Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
belle_boef schreef:luuntje schreef:Mijn moeder en haar man krijgen Thuiszorg.
Ik kan meelezen in de rapportages.
Stond nu in, man voelt zich verdrietig. Familie vragen om hem eens mee te nemen.
Mijn reactie; hij doet vaak boos tegen mij en biedt geen excuus aan. Dus meenemen doe ik niet.
Voel mij ook soort van schuldig nu.
Kerel belt nooit. Tenzij hij iets van je wil en boos is.
Voel je vooral niet schuldig. Zo’n thuiszorg medewerker ziet maar zo’n klein stukje van iemand. Jij weet hoe hij met jou omgaat dat is wat telt.
DuoPenotti schreef:Tegen mij is het liegen en manipuleren veel minder sinds ik de huisarts op haar dak heb gestuurd met ze wil zelfmoord plegen, ik wil nu dat er iemand gaat kijken. Dat was niet de gewenste actie van mij uit
DuoPenotti schreef:Maar nu liegt ze tegen thuiszorg, niet genoeg voor dat ze iets doorschakelen, maar wel genoeg voor medelijden. Zoals ja ik moet woensdag naar de cardioloog en maak me zoveel zorgen.
Was ze week ervoor al geweest, alles oke.
DuoPenotti schreef:Ja idd nogmaals sterkte voor iedereen.
Hoe bijzonder toch, de verschillende verhalen, maar ook zo gelijk...
Koper schreef:Lukt het jullie om jullie ouder(s) te zien als iemand met hun eigen pijn, en daarom onvermogen om er op een betere manier voor jullie te zijn?
Koper schreef:En in lijn daarmee: naar om te lezen wat jullie hebben meegemaakt maar ook een soort van "fijn" om het te herkennen.
Koper schreef:Denk dat jullie dapperder ouders hebben dan ik. Mijn moeder zei van het voorjaar: "ik mag niet dood". In de zin van dat ze zo'n heel zwaar leven heeft en wacht op sterven want alles is zo uitzichtloos maar het sterven komt maar niet. En zelf wil ze het ook niet bespoedigen.
Ik geloof dat ik iets heb gezegd van: ja, en nu? Ander plan bedenken dan maar?
DuoPenotti schreef:Koper schreef:En in lijn daarmee: naar om te lezen wat jullie hebben meegemaakt maar ook een soort van "fijn" om het te herkennen.
Ik had zoiets ook in mijn hoofd, maar kreeg het niet goed geformuleerd, dus daarom er niet bij gezet.
Maar jij zegt zoals ik het ook wel heb ervaren hier nu.
DuoPenotti schreef:Sorry schoot toch even in de lach van je opmerking, ander plan bedenken dan maar
Ja eigenlijk is dat het enige om te zeggen, voor de rest is er ook niks om te zeggen wat toch oke bevonden word.
Furst schreef:Best een gevoelig onderwerp, maar ik deel hier ook graag mijn verhaal. Voor mij mag dit gewoon openbaar, aangezien het ook al gewoon op TV geweest is.
Ik ben als kind en jongere emotioneel mishandeld geweest door een narcistische vader. Tot een aantal jaar geleden, had ik dat eigenlijk niet door. Ik vond het moeilijk om dat ook zo te zeggen, want bij mishandeling denkt men vaak aan slagen en schoppen. Nu ik terugkijk, wat een emotionele en fysieke schade het allemaal heeft achtergelaten denk ik daar anders over.
Toen ik 8 jaar oud was, begonnen mijn ouders te ruziën in de rechtbank. Dit duurde tot mijn 18e. In die 10 jaar tijd ben ik uit huis geplaatst geweest, als 16 jarige naar de bezoekruimte gestuurd om het contact met mijn vader te herstellen. Toen ik 18 werd, heb ik eindelijk zelf besloten het contract te verbreken. Een jaar of twee later, nam ik voorzichtig het contact weer op. Er werd opnieuw gelogen en gemanipuleerd, maar ik had dit pas door na 4 jaar.
Ik ben vorig jaar bijna alles verloren door mijn vader en zijn familie. Niet alleen hij maar ook zijn moeder en broer zijn narcistisch. Hierover ga ik niet te veel in detail treden,Spoiler:Ik werd uitgemaakt voor het vuilste van het straat. Die periode besloot ik dat het genoeg was. Ik blokkeerde hen allen op sociale media, nummers,.. alles wat ik maar kon. Ik verbrak het contact volledig. Voor goed deze keer, want zo wilde ik niet meer verder. Wat het meeste pijn doet is vooral het gebruikt worden als trofee. Aan de buitenwereld toe willen ze zichzelf zo hard aanprijzen als beste ouder, maar de vuiligheid die ze over hun kind durven zeggen, mag het licht niet zien.
Trigger Warning maar het heeft mij wel suïcidaal gemaakt. Tot een poging toe.
Ik heb het vooral moeilijk met mensen die zeggen 'Ja maar het is toch je moeder/vader'. Ik ben ook zijn kind. Als ouder kies je er voor om kinderen te hebben. Ik kies daar bewust niet voor.
Ik heb nog dagelijks last van alles. Vooral boosheid, want ik weet dat zijn leven doorgaat. Zonder problemen.
Koper schreef:Mijn moeder heeft ongetwijfelt wat, en dat zal vast voor haar gedrag zorgen. Ik heb, simpel gezegd, een jeugd van verwaarlosing en mentale mishandeling gehad. Ik heb voor mezelf moeten zorgen vanaf een jaar of 10 oud nadat mijn moeder de boel manipuleerde naar de scheiding, vervolgens zelf moeten knokken voor een beter leven, en (met hulp van psychologen) daarmee moeten leren omgaan. En hoewel ik nu een leuk leven heb, en het "in het verleden" is, dan nog zijn sommige mentale littekens voor altijd. Dat doe je je kind niet aan als je mentaal gezond bent, dat geloof ik niet.Lukt het jullie om jullie ouder(s) te zien als iemand met hun eigen pijn, en daarom onvermogen om er op een betere manier voor jullie te zijn?
amber15 schreef:Ik hoorde een keer iemand die op een opmerking als: het is toch je vader/moeder, zei: Hoe bont moet je het maken als ouder dat je kind geen contact meer met je wil.
En zo is het maar net. Vader of moeder is een titel die je moet verdienen.
Ik moet zeggen dat ik het fijn vindt om mee te lezen. Ik heb ook geen contact meer met mijn ouders en als gevolg daarvan heeft bijna mijn hele familie me uitgekotst. Heel veel herkenning hier dus..
luuntje schreef:Amber wat erg voor je.
Heb je wel andere mensen die er voor je zijn?
Koper schreef:Whow okee. Ik moest even heel erg schakelen in mijn hoofd maar je hebt gewoon gelijk! Toch erg dat je zo gewend bent aan: het is toch je vader of moeder, doe nou gewoon even je best. Alle ouders hebben wel wat raars. En (de ergste): ze bedoelen het goed.
Yeah right.
Hoe bont moet je het maken... echt dank je wel voor deze zienswijze