Bokt.nl

**Geplaatst**: 27-05-25 08:30

Geplaatst: 27-05-25 08:30

Ja de rouw die je hebt om de vriendin die niet terug komt.
Rouw heb je niet enkel met dood, maar kun je ook hebben om situaties, relaties, vriendschappen die geweest zijn.
En ja dat moet ook een plekje krijgen. En is niet minder heftig dan rouw bij een overlijden.
Denk dat dit vaak erg word onderschat.

Dus ja ik begrijp heel goed dat je niet thuis wilt zijn.
Omdat zij daar is, maar niet lijflijk. :knuffel:

Ik zie hier in de plaatselijk regio facebook wel vaker wat staan over kamer/huizenruil.
Is dat een optie omdat te proberen?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-05-25 16:21

Geplaatst door de TopicStarter : 28-05-25 16:21

Ja zeker omdat op dit moment, de persoon die ze was, er niet meer is. Ze leeft misschien nog wel, maar de persoon die daar ligt is compleet anders dan wij allemaal kennen. Dat wil niet zeggen dat ze niet meer kan terugkomen, maar die garantie is er allesbehalve.

We zijn week 5 nu, het is niet dat ik hier weg moet maar je merkt wel dat je relatie hierdoor wel veranderd. Niet perse op een slechte manier, maar het dwingt je wel om keuzes te maken die je anders (nog) niet zou maken. Ik ben bang dat als ik hier te lang blijf we elkaar op een bepaald punt ook zijn uitgezien, omdat we op zo'n kleine ruimte zitten en ik max 3 dagen op kantoor werk. Mijn vriend heeft een eigen bedrijf dus die werkt quasi altijd van thuis uit.

Huizenruil binnen dezelfde stad gaat moeilijk worden denk ik, heb er zelf ook nog niet van gehoord of iets van zien verschijnen.

**Geplaatst**: 28-05-25 16:39

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 28-05-25 16:39

Is het geen optie om met je vriend naar jouw huis te gaan? Ik begrijp dat dat een stuk ruimer is en dan ben je daar ook niet alleen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-05-25 17:20

Geplaatst door de TopicStarter : 28-05-25 17:20

Nee, wij hebben nog een andere huisgenoot (die overigens ook bij z'n vriendin verblijft momenteel, hij was ook thuis toen het gebeurde maar heeft niks gezien), plus mijn vriend woont hier nog maar sinds december dus verhuizen stond sowieso niet op de planning.

**Geplaatst**: 28-05-25 18:16

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 28-05-25 18:16

Ik denk dat Charaz bedoelt om te logeren, niet om te wonen

Lijkt mij wel een goed plan. Dan kun je rustig wennen aan weer thuis zijn zodat je de grootste drempel over bent.

**Geplaatst**: 28-05-25 18:32

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 28-05-25 18:32

Bedoelde inderdaad om even te logeren

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-05-25 17:40

Geplaatst door de TopicStarter : 30-05-25 17:40

Oeps sorry

Hij is inderdaad vandaag een half dagje meegeweest en we gaan er morgen (normaal gezien) samen slapen.

Ze heeft deze week weer na een paar helse dagen een hele grote stap vooruit gezet, ik denk dat we voorzichtig kunnen zeggen dat we hoopvol mogen zijn, met mentale voorbereiding op nog veel slechte dagen. Maar ze is nu wel echt volledig bij bewustzijn, en dat na bijna 5 weken. We hebben haar deze week dan ook verteld wat er gebeurd is. Ik heb haar een stukje verteld en dan is ze heel erg beginnen huilen. Ze lijkt nu ook veel meer zichzelf, niet altijd, maar meestal wel. Wat gek is, is dat zoiets echt van de één op de andere dag kan klikken. Ze kan een klein beetje fluisteren, echt praten nog niet. Maandag mag ze naar revalidatie.

**Geplaatst**: 30-05-25 18:57

Geplaatst: 30-05-25 18:57

Wat een voorzichtig goed nieuws $*\o/*$

Wat fijn voor jullie zeg.
Ik las eerder ook al dat ze niet zichzelf leek, en nu dan even weer wel. Ik heb daar wel een beetje een idee bij, maar kun je omschrijven hoe je dat bedoelt? Omdat ze tot nu toe nog niet kon praten ook, is het dan puur hoe ze uit kijkt? Dat je ziet dat ze niet echt aanwezig is?
Lijkt me heel bijzonder, om iemand aan te kijken en te weten, hee je bent er weer

**Geplaatst**: 30-05-25 19:00

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 30-05-25 19:00

Wat fijn dat er stappen de goede richting in gemaakt worden.
Op naar nog veel meer stappen

**Geplaatst**: 30-05-25 20:44

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 30-05-25 20:44

Wat fijn zeg dat ze een stap in de goede richting heeft gezet!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-06-25 18:35

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst door de TopicStarter : 01-06-25 18:35

Het is vooral de manier dat ze uit haar ogen kijkt zegmaar, haar blik is veranderd. Sinds ze wakker is, heeft ze hier en daar wel een paar goede dagen gehad en herkende ze ons ook, kon ze soms ook mee lachen, maar je merkte wel dat ze heel kinds was en totaal geen besef had van de dingen rondom haar. Dat is ze nu wel, en dat komt natuurlijk met heel veel verdriet. De afgelopen dagen waren mentaal heel zwaar voor haar. Wij zijn dit natuurlijk al meer dan een maand aan het verwerken, zij begint nu pas. Het is nu pas dat ze de situatie begrijpt. Ze kan nu ook een beetje schrijven en heeft me ook een bericht gestuurd (wel met veel schrijffouten) dat ze helemaal gek wordt. Het is vreemd om ‘blij’ te zijn hierom, want het is super confronterend om haar zo verdrietig te zien; maar ik weet nu wel tenminste dat ze er nog is.

**Geplaatst**: 01-06-25 18:46

Geplaatst: 01-06-25 18:46

Hele dikke knuffel :knuffel:

**Geplaatst**: 01-06-25 21:43

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 01-06-25 21:43

Wat een ontzettende heftige gebeurtenis zeg.
Gelukkig maakt jouw vriendin wel stappen vooruit, hopelijk valt de uiteindelijke schade mee.
Hoe gaat het nu met jou?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-06-25 17:01

Geplaatst door de TopicStarter : 04-06-25 17:01

Ik merk nu het wat beter gaat met haar het ook wel beter gaat met mij. Het ligt buiten mijn controle, dat is soms nog lastig om te aanvaarden maar ik heb er nu geen invloed meer op. Schuldgevoelens over dat ik meer had moeten doen, dromen en te veel nadenken over die dag komt wel nog steeds in vlagen. Ik heb nog steeds nachten dat ik er constant aan denk of over droom, maar al veel minder dan 4 weken geleden. Ik heb ook voor het eerst terug een nacht alleen thuis geslapen en ga het vanavond nog eens doen. Er komen ook wat vriendinnen langs, met de hoop dat de situatie en het huis ook stilaan terug normaler kunnen aanvoelen.

De KNO heeft haar stembanden nagekeken en die zijn volledig ok. Dus ze moet stilaan terug op volume kunnen spreken, maar dat heeft ook tijd nodig…

**Geplaatst**: 04-06-25 17:11

Geplaatst: 04-06-25 17:11

Wat fijn dat het met haar, maar ook met jou wat beter gaat.
Ja tijd heelt niet alle wonden, maar plakt soms wel de nodige pleisters.
En wat eerder al werd gezegd, door jou leeft ze nog en heeft ze nog een kans op revalidatie.
Blijft dat goed onthouden :knuffel:

**Geplaatst**: 04-06-25 18:23

Geplaatst: 04-06-25 18:23

Als als als....

Als je toevallig niet thuis was geweest, (wat ook gewoon en zonder schuldgevoel moet kunnen) was ze er niet meer.

Denk daar ook aan als je twijfelt of je genoeg hebt gedaan.

Je hebt gedaan wat je op dat moment kon.

Je hoeft je nergens schuldig om te voelen.

**Geplaatst**: 04-06-25 18:47

Geplaatst: 04-06-25 18:47

CalipsoLover schreef:
Ik merk nu het wat beter gaat met haar het ook wel beter gaat met mij. Het ligt buiten mijn controle, dat is soms nog lastig om te aanvaarden maar ik heb er nu geen invloed meer op. Schuldgevoelens over dat ik meer had moeten doen, dromen en te veel nadenken over die dag komt wel nog steeds in vlagen. Ik heb nog steeds nachten dat ik er constant aan denk of over droom, maar al veel minder dan 4 weken geleden. Ik heb ook voor het eerst terug een nacht alleen thuis geslapen en ga het vanavond nog eens doen. Er komen ook wat vriendinnen langs, met de hoop dat de situatie en het huis ook stilaan terug normaler kunnen aanvoelen.

De KNO heeft haar stembanden nagekeken en die zijn volledig ok. Dus ze moet stilaan terug op volume kunnen spreken, maar dat heeft ook tijd nodig…

Dat schuldgevoel is heel herkenbaar. Ik weet dat ik alles binnen mijn macht gedaan heb wat ik kon. Net als jij.
Maar toch.
Hier is de ervaring dat dat slijt.. :knuffel:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-06-25 12:58

Geplaatst door de TopicStarter : 09-06-25 12:58

Rationeel gezien weet ik inderdaad dat ik me niet schuldig hoef te voelen, maar dat is toch een gevoel dat blijft sluipen.. Ik hoop dat het inderdaad met de tijd slijt. Het personeel in het ziekenhuis spreekt me ook nog regelmatig aan om te vragen of ik ok ben en of ze iets voor me kunnen doen. Dat is wel fijn, maar ook wel wat dubbel omdat ik de aandacht niet naar me toe wil trekken. Ik voel me er vooral in sommige momenten heel eenzaam in, ik ben nu precies één week terug in het huis en ben hier meestal ook gewoon alleen. Mijn andere huisgenoot zit ook vaak bij zijn vriendin en de deur is ook nog steeds niet gemaakt (heel gedoe met communicatie tussen de huisbaas en het bedrijf die de deur zou maken). Momenteel valt er ook veel op mijn bord, ik heb mijn scriptie vorige week moeten indienen, heb volgende week nog een laatste tentamen en werk intussen ook terug full time op nog een best nieuwe job.

Met A. gaat het fysiek beter en beter, maar cognitief blijft ze momenteel stilstaan. Deze week vroeg ze aan haar vader 'wanneer komt mijn papa?', en dat hakt er wel even in. Praten lukt wel steeds beter en beter, sommige momenten heb ik het gevoel dat ze er echt weer is maar op andere lijkt het alsof ze nog zo ver weg is...

**Geplaatst**: 10-06-25 08:43

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 10-06-25 08:43

Wat heftig allemaal.

Scheelt dat ze nog heel jong is en dat ze daardoor beter kan herstellen dan een ouder iemand. Kost alleen heel veel tijd.

Misschien heb ik er overheen gelezen maar praat jij nog met iemand erover? Iemand die je kan helpen met het verwerken.

**Geplaatst**: 10-06-25 11:33

Geplaatst: 10-06-25 11:33

Het lijkt me voor haarzelf ook heel zwaar. Want is volledig herstel mogelijk? En binnen welke termijn? En wil ze zelf het wel om zo verder te leven? Want ook hierin kan zij er anders in staan dan de rest. En als zij het niet ziet zitten zul je dat ook moeten respecteren. Want als je wel beseft wat er gebeurd is, maar er is geen 100% herstel mogelijk, kun je dan nog wel gelukkig zijn? Ik vraag me dat oprecht af.
Ik denk dat nu voor haar de zware periode begint.
En het kan ook anders aflopen dan dat jij gehoopt zou hebben. Iemand die ik ken (en toevallig ook nog eens dezelfde doopnaam heeft als ik) heeft na een jaar of 5 de stekker er uit getrokken. Ze werd niet meer de oude, zowel lichamelijk als geestelijk en daar viel niet mee te leven. Een ander kan zeggen het kan wel, maar uiteindelijk beslis je zelf over je eigen leven.
En dit stukje ga je nu meemaken. Het kan dus de goede kant opgaan, maar ook uiteindelijk voor omstanders de verkeerde kant opgaan. Ik hoop dat, ongeacht wat je zelf denkt, dat je haar keuze hierin respecteert en dat niemand haar probeert te sturen.

**Geplaatst**: 10-06-25 11:39

Geplaatst: 10-06-25 11:39

germie schreef:
...

Ik heb getemd op deze reactie van Germie. Ik vind het absoluut onnodig en zeer kwetsend wat ze schrijft en is absoluut niet helpend in de huidige omstandigheden.

@TS hopelijk kan je Germies bericht bij haar terugleggen, ze slaat de plank volledig mis in mijn opinie.

Ik wens jou TS en zeker ook je vriendin en haar familie en vrienden alle sterkte, moed en hoop in deze uiterst ingewikkelde situatie.

**Geplaatst**: 10-06-25 11:47

Geplaatst: 10-06-25 11:47

Het is juist meelevend. Het is de andere kant, daar ga je nu tegenaan lopen. Ik heb het zelf dus ook bij iemand meegemaakt. En uiteindelijk kon iedereen er in rusten. Als iemand zelf gaat beseffen wat er gebeurt is, dan komt ook daar de verwerking en rouw. Het is van beide kanten dus erg. De TS moet het verwerken, maar haar vriendin nu ook als die weer beseft wat er gebeurd is.
Het kan je ook sterken.

**Geplaatst**: 10-06-25 11:49

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 10-06-25 11:49

Dit is toch totaal niet aan de orde Germie? Wat is dit nou weer voor onnodig verhaal. Ik ga ook temmen.

**Geplaatst**: 10-06-25 11:51

Re: Hartstilstand, wat nu...

Geplaatst: 10-06-25 11:51

Dus we mogen nu de andere kant niet in ogenschouw nemen? Daar zal de TS dan ook tegenaan gaan lopen. Ik waarschuw juist dat dat ook zwaar kan zijn, voor beide partijen (en natuurlijk de rest die de vriendin nog liefheeft). Er is niets negatiefs mee bedoelt. Het is juist enorm meelevend. Als je het niet zo wilt zien, sorry, maar het is niet mijn fout. Ik leef juist erg mee. En wens dus nogmaals de TS en haar vriendin sterkte.

**Geplaatst**: 10-06-25 11:54

Geplaatst: 10-06-25 11:54

germie schreef:
Het is juist meelevend. Het is de andere kant, daar ga je nu tegenaan lopen. Ik heb het zelf dus ook bij iemand meegemaakt. En uiteindelijk kon iedereen er in rusten. Als iemand zelf gaat beseffen wat er gebeurt is, dan komt ook daar de verwerking en rouw. Het is van beide kanten dus erg. De TS moet het verwerken, maar haar vriendin nu ook als die weer beseft wat er gebeurd is.
Het kan je ook sterken.

Sorry hoor, zal best meelevend bedoelt zijn maar je slaat de plank compleet mis door over dingen te beginnen die nu niet aan de orde zijn. Soms is het beter om alleen te denken en niet te schrijven.