Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
Tieneke schreef:Maar hoe weet je zeker dat het kind niet doodsbang is van de pijn bij de verzorging bijvoorbeeld maar op zich wel wilt leven? Kunnen wij beslissen voor haar dat ze vast niet meer wilt leven, ook al is het zo, op die manier?
Dat ondergaan gaat twee kanten op. Kunnen wij zo weten dat ze liever niet meer lijdt, ook al lijkt ons dat rationeel gezien "beter"?
Er zijn héél veel mensen die zich in een situatie van uitzichtloos lijden bevinden. Gekluisterd in een rolstoel, niet meer de mogelijkheid om zich uit te drukken over dat soort dingen. Onze vereniging doet vrijwilligerswerk in een zorginstelling waar mensen met een hersenletsel permanent verblijven. Daar zitten meerdere mensen in dergelijke toestand, waarmee je niet (meer) kunt communiceren over wat ze willen of hoe ze hun toekomst zien. Mensen die ook sterven zonder hulp van machines en dergelijke. Kunnen wij voor al die mensen beslissen dat hun situatie toch dermate uitzichtloos is dat we ze beter laten gaan?
Het zijn open vragen. Ik vind het bijzonder moeilijk, zo niet onmogelijk om "grenzen" hierin te bepalen. Dit kind is geen losstaand geval.
De wens om lijden te doen stoppen staat niet automatisch gelijk aan een doodswens.
Tieneke schreef:Maar hoe weet je zeker dat het kind niet doodsbang is van de pijn bij de verzorging bijvoorbeeld maar op zich wel wilt leven? Kunnen wij beslissen voor haar dat ze vast niet meer wilt leven, ook al is het zo, op die manier?
Dat ondergaan gaat twee kanten op. Kunnen wij zo weten dat ze liever niet meer lijdt, ook al lijkt ons dat rationeel gezien "beter"?
Er zijn héél veel mensen die zich in een situatie van uitzichtloos lijden bevinden. Gekluisterd in een rolstoel, niet meer de mogelijkheid om zich uit te drukken over dat soort dingen. Onze vereniging doet vrijwilligerswerk in een zorginstelling waar mensen met een hersenletsel permanent verblijven. Daar zitten meerdere mensen in dergelijke toestand, waarmee je niet (meer) kunt communiceren over wat ze willen of hoe ze hun toekomst zien. Mensen die ook sterven zonder hulp van machines en dergelijke. Kunnen wij voor al die mensen beslissen dat hun situatie toch dermate uitzichtloos is dat we ze beter laten gaan?
Het zijn open vragen. Ik vind het bijzonder moeilijk, zo niet onmogelijk om "grenzen" hierin te bepalen. Dit kind is geen losstaand geval.
De wens om lijden te doen stoppen staat niet automatisch gelijk aan een doodswens.
Mars schreef:In zulke discussies vind ik het fascinerend te zien dat er zovelen zijn die de dood zien als het ergste dat iemand kan overkomen. Dat is niet zo bij uitzichtloos lijden zoals in geval van dit kindje. Ze heeft duidelijk veel pijn/ongemak, kan zich niet verwoorden of aangeven wat ze wil. Ze kan alleen maar ondergaan wat anderen met haar doen en voor haar beslissen. Dat lijkt mij veel erger dan de dood, in dit geval is de dood een verlossing en het einde aan lijden. Dat de ouders dat zelf niet zien is hartverscheurend
Yavanna schreef:Ibbel, precies dat.
Het meisje is 3 jaar, geeft aan tijdens verzorging dat dit echt vervelend is en dan in een overtreffende trap.
En zou ze in leven gehouden moeten worden omdat ze dit zelf niet kan beslissen. Er ís gewoon geen verbetering mogelijk en natuurlijk hou je als ouders altijd hoop dat dit wel gaat gebeuren en dat er een wonder gebeurd en het kind opeens uit bed op staat en het ziekenhuis uitloopt, maar wonderen zijn zeer zeldzaam en zal hier niet gebeuren. Niet in deze mate.
Laat het meisje een verder lijden bespaard blijven en laat haar verlossing in de dood vinden. Ik denk dat het egoistisch is van de mens/ouders om haar te laten leven, omdat ze geen afscheid willen/kunnen nemen.
Tieneke schreef:DP, tuurlijk, ook dat weten we niet. Maar de beslissing is wel onomkeerbaar. En niemand wilt denk ik de knop omdraaien als die wil er wel is.
Er zijn héél veel mensen die geen lol meer hebben in het leven, waarbij lijden de standaard is, waarbij geen enkele vooruitgang en wel achteruitgang is. Maar die toch niet daarom ook dood willen. Die mensen zijn echter wat meer verstopt in onze maatschappij en we worden er niet dagelijks mee geconfronteerd in de media.
Tieneke schreef:Ik vind dat persoonlijk te eenvoudig geconcludeerd.
Tieneke schreef:DP, je haalt twee duidelijke voorbeelden aan van mensen die het letterlijk aangeven. En net daar zit wel een wezenlijk verschil.
Yavanna, als je al mijn berichten goed had gelezen, moest je die vraag niet stellen.
secricible schreef:Waarbij euthanasie icm met dementie nog steeds ontzettend ingewikkeld is, juist door wilsonbekwaamheid.
Het actief eindigen van een leven heeft een totaal andere status dan het stoppen of niet starten van een medisch zinloze behandeling met het overlijden tot gevolg.
We proberen vaak om medisch zinloze handelingen al te bespreken voordat het zo ver is. Juist omdat niet starten makkelijker is dan stoppen.
Als dietist ligt er een mooi document daarover rondom sondevoeding bij een cva: niet starten om staken te voorkomen.