Zebrastreep schreef:Dergelijk kan er wel een vertrouwingsband worden opgebouwd. Daarom is het bij ons ook gericht op de individu. Zo zijn er wel eens lastige situaties maar agressie komt niet voor. Waarom? Omdat de omgeving zo is opgebouwd dat het bestaat uit rust en regelmaat. De vertrouwingsband bestaat niet zoals uit een vriendschap ( dat zou ook niet kunnen) maar meer dat de cliënten zich veilig kunnen voelen. Doordat de begeleider een 'relatie' ontwikkeld met de cliënt wordt het veel meer mogelijk om op stressvolle momenten de juiste ondersteuning te kunnen bieden en je kan schadelijk gedrag voorkomen ( zoals agressie of automutilatie). Mensen zijn gemaakt om een relatie aan te gaan waarin ze zich geliefd , veilig en verbonden voelen.
Voorbeeld je bent net een nieuwe medewerker op een nieuwe groep en de cliënten kennen je nog niet goed genoeg: een cliënt is een weekend naar huis geweest en heeft enorm veel spullen meegenomen. Cliënt mag zelf de tassen uitpakken maar het is zoveel dat het overzicht compleet weg is en de cliënt verzuipt in de situatie. De cliënt is uren bezig en vergeet alles om zich heen en zal zich ook niet klaar maken om op bed te gaan of te gaan eten. Nu kun je niet ingrijpen maar dan is de kans dat de cliënt doorgaat tot midden in de nacht groot. Je kan ingrijpen maar dit zal zonder dat de cliënt je vertrouwt de cliënt nog meer onzekerheid geven en nog meer verzuipen in de situatie. Of je neemt het over. En dat over nemen kan alleen als de cliënt je vertrouwt. Zo heb ik deze situatie wel mee gemaakt dat ik de cliënt nog niet goed genoeg kende. Gevolg cliënt wordt boos , loopt nog meer vast en snapt er niks van. Nu heb ik veel tijd gestopt in het leren kennen van de cliënt en haar de ruimte te geven dat de cliënt mij ook leert kennen ( voor zover mogelijk dat kan). Als deze situatie nu weer voorkomt kan ik de cliënt helpen en het eventueel overnemen door te helpen zonder dat de cliënt vast loopt of boos wordt. Er zijn dan ook wel prima afspraken te maken. Keuze is dan het op een later moment teruggeven wanneer er genoeg tijd voor de cliënt is om daar een paar uur mee bezig te gaan. Cliënt verzuipt dan niet in de situatie en heeft dan ook de eigen regie waar de cliënt de spullen neer wilt zetten en de kamer in wilt richten. Als ik niet bezig was geweest met het vertrouwen had ik nog bij punt 1 gestaan en was er veel frustratie voor de cliënt. En dat vertrouwen is een proces wat altijd door blijft lopen. Ik vindt dat het goed werkt en de methodiek sluit aan waar ik mij prettig bij voel. Ik wil absoluut als begeleider geen gevoel hebben van ik bepaal wat er gebeurd maar meer dat het samen gedaan wordt. En er is gewoon weinig frustratie wat voor de cliënt heel belangrijk is maar zelf ook een fijn gevoel geeft als je een situatie op een rustige en prettige manier op kunt lossen.
Zo zou je zelf ook boos worden als een onbekend iemand je kamer inloopt en zegt nou dat gaan we even niet doen. Als er iemand binnenkomt die je vertrouwt en die zegt dat dan zou dat al heel anders voelen en zou je daar sneller in meegaan dan in iemand die je niet kent dat komt doen. Ik probeer mij altijd in te beelden hoe komt dat over op de ander als ik dit zeg of dit doe. Daardoor ben je ook veel meer bewust van de keuzes die je maakt als begeleider en het is belangrijk om jezelf af te vragen waarom doe ik dit of dat?
Nu ben ik nog in de leer maar mijn werkgever weet er ontzettend veel van en ik merk als begeleider zijnde dat je je zelf ook goed er door leert kennen en je veel meer verdieping krijgt in de cliënt en de manier van het begeleiden.
Jij hebt het over een bewonersgroep met clienten, maar daar gaat het hier toch niet over? Het gaat over kinderen met een milde ASS, die gewoon thuis wonen, naar de basisschool gaan en af en toe eens een professional zien. Dat is toch niet te vergelijken met wat jij hier nu schetst, dat is een heel ander iets. Wij zien eens in de week a 2 weken een professional, mijn zoon is introvert en de vertrouwensband ontstaat daar niet hoor.
Geplaatst: 19-07-20 13:59 
