Bokt.nl

amber15 schreef:

Als buitenstaander altijd lastig inschatten wat er precies gebeurd, maar zoals jij het schrijft, denk ik dat je er al heel goed mee omgaat. Speelt dit al lang? Vanaf het begin? Het kan een fase zijn waar hij doorheen moet misschien.
Zolang hij maar merkt dat hij de regie heeft. Dat hij mag kiezen of hij naar huis gaat of blijft en dat hij niet het gevoel heeft gedwongen te worden in een situatie die voor hen onveilig voelt. Ik denk dat dat het belangrijkste is. En dat doe je al zo te lezen.
Ik ben ooit op kamp geweest als kind. Verschrikkelijk heimwee gehad. Elke nacht mezelf in slaap gehuild. Ik mocht niet naar huis. Alleen bellen met mijn ouders, maar dat maakte het alleen maar erger. Dat is best traumatisch geweest voor me. Ik ben nog steeds boos op die leiding en mijn ouders daarover. Wat een ellende was dat.

xHaithi schreef:

Nu woon ik in België en ik ben ondertussen de 30 gepasseerd, maar toen ik in de lagere school zat was er vanaf het 3de leerjaar (groep 5) jaarlijks één schoolreis waarbij je een volledige schoolweek bleef slapen met de hele klas. In het 2de leerjaar (groep 4) bleven we al 1 of 2 nachtjes weg en zijn we met de klas naar de zee geweest. Er zal vast af en toe gehuil geweest zijn maar ik kan mij geen gigantische problemen herinneren of dat bijvoorbeeld de helft van de klas wegbleef. Ik denk dat dat trouwens ook niet echt de bedoeling was want die weken werden beschouwd als leerstof. In het 6de leerjaar (groep 8) bleven we zelfs 10 dagen weg en gingen we skiën met de klas.

Tieneke schreef:

Hoe je het draait of keert: hij is niet happy op het moment dat hij huilt. Je kan het zenuwen noemen of iets anders: hij huilt niet van blijdschap. En als een kind huilt bij zoiets, dan gaat imo gewoon te snel. Er zit iets niet helemaal goed.

Met het uitstellen van dit soort dingen ontzeg je hem trouwens niets, je zorgt er wel voor dat hij dat negatief gevoel van verlating of wat het ook is, niet krijgt. Dat gevoel kan veel grotere gevolgen hebben op langere termijn dan het niet doen van de activiteit op zich. Een kind gaat dat ook niet zo opvatten ("ik mag van mama niet..."), niet op die leeftijd en het is ook maar hoe je dat aanpakt en aanbrengt.

manubres schreef:

Ik heb niet alles gelezen, maar hij zou best een hoogsensitief kind kunnen zijn. Die hebben net wat vaker last van onzekerheden en angsten. Deze kinderen krijgen vaak te horen "doe niet zo moeilijk" "stel je niet aan". Ben zelf ook een hoogsensitief kind geweest en heb zelf ook hoogsensitieve kinderen. Neem ze vooral serieus, want ze zijn ook trauma gevoeliger. Als je ze een keer voor de gek houdt dan vergeten ze dat niet meer.

BigOne schreef:

Ts, denk dat je er prima mee om gaat. Hij huilt misschien wel omdat hij onbewust zo de spanning van het “ onbekende “ af kan laten vloeien. Wanneer je ouder bent kun je het onder woorden brengen, met zes huil je of heb je “ buikpijn “ . Wanneer hij het gewoon leuk vindt nadat hij even z’n huilmoment heeft gehad is het goed.
Hij is zes en over een paar jaar springt hij op de fiets en zegt doei, ga even naar een vriendje.

poes schreef:

TS: dat van dat afpakken doelde ik op iemand die suggereerde om hem niet meer te laten gaan.

Saintelette schreef:

Kun je met deze situatie niet eens laagdrempelig bij een pedagoog aankloppen? Die kan je meenemen in wat er precies gebeurd bij je zoontje en wat dan handig is om te doen (of juist niet). Misschien zijn er kleine aanpassingen die je kunt doen waardoor het voor je zoontje net iets makkelijker wordt waar je zelf nog niet aan gedacht hebt.

Tieneke schreef:

TS, aangezien je van België bent: er zijn opvoedingswinkels, is van Kind en Gezin.

amber15 schreef:

Als hij nog maar twee keer geweest is, zal het ook een stukje gewenning zijn misschien. Of een sprongetje in zijn ontwikkeling. De wereld ontdekken kan best overweldigend en spannend zijn voor een kind. Ik zou zeggen, volg je hart.. Als je het niet vertrouwt, kan je altijd nog een professional om advies vragen.

verootjoo schreef:

Trouwens, een interessant en leerzaam boekje voor zowel je zoon als jij is 'Draakje Vurig'. Dat gaat over hoogsensitiviteit bij kinderen met veel temperament.
Ook Daantje Vulkaantje is leuk voor kinderen, gaat over het overlopen van je emmertje en dit aanvoelen en het voelen van emoties en deze benoemen. Helpend bij kinderen die overweldigd worden door emoties waar ze geen naam aan kunnen geven. Door hierover te spreken leren ze de emoties te herkennen en te doorvoelen.

Wat minder hoge drempel dan gelijk een psycholoog of coach oid, maar je leert je kind omgaan met de veelheid aan emoties die hij voelt en die hij niet goed een plek kan geven.

prompter schreef:

Mooi om te lezen! Goed dat hij steeds meer vertrouwen heeft gekregen, dat zal jou ook een hoop rust geven

germie schreef:

Of wordt hij stiekem toch wel gepest? Ik vond schoolkampen vroeger ook niet leuk, maar durfde het niet tegen mijn ouders te zeggen. Kampen van de kerk ging ik mee omdat iedereen het deed, maar leuk vond ik het niet. Ik deed altijd of ik het leuk vond. Mijn ouders wisten niet wat er speelde, want ik heb het nooit laten merken. Pas 20 jaar later ofzo. Huilen deed ik niet maar de dagen voor zo'n kamp vond ik het niet leuk en had ook echt geen zin meer.
Dus hou wel eens goed in de gaten of dat misschien ook speelt en dat als hij het later wel leuk vond dat het inderdaad meegevallen is en dat hij niet gepest is.