Bokt.nl

runningkawa schreef:

Picasso schreef:

Ik ben 'er' heeeel erg bang voor, kan 'het' niet eens uitspreken zonder er angst bij te voelen....zou willen dat ik een kijkje kon nemen in hoe het in het hiernamaals is, en óf dat er überhaubt is, ik hoop het ontzettend; ik zou heel graag mijn moeder terug zien, die is overleden toen ik 8 was en zij 34....veel te jong dus. Mede hierdoor ben ik vreselijk bang dat mij ook zoiets zal overkomen en ik mijn dochter van net 9 ook zou moeten achterlaten....ik word in april 36 en ben dus nu al bijna 2 jaar ouder dan zij ooit geweest is.....mijn oma daarentegen is bijna 98 (haar moeder) en leeft nog steeds in (relatief) goede gezondheid........brrrr, nee ik zou willen dat het ons bespaard zou kunnen blijven.....hoop dat ik nog een lange tijd te gaan heb hier......

Bij het overlijden van mijn vader zei hij dat weniet moesten huilen, hij ging naar zijn moeder en zus toe.
Ik denk dat iemand die op het punt staat te overlijden dat echt kan zien.
Het heeft mij iig erg geholpen.

Daarna heb ik een kijkje mogen nemen in het hiernamaals.
daar zat mijn vader aan een meertje, met aan de linkerzijde een vrouw.
Toen ik vroeg wie dat was zij hij Dien (dinie, zijn zus)
Ik heb haar nooit gekend en ook geen foto's van gezien.
Ik ben bij mijn moeder gaan vragen hoe Dinie eruit zag en dat was precies de vrouw die ik gezien had.

Het vredige gevoel wat ik daar ervaren heb
De warmte, geborgenheid en liefde, die is niet te beschrijven, zo fijn


Ik was 9, mijn vader 38 toen hij overleed.
Net als jij ben ik vroeger altijd bang geweest om ook zo vroeg te gaan.
Voor dat vroege gaan ben ik nog wel een bang.
Ik wil nog helemaal niet.
Maar voor de dood op zich helemaal niet.
Dan zie ik mijn vader terug en ga ik naar het liefde volle hiernamaals.

Overigens voel ik mijn vader aanwezigheid zo ook.
Vroeger dacht ik dat het inbeelding was omdat ze me daarmee getroost hadden.
Van je vader is altijd bij je enz.
Nu weet ik dat dat echt zo is en dat kan ook niet zonder dat er meer tussen hemel en aarde is.

Ik hoop voor je dat je die rust die ik daarin gevonden heb, ook eens gaat voelen

Skygirl schreef:

Normaal gesproken ben ik niet bang voor de dood, maar af en toe heb ik wel angstaanvallen. Dan komt het zo dichtbij. Vroeger had ik best wel hevige van ongeveer een minuut. Een keer had ik er zelfs een van een half uur. Nu duren ze meestal maar een paar seconden en soms ook een paar best wel vlak na elkaar. Ik heb ze eigelijk altijd s'avonds in bed. 2x heb ik er een op school gehad. t zal wel komen omdat ik dan moe ben.

cissie schreef:

Bang niet... gelukkig, dat komt mede doordat ik in het verleden bijna ben overleden door een ziekte.
Dat heeft een hoop in mij losgemaakt, natuurlijk de ervaring op zich maar ook dat ik heb mogen voelen hoe het is om dood te gaan, dat voel je op zo'n moment (tenminste als je bv; langdurig ziek bent).
Er was niks engs aan, ik vond het prima want ik was doodop van die ziekte "laat mij maar gaan" heb ik nog gezegt tegen mn ouders.

Ik ga niet tegen mensen vertellen wat ik gezien heb, omdat ik denk dat dit voor iedereen anders is, wat ik gezien en gevoelt heb was zo persoonlijk dat dat alleen voor mij op dat moment bestemd was, dat heeft dus niks met een ander te maken en is voor iedereen anders.

Voordat mijn oma overleed was ze ernstig ziek en al weken terminaal, mede daarom zag ze er echt niet meer uit, haar gezichtsuitdrukking was zo verandert door de pijn dat je haar op sommige moment haast niet herkende.
Ze zag er maanden slecht en uitgeput uit en dat terwijl ze altijd zo'n ijdeltuit was geweest die er altijd tip top uit wilde zien.
We hadden daarom ook besloten dat de kist dicht zou gaan tijdens het hele gebeuren, zo zou mijn oma niet gezien willen worden, iedereen was het ermee eens.
Maar een uur nadat ze was overleden moest ze natuurlijk weg uit dat verpleeghuisbed, dus wij laken van dr gezicht afgehaald en tot onze grote schrik lag daar oma zo gaaf en mooi als het maar kon ze leek wel 20 jr jonger en zo tevreden,
zo had ik haar al lang niet meer gezien en was haast vergeten hoe mooi ze eigenlijk was.
Met was make-up en mooie kleren zag ze er betoverend uit zo mooi, was ze in geen jaren meer geweest, ik weet zeker dat ze zichzelf gezien heeft en trots was dat de kist niet dicht hoefde bij het afscheid nemen, ik ben blij dat ik mn oma zo nog heb kunnen zien zo wil ik haar blijven herrineren!

tantjeuh schreef:

Hoe doe je dat dan? Met de gedachte van 'jammer, 't leven gaat verder'? Hoe voelde je je op die momenten?

Veirl schreef:

tantjeuh schreef:

Hoe doe je dat dan? Met de gedachte van 'jammer, 't leven gaat verder'? Hoe voelde je je op die momenten?

Ik heb geen idee hoe ik het doe. Natuurlijk moet ook ik huilen op zo'n dag, maar bijna al die mensen zijn doodgegaan door een ernstige ziekte dus ik mag allang blij voor hen zijn dat ze er geen last meer van hebben. Dat ze niet meer hoeven te vechten.
Ook heeft mijn moeder eens verteld dat het eigenlijk egoïstisch is om te huilen. Je mag wel huilen, maar je huilt eigenlijk omdat jíj die persoon mist. En daar ben ik het wel mee eens. Ik mag juist blij zijn op zo'n dag dat ze het beter krijgen, want daar geloof ik in.