Nuja, dat impulsief zijn valt best wel mee bij mij. Ik doe wel eens 'gekke dingen' maar niks buitensporig voor iemand van mijn leeftijd. Niet iedereen heeft alle symptomen van ADHD even sterk, sommige hebben ze sterker/zwakker of bijna helemaal niet.
Ik wou het daarnet al zeggen maar ik wou eerst even horen wat jouw 'verklaring' was... Maar ik heb ook gehoord dat er tegenwoordig wel anders naar de diagnose depressie gekeken wordt (niet door elke hulpverlener natuurlijk). Depressie is eerder een symptoom van iets, meestal is het niet iets dat op zichzelf staat en schuilt er nog iets achter. Natuurlijk KAN het wel. Zoveel kan nog eigenlijk, want hoe onze hersenen werken is nog zo onduidelijk. Daarom dat anti-depressiva zoveel bijwerkingen heeft, of het vaak niet eens goed werkt, je 10 verschillende soorten medicaties moet proberen voordat je de juiste vindt... (Ik weet helaas niet meer wie dit zei of waar ik het gehoord/gelezen heb. Maar ik kan het er wel deels mee eens zijn. Depressie staat zelden op zichzelf en er zijn zoveel meer factoren die meespelen.)
Maar het is al vrij lang bekend dat ADHD veel comorbiditeit heeft met autisme, depressie, angst, OCD,... Maar dat één van die symptomen bij jou nu sterker is, wilt niet zeggen dat je daardoor bijvoorbeeld chronisch depressief bent. Het kan zijn dat je nu even door een zware depressie gaat. Die zijn 'sterker'/intenser dan een chronische depressie, maar gaan ook wel over na een paar maanden. Maar daar zit opnieuw waarschijnlijk wel een reden achter, want zoals je zelf zegt heb je het ongelooflijk druk. (Wat niet wilt zeggen dat je hier geen hulp voor moet zoeken)
Ik geloofde eerst ook nooit dat mijn depressieve gevoelens veroorzaakt werden door mijn omgeving, door de druk op school,... Nee, dat kwam echt vanuit mezelf hoor.
Geen idee waarom ik me daar zo aan vasthield, maar ik had het idee dat dat mij speciaal maakte. Ik was ziek, maar wel anders, uniek en 'speciaal'. Totdat ik een tussenjaar nam.. (Natuurlijk speelt aanleg ook wel een oorzaak voor het gevoelig zijn voor depressie)
Geen druk meer van school, geen dit, geen dat,... En nee, ik zal niet zeggen dat al mijn donkere gevoelens en gedachten als sneeuw voor de zon verdwenen. Want ondertussen heb je al een heel patroon van negativiteit opgebouwd en het is niet gemakkelijk om daaruit te geraken. Want hoe slecht je je soms ook voelt en je wilt dat het stopt, die 'duisternis' is wel een tijd lang je beste vriend geweest, een deel van jezelf. (Oa ook de reden waarom ik gestopt was met Abilify, het voelde niet meer als 'mij'. Wie was 'ik' zonder die donkere gedachten?) En toch deed dat tussenjaar mij goed. Ik heb me heus nog wel suïcidaal gevoelt, op het randje gezeten nog ook, wakker geworden met een rot gevoel wat ik niet kon plaatsen, waardoor ik het bed niet uit geraakte en het voelde alsof ik geen keuze had en gewoon dood moest. Mijn lichaam deed echt fysiek pijn. Af en toe was het nog wel intens, maar het was anders dan toen ik al die druk nog had. Al bleef dat negatieve patroon van denken dus wel hangen, want dat had ik ondertussen 'geleerd' toen ik door die zwaardere depressie ging.
Waarom denk je bijvoorbeeld dat de diagnose 'depressie' het zal verminderen, of beteren? Ik snap de gedachtengang, maar het doet echt niks. Je voelt je hoogstens even gehoord, je hebt bevestiging, maar daarna gaat het leven verder zoals het was. Ik snap ook dat je zo op zoek bent naar jezelf in deze hele mentale 'bijbel'. Dat heb ik ook gedaan. Maar daarvan ga je uiteindelijk echt niet beter worden... Ik weet dat je er nu misschien niet voor open staat, dat was ik een jaar geleden (of misschien zelfs een paar maanden geleden) ook niet geweest. Maar het is echt belangrijk dat je je niet gaat vasthouden aan de diagnose die je krijgt.
Als jij al zo lang met zoveel mentale klachten rondloopt, dan kan dat zoveel meer zijn dan enkel depressie. En het is belangrijk om daaraan te werken. Maar niet vanuit het idee 'ik ben depressief, heb A of B dus ik kan er niks aan doen'. Of je hele persoonlijkheid opbouwen rond dat ene kenmerk van jezelf.
Het is makkelijk spreken als je 'eruit' bent natuurlijk. Op dit moment kan ik mijn depressieve gedachten meer loslaten, eerder ingrijpen wanneer ik merk dat het de verkeerde kant opgaat,... Want zoals jij het nu schrijft klinkt het meer alsof je naar iets zoekt om je mee te identificeren, wat niet zo raar is. En waarmee ik ook niet wil zeggen dat je niet echt depressief kan zijn. Maar als ik naar mezelf kijk en ik het vergelijk met hoe jij (voor zover ik kan zien) denkt, dan herken ik wel een patroon. En het lijkt alsof je denkt dat die diagnose je een houvast zal geven. Nu heb ik niks tegen de diagnose zelf, dat is enkel maar goed en dat moet je zeker doen. Maar wat wel slecht kan zijn is dat je ook naar die diagnose gaat leven. (Het is niet slecht om informatie op te zoeken als je de diagnose zelf gehad hebt en meer zelfinzicht te krijgen. Dat is goed. Maar met die informatie moet je dus ook iets doen)
Zo ben ik zelf ook een hele tijd geweest. Er waren tijden (zoals ik boven beschreef) waarbij ik me oprecht echt slecht voelde, ik geen energie meer had en niks me nog blij maakte (waardoor ik mijn paard ook verkocht had). Maar er zijn ook veel dagen geweest waarop ik ervoor koos om in mijn negativiteit te blijven hangen want 'zo was ik nu eenmaal'. En zo is het cirkeltje rond... Want ja, soms voel je je echt wel slecht -> depressie bevestigd. Maar eens dat slechte gevoel weg is en je nog steeds in bed blijft liggen, je nog steeds negatief blijft denken zonder je
echt slecht te voelen (en zelfs dat kan soms moeilijk te herkennen zijn, denken vs voelen),... Vanaf dat moment is het een patroon. De echte depressie is eigenlijk al weg, maar je gaat je cirkel zelf weer aanvullen. Wat niet zo raar is en ook geen verwijt, dat patroon is nu eenmaal moeilijk te (h)erkennen en dat patroon doorbreken is eens zo moeilijk. Maar het is niet onmogelijk. (Want ik heb ook al gedacht bipolair te zijn, borderline te hebben, stoornis dit en dan weer stoornis dat,... Uiteindelijk zijn er zeker wel een paar symptomen die overeen komen, maarja. Het is beter om daaraan te werken in plaats van erin te blijven hangen)
Bij mijn diagnose hebben ze ook geschreven 'ADD, lichte vorm van autisme en mogelijk chronische depressie'. Die chronische depressie zie ik eerder als een gevolg van mijn ADD. Omdat mijn hersenen al zo ontzettend lang met een tekort hebben gezeten en er veel te laat ingegrepen is. Met medicatie gaat het nu stilletjes aan beter. Daarom dat heel wat mensen met ADHD hun medicatie dagelijks nemen, en niet enkel om te leren zoals veel mensen denken dat het moet.
Dus nogmaals. Ik snap het zeker dat je je afvraagt wat er mis is. Dat je wilt weten waar die gevoelens/gedachten vandaan komen. Maar ik wil je er enkel voor behoeden dat het een patroon wordt waar je in blijft hangen. Dat het iets is waar je je identiteit aan gaat hechten. Don't get me wrong, mijn ADD is zeker ook een deel van me, mijn depressie ook nog steeds. Het is iets wat je doormaakt, wat je vormt als persoon. Maar onthou dat ze maar een
stukje van je zijn, niet iets wat jou als persoon helemaal definieert. Iets wat jouw denken en doen gaat bepalen. (
En jaa, ADD/andere mentale dingen bepalen je denken en doen zeker grotendeels. Dat is niet te ontkennen. Maar ik denk dat het wel duidelijk is wat ik bedoel als je kijkt naar wat ik getypt hebt. Het mag geen patroon worden.)Ik kan nu ook niet zeggen dat ik van mijn negatief denken, mezelf te 'identificeren' met depressie genezen ben,... Maar ik heb mijn eigen patroon (na 6 jaar, het werd tijd
) nu gelukkig wel door. Het is erg belangrijk om het verschil te leren zien van wat echt door jouw mentale stoornis komt en wat niet. Ik zal niet zeggen dat ik dat al 100% kan. Het patroon is zeker nog niet helemaal doorbroken en soms komt de echte depressie wel nog eens extra hard door. Maar ik kan wel zeggen dat ik door het veranderen van mijn gedachtengang 'beter' geworden ben. Ik herken mijn negatieve gedachtes, die mogen er zijn, maar ze mogen niet meer bepalen wat ik doe. Ik hou me niet meer zo hardnekkig vast aan mijn depressie wat ik al die jaren lang wel gedaan heb. Ze moeten geen onderdeel meer van mij vormen van wie ik ben. Nu ik dit typ heb ik het er zelfs wel nog een beetje moeilijk mee.
Want 'mijn andere kant' schreeuwt nog steeds dat dat donkere deel mij uniek maakt, dat dit wel is hoe ik ben. En het mag er af en toe zeker zijn, maar dat controleer ik vanaf nu zelf. Ik sta het niet meer toe om in zelfmedelijden te blijven hangen. (Af en toe mag zelfmedelijden wel, nog beter als je het om kan zetten naar zelfcompassie.
)
Zo... Een hele tekst.
Ik hoop dat er iets nuttigs uit te halen valt. Als er dingen zijn die voor jou niet kloppen (niet dat ik zeg dat dit 100% is hoe jij bent) dan mag je het zeker ook zeggen. Ik ben enkel benieuwd naar jouw ervaring (en die van anderen hier in het topic ook natuurlijk) en of je hier dingen in herkent.
Edit; ik hoop dus ook dat er een moment komt waarop je meer rust krijgt, geen druk meer van school. Want het is op die momenten dat je vanaf een afstandje naar alles kan kijken. Alle dingen die er gebeurd zijn, hoe jij je voelde en wat je dacht. Wat jouw patronen waren/zijn.
Een stom voorbeeld, maar dat had ik bij mijn relatie ook. Pas toen het uit was, toen kon ik dingen vanop een afstand bekijken. Zag ik mijn patroon... Natuurlijk is het achteraf altijd makkelijk praten. Maar zie het ook als een leermoment. Het kan je zeker helpen om in de toekomst sterker te worden. Want nu in jouw situatie, met alle drukte kan ik me zeker voorstellen dat het niet gemakkelijk is om dat allemaal te zien. Daarvoor moet je echt je rust kunnen pakken, even uit die drukte en stress zijn.
Geplaatst: 17-07-19 18:38 
Er zijn drie types ADHD (onoplettend, impulsief/hyperactief en het gecombineerde type), de "onoplettende" ADHD is eigenlijk wat in de volksmond ADD genoemd wordt. 
Voor zover ik weet zit ADD in de hersenen. Heb ik andere hersenen thuis dan op school? Nee? Dan zit de ADD er waarschijnlijk nog in. 
