dromertje2 schreef:Hier zijn zowel mijn ouders als die van mijn vriend al gestroven. Mijn moeder toen ik 20 was, mijn vriend zijn vaxer toen hij 16 was. Paar jaar geleden dan ook de 2 andere ouders.
Onze kinderen hebben dus geen grootouders wat ik heel jammer vind maar het is wat het is.
Ik was 32 bij de oudste en 34 bij de jongste.
Fysiek zou ik er een 3de niet meer aankunnen en voor ons is het goed zo maar als je dit wel kan, wie ben ik of überhaupt iemand om er iets over te vinden,
Nu zijn wij wel van het principe dat grootouders niet moeten fungeren als gemakkelijke en goedkope opvang, bij ziekte enzo ok maar voor de rest voor leuke momenten samen te beleven.
Dat is echt heel rot.
En het is zoals het is. Jullie weten dat, maar de kinderen raken gewend zonder. Maar ook zij zien het bij anderen en zullen weleens moeilijke vragen stellen.
Grootouders zijn niet een goedkope of makkelijke dumpplek natuurlijk. Tenminste dat is niet hoe het zou moeten gaan. Beiden kanten incl de kinderen moeten er een goed gevoel bij hebben. Grootouders die het leuk vinden om quality time met de kleinkinderen te hebben, ouders die met een gerust hart en vertrouwen hun kostbare bezit ergens achterlaten en kinderen die een leuke tijd hebben met grootouders.
In deze tijd is het wel een noodzakelijke afweging voor veel mensen of dat kan, omdat opvang reteduur is geworden.
Fysiek kon ik ook geen kinderen meer krijgen helaas. Maar leeftijd zegt niet alles. Mijn oma haar eerste was gehandicapt ( een jongen ) en de 3 meiden daarna gezond.
Bij mijn moeder was de 2e toen ze 33 was gehandicapt. En dat is geen handicap die je kan voorkomen, zien etc. Ik was ook dragen en had met een jongen een risico, maar heb onwijs veel geluk gehad.
Net als mijn nicht die op haar 39e een jongen kreeg.
En ik was pas 21 toen mijn eerste zwangerschap met 6 mnd mis ging. Puur natuur, doe je niks tegen, zeker toen destijds nog niet.