Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-12-19 14:36

Geplaatst door de TopicStarter : 26-12-19 14:36

Humpiedumpie schreef:
Heb je eigenlijk al eens bloed laten prikken voor de vermoeidheid, misselijkheid en duizeligheid?
Veel succes morgen! Hopelijk kan de praktijkondersteuner je al wat op weg helpen..

Toen ik in juli in het ziekenhuis werd opgenomen toen is standaard onderzoek gedaan, daar kwam een te laag HB uit en kreeg ik medicatie voor. Ik ben toen ziek geworden, om de zoveel tijd koortspieken en op een gegeven moment zo benauwd en buikloop dat ik echt verzwakt was. Ik dacht dat dat door die ijzertabletten kwam, ik ben daar toen gelijk mee gestopt en ik was 1 dag later alweer bijna beter maar mijn bloed liet ook best hoge ontstekingswaarden zien dus wat nu de oorzaak waarvan was is niet echt duidelijk. Toen ben ik later weet met die ijzertabletten begonnen maar halve dosis en toen ging het goed en 4 weken daarna mocht ik weer stoppen omdat het hb weer goed gestegen was. Verder is er niets uit die onderzoeken gekomen.

Maar het stomme is is dat ik me ondanks mijn "vermoeidheid" en onvermogen om dingen te doen, me wel heel erg fit en gezond voel. Een heel ander gevoel. Ben buiten die dagen in het ziekenhuis (toeval?) ook al heel erg lang niet verkouden of ziek geweest.

Vanillia schreef:
Wat een lastige situatie TS
Wat betreft je vermoeidheid; ga je op momenten dat je je goed voelt niet gewoon keihard over je grenzen heen waardoor je daar dan de dagen erna de prijs betaalt? Wellicht is het een goed idee om te kijken hoe je wat meer balans brengt in wat je aan inspanning doet per dag.

Het zou misschien kunnen maar ik voel mijn grenzen zelf niet aan. Vorig jaar was dat echt mijn grootste probleem en ging ik continu over mijn grenzen tot ik niet meer kon. Nu probeer ik echt rekening mee te houden maar ik voel me niet perse vermoeider de dag na meer inspanning. Het gaat echt over het nu heb ik het idee.

Janneke2 schreef:
Ook psychologische stress (waar jij helaas veel te veel van hebt ) is voor je lichaam een kwestie van 'zal ik vechten, vluchten of bevriezen - en ondertussen ga ik alvast in de alarmtoestand'.
Ook de alarmtoestand 'vreet' energie - dus dat je moe bent verbaast mij niet.
(De alarmtoestand houdt in dat je hartslag omhoog gaat, je spijsvertering op een laag pitje, logisch nadenken wordt moeilijk en je zintuigen gaan wagenwijd open.)

En uiteraard als je stevig wordt getriggerd, wordt de alarmtoestand erger.

En wellicht gaat het op en neer omdat je het ene moment getriggerd wordt (door een geur, een herinnering, een geluid - het kan van alles zijn) zodat de stress gigantisch toeneemt
...en daarna gelukkig een aantal uren niet/minder heftig wordt getriggerd en die coopertest kan lopen.

Ja, ik denk echt dat ik meer last heb van de psychologische stress dan echt de lichamelijke vermoeidheid.
Heb echt behoefte om dat met iemand uit te zoeken wat nou die vermoeidheid is. Het gesprek met de POH van de HA was een heel fijn gesprek maar ze kan me maar 1 keer in de maand een gesprek aanbieden en dat is echt te weinig. Dus het voelde weer een beetje als hoop voor niets gekregen te hebben.
Ik kan het vaak allemaal best goed vertellen maar ik heb niet het idee dat mensen echt de nood van alles in zien. Maar ik wel echt de wanhoop over de situatie. Moet ik meer op mijn strepen gaan staan? Mag ik wel meer gaan verwachten en zo ja, wat zou ik dan minimaal mogen verwachten? Dan kom je weer aan bij de titel van het topic. Ik wil niet zeuren als andere mensen het veel meer nodig hebben dan ik zelf maar ik overleef nu alleen maar. En als ik zo verder ga dan ben ik zo mijn werk voorgoed kwijt zonder überhaupt te hebben kunnen proberen om beter te worden.

Ik wil hulp maar ik geef ook aan dat ik het echt niet lang vol (wil) houden om zo verder te leven. Is dat zwak? Moet ik harder vechten? Mag ik opgeven? Mag ik niet meer willen leven?

**Geplaatst**: 26-12-19 14:50

Re: Wat kan je van je HA verwachten als..

Geplaatst: 26-12-19 14:50

Is er ook getest op (actieve) B12?

**Geplaatst**: 26-12-19 15:03

Re: Wat kan je van je HA verwachten als..

Geplaatst: 26-12-19 15:03

Toch lees ik in je teksten dat je eigenlijk niet dood wilt, (niet om je vragen niet serieus te nemen hoor!) maar af van de onzekerheid, de druk, de vermoeidheid. Dat je hoofd zo vol is, dat je rekening houdt met anderen (wat mag ik vragen?) en minder met jezelf. Ik lees namelijk ook dat je geniet van de omgang en het rijden met je verzorgpaardje. Is dat plezier het waard om te blijven leven? Zijn er nog meer dingen waar je van kon genieten of misschien nu ook nog van geniet? Welke opleiding heb je eigenlijk gedaan en geniet je van de kennis of vaardigheid?

**Geplaatst**: 26-12-19 21:12

Geplaatst: 26-12-19 21:12

Ik wil wat schrijven, maar tegelijkertijd weet ik ook niet wat...
Vooral wil ik je een hart onder de riem steken en duim ik voor je dat er betere tijden aankomen.

Heb je familie of vrienden waar je goed mee over je gevoelens en suïcidale gedachten kunt praten?

Ik heb laatst een paar afleveringen van een podcast over suïcidaliteit geluisterd. Maar ik weet niet of ik je die kan aanraden. Wel omdat er zo open over gesproken wordt (over het fenomeen, niet hoe mensen het uiteindelijk doen), maar tegelijkertijd is het ook confronterend. Wat ik zelf treffend vond was dat iemand met suïcidale gedachten zei dat het zo 'aantrekkelijk' lijkt omdat het al je problemen in 1x oplost. En dat is het wellicht ook, je wilt niet dood - maar je wilt van je problemen of rotgevoelens (of misschien zelfs van géén gevoelens meer hebben) af.

Sterkte in ieder geval! Ik zou absoluut (andere?) medicatie en passende therapie een kans geven, want als het werkt en je weer kunt genieten dan is dat zó fijn.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-12-19 22:17

Geplaatst door de TopicStarter : 26-12-19 22:17

Humpiedumpie schreef:
Is er ook getest op (actieve) B12?

Dat durf ik eigenlijk niet te zeggen.

josien_m_ schreef:
Toch lees ik in je teksten dat je eigenlijk niet dood wilt, (niet om je vragen niet serieus te nemen hoor!) maar af van de onzekerheid, de druk, de vermoeidheid. Dat je hoofd zo vol is, dat je rekening houdt met anderen (wat mag ik vragen?) en minder met jezelf. Ik lees namelijk ook dat je geniet van de omgang en het rijden met je verzorgpaardje. Is dat plezier het waard om te blijven leven? Zijn er nog meer dingen waar je van kon genieten of misschien nu ook nog van geniet? Welke opleiding heb je eigenlijk gedaan en geniet je van de kennis of vaardigheid?

Eigenlijk is rust echt hetgene wat ik wil. Nu is er zoveel onrust, angst. Geen rust in mijn huis, geen rust bij de zorgboerderij. Geen toekomstperspectief. Geen hoop. Ik heb heel hard geprobeerd om "beter" te worden maar ik heb het (eigenlijk sinds afgelopen zomer) een beetje opgegeven. Ik sta overal voor open maar het voelt alsof ik niet gehoord word.

Ik weet dat ik kan genieten van het verzorgen en rijden van mijn verzorgpony. Ik ging ALTIJD 5 keer in de week. Nu moet ik blij zijn als ik 2 of 3 keer in de week bij haar kom en dan is dat omdat ik weet dat het eigenlijk leuk is maar ik zie er zo tegenop. Maar ik mis haar wel heel erg als het me niet lukt. Dat het me niet lukt is echt iets van de afgelopen weken, van de zomer ging ik wel nog gewoon 5 keer in de week. Het is iets waar ik heel erg tegenop zie, ik overzie het gewoon niet. Fietsen, uit de wei halen, poetsen (zonder deken dus heel vies) opzadelen rijden, naverzorgen, mest opruimen terug fietsen het lijkt wel of mijn hoofd dat niet meer aan kan en dan zoveel stress heeft dat ik niet meer kan gaan.

Ik moet ook zeggen dat ik gewoon niet kan herinneren wanneer ik wel gelukkig was. Ik leefde wel mijn leven maar eigenlijk wilde ik jaren geleden al niet meer. Ik ben altijd al ongelukkig geweest maar ben gewoon zo lang door gegaan totdat het niet meer kon. Dus ik weet ook niet waar ik naartoe moet werken, het ging heel lang eigenlijk al niet.

Tiggs schreef:
Heb je familie of vrienden waar je goed mee over je gevoelens en suïcidale gedachten kunt praten?

Ik merk dat ik er heel erg open over kan praten (in een paar gevallen, niet aan vreemden) en ook eigenlijk emotieloos. Maar ik merk dat anderen daar dan vaak meer moeite mee hebben dan ik en dan durf ik het eigenlijk niet meer over te hebben. (Daarom ben ik eigenlijk ook wel blij dat ik dit wel op bokt mag zetten, het is best een eenzame positie zo)

**Geplaatst**: 26-12-19 22:38

Geplaatst: 26-12-19 22:38

Maar waarom moet je heen. En als je heen gaat moet je dan rijden? Lukt het je ook om verbinding met haar te zoeken. Gewoon bij haar staan of zitten in de wei of stal. Gewoon daar zijn, in het moment, niks hoeven als je daar bent. En als je wel ergens zin in hebt dat doen. Geen druk, enkel in het moment zijn en Genieten van het samenzijn.

**Geplaatst**: 26-12-19 22:57

Geplaatst: 26-12-19 22:57

Vlinder123 schreef:
Tiggs schreef:
Heb je familie of vrienden waar je goed mee over je gevoelens en suïcidale gedachten kunt praten?

Ik merk dat ik er heel erg open over kan praten (in een paar gevallen, niet aan vreemden) en ook eigenlijk emotieloos. Maar ik merk dat anderen daar dan vaak meer moeite mee hebben dan ik en dan durf ik het eigenlijk niet meer over te hebben. (Daarom ben ik eigenlijk ook wel blij dat ik dit wel op bokt mag zetten, het is best een eenzame positie zo)

Het 'fijnste' is als iemand die gevoelens zelf ook heeft gehad. Ik heb maar één vriendin die ik alles durfde te vertellen, puur omdat zij er heel gericht naar vroeg en de gevoelens zelf ook kende. Omdat iemand er dan niet van schrikt.

Probeer vooral te accepteren nu en niet te moeten. Het is toch ook al fijn als je naar je pony kunt en lekker een beetje kunt knuffelen en verder niks hoeft?

**Geplaatst**: 27-12-19 13:08

Geplaatst: 27-12-19 13:08

Vlinder123 schreef:
Ja, ik denk echt dat ik meer last heb van de psychologische stress dan echt de lichamelijke vermoeidheid.
Heb echt behoefte om dat met iemand uit te zoeken wat nou die vermoeidheid is. Het gesprek met de POH van de HA was een heel fijn gesprek maar ze kan me maar 1 keer in de maand een gesprek aanbieden en dat is echt te weinig. Dus het voelde weer een beetje als hoop voor niets gekregen te hebben.
Ik kan het vaak allemaal best goed vertellen maar ik heb niet het idee dat mensen echt de nood van alles in zien. Maar ik wel echt de wanhoop over de situatie. Moet ik meer op mijn strepen gaan staan? Mag ik wel meer gaan verwachten en zo ja, wat zou ik dan minimaal mogen verwachten? Dan kom je weer aan bij de titel van het topic. Ik wil niet zeuren als andere mensen het veel meer nodig hebben dan ik zelf maar ik overleef nu alleen maar. En als ik zo verder ga dan ben ik zo mijn werk voorgoed kwijt zonder überhaupt te hebben kunnen proberen om beter te worden.

Ik wil hulp maar ik geef ook aan dat ik het echt niet lang vol (wil) houden om zo verder te leven. Is dat zwak? Moet ik harder vechten? Mag ik opgeven? Mag ik niet meer willen leven?

Het beeld dat ik voor ogen krijg, is dat je iemand bent die
eerst het anderen naar de zin maakt en
daarna pas zachtjes en beleefd vraagt of zij zelf ook nog wat mag...

En in de harde praktijk van het dagelijks leven word je dan vaak overgeslagen. :(:)

En als je leeg bent door al dat geven is dat heel naar, en heeft een ""advies"" als 'meis, dreun met de vuist op tafel' weinig zin. (Als je er zin in hebt en het goed voor jou voelt: vooral doen!!)

Puur feitelijk is je topictitel uitstekend: een paar fikse teleurstellingen wil je er niet ook nog bij krijgen.

Maar: als jij serieus nadenkt over zelfdoding mag er heus actie ondernomen worden!
"Zeuren" en drammen MAG!!!
Drie tegen een heb jij dan het gevoel dat jij een slecht mens bent.... Voor alle duidelijkheid: dat ben je NIET!!!
Stoere mannen die oude vrouwen beroven moeten zich diep schamen; als jij vecht voor jezelf en je eigen leven is dat GOED.

....ik ken een vrouw die een 'sit down demonstratie' bij het riagg hield.
Dwz: ze meldde zich bij de portier, zei dat ze voor drie dagen eten en drinken bij zich had en dat ze niet eerder wegging dan dat ze therapie kreeg. Diezelfde dag had ze 'dus' een gesprek van een half uur oid met de psychiater van het intaketeam en werd er een traject (verdere intake, hulp "want u bent wel bij het riagg aan het goede adres, wij kunnen u helpen") in gang gezet.
(Dat was er niet op stel en sprong, maar voor bij crisis had ze een telefoonnummer gekregen en er was het vooruitzicht op hulp.)

Weten wat je wil is belangrijk: het gesprek met de poh was fijn.
Wellicht kan het sociale wijkteam (de newspeak voor algemeen maatschappelijk werk) steunende gesprekken geven. Er is sensoor: dag en nacht bereikbaar. En ik zou met enige regelmaat bij de dominee op de stoep staan. En die drie (maatschappelijk werk, sensoor, dominee) volhouden tot er goede therapie is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-20 17:17

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-20 17:17

Het topic is al een paar maanden oud maar ik heb heel erg de behoefte om een reactie te schrijven.

Er zijn verschillende dingen gebeurd. Rond februari /maart ging ik lichamelijk snel achteruit. 31 december was het me nog gelukt om 3e vrouw bij de senioren te worden op de 10 km met voor mij een ruime pr maar dat zat er toen niet meer in.
Met de corona ging niets meer door en dreigde ik ten onder te gaan maar ik mocht (als enige) bij de zorgboerderij komen en ik kocht een elektrische fiets, mijn beste koop ooit. Hiermee werd een opname voorkomen maar lichamelijk knapte ik nog niet echt op.

Afgelopen mei kon ik dan eindelijk terecht bij het autismecentrum (na 19 maanden) het ging nogsteeds niet goed en verschillende mensen hadden wat lopen aandringen. Ik was wel blij met de hulp en de hulpverleners zijn aardig maar ik bleef me niet goed voelen en steeds meer afvallen.

Ik heb me overal voor open gesteld, ben altijd optijd, doe altijd wat me gevraagd wordt maar het lijden wordt steeds groter.
Ik ben in mei definitief mijn baan kwijt geraakt wat mij stiekem ook veel verdriet heeft gedaan.

En nu; nu heb ik geen hoop meer, geen doelen. Lichamelijk heb ik zwaar ondergewicht, lig ik soms dagen op de bank. Geestelijk ben ik heel duidelijk :dit is geen leven meer.

In juni ben ik gebeld door het expertisecentrum euthanasie, ik moest eerst een half jaar de therapie volgen en in januari bellen ze weer. Nu denk ik "januari duurt te lang". Ik ben bij mijn huisarts geweest en die ging met hun bellen of er iets (versneld) mogelijk is, maar volgens mij is dat alleen maar ijdele hoop.

Het is zo verschrikkelijk moeilijk! Heb al een gesprek met mijn ouders gehad dus het is wel serieus maar sinds die tijd ben ik zelf ook rustiger.
Ik zou willen dat het expertisecentrum euthanasie wat meer duidelijkheid zou kunnen geven, dan zou het misschien makkelijker zijn om er op te wachten?

Wat ik hoop met dit bericht is wat steun, tips, niet alleen staan in deze strijd. Want je kunt het zo moeilijk kwijt zonder dat je mensen pijn doet.

**Geplaatst**: 15-09-20 17:38

Re: Wat kan je van je HA verwachten als..

Geplaatst: 15-09-20 17:38

Jeetje meid, wat een verdriet lees ik in jouw bericht. Ik vind het zo naar om te lezen dat er voor jouw geen sprankje hoop aan horizon gloort.
Hopelijk hoor je snel wat van het centrum, dat gun ik je.

Ik denk aan je.

**Geplaatst**: 15-09-20 17:44

Geplaatst: 15-09-20 17:44

Van mij krijg je een virtuele knuffel. :(:)

Ik heb er wel heel veel respect voor dat je, zeker tegen je familie, vrienden enz. en huisarts zo eerlijk bent.
Jammer dat je (nog) geen juiste hulp hebt gevonden.
Ik wil je heel veel sterkte wensen.

**Geplaatst**: 15-09-20 22:16

Geplaatst: 15-09-20 22:16

MarlindeRooz schreef:
Wat je kan verwachten: heel lange wachttijd

Zelfs als je wel een poging doet en dat overleefd, is er geen plek in klinieken. Dan word je gewoon naar huis gestuurd.

Wat een onzin, waar baseer jij dit op?
Zelfs al wordt je na een poging naar huis gestuurd, daar kan ook een hele goede reden voor zijn.

Wat een heftig verhaal TS, heb je inmiddels wel meer hulp? Is het mogelijk om via IHT thuisbegeleiding te krijgen om je wat meer structuur te bieden en samen doelen te stellen? Zijn er nog dingen die wel helpend kunnen zijn? Erg heftig om te lezen, ik wil je hoe dan ook veel sterkte wensen.

**Geplaatst**: 15-09-20 22:43

Geplaatst: 15-09-20 22:43

Heb verder niets zinnigs toe te voegen...

**Geplaatst**: 16-09-20 08:41

Re: Wat kan je van je HA verwachten als..

Geplaatst: 16-09-20 08:41

Ach wijffie, ik schrik hier toch weer van.

Vind het super knap van je dat je echt alles probeert en zo vreselijk triest en verdrietig voor je dat het niet lukt. Dat het dal steeds dieper wordt en het lijden steeds groter.

Staan je ouders achter je beslissing? En kan je wel die therapie volgen nu, die het euthanasiecentrum voorschrijft?

**Geplaatst**: 16-09-20 08:59

Re: Wat kan je van je HA verwachten als..

Geplaatst: 16-09-20 08:59

TS, ik vind het zo knap dat je hier zo open en ogenschijnlijk rationeel over kan praten, zowel op bokt als met je omgeving.
En wat ontzettend rot dat het ondanks je inspanningen steeds minder gaat. Ik kan ook weinig zeggen, anders dan dikke knuffel en veel sterkte.

**Geplaatst**: 16-09-20 12:45

Re: Wat kan je van je HA verwachten als..

Geplaatst: 16-09-20 12:45

Rot hoor, om zo klem te zitten!!

En lief dat je niemand pijn wil doen.

Ben je nog bij het autisme centrum over de vloer...?

**Geplaatst**: 16-09-20 13:00

Re: Wat kan je van je HA verwachten als..

Geplaatst: 16-09-20 13:00

Het kan mij heel goed voorstellen dat je door de Corona periode een flinke stap achteruit hebt gedaan.
Ik denk dat iedereen dat wel heeft. Ik ook. Je normale sociale leven staat op een laag pitje en dat ga je toch missen. Ik hoor daar veel mensen over.
Mijn broer werkt thuis en mist zijn collega’s nu. Gewoon het er uit zijn naar je werk en het samen doen.
Ik heb trouwens ook een elektrische fiets gehad van mijn man. Zalig! Helemaal met dat hete weer was het fijn een stuk te fietsen zonder je jezelf in het zweet trapte.
Nou sterkte maar verder en houd je taai

**Geplaatst**: 16-09-20 13:25

Re: Wat kan je van je HA verwachten als..

Geplaatst: 16-09-20 13:25

Uhhhh Popstra, heb je alle Posts van TS wel gelezen? Vind je reactie een beetje vreemd.

TS, ik heb geen tips oid, vind het verschrikkelijk voor je dat je je in zo’n uitzichtloze situatie bevindt. Weet echt niet wat ik zeggen moet, maar wens je alle sterkte. Ik denk aan je

**Geplaatst**: 16-09-20 13:41

Re: Wat kan je van je HA verwachten als..

Geplaatst: 16-09-20 13:41

Sterkte...

**Geplaatst**: 16-09-20 16:41

Re: Wat kan je van je HA verwachten als..

Geplaatst: 16-09-20 16:41

Och TS wat een verschrikkelijke situatie voor je, heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 16-09-20 16:49

Geplaatst: 16-09-20 16:49

Noukie schreef:
TS, ik vind het zo knap dat je hier zo open en ogenschijnlijk rationeel over kan praten, zowel op bokt als met je omgeving.
En wat ontzettend rot dat het ondanks je inspanningen steeds minder gaat. Ik kan ook weinig zeggen, anders dan dikke knuffel en veel sterkte.

Helemaal mee eens
Dikke knuffel :knuffel:

**Geplaatst**: 16-09-20 16:53

Geplaatst: 16-09-20 16:53

Aan de ene kant wil ik van alles zeggen, maar aan de andere kant weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik vind het altijd heftig als iemand geen uitweg meer ziet, het is zo eenzaam, ik weet hoe het voelt.
Wat ik tegen je wil zeggne, misschien tegen beter weten in hoor, maar probeer misschien niet zo hard meer te zwemmen tegen de stroming in. Ik wilde eigenlijk typen, probeer te genieten van de kleine dingen, maar dat werkt zo niet. Wat mij hielp toen ik in het diepste en zwartste deel van mijn ziel leefde, was niet meer tegen de stroom in zwemmen, maar gewoon even stoppen met zwemmen en laat je drijven. Dus niet meer zo hard vechten om beter te worden, maar laat het er maar even zijn. Dat klinkt heel gek, maar toen ik mijn donkere ziel ging omarmen in plaats van wegduwen, vond ik veel meer rust, ook al was ik knetterdepressief en suïcidaal.
Zwem niet te hard, maar drijf...

**Geplaatst**: 16-09-20 18:37

Geplaatst: 16-09-20 18:37

truus1957 schreef:
Uhhhh Popstra, heb je alle Posts van TS wel gelezen? Vind je reactie een beetje vreemd.

TS, ik heb geen tips oid, vind het verschrikkelijk voor je dat je je in zo’n uitzichtloze situatie bevindt. Weet echt niet wat ik zeggen moet, maar wens je alle sterkte. Ik denk aan je

Ja ik volg vanaf het begin. En ik bedoel het goed.
Fijne avond

**Geplaatst**: 16-09-20 19:20

Re: Wat kan je van je HA verwachten als..

Geplaatst: 16-09-20 19:20

Het expertise centrum geeft pas toestemming als je alle mogelijke behandelopties doorlopen hebt.
Ik lees in je berichten terug dat je vooral op wachtlijsten gestaan hebt maar heb je uiteindelijk ook echt hulp? Is er een diagnose, is er medicatie gestart, krijg je begeleiding?
Januari is er zo, maar in die tussentijd is het wel van belang dat je ook echt therapie krijgt.
Wachten tot je daar een go krijgt is niet wachten maar zorgen dat je al het mogelijke geprobeerd hebt zodat ze je een go kunnen geven en niet je opnieuw vragen een behandeling of therapie te proberen.
Je schrijft dat een opname voorkomen kon worden, soms is een opname hetgeen wat mensen wel op de rit kan krijgen. Even rust, veiligheid en een gecontroleerde omgeving om, hoe vervelend ook, medicatie te starten en structuur terug te vinden.
Zeker in het geval van een depressie is medicatie starten in eigen omgeving vaak moeilijk omdat je klachten in eerste instantie verergeren voor je ervan opknapt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-09-20 20:02

Re: Wat kan je van je HA verwachten als..

Geplaatst door de TopicStarter : 17-09-20 20:02

Iedereen heel erg bedankt voor alle steun!

Smurffie: wat jij zegt klopt heel erg. Die 19 maanden wachtlijst waren gewoon verspilde tijd.
Nu sinds mei ben ik bij het autismecentrum in behandeling. Maar ik raak telkens in paniek bij hun doelen, dat is niet echt handig.
Nu is het heel erg lastig, ik kan echt niet meer verder, maar om in aanmerking te komen bij het expertisecentrum voor euthanasie moet ik deze therapie wel volgen, minimaal tot januari en dan wordt pas het kennismakingsgesprek gepland.

Ik ben deze week naar de huisarts geweest en die heeft nog gebeld met het expertisecentrum en die kreeg geen ander antwoord. Op mijn "wat nu" vraag schoof ze me een beetje af naar het autismecentrum.
Ik was echt super verdrietig naderhand. Ik had weer iets van hoop maar die was weer weg. En mijn plan b vond ze ook niet zo goed plan terwijl ik haar daar wel voor nodig heb.
Vandaag weer gesprek bij het autismecentrum dat ze daar al hun best willen doen om mij januari te laten halen maar dat betekent ook niet meer afvallen (was een controle die ik had) en bijvoorbeeld de feestdagen nog meemaken en dat wilde ik zeker niet meer. Daarnaast moet ik dan weer dingen doen en nu zit ik nog meer in de "laat me nu eens eindelijk met rust" fase.
Maar het is een weg naar een humane dood, maar de vraag is, kan ik het aan om de therapie weer aan te gaan en vol te houden tot minimaal januari (en waarschijnlijk wel langer)?