Bokt.nl

**Geplaatst**: 14-12-19 15:56

Geplaatst: 14-12-19 15:56

Riel schreef:
senna21 schreef:
Het is vooral goed als mensen eerder een stapje terug doen, en beter voor zichzelf gaan zorgen, vóórdat er sprake is van een volledige burn-out.
Helaas staat onze samenleving dit niet echt toe. Belangrijk punt = werkbaar werk! Ook als er van burn-out (nog) geen sprake is.

Idd de druk van de maatschappij. Ik wilde al heel lang een stap terug maar kon niet. Tot mijn paard afgelopen april overleed en er de dag erna iets gebeurde wat alle sympathie overschreed en bij mij het licht uit ging.
Ik zou graag alles hier willen neer typen maar het is beter dat ik dat niet doe.

Wel herken ik zoveel uit dit topic.
De klachten die iedereen beschrijft zijn zo herkenbaar en zijn zeker een reden om met je huisarts in gesprek te gaan.
Het is een dagelijkse en lange strijd en een zoektocht naar balans in je dagelijkse bezig heden.

Ik blijf nog ff meelezen.

**Geplaatst**: 14-12-19 16:11

Geplaatst: 14-12-19 16:11

Ik probeer op het werk ook steeds een stapje terug te doen, minder overwerken, minder werk voor mezelf inplannen maar het voelt niet of de druk minder word

**Geplaatst**: 14-12-19 17:12

Geplaatst: 14-12-19 17:12

Knuffel, Cowgirl :(:)

**Geplaatst**: 14-12-19 18:53

Geplaatst: 14-12-19 18:53

Er zijn ook mensen waarbij het niet door het werk komt maar bijv een trigger. Een ongeluk, je leven waar je ineens geen controle over hebt of de grip niet terug krijgt, je dingen niet meer kon die je eerst wel kon en ‘vervanging’ zoekt wat het ook niet is, psychisch daardoor een knauw van krijgt in combinatie met overlijdens gevallen en alles bij elkaar wat je vaak ziet: te veel van alles en perfectionisme. In mijn geval was het niet werk gerelateerd maar kon ik uiteindelijk dus ook niet meer functioneren.

Bij mij is (dat zie je pas achteraf) het begonnen met een dom paarden ongeluk..... ik ging van top fit naar top zwaar, van onafhankelijkheid en veel paardrijden sporten hardlopen naar een leven zonder dat alles. Angsten. Lichamelijke mankementen en eigenlijk dus een trauma. Bij het idee dat ik ooit weer op een paard zou stappen brak me het angstzweet en de herbeleving uit. Ik stortte me op een studie naast mijn werk. Enzzz kreeg nergens grip op. Mijn wereld stond stil en iedereen leek maar lekker door te leven.

Dus iedereen zijn situatie, oorzaak behandeling en herstel zal anders zijn. Maar de meeste symptomen hetzelfde denk ik.

**Geplaatst**: 14-12-19 19:02

Geplaatst: 14-12-19 19:02

Heftig Zonnetje. Dat lijkt me inderdaad een moeilijke situatie omdat je dan ook een stuk acceptatie nodig hebt dat het niet meer zo is zoals het was.
Zo heb ik ook het idee dat het bij mensen waarbij de oorzaak deels zit in faalangst het ontzettend veel lastiger is om weer oo te krabbelen dan bij iemand die zelf de lat te hoog gelegd geeft omdat je je grenzen domweg nog niet kende.
Inderdaad, de symptomen zijn net zo heftig maar het herstel is anders.

Een collega van mij kreeg erg er een obsessieve gedrags stoornis bovenop. Die is lang intern in een kliniek geweest terwijl zijn vrouw met 2 kleine kindjes en een voltijd baan zat. Het gevoel dat hij hen in de steek liet maakte het ook niet bepaald beter. Daarbij hielo het ook niet dat de academische instelling gewoon geen ondersteuning boodt maar domweg het contract niet meer verlengde.
Hij heeft het echter uiteindelijk goed achter zich kunnen laten en is nu op hoog academisch niveau terug. Ik vind het erg knap.

Laatst bijgewerkt door Mungbean op 14-12-19 19:08, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 14-12-19 19:07

Geplaatst: 14-12-19 19:07

Matheno schreef:
Het moment dat je s'ochtends je bed wilt uitstappen, maar dat kan niet.
En niet gewoon een kwestie van niet willen, maar écht het kan NIET.

nou....dan heb je al erg veel signalen gemist......

Het begint er mee dat je je steeds vaker ergens toe moet zetten.
Druk in je hoofd om alles rond te krijgen in de planning.
Te weinig ruimte voor je emoties hebben.

Bij deze dingen zou je eens goed moeten kijken waar je mee bezig bent.
Wat moetjes skippen en leegte overlaten en deze hoogstens invullen met dingen die je leuk vind.
Lummeltijd inbouwen.
Vaker pauze nemen om een kop thee te drinken en naar buiten te staren.

**Geplaatst**: 14-12-19 19:21

Geplaatst: 14-12-19 19:21

@sizzle: jij benoemt het precies: ik kon het niet accepteren of er een draai aangeven die leefbaar was. Na bijna 1,5 jaar stortte ik in. Inmiddels zijn we ruim 3,5 jaar verder sinds het ongeluk en ben ik sinds kort weer echt aan het rijden.

Het heeft allemaal lang geduurd maar er is een eind aan de hele donkere zwarte tunnel. Ik hoop voor iedereen hier!

Ik ben als de dood ooit weer iets te krijgen want ik had nooit verwacht dat ik in deze situatie zou belanden. Ik vond burn out en overspannenheid zo’n ‘onzin’ O:)

Dus ik erkende het ook niet. Ik moest niet zeuren van mezelf.

Hebben jullie erna ook een soort van angst ooit weer zo diep te zinken???

**Geplaatst**: 14-12-19 19:27

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Geplaatst: 14-12-19 19:27

Als ik voor mezelf spreek qua herstel. Ik merk vooral dat ik niet meer de flexibiliteit heb die ik voorheen had en mijn stressniveau veel sneller de lucht in schiet. Hier heb ik mee leren omgaan en daardoor ben ik uiteindelijk weerbaarder en kan het beter aan maar ik ben me er ook zeer bewust dat een terugslag altijd op de loer ligt en dat is dus wel iets waar ik constant voor waak.
Dus nee ik ben er zeker niet slechter van geworden in z’n totaliteit maar de 100% die ik vroeger had is er gewoonweg niet meer en dat is oké.

**Geplaatst**: 14-12-19 19:35

Geplaatst: 14-12-19 19:35

lizy29 schreef:
Als ik voor mezelf spreek qua herstel. Ik merk vooral dat ik niet meer de flexibiliteit heb die ik voorheen had en mijn stressniveau veel sneller de lucht in schiet. Hier heb ik mee leren omgaan en daardoor ben ik uiteindelijk weerbaarder en kan het beter aan maar ik ben me er ook zeer bewust dat een terugslag altijd op de loer ligt en dat is dus wel iets waar ik constant voor waak.
Dus nee ik ben er zeker niet slechter van geworden in z’n totaliteit maar de 100% die ik vroeger had is er gewoonweg niet meer en dat is oké.

Ja dat heb ik ook wel!

Ik kon voorheen meer doen en meer aan. Ik ben erg alert, ga bewust op tijd slapen. Neem bewust een ‘bank avond’ als ik merk dat ik teveel stress ervaar. Ik denk snel oeiiii als ik een mindere dag heb of negatiever over de zaken denk.

Maar zoals het nu gaat vind ik het acceptabel en hoop dat er nog wat meer herstel komt. De laatste maanden ga ik nog steeds flink vooruit terwijl het al 2 jaar en 3 mnd geleden is dat mijn baas mij naar huis stuurde. Het gaat met vlagen, 1 stap terug en 2 naar voren.

**Geplaatst**: 14-12-19 19:38

Geplaatst: 14-12-19 19:38

Zonnetje81 schreef:
Hebben jullie erna ook een soort van angst ooit weer zo diep te zinken???

Elke dag. Een vreemd soort angst die ik eerder nooit gekend heb.

Bij mij had het ook niks met werk an sich te maken.
Maar een combinatie van de ziekte en overlijden van mijn man, de zorg voor mijn zwaar gehandicapte vader en familiehulp die er opeens hun handen vanaf trok waardoor er dus met spoed een rusthuis gezocht moest worden, maakten dat ik heel lang over de grens ben moeten gaan.
Ik had ook nergens hulp bij aangezien ik geen zussen of broers heb en mijn vader zijn familie ook al
20 jaar niet meer zag.

Uiteraard waren er al heel lang signalen, maar ik kon geen kant op. Dus gewoon doorgaan en regelen en werken en en en… was de boodschap. Tot ik op werk gewoon door mijn benen zakte. Die weigerden gewoon dienst op een bepaald ogenblik.

Ik weet nu, 7 jaar later, dat ik niet alle ballen alleen in de lucht kon houden, hoe hard ik ook mijn best deed.
Dat veel vrienden geen vrienden bleken te zijn. En dat ik nooit nog de persoon zal worden die ik was voor alle ellende.

**Geplaatst**: 14-12-19 19:54

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Geplaatst: 14-12-19 19:54

Ja, die angst heb ik absoluut maar ik heb dan ook nog een angststoornis en PTSS, dus dat helpt ook niet mee.
Heb ook continu het gevoel dat ik minderwaardig ben omdat ik nu niet kan werken.

**Geplaatst**: 14-12-19 20:18

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Geplaatst: 14-12-19 20:18

Ik ook, heb t 2x gevoeld en ben o zo bang voor nog 1.

De 1e keer wrs niet goed hersteld en de 2e keer was zo anders en toch ook t zelfde. Toch herkende ik t pas toen t alweer te laat was.

Maar zodra ik moe ben, erg moe, de hele dag moe. Direct paniek!!! Echt Dan ben ik gelijk van de leg... Maar t helpt wel direct stappen terug te doen dus ergens is t nu wel geland.

Ik kan veel minder doen nu, werken en een peuter en zwangerschap kon ik bijvoorbeeld niet aan. En nu peuter, huilbaby en pony lukt ook niet. Maar nu maak ik de keuze om de zorgen van pony uit te besteden en alleen te doen wat mij energie geeft. Het huilen van de baby zal eens stoppen, dan kan ik weer meer.

Ik denk wel dat ik eeuwig therapie zal volgen. Al sinds mijn 18e heb ik hulp nodig, nu vind ik dat niet meer erg, geen schaamte. Ik doe anders gewoon te veel en ik trek alles naar mijzelf toe.

Dat gevoel van vast zitten, alles op de handrem, alsof je in stroop zit dat wil ik niet meer. En die droge ogen, droge mond, eeuwige dorst, hoofdpijn, moe maar niet slapen. Na 23u een opleving, mij uit bed slepen naar de bank, nee. Please nooit meer. Ben pas 28 en hoop het vanaf nu beter te kunnen.

**Geplaatst**: 14-12-19 20:24

Geplaatst: 14-12-19 20:24

Ik heb juist het gevoel dat het me niet meer gaat gebeuren omdat ik de signalen heb leren kennen en er juist effectiever van ben geworden.
Zo herkende ik daardoor ook redelijk snel bepaalde PPD signalen en heb daardoor beter kunnen reageren ipv te diep te zinken.
Wat bij mij in het voordeel gewerkt heeft is dat mijn contract sowieso afliep. Er was dus niemand die specifiek iets van me wilde (behalve uwv) en dat heeft er ook voor gezord dat ik niet volledig op de boden geland ben. Daarnaast heb ik veel geluk dat ik me van nature niet enorm door anderen laat beinvloeden.
Mijn broer is precies omgekeerd van karakter en ik weet niet of hij nog uit de dip komt eerlijk gezegd. Hij moet dan eerst leren om voor zichzelf op te staan. Dat is echt 100x moeilijker.

**Geplaatst**: 14-12-19 20:28

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Geplaatst: 14-12-19 20:28

Na twee keer ben ik me er helaas erg bewust van geworden dat ik het dus niet perse op tijd herken dus ben ik extra alert. Zeker nu we ons leven zo volledig hebben omgegooid en er dus extra stressfactoren zijn.

**Geplaatst**: 14-12-19 20:35

Geplaatst: 14-12-19 20:35

Wij zijn precies op dat moment geemigreerd. Dat was een vloek en zegen. Ik zag mijn nieuwe woonplek als deep dark pit en voelde in eerste instantie een diepe haat. Tegelijk was er niets en niemand (behalve mijn vriend) dus geen goed bedoelde bezoekjes, gewoon in het donker op bed blijven liggen zonder bemoemenissen, telefoon domweg negeren, paard nog niet meeverhuist dus dat hoefde ook niet, alles op eigen tempo kunnen beginnen oppakken, accepteren dat er slechtere en betere dsgen zijn.... dat is een zegen geweest. Die deep dark pit is nu mijn favoriete stad

**Geplaatst**: 14-12-19 20:38

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Geplaatst: 14-12-19 20:38

wij vlak na mijn break down. Maar toen nog zonder vast omlijnd plan en vooral om uit te zoeken wat we wilden. Nu ruim 5 jaar later heb ik een opleiding gedaan, hebben we een boerderij gekocht en zijn we 2 (bijna 3) kinderen rijker. Het leven is er echt niet makkelijker op geworden en tegelijkertijd ook weer wel.

**Geplaatst**: 14-12-19 20:41

Geplaatst: 14-12-19 20:41

Pandora2 schreef:
Eens met Cayenne. Het mag nooit de bedoeling zijn om weer je leven zoals het was voor de burnout, te gaan leiden want dan kom je 100% zeker weer in de problemen.

Maar ik ben het zeer zeker ook eens met Ruitje en Century. Deels herstel is mogelijk.
Maar niet volledig. Schijnbaar wordt er iets onherstelbaar beschadigd aan de energiestofwisseling en
de cognitieve functies.

...of totaal herstel voor iedereen haalbaar is, weet ik niet.
Maar het herstel van de functies van de bijnieren wordt regelmatig overgeslagen, er zijn mensen bij wie primitieve reflexen terugkeren - dat zijn zaken die met een verstandige aanpak en voldoende tijd herstellen. Maar het schijnt niet tot de standaard te behoren.

**Geplaatst**: 14-12-19 22:09

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Geplaatst: 14-12-19 22:09

Mag ik inhaken???

Ik denk dat ik het punt heb bereikt, ik wil niet meer werken... veel kleine dingen gebeurt en voel mn werk en kunde altijd onder discussie staan
Haal er geen plezier en voldoening meer uit en moet nu van mezelf gaan bepalen hoe verder. Bij mij is denk ik de trigger geweest dat ze gaan kijken of ik ehlers danlos heb, de pijn die er altijd al was lijkt nu veel meer een rol te spelen al voorheen

Rayonleidster heeft al vaak gevraagd of ik alles wel red etc en ik heb altijd ja gezegd alleen ben daar nu niet meer zeker van. Ik haal wel heel veel plezier, voldoening en ontspanning uit mn bijrijdpaard en sporten

**Geplaatst**: 14-12-19 22:12

Geplaatst: 14-12-19 22:12

Ik hou aan dat als ik me het liefste een dagje ziek wil melden terwijl ik niet ziek ben dan gaat er iets mis. Verstandig dat je het onder de loop gaat nemen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-12-19 01:03

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Geplaatst door de TopicStarter : 15-12-19 01:03

Ik ga komende weken even van 6 a 7 dagen naar 4 dagen werken! Goed gesprek met m'n manager gehad, en kwamen beide met oplossing. Kon ook weekje vakantie nemen, helaas trek ik dat niet vanwege vaste lasten! Had officieel al van 8 dec tm 23 dec vakantie, maa vanwege verhuizen af moeten zeggen helaas. Wat ik nog altijd super jammer vind

**Geplaatst**: 15-12-19 01:26

Geplaatst: 15-12-19 01:26

Een lange periode wel iets gehad van teveel spanning. Burn-out of echt overspannen wil ik het niet noemen maar het kwam wel door heftige stress en depressie. Begon na het eindigen van een vriendschap die in mijn ogen heel belangrijk was ( achteraf denk ik van jemig waarom dacht ik toen zo) ik kon het zo moeilijk loslaten en vergeven. Wel gedaan na bijna een jaar. Ik begon alles op de automatische stand te doen eigenlijk zonder gevoel dat is ook het eerste wat ik ga doen bij teveel spanning. Ik wou ook geen hulp of niks van een psycholoog. Ik had ook enorme last van angst en dwangmatige klachten. Ik kon controle houden op het dwangmatige wat dan een rustiger gevoel kon geven. De angst was vooral om ziek te worden of iets met mijn hart te hebben. Dit werd nog even bevestigd toen ik in 2017 een blaasontsteking kreeg waarbij de antibiotica niet goed aansloeg. Ik moest een aantal onderzoeken laten doen zoals bloedprikken en in een CT-scan met infuus. Ik ben enorm bang voor naalden en toen ik de brief kreeg daarover begonnen de hartkloppingen. Daardoor werd ik zo angstig dat ik eigenlijk chronische hyperventilatie heb ontwikkeld. Klachten als slap voelen op de benen , alle symptomen dat er iets met mijn hart was zoals hartkloppingen waar ik zo bang van werd( pijn in de armen , pijn op de borst , benauwd, pijn in de kaken en tussen de schouderbladen) slecht kunnen zien , niet kunnen nadenken , piepende oren ( die heb ik nog dagelijks maar als ik er weinig op let valt het mee) een soort gevoel niet in mijn eigen lichaam te zijn , duizelig, dingen niet mee krijgen enz.

Op een gegeven moment stort je dan compleet in. Dat gebeurde op werk net nadat de onderzoeken klaar waren en mijn blaasontsteking niks aan mijn nieren was. Een toenmalige collega had het verteld in de pauze dat ze dacht dat het niet goed met mij ging ik was daar zelf niet bij en eerst ook boos om omdat ik eigenlijk geen zin had dat iedereen het wist. Waren ook mensen die een lager niveau en of beperking hebben en vaak op roddelen gericht waren ( niks mis met het lage niveau, werk zelf in de gehandicaptenzorg en vind het heel leuk om met mensen te werken die een beperking hebben). Ik ben daarna super goed opgevangen door een andere collega die mij echt gered heeft! Ik ben door haar alles weer positief in gaan zien en ook over mijzelf een heel goed beeld gekregen. Ben toen ook van baan gewisseld en de zorg sector ingegaan wat ook heeft gezorgd voor meer zelfvertrouwen. Ook ben ik naar een psycholoog gegaan en is mijn dwangmatigheid enorm gedaald! Lichamelijke klachten en angst zijn er nog wel maar wel veel minder als het altijd was. Ook slik ik nu meer vitaminen en magnesium waarmee de klachten ook veel beter wegblijven. Momenteel voel ik mij eigenlijk super goed!

Ben die collega ook zo dankbaar soms zijn het al kleine dingen die je al zo beter kunnen laten voelen zoals een knuffel en gewoon je gevoel eruit kunnen gooien en dat iemand dan gewoon zegt van hé laat los dat was vroeger en nu niet meer daar kun je niet mee bezig blijven. Helaas hebben we wat minder contact door werk en ik ben ook aan de studie en helaas vergeet ze mij nog wel eens maar ze heeft zeker wel een heel speciaal plekje in mijn hart.

**Geplaatst**: 15-12-19 01:46

Geplaatst: 15-12-19 01:46

Banyu schreef:
Ik ga komende weken even van 6 a 7 dagen naar 4 dagen werken! Goed gesprek met m'n manager gehad, en kwamen beide met oplossing. Kon ook weekje vakantie nemen, helaas trek ik dat niet vanwege vaste lasten! Had officieel al van 8 dec tm 23 dec vakantie, maa vanwege verhuizen af moeten zeggen helaas. Wat ik nog altijd super jammer vind

Ben je dan voor die 2-3 dagen dat je nu minder gaat werken ziek gemeld, of heeft het directe invloed op je salaris? Dat laatste zou ik nl (stel dat ik sterk in mijn schoenen stond

) niet mee akkoord gaan. Je gaat minder werken omdat je niet meer kan nu en niet voor de lol.

Ik vind het zelf zo lastig om te zien waardoor het nu slecht gaat. Kont het doordat ik me al langer niet op mijn plek voel (was zelfs al elders aangenomen, maar heb ik niet gedaan omdat ik een stukje van mijn werk nog wel leuk vind), komt het door de schokkende ervaring die ik 2 maanden geleden op werk heb meegemaakt en had ik hier meer aandacht voor moeten vragen behalve de gesprekken die ik met vrienden heb gehad om het een plek te geven, of komt het gewoon door de hoge werkdruk, veel bijzaken waarvoor ik geacht wordt verantwoordelijkheid te nemen terwijl mijn invloed vaak beperkt is bij werk wat sowieso al fysiek en emotioneel zwaar kan zijn?
Volgende week intake bij coach, wie weet daar hulp om orde te scheppen.
Wat bij mij denk ik ook meespeelt is dat er geen 'wij' is. Ik ben single en blijf dus thuis makkelijk met werk bezig in mijn hoofd ipv dat ik in een andere wereld stap.

Ik herken zoveel symptomen hier, incl de droge mond als ik op werk ben. Op mijn werk moet ik wel (extra pauze is ook geen optie), maar in mijn vrije tijd kan ik me slecht tot dingen zetten. Zit gerust een uur voor me uit te staren terwijl ik andere plannen heb. En ben normaal heel flexibel, maar heb nu enorme behoefte aan duidelijkheid.
Merk dat ik ook vreemde dingen doe om stress af te laten vloeien wanneer ik echt over mijn grens zit, zoals op mijn vingers bijten. Die lichte pijn geeft mij gek genoeg rust.

Een dikke knuffel voor iedereen die overspannen is of dreigt te zijn. :(:)

**Geplaatst**: 15-12-19 07:56

Geplaatst: 15-12-19 07:56

Ik ga deze week naar de bedrijfsarts dus dan weet ik meer. Of ik overspannen ben weet ik niet maar ik heb wel klachten die er misschien mee te maken hebben.

Al ruim 2 jaar oververmoeid (mede door dochter die nog steeds niet doorslaapt.
Veel stress van oude werk
Nieuwe baan maar ook veel stress van ivm verstoorde arbeidsrelatie
Veel huilen
Snel geïrriteerd
Vroeger was ik zelfdestruvtief, merk dat dat nu terugkomt in gespannen situaties (ik sla en knijp mezelf en beuk mijn hoofd tegen de muur aan)
Thuis zet ik een masker op maar ben op die momenten leeg, voel helemaal geen emoties, ik ga door voor het gezin.
Vaak dingen gewoon niet kunnen doen.
Vergeetachtig.
Concentratie is vaak weg.
Pijn op de borst.
Gewrichtspijnen.
Hoofdpijn.
Soms duizelig.
Vaak weet ik ook niet wat ik met mezelf aan moet, laat staan met mijn man, ik kan weinig aanraking verdragen.
Niet meer genieten van de gewone dingen.

Dit alles is de afgelopen weken veel erger geworden nadat mijn dochter bijna 3 weken in het ziekenhuis heeft gelegen.

**Geplaatst**: 15-12-19 07:56

Geplaatst: 15-12-19 07:56

Maar als ik jullie verhalen lees en mijn klachten nu lees valt het bij mij allemaal wel mee.

**Geplaatst**: 15-12-19 08:01

Geplaatst: 15-12-19 08:01

Leandra schreef:
Maar als ik jullie verhalen lees en mijn klachten nu lees valt het bij mij allemaal wel mee.

En als ik jouw lijst lees denk ik juist dat het heel erg verstandig is dat je op de rem trapt en wellicht voor jezelf ondersteuning zoekt in de vorm van psychische hulp om alles te verwerken. Er is geen enkele reden om tot het absolute dieptepunt te gaan als je dat kunt voorkomen.
Als jij jezelf weer goed op de rit kunt krijgen heeft dat effect op alles in je leven inclusief je gezin.

:(:)