen niet), de drang om niet naar school te gaan is erg groot (dit komt dan weer omdat ik mijn moeder ook meer niet dan wel naar haar werk zag gaan). Ik wilde nergens heen zonder mijn moeder, en toen ze ons 8 maanden in de steek had gelaten omdat ze van mijn vader afging, klapte ik dicht. Mijn hele leven bestond eigenlijk uit moeder en ik, en dan moet je ineens alles alleen doen. Je zit met een vader die altijd kwaad is, of juist heel zielig. Waar moet je dan heen met je verhaal? Bij mijn ex kon ik niet terecht, hij vond mij maar aanstellen. Ik heb nu niet geleerd hoe ik met mensen om moet gaan, hoe ik vrienden moest maken, hoe ik mijn werk moet behouden en netjes naar school moet gaan..ik weet dat niet. Ik probeer het wel hoor, maar zoals vandaag (ik heb me verslapen), dan merk ik wel weer dat ik het verslapen totaal niet erg vind. Verder ben ik vroeger ook veel gepest, en mijn moeder was er voor me om het op te lossen, het pesten werd daardoor alleen maar erger natuurlijk..maar zolang mijn moeder er was vond ik het best. Dan was mijn moeder ook degene die zei dat ik leuke haren had, een leuk lichaam en een fijn karakter. Als dat ineens weg is, hoor je zulke dingen ook niet meer. Ik was zelfverzekerd met mijn moeder in de buurt, maar als zij weg is dan wil ik mijzelf het liefst heel de dag niet vertonen. Nu heb ik trainingen gehad die niet werkten, maar omdat ik nu nieuw werk heb moet ik veel met mensen bezig zijn, en ik begin een beetje open te bloeien, leer weer een beetje vrolijk te zijn zonder dat iemand mij daarmee moet helpen. Ik durf daarintegen niet uit te gaan, en heb geen enkele vriend of vriendin omdat ik toch altijd denk dat ze me niet aardig vinden. Ik heb wel eens meiden waar ik heen ga, maar dat is puur 1 keer in de tig maanden als we beiden niets te doen hebben, en merken dat we elkaar ervoor kunnen gebruiken (wat zeg ik dat raar).

**Geplaatst**: 20-06-07 11:07

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 20-06-07 11:07

Das balen joh!
Maarre je bent wel aan het vooruit gaan! Als je maar ziet dat het zonnetje blijft schijnen!!
Oh enne pb box staat open hoor!!

**Geplaatst**: 20-06-07 16:25

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 20-06-07 16:25

mijn moeder heeft ook psychische problemen.

eindelijk al zo lang als ik me kan herrineren.
toen ik 8 was werd mijn broertje geboren en dat was eingelijk te zwaar voor haar.
ik kan mij herrineren dat ik als 8jarige babykleertjes en spuugdoekjes enz stond te strijken.
naarmate mijn broertje ouder werd moest ik hem overal mee naar toe slepen zodat mijn moeder rust had.
in de buurt werd er zelf over gepraat dat ik veel te veel verantwoordelijkheid voor mijn broertje had.
haar huwelijk liep niet zo goed en ze bepraate al haar problemen met mij.
ik was een kind met de lasten van een volwassene.

toen ik 12 was werd mijn zusje geboren.
haar vader was nergens te bekennen dus weer stond ik grotendeels voor de opvoeding.
flesjes uitkoken, in bed doen, in bad doen en snacht de fles geven en dan kreeg ik nog de mededeling dat ik best wel eens wat meer in huis kon doen!
na een poosje werd het me teveel en ben ik weggelopen maar toen werd mijn zusje toen een paar maand oud, zo ziek dat ze op het randje lag.
toen moest ik wel terug.. ik moest haar beschermen.

uiteindelijk ben ik tot dat ik 18 werd thuis blijven wonen.
daarna trok ik bij mijn vriend en schoonouders in en kwam prompt 20 kilo aan.

het ging een poosje goed maar ja ze was haar steunpilaar kwijt.
dus werd ze overspannen.en hadden mijn schoonouders ook mijn broertje en zusje soms 2 weken te logeren.

2,5 jaar geleden ging het helemaal mis.
ze kreeg een psychose ik wist niet wat me overkwam maar had al gauw door wat er aan de hand was en nam de kinderen mee.
voor haar probeerde ik hulp te zoeken maar geen enkele instantie gaf thuis.
na een aantal weken ging het weer goed zei ze en wilde haar kinderen terug.
dat het niet goed ging bleek wel uit het feit dat mijn broertje toen 14 naar zijn vader vluchte.
mijn zusje was dus nog alleen over en zij werd mama's klankbord.

pas geleden signaleerde ik dat er weer wat niet klopte
en.... ik had gelijk.
gelukkig was ik op tijd want mijn moeder wilde niet meer uit zichzelf bij me aankloppen ivm mijn ziekte die sterk op stress reageert.
ik heb haar verzekerd dat alles goed was en mijn zusje meegenomen.
ze zit hier nu inmiddels 2 maanden en het ziet er naar uit dat het nog lang gaat duren.
gelukkig wonen we nu op onszelf dus hoef ik me niet schuldig te voelen naar mijn schoonouders.

toch heb ik hier wel wat aan over gehouden.
ik vertrouw op geen mens zelfs niet op mezelf.
ik ben bang dat ze me toch uiteindelijk laten barsten.
op sommige momenten heb ik geen vertrouwen dat dingen wel weer goed komen.
omdat ik geleerd heb geen vertrouwen te hebben.
helaas ben ik ook al op vroege leeftijd mijn jeugd verloren door de moederrol over te nemen.
hier ben ik soms ontzettend kwaad over.
maar ondanks alles wil ik zelf toch dolgraag kinderen.
ik heb er vertrouwen in dat ik dat wel kan.

gelukkig heb ik al vier jaar een schat van een vriend die mij in alles steund en waarmee ik me in mijn handen mag knijpen.

zo dit was dan mijn verhaal voor anderen mijn pb staat open!.

om de vraag te vermijden van waar was je vader dan?
wij alle 3 hebben verschillende vaders.
alleen mijn broertje heeft contact met de zijne en woont daar nu ook.
mijn zusje en ik hebben dat niet.

**Geplaatst**: 20-06-07 16:59

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 20-06-07 16:59

Jeetje dat is wel heel erg!!!
Maar wel goed van je vriend dat hij je zo steunt!!
Heb ik gelukkig ook zo'n vent!!!

**Geplaatst**: 25-12-07 01:47

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 25-12-07 01:47

Jeetje, wat een moeilijke/trieste verhalen lees ik hier. Soms dan denk je wel eens bij jezelf...dat je de enige bent (al weet je dat 't niet zo is), die het soms moeilijk heeft. Maar dan lees ik al deze verhalen en dan heb ik het nog enorm getroffen...wat ik natuurlijk ook wel weet. Maar op sommige momenten heb ik het ook nog steeds wel eens moeilijk.

Ik ga niet mijn hele verhaal hier uitgebreid opschrijven. Maar wil alleen even benoemen dat ik zelf ook een moeder heb, die jarenlang chronisch depressief is geweest, eetstoornissen heeft gehad (tot neussondes, erg veel eetbuien en dan alles weer uitspugen en het niet meer kunnen lopen aan toe), PTSS heeft (post traumatische stresstoornis) en sinds +/- een jaar terug een lichte vorm van borderline heeft ontwikkeld. Dit alles neem ik mijn moeder geen sec. kwalijk omdat ze zelf 9 jaar was en geen ouders meer had (beiden gestorven aan kanker). Ze heeft toen een tijd bij haar halfzus in gewoond, waarvan haar man, mijn moeder van haar 9e tot haar 14e geestelijk en lichamelijk heeft misbruikt. Daarna is m'n moeder in pleeggezinnen terecht gekomen, waarin ze ook nooit een 'thuis' heeft gevonden en waarin ze alleen maar een meer minderwaardigheidscomplex heeft opgelopen.
Uiteindelijk heeft mijn moeder mijn vader op haar 19e leren kennen en zijn ze gelukkig getrouwd en daaruit zijn ik en mijn zusje geboren. Mijn moeder is in die periode nog bijna 6 jaar lang achter elkaar opgenomen geweest in verschillende instellingen, maar is hier met veel psychiatrische thuiszorg uiteindelijk toch weer bovenop gekomen. Totdat mijn vader in 2004 erg ziek werd en in juni 2005 is overleden aan de gevolgen van kanker. Mijn vader was onze grootste en liefste steunpilaar die er maar bestond. Hij heeft mijn moeder zijn hele leven op handen gedragen en was vader en moeder tegelijk voor ons. Je kunt je dus voorstellen wat voor gemis het is, sinds hij er niet meer is. We hebben gelukkig een heel waardig afscheid gehad samen met hem, waar we allemaal heel dankbaar om zijn. Maar eind 2005 viel m'n moeder weer in een gat en is ze toen weer 3 maanden opgenomen geweest en woonde ik (toen net 19 jaar) en mijn zusje (toen 17 jaar) samen met z'n 2-en in mijn moeders huis en gingen elke dag bij haar op bezoek. Gelukkig heeft mijn moeder er zo hard aan gewerkt dat ze er weer bovenop gekomen is en nu weer volledig thuis is (met nog wat enkele hulp). Maar goed, hierdoor heb ik (en natuurlijk ook mijn zusje) ook vaak veel moeilijke momenten gekend. En eigenlijk is dat een stuk erger geworden sinds dat mijn vader er niet meer is, omdat toen hij er nog was hij alle zorg op zich nam en wij een zorgeloos leventje leidden. Maar ja, hij is er nu niet meer en nu is toch veel zorg (van mama) op ons, en vooral op mij terecht gekomen. Maar het belangrijkste is wel dat wij heel open zijn binnen ons gezin en we een hele goede verstandhouding hebben, gelukkig. Mijn moeder heeft gelukkig ook erg veel zelf-/ en ziekte-inzicht en ik hoop ook dat in de toekomst opnames mama bespaard blijven. En dat mama haar leven op rails kan houden (wetende dat papa altijd over haar en ons zal waken!) en dat ik ook mijn leven kan leiden, zoals ik het graag zou willen.

Nou, het was niet de bedoeling om eigenlijk m'n hele verhaal hier ook neer te zetten, maar als ik eenmaal aan het typen ben, dan flapt het er eigenlijk ook zo uit. Ik wil iedereen hier, in ieder geval heel veel sterkte en kracht en moed toewensen voor de komende tijd! En wat erg belangrijk is, is dat je ook aan jezelf moet denken!! Sterkte...... Ach gut

**Geplaatst**: 25-12-07 11:53

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 25-12-07 11:53

Ik heb geen moeder maar een vriendje wat niet helemaal in orde is geweest.

Ik heb bijna een jaar geleden een topic geopend op Bokt onder een schuilnaam. Het was een half jaar uit nu is het weer aan.

Hij hallicuneerd, in het begin wist hij dat het niet 'echt' was nu is hij ervan overtuigd dat zijn zwarte gedaantes van een andere planeet komen en steeds hier komen om hem 'terug te halen' zijn ziel is dus zon zwarte gedaante..

Hij is zo scizofreen als wat en zo depresief en suicidaal als ik weet niet wat. Ook valt hij om de haverklap flauw. Soms wel een half uur, dat is heel erg eng want als ik neit bij hem van kan hij verkeerd vallen en hoofdwonden ofzo oplopen..

Dat is dus net als jij naar ziekenhuizen rennen wanneer hij weer pillen heeft geslikt met alcohol. Vechten om messen doen we ook wel eens. Of deuren in mekaar slaan omdat hij zich aan de andere kant wil ophangen. Of hem van de treinspoor plukken..

Leven met hem is erg moeilijk. Hij is zooo niet te voorspellen. Dan mega lief ,leuk en is alles goed en 5 minuten later schreeuwt hij trapt hij huilt hij en is hij weer zo in de war.

Door traumatische ervaringen uit zijn jeugd die hij allemaal heeft weggestopt is hij een tikkende bom en die ontploft altijd op mij.. Mega zwaar maar ik heb hem gezworen hem te helpen en dat doe ik. 27e hebben we onze eerste gezamelijke afspraak bij een pschyichiater, en ik bereid me al voor op de moeilijkste periode die ik ooit met hem heb gehad. Want dat wat ik voor elkaar heb gekregen bij hem bij het oprakelen van alles wat in hem zit is waarsch nog lange niet dat wat de pschiciater (hopelijk) voor elkaar krijgt.

Ik ben nu 17 jaar en hou en vecht voor ene vriendje die ik niet meer loslaat, het is mega zwaar maar ik zet wel door. Ik weet van mezelf door dit alles dat ik een zeer sterke vrouw/meisje ben en ik kan niet wegrennen ervan. geprobeerd maar dat lukt me niet.

**Geplaatst**: 25-12-07 12:33

Re: Lotgenoten gezocht: Ouders met psygische problemen.

Geplaatst: 25-12-07 12:33

Jeetje, wel knap van je...dat je zo achter hem blijft staan en hem 'hoe dan ook' graag wilt helpen! Maar blijf ook aan jezelf denken, soms kan je maar tot een bepaalde grens iemand helpen en daarna is het verspilde energie...hoe gek dat ook klinkt. Maar dat is iets wat je ook zelf moet uit zoeken....sterkte ermee!