Bokt.nl

cursebreaker schreef:

Maar het is ook echt zo dat (en ook heel cliché maar toch); vanaf het eerste moment dat onze zoon in onze armen lag, leek het net alsof mijn hart groter werd. Het is zo'n onbeschrijflijk gevoel wat je ervaart als je je kindje mag verwelkomen. En vanaf dan vraag je je regelmatig af: hoe hebben we ooit zonder je geleefd?

pmarena schreef:

Natasja: Dat zal sowieso wel zo zijn, precies dezelfde situatie ervaart de ene persoon als zwaarder dan de andere persoon

Maar op zich blijft het denk ik voor iedereen zwaar als je tegen een hoopje leed aan zit te kijken en het slapen een groot probleem is. Een kindje dat gewoon een paar uur gaat slapen als je het weglegt is echt een zegen waarvoor je heel hard in je handjes mag knijpen Dat is gewoon een totaal andere beleving van het moeder / vaderschap dan 24/7 in een onrustige situatie zitten.

Dat ouders dan heel nauwgezet voorzichtig met hun kind gaan doen, is gewoon een gevolg van hoe hun kind blijkt te zijn. Dat leer je snel genoeg hoor, dat slaap heilig is Maar omstanders halen oorzaak en gevolg dan door elkaar en zeggen dat hun kind moeilijk is doordat ouders zelf niet makkelijk genoeg zijn Die zien dan niet dat dat nauwgezet er mee omgaan, juist een gevolg is en niet een oorzaak

En het is ook maar net wat je gewend bent. Als ik andere mensen heel vermoeid hoor klagen over dat ze oh zo'n slechte, slopende nacht gehad hebben... en dan vertellen ze hoe die nacht precies was... nou 9 van de 10 keer zouden wij dan dolblij met zo'n nacht zijn geweest dat eerste jaar of misschien zelfs de eerste 2

Het is toch vaak dat mensen een oordeel klaar hebben en dat is zo jammer. Een "moeilijk" kind zal wel komen doordat je zelf niet makkelijk genoeg bent / het niet goed doet. En als je het zwaar vindt dan zal dat wel komen doordat je het zo "ervaart" want die ander denkt dan dat hij / zij er beter mee om kan gaan weet je wel...terwijl de situatie toch vaak totaal anders is maar dat kunnen mensen met mazzel zich vaak moeilijk voorstellen. Die ander zal wel een beetje een aansteller zijn die het als zwaar "ervaart"

Dat een beetje neerkijken op mensen die het al daadwerkelijk pittig hebben dat is zó jammer....daar help je ze ook niet mee

Ik heb toch meermaals van moeders gehoord dat het zwaar is als het allemaal niet zo makkelijk gaat, maar dat het eigenlijk nog erger is dat mensen er dan een mening over hebben en ook nog eens met de vinger gaan wijzen dat het je eigen schuld wel zal zijn. Het verhaal van Pien illustreert dat mooi, dat zus wat hoog van de toren blaast....dat is super vervelend als je dat er ook nog bij krijgt

Zulke mensen gun je dan toch (bijna?) echt een volgend kindje dat ze even een reality-check geeft dat ze gewoon mazzel hebben gehad met die eerste Zodat ze uit je haren gaan en in plaats van het nog zwaarder voor je maken, je een stukje wederzijds begrip kan krijgen

Dreamy: wat zonde van je relatie, wat moet dat pijn doen
Maar het is wat het is. Als je op dit moment niet klaar bent voor een kindje dan is het niet anders....
Wat de toekomst brengt dat zie je dan wel weer. Super zonde natuurlijk als je over een poosje wel ineens broeds zou worden en je vriend dan al elders onder de pannen is...maar je weet niet hoe het leven loopt, het enige dat je weet is dat de weg van je vriend.... of ex... nu afbuigt van de jouwe. Sterkte er mee

pien_2010 schreef:

NatasjavE schreef:

Je hebt denk ik gelijk. Maar zou het kunnen dat als je zelf makkelijk bent(wat is dat eigenlijk ) je je kinderen als makkelijker ervaart? Of ze dat nu ook zijn of niet?

Nee hoor. Ik ben altijd heel gemakkelijk geweest. Maar een kind wat tot zijn 4de 's nachts huilt, waarbij niets gevonden wordt, dat breekt je enorm op. Dan kun je nog zo gemakkelijk zijn, dat trek je gewoon niet.
Nu weet ik inmiddels dat dit betreffende kind vanaf baby al zich kapot verveeld heeft en huilde vanwege de beperking die het klein zijn aan hem gaf. Namelijk hoe groter hij werd hoe beter het ging met hem en minder er gehuild werd en nu is het een man die echt zoveel dingen doet, 2 zware studies tegelijkertijd gedaan, altijd verschillende zaken tegelijkertijd mee bezig om te organiseren en daarin ook succesvol, altijd op stap en reizen en vooral heel erg veel zien, of zoals zijn vrouw liefdevol zegt: "G. staat gulzig in het leven" → vond ik zo prachtig toen ze dat zei en zo waar.

NatasjavE schreef:

Daar moet je ook maar geluk mee hebben.

pien_2010 schreef:

NatasjavE schreef:

Daar moet je ook maar geluk mee hebben.

Wij zeiden vroeger altijd, het enige dat je kunt kiezen is om GEEN kinderen te krijgen, de rest is allemaal geluk of pech hebben.
Als je kinderen wilt krijgen, heb je geluk als je ze ook daadwerkelijk kun krijgen, want ook dat is nog niet zo zeker;
Alle kinderen zullen welkom horen te zijn, want daarin heb je al geen keuze wat voor soort kindje je zult krijgen.
Een van de weinige dingen in het leven dat niet maakbaar is, dat is het wel kunnen krijgen in het leven.

Magrathea schreef:

Ik ben ook niet anti kind hoor, haha
Ik ben anti ondoordachte beslissingen
Ik ben anti "kinderen omdat het hoort" of "kinderen omdat mijn partner dan bij me blijft" of andere idiote redenen
Ik ben anti mensen die hun kinderen maar een eind weg laten doen en het idee hebben dat hun kinderen zichzelf wel opvoeden, ofzo. Of van die mensen die opvoeden zonder het woord "nee" verschrikkelijk.

Relaxte mensen die er nuchter in staan en vol voor het ouderschap willen gaan: top, ga je gang

Citaat:

en ze hebben besloten dat middagslaapjes voor watjes zijn vervloek ik ze stiekem wel. Hele planning weer aan gort...

Dani schreef:

Margrathea, hoe je het ervaart is zo persoonlijk. Ik heb best wel eens staan huilen van frustratie maar nooit emotioneel aan de grond gezeten, meer dat ik 't even 5 minuten zát was en dan weer door. Ik vind het ook niet zwaar. Het is wel eens moeilijk maar het grootste deel van de dag vind ik het hartstikke leuk. Dat vind ik juist zo bijzonder, het zijn niet alleen de hoogtepunten maar ook de kleine dagelijkse dingen waar ik heel blij van kan worden.

Magrathea schreef:

Tja, 't is niet dat ik mijn vorige relatie niet de moeite waard vond.

Maar ik heb zo hard gewerkt om te komen waar ik nu - bijna - ben, dat ik eigenlijk vind dat ik gewoon een beetje aardig voor mezelf moet zijn. Uitdagingen aangaan waar ik energie uit ga halen, in plaats van een loterij pakken waarvan je geen idee hebt wat eruit komt.

Dat heeft erg weinig te maken met karakter, meer met dat ik er liever zeker van wil zijn dat ik mezelf gelukkig maak - wie gaat het anders doen?

Ryder schreef:

Mooi om alle argumenten te zien. Ik heb slechts 1 aanvulling, betreft het argument ‘doe het niet want je kind kan een afwijking of gedragsprobleem hebben’. Ik heb zo’n kind (ASS). En dan nog zou ik mijn kind voor niets ter wereld willen ruilen. Ja, hij is arbeidsintensiever dan het gemiddelde kind. Terwijl ik absoluut geen verzorgend type ben van mijzelf. Maar ook daar vond ik wel een weg in. Hij is perfect zoals hij is, alleen niet gemiddeld. Wat dat betreft is het misschien waar dat ‘je kind makkelijk is als je zelf makkelijk bent’, in de zin van hoe je ermee om gaat. Ik ervaar het ouderschap wel als intensief maar dat betreft ook mijn andere kind dat niks heeft. Maar allebei mijn kinderen ervaar ik als makkelijk en relaxed. Alleen moet je met de een een beetje anders omgaan dan met de ander.