Geplaatst turtlelito schreef:chevax schreef:Een oprechte vraag: vinden jullie littekens op je arm/borst/enkel echt een big deal? Niks veroordelends, gewoon een vraag.
Ik heb jouw posten in dit topic gelezen (heel waardevol) en daarom een antwoord: Bij een ander: absoluut geen big deal. Ik ga regelmatig naar sauna etc. en vind alle lijven die daar voorbijkomen prima. Ik zie ook vaak de dingen die 'anders' zijn helemaal niet eerlijk gezegd. En als ik ze zie ben ik blij dat de 'eigenaar' er nog is, want dat kan natuurlijk ook anders aflopen.
Maar dan de andere kant: voor mezelf vind ik het anders. Geen big deal, dat niet, maar het heeft me toch lang onzeker gemaakt dat mijn lichaam laat zien dat het een moeilijke tijd heeft gehad. Terwijl ik er zelden of nooit negatieve opmerkingen over heb gehad (soms nieuwsgierig, vooral van kinderen, waar ik dan weer geen enkele moeite mee heb). Het heeft me toch wel een behoorlijk aantal jaren gekost om dat mentale aspect echt los te kunnen laten.
Inmiddels zijn er twee dingen gebeurd: ik ben ouder geworden (en hoewel ik het eerder ook al zei, kan het me nu echt niet zo veel boeien wat anderen denken) en de littekens zijn ook wat vervaagd door de tijd (alhoewel ik denk dat het eerst me meer heeft geholpen dan het tweede).
En dan nog wat over TS: ik denk dat Germie echt een mooi mens is. Uniek, dat zeker. Maar als we dat weten, waarom dat gekat? Ze denkt misschien over een aantal dingen wat anders dan de 'gemiddelde' Bokker (wat dan weer behoorlijk afwijkt van 'de gemiddelde mens'). Maar als ze dan een een simpele vraag stelt over een crème, moet dan echt haar hele levensloop worden geanalyseerd. Ik weet dat het bij een forum zoals Bokt hoort, maar compassie is ook een goed eigenschap volgens mij. Dus Germie: smeer je suf. En mocht het niet helpen zoals gehoopt: laat ze staren en als ze iets vragen: dat kan ook welgemeende interesse zijn....
Edit: oh, al een hoop antwoorden boven mij zie ik. En de oorsprong is hetzelfde denk ik: een litteken zit er meestal niet voor niks. De 'eigenaar' heeft daaronder een hoop zeer zitten wat oneindig veel verder gaat dan die kras op de huid. Dus behalve fysiek is de permanente herinnering daar aan ook een onvermijdbare mentale trigger.
Ik heb dat ook, bij een ander interesseert het me niet, bij mezelf kennelijk wel. En dat mag gelukkig.
Het probleem is hierin ook dat ik soms nog steeds die hond aan me zie hangen. Ik wil geen hekel krijgen of hebben aan honden. Ik weet dat ze meestal heel erg leuk zijn. Maar dit beest heeft me wel wat aangedaan. En ja, een jonger iemand of kleiner of minder sterk was dood gebeten. Ja, enerzijds zijn het dan nu 'alleen' nog maar littekens, maar ik denk wel eens van wat als ik een wolf tegen kom? Word ik bang of juist niet? Ik wandel namelijk nog steeds graag 's avonds in het donker in het bos in m'n eentje. Dat geeft ook echt rust. Als ik nu andere honden tegenkom, dan ben ik wel terughoudender geworden. Maar gelukkig mag het kleine minihondje van de stalhouder weer gewoon bij mij op schoot. Dat heeft die ook 3 maanden niet gemogen.
). Is iets van wolfwerende middelen meenemen op je wandeling misschien een optie? Misschien geeft dat wat mentale rust, ik denk dat je assertief genoeg zou zijn om het in een panieksituatie te gebruiken. Laat je in ieder geval niet afhouden van de dingen die je graag doet (wandelen en duiken). 
ik ben ook altijd wel wat zenuwachtig of mensen het zien of niet bijvoorbeeld 
Ik zou ook geen tattoo ofzo laten zetten op een litteken, dat past ook niet bij Germie. Dat is het natuurlijk ook nog, iets moet ook bij de persoon passen. Ik kan me heel goed mensen voorstellen met een omslagdoek. Maar ik ken er ook genoeg waaronder mezelf die dat te veel aan een rok doet denken en het absoluut niet staat. Een tattoo idem, bij sommigen is het echt gaaf, maar ik zie dat bij mezelf echt als mezelf verminken. Maar gelukkig zijn mensen zo verschillend, want anders had niemand een tattoo, hadden we geen kunstenaars en reed iedereen in dezelfde blauwe Opel. 
