Bokt.nl

**Geplaatst**: 03-01-19 14:00

Geplaatst: 03-01-19 14:00

Anoniem schreef:
Even voor de duidelijkheid.. Ik heb geen postnatale depressie. Ik heb een lichte depressie en dwanggedachtes, mogelijk de grondslag PTSS. De bevalling is een trigger geweest om deze zo heftig te maken.

Als mensen vinden dat ik geen kinderen had moeten krijgen mag dat voor jezelf gehouden worden. Dit is intens kwetsend en doet enorm verdriet!!

**Geplaatst**: 03-01-19 14:40

Geplaatst: 03-01-19 14:40

Anoniem schreef:
Even voor de duidelijkheid.. Ik heb geen postnatale depressie. Ik heb een lichte depressie en dwanggedachtes, mogelijk de grondslag PTSS. De bevalling is een trigger geweest om deze zo heftig te maken.

Als mensen vinden dat ik geen kinderen had moeten krijgen mag dat voor jezelf gehouden worden. Dit is intens kwetsend en doet enorm verdriet!!

Bah... ongelooflijk dat soort mensen. Zeg dan niks {:)-:(
Je bent juist een topmama om direct te beseffen dat je kleine een stabiele moeder nodig heeft en aan de bel trekt. Bevallingen kunnen zoveel emoties oproepen.

**Geplaatst**: 03-01-19 14:41

Geplaatst: 03-01-19 14:41

Ik snap niet waarom je dit op jezelf betrekt want volgens mij heeft die persoon ook duidelijk aangegeven dat dit niet op jou sloeg maar in het algemeen haar mening was.

**Geplaatst**: 03-01-19 15:17

Re: Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 03-01-19 15:17

TS ik had al contact met je gehad via pb, je verhaal is zò herkenbaar!

Ik ben zò blij om te lezen dat je zo snel de juiste hulp gekregen hebt!

Hier was de bevalling (ook) een trigger voor een pnd en pas toen ik weer geland was kwam het besef dat het allemaal vanuit mijn (misbruik) verleden voort vloeide. Een kindje krijgen doet zo enorm veel!

Ik vind je echt enorm sterk, ongelooflijk hoe goed je zelf inzicht is en hoe open je staat voor de hulp! Je komt hier zoveel sterker uit.

Mijn redding is goeie medicatie (Setraline) een fantastische man (die voor me is blijven knokken terwijl ik beïnvloed werd bij hem we te gaan) en een verwerkingsgroep voor seksueel misbruikte vrouwen geweest. Ik ben inmiddels uitgerekend van nummer twee en hoe ik me nu voel en in het leven sta is een wereld van verschil!

En als mensen die mentaal kwetsbaarder zijn geen kinderen mogen krijgen zou de halve wereld moeten stoppen met zich voortplanten, wat een onzin!

Dikke knuffel TS en zet ‘m op, je bent een fantastische moeder!

**Geplaatst**: 04-01-19 19:18

Geplaatst: 04-01-19 19:18

Vandaag weer bij de psych geweest.

Deze wilt graag dat ik de Quetiapine probeer morgen zodat ik merk wat het doet. Ik ben namelijk best angstig voor medicatie waarmee ik controle (kan?) verliezen. Komen we gelijk weer bij een van de grote problemen zeker..

Vind het naar i.c.m. met de borstvoeding. Maar volgens Thomas zijn lijst, psycholoog en psychiater is het geen probleem, veilig en gewoon goed.

Merk nog niks van de AD, maar dat lijkt me normaal.

Verder vind de psych dat ik vooral mijzelf kwel door zo gespannen/angstig te zijn. Terwijl dat niet nodig zou zijn met die Quetiapine.

Hij geloofd dat alles goed komt met medicatie en zeker ook therapie in de toekomst. Ik hoop het alleen maar!

Een hele leuke en gezellige middag gehad met Noah en man in de stad. Lekker geshopt.

Voelde gewoon even normaal en dan denk ik waarom moet ik pillen? En dan even later denk ik weer domme dingen ‘straks hou ik niet meer van Noah door die pillen’ en denk ik oh Jaa.. Daarom moet ik die pillen.

**Geplaatst**: 04-01-19 19:20

Re: Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 04-01-19 19:20

Fijn dat je je in ieder geval niet beroerd voelt door de AD! Met welke dosering ben je begonnen?

Kan wel een paar weken duren voor het aanslaat, houd daar rekening mee

**Geplaatst**: 04-01-19 19:33

Re: Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 04-01-19 19:33

Wat een heerlijke naam trouwens!!

**Geplaatst**: 04-01-19 20:14

Geplaatst: 04-01-19 20:14

Tiggs schreef:
Fijn dat je je in ieder geval niet beroerd voelt door de AD! Met welke dosering ben je begonnen?

Kan wel een paar weken duren voor het aanslaat, houd daar rekening mee

3 dagen 5 MG daarna 10 MG en dan eerst even zien hoe het gaat.

lieveli schreef:
Wat een heerlijke naam trouwens!!

Dankje! Ik ben ook echt dol gelukkig (ja echt

) met mijn ventje(s).

**Geplaatst**: 04-01-19 20:30

Geplaatst: 04-01-19 20:30

Anoniem schreef:
Even voor de duidelijkheid.. Ik heb geen postnatale depressie. Ik heb een lichte depressie en dwanggedachtes, mogelijk de grondslag PTSS. De bevalling is een trigger geweest om deze zo heftig te maken.

Als mensen vinden dat ik geen kinderen had moeten krijgen mag dat voor jezelf gehouden worden. Dit is intens kwetsend en doet enorm verdriet!!

Is er nou serieus iemand die zoiets zegt?? -O-

Wat belachelijk!

Ts niks dan respect voor jou hoe je het aan pakt! Echt super!
Nog gefeliciteerd met je mannetje, ik hoop voor je dat je heel veel onbezorgd van hem kunt gaan genieten.

**Geplaatst**: 04-01-19 21:30

Geplaatst: 04-01-19 21:30

Anoniem schreef:
Tiggs schreef:
Fijn dat je je in ieder geval niet beroerd voelt door de AD! Met welke dosering ben je begonnen?

Kan wel een paar weken duren voor het aanslaat, houd daar rekening mee

3 dagen 5 MG daarna 10 MG en dan eerst even zien hoe het gaat.

Fijn dat ze het rustig opbouwen, succes!

**Geplaatst**: 05-01-19 00:24

Geplaatst: 05-01-19 00:24

Anoniem schreef:
Vandaag weer bij de psych geweest.

Deze wilt graag dat ik de Quetiapine probeer morgen zodat ik merk wat het doet. Ik ben namelijk best angstig voor medicatie waarmee ik controle (kan?) verliezen. Komen we gelijk weer bij een van de grote problemen zeker..

Vind het naar i.c.m. met de borstvoeding. Maar volgens Thomas zijn lijst, psycholoog en psychiater is het geen probleem, veilig en gewoon goed.

Merk nog niks van de AD, maar dat lijkt me normaal.

Verder vind de psych dat ik vooral mijzelf kwel door zo gespannen/angstig te zijn. Terwijl dat niet nodig zou zijn met die Quetiapine.

Hij geloofd dat alles goed komt met medicatie en zeker ook therapie in de toekomst. Ik hoop het alleen maar!

Een hele leuke en gezellige middag gehad met Noah en man in de stad. Lekker geshopt. Voelde gewoon even normaal en dan denk ik waarom moet ik pillen? En dan even later denk ik weer domme dingen ‘straks hou ik niet meer van Noah door die pillen’ en denk ik oh Jaa.. Daarom moet ik die pillen.

Zo herkenbaar! Ook de angst voor de medicatie

**Geplaatst**: 05-01-19 02:03

Re: Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 05-01-19 02:03

Mloei, hoe ging alles bij jou. Hoe snel werkte de medicatie?

**Geplaatst**: 05-01-19 07:21

Geplaatst: 05-01-19 07:21

Wat heftig allemaal ts! Fijn dat je goede hulp krijgt.

Nog een tip voor borstvoeding en medicatiegebruik: Je kan als je een poosje medicijnen gebruikt je borstvoeding laten testen. Dan kijken ze hoeveel van je medicijn je doorgeeft. Vaak is dat maar minimaal. En geeft dat geen klachten of verdere gevolgen voor je baby. Ik heb in mijn omgeving ervaring met borstvoeding en medicatie en met een dosering van 10 mg toevallig ook citalopram was het 0,017 microgram wat achterbleef in de borstvoeding. Dit is echt superweinig. Maar ik snap je bezorgdheid hierin. Weet dat je echt niet de enige bent die borstvoeding geeft en medicijnen gebruikt en probeer te vertrouwen op de artsen die je nu helpen en ondersteunen. Heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 05-01-19 10:01

Re: Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 05-01-19 10:01

De quetiapine zou je binnen een paar dagen al echt goed moeten merken! Je neemt het in de avond neem ik aan? AD langer natuurlijk, weken eerder voordat dat zijn werk gaat doen.

**Geplaatst**: 05-01-19 10:04

Geplaatst: 05-01-19 10:04

Geniet van die momenten met je man en je kind waarop alles helemaal normaal voelt en blijf jezelf ook beseffen: je bent ook normaal! Je bent niet gek, je bent niet vreemd, je bent niet 'anders'. Je hebt wat meegemaakt wat je parten speelt en daar werk je aan.

Ik heb zelf PTSS en voor mij is het hele idee van een zwangerschap en bevallen ook doodeng omdat ik bang ben dat het dan allemaal weer terug komt. Ik durf dus nog niet aan kinderen te beginnen, puur omdat de herinnering aan de bodem van de put me daarvan weerhoudt. Niet omdat ik denk dat ik het niet zou kunnen of zou moeten, of dat ik geen goede moeder zou zijn. Maar echt de angst voor hoe ik me toen voelde. Dat gevoel om geen controle te hebben is vreselijk, dat je bang bent voor de vreselijke dingen die je dan kan doen. Die je niet doet, maar wat als je de controle écht helemaal kwijt raakt? De enorme verlammende angst die daarbij komt. Medicatie heb ik nooit gekregen. Ik heb wel hele positieve ervaringen met EMDR en vanaf de EMDR ging het ook heel snel veel beter. Op een gegeven moment krijg je dan het stempel "genezen", maar dat voelt voor mij nog altijd alsof ik ben genezen met een blijvende beperking. De littekens blijven, alleen weet ik nu hoe ik er mee om moet gaan. Het maakt me zowel kwetsbaarder als weerbaarder.

Ik vind het super dat je je hand hebt uitgestoken en hulp hebt aangegrepen en ik ben er van overtuigd dat je er met deze instelling en je prachtige gezin ook weer bovenop komt! Besef dat herstel geen rechte lijn naar boven is, het is een achtbaan. Maar je krijgt hem wel door! Heel veel sterkte TS!

**Geplaatst**: 05-01-19 11:11

Geplaatst: 05-01-19 11:11

Snadrem schreef:
Geniet van die momenten met je man en je kind waarop alles helemaal normaal voelt en blijf jezelf ook beseffen: je bent ook normaal! Je bent niet gek, je bent niet vreemd, je bent niet 'anders'. Je hebt wat meegemaakt wat je parten speelt en daar werk je aan.

Ik heb zelf PTSS en voor mij is het hele idee van een zwangerschap en bevallen ook doodeng omdat ik bang ben dat het dan allemaal weer terug komt. Ik durf dus nog niet aan kinderen te beginnen, puur omdat de herinnering aan de bodem van de put me daarvan weerhoudt. Niet omdat ik denk dat ik het niet zou kunnen of zou moeten, of dat ik geen goede moeder zou zijn. Maar echt de angst voor hoe ik me toen voelde. Dat gevoel om geen controle te hebben is vreselijk, dat je bang bent voor de vreselijke dingen die je dan kan doen. Die je niet doet, maar wat als je de controle écht helemaal kwijt raakt? De enorme verlammende angst die daarbij komt. Medicatie heb ik nooit gekregen. Ik heb wel hele positieve ervaringen met EMDR en vanaf de EMDR ging het ook heel snel veel beter. Op een gegeven moment krijg je dan het stempel "genezen", maar dat voelt voor mij nog altijd alsof ik ben genezen met een blijvende beperking. De littekens blijven, alleen weet ik nu hoe ik er mee om moet gaan. Het maakt me zowel kwetsbaarder als weerbaarder.

Ik vind het super dat je je hand hebt uitgestoken en hulp hebt aangegrepen en ik ben er van overtuigd dat je er met deze instelling en je prachtige gezin ook weer bovenop komt! Besef dat herstel geen rechte lijn naar boven is, het is een achtbaan. Maar je krijgt hem wel door! Heel veel sterkte TS!

Wat vreselijk dat het je zelfs weerhoudt van een van de mooiste dingen ter leven.

Was EMDR niet heftig zonder medicatie?

Tanya schreef:
De quetiapine zou je binnen een paar dagen al echt goed moeten merken! Je neemt het in de avond neem ik aan? AD langer natuurlijk, weken eerder voordat dat zijn werk gaat doen.

De queitapine moet ik eenmalig: merken wat het doet. Daarna alleen indien nodig.
AD gebruik ik nu 3 dagen 5 MG, vandaag naar 10mg!

**Geplaatst**: 05-01-19 13:17

Geplaatst: 05-01-19 13:17

Anoniem schreef:
Wat vreselijk dat het je zelfs weerhoudt van een van de mooiste dingen ter leven.
Was EMDR niet heftig zonder medicatie?

Op dit moment weerhoudt mijn studie me er vooral van

Maar het idee is wel dat uiterlijk over twee jaar de knoop toch echt doorgehakt is. Het speelt wel mee, maar ik denk dat als mijn vriend en ik écht kinderen willen die wens belangrijker is dan mijn angst voor herbelevingen en PTSS. Ik ben wel bang dat, door wat ik al heb meegemaakt, ik gevoeliger ben voor bijvoorbeeld een pre- of postnatale depressie. Die angst is moeilijk te bespreken met anderen die hier niet bekend mee zijn. Vaak vinden ze toch dat "je dat soort dingen niet kan voorspellen", etc. En dat klopt ook, maar daarmee is mijn angst niet weg. Het zou voor mij eigenlijk makkelijker zijn als ik niet bewust de keuze hoef te maken en ik gewoon ineens zwanger ben (nou ja, "ineens", je snapt het wel denk ik

). Dan hoef ik niet meer alle voors en tegens af te wegen en een beslissing te maken.

Ik weet niet of EMDR heftiger is zonder medicatie. Ik vond het sowieso best een zware periode in mijn leven waarin ik me, ondanks alle steun, ontzettend donker, eenzaam en alleen heb gevoeld. Ik weet niet of dit anders was geweest met medicatie, ik ben in ieder geval blij dat ik er nog ben. Een EMDR sessie voelde alsof hij uren duurde, maar tegelijkertijd ook alsof je nog maar net begonnen was. Echt een besef van tijd had ik er niet in. Ik was wel doodmoe na zo'n sessie en dan was ik dus ook echt niets meer waard. Op een dag waarop ik EMDR had plande ik dan ook helemaal niks in: als ik wel wat wilde doen, dan ging ik wat doen. Maar als ik alleen maar op bed wilde liggen en me rot wilde voelen, dan wilde ik die ruimte ook hebben. Die ruimte moet je jezelf echt geven. Er zijn dagen dat je kan lachen en rennen, en er zijn dagen waarop je beter een vetplantje had kunnen zijn. Probeer dat te accepteren, het is niet zo dat iedere dag een beetje beter is helaas. Ik heb voordat we met de EMDR begonnen samen met mijn psycholoog duidelijk gekregen welke (in mijn geval beelden en gevoelens) het trauma opriepen, die in kaart gebracht en vervolgens zijn we die per sessie gaan behandelen tot de lading van het beeld af was. Het begin was altijd heel heftig omdat dan alles naar boven komt, maar dat zakt ook binnen enkele minuten weer weg door de behandeling. Het beeld waar je niet naar kon kijken zonder angst of verdriet is dan na zo'n sessie ineens gewoon een plaatje of een herinnering geworden zonder heftige emotie. Je weet dat die emotie er eigenlijk wel bij hoort, maar hij komt niet meer. Heel raar hoe het hoofd werkt. Voor mijn EMDR had ik geregeld paniekaanvallen die door random events getriggerd werden, die heb ik nadat we gestart zijn met EMDR volgens mij niet meer gehad. Als ik er zo op terugkijk is de behandeling vanaf de start met EMDR ook heel snel gegaan, het ging zo snel zoveel beter! Ik hoop dat het voor jou ook kan doen wat het voor mij heeft gedaan.

Het is al eerder gezegd trouwens, maar ik vind de naam voor je zoontje echt prachtig!

**Geplaatst**: 05-01-19 13:22

Re: Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 05-01-19 13:22

Dankje voor het uitgebreide bericht en het compliment!

Hoe wist je dan welke plaatjes behandeld moesten worden? Want ik heb geen flauw idee!

**Geplaatst**: 05-01-19 14:13

Geplaatst: 05-01-19 14:13

Anoniem schreef:
Hoe wist je dan welke plaatjes behandeld moesten worden? Want ik heb geen flauw idee!

Ik moest mijn psycholoog vertellen wat er in het verleden met mij gebeurd is. Het hele verhaal. Uiteraard is dat niet een verhaal wat er gemakkelijk uit komt, dat gaat met horten en stoten en een hoop emotie. Daar heeft mijn psycholoog toen al aantekening van gemaakt. Uiteindelijk heeft ze mij ook gevraagd wat ik dan bijvoorbeeld voor me zie bij bepaalde emoties. Denk bijvoorbeeld aan als je een auto ongeluk hebt gehad: het kan dan zijn dat je een filmpje of enkele beelden in je hoofd hebt van wat er is gebeurd. In mijn geval was er sprake van zeden en huiselijk geweld bij een ex-partner, en waren de beelden in mijn hoofd vooral stilstaande beelden, een soort 3D foto's. Een ervan wil ik wel als voorbeeld aanhalen in de hoop dat het jou en anderen misschien kan helpen. Ik wist namelijk zelf absoluut niet wat ik bij EMDR moest verwachten en was best angstig voor de eerste keer omdat ik alleen maar had gehoord van anderen dat het heel heftig was, maar niet wat het nou eigenlijk inhield.

Het is overigens niet zo dat, voordat ik met de EMDR begon, ik steeds die beelden op mijn netvlies had en me daardoor rot voelde. De emoties die bij die beelden hoorden had ik wel. Die werden namelijk getriggerd door een andere gebeurtenis waardoor ik veranderde van "goed functionerend en blij mens" naar een geagiteerde tijdbom en depressieveling.

Het beeld en de behandeling:
Mijn partner destijds (borderliner) gaf mij altijd de schuld van alles en wilde zichzelf na een ruzie over de afwas (ik kwam terug uit mijn werk, hij was zelf de hele dag thuis geweest en ik had de afwas niet gedaan) voor een auto gooien om er een eind aan te maken. Alles was altijd mijn schuld, ik deed niet genoeg voor hem en hij was het beu. In zijn optiek maakte ik alles kapot. (Je moet weten dat we toen al lange tijd samen waren en ik geestelijk al helemaal met de grond gelijk was gemaakt door hem). Hij gaf mij een enorm schuldgevoel en een gevoel van wanhoop. Ik weet nog dat ik in de gang stond, nadat hij naar buiten was gestormd en de voordeur had dicht gesmeten. Ik wist niet wat hij ging doen, of hij zichzelf wat ging aandoen, het enige wat ik wist was dat alles mijn schuld was en ik was eigenlijk het bestaan niet waard. De aanblik van die lege gang staat tot op de dag van vandaag op mijn netvlies gebrand en was gekoppeld aan een hele sterke emotie van verdriet, wanhoop, angst, woede, onzekerheid, schuld, noem het maar op. Mijn psycholoog vroeg me mijn ogen te sluiten en die gang te beschrijven. Hoe zag het er uit, wat stond waar, waar zat de deur, waar stond ik, hoe voelde ik me, wat deed ik, kon ik me bewegen etc. Ik kon me niet bewegen in de gang, het beeld was bevroren. Ik zag mezelf als het ware staan, alsof ik achter mezelf stond of boven mezelf hing. Ik weet nog dat ik op het beeld dezelfde kleren droeg als die ik tijdens de EMDR aan had. Op dat moment kwamen al die emoties naar boven en voelde ik me weer net zoals toen. De psycholoog vroeg me wat ik voelde. Ik weet niet meer wat ik zei, maar stel het was "angst", ze vroeg me om me te concentreren op dat gevoel en mijn ogen te openen. Op het moment dat ik mijn ogen opende, moest ik met mijn ogen haar vinger volgen. Die bewoog ze steeds van links naar rechts, naar het uiterste van mijn zichtveld. Terwijl je die opdracht uitvoert moet je je dus ook concentreren op het gevoel wat je had, maar dat lukt niet. Ik dacht "jezus, wat debiel, voel ik me zo klote en dan zit ik hier een beetje naar die vinger te staren. Zit je dan, als volwassene, jezus wat stel jij je aan."
Psycholoog: "Sluit je ogen. Wat voel je nu?"
Ik: "Ik voel me stom."
Psycholoog: "Concentreer je daarop", en ze ging weer met die vinger heen en weer en ik moest hem volgen. Mijn gedachten gingen weer verder. Dat ik me stom voelde, dat ik het vervelend vond om hier nog altijd last van te hebben, dat het me verdrietig maakte.
Psycholoog: "Sluit je ogen. Wat voel je nu?"
Ik: "Verdriet."
Psycholoog: "Oke, concentreer je daarop", en weer door met het volgen van haar hand van links naar rechts.

Je gedachten gaan continu door, bij mij ging het van de heftige emotie tot aan verwarring over wat ik nu zat te doen, verdriet om hoe slecht het met me ging tot verbijstering dat dat ik een beetje naar een vinger zat te kijken. Het is ook niet iets wat je fout kan doen of waar je controle over hebt, je gedachten gaan gewoon. En het kan best zijn dat je dan soms weer terug gaat naar een negatieve emotie of naar een hele andere gedachte. Ik denk dat de hele wereld wel door mijn hoofd is gegaan, tot ik op een gegeven moment merkte dat ik moe werd en rustig. Na enige tijd vroeg de psycholoog me om mijn ogen te sluiten en mij het beeld van de gang weer voor de geest te halen. Ze vroeg me wat ik er bij zag. Ik zag ineens de stapel post in de hoek, spinnenwebben boven de trap, de groezelige muur met stof in het stucwerk. Ik voelde me vies in die gang, er mocht wel eens schoon gemaakt worden. Dat gevoel moest ik weer vasthouden en ik moest met mijn ogen weer de vinger van de psycholoog volgen van links naar rechts. Weer die hele reis door gevoel in je hoofd: van een ongemakkelijk gevoel naar ontspanning. Vervolgens moest ik weer aan de gang denken. "Is er iets veranderd?" Ja, er was iets veranderd, ik kon me nu bewegen. Ik kon mezelf zien rondkijken. Ik kon ook richting de deur lopen en naar buiten lopen. Ik hoefde niet in die vieze gang bevroren te blijven staan, maar ik kon ook weg. Ik had weer controle.

Volgens mij duurde die EMDR sessie een uur. In dat uur is de hele lading van het beeld op mijn netvlies losgekoppeld. Ik weet dat die lading er bij hoorde, maar hij komt niet meer met dat beeld mee. Ik kan nu denken aan die herinnering en naar dat beeld kijken, zonder dat die hevige emotie mee komt. En het gekke is dat ik op het beeld sinds die dag ook de kleren van tijdens de EMDR sessie aan heb. Als ik het nu moet oproepen zie ik mezelf staan terwijl ik een beetje om me heen kijk met zoiets van "Wat doe ik hier? Ik ga wel." Zo hebben we per sessie een beeld behandeld, de meest heftige hebben we in mijn geval voor het laatst bewaard. Ik weet niet of dat de standaard procedure is. Ik heb begrepen dat EMDR mogelijk is op de manier zoals ik hem heb gehad (visueel, met het volgen van een vinger), maar dat dit ook kan met een koptelefoon met piepjes die je dan links en rechts hoort.

Hopelijk heb je er iets aan. Raar om het zo in detail te beschrijven, maar als anderen er mee geholpen zijn heb ik het in ieder geval voor een goede reden meegemaakt.

**Geplaatst**: 05-01-19 14:19

Re: Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 05-01-19 14:19

Wauw heel bijzonder om zo’n sessie te lezen, goed opgeschreven!

**Geplaatst**: 05-01-19 17:43

Re: Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 05-01-19 17:43

Goed opgeschreven! Het kan ook met aanrakingen of tikjes inderdaad.

**Geplaatst**: 05-01-19 18:05

Re: Postnatale depressie/angststoornis

Geplaatst: 05-01-19 18:05

Hoi hoi, ik kwam net je topic tegen en ben heb zelf de diagnose depressie gekregen toen ik 6 weken zwanger was, ik heb toen exact de zelfde medicijnen gehad als jij voorgeschreven hebt gehad, ook heb ik bij de pop poli gelopen. Ik heb de medicatie zonder problemen kunnen slokken tijdens mijn zwangerschap en nu de kleine geboren is slik ik ze tijdens borstvoeding.

Succes!

**Geplaatst**: 05-01-19 18:57

Geplaatst: 05-01-19 18:57

Anoniem schreef:
Dankje voor het uitgebreide bericht en het compliment!

Hoe wist je dan welke plaatjes behandeld moesten worden? Want ik heb geen flauw idee!

Maak je daar maar niet te druk over, een psycholoog helpt je daarmee. Die stelt de juiste vragen en dan komt dat antwoord vanzelf

**Geplaatst**: 05-01-19 18:58

Geplaatst: 05-01-19 18:58

Beauty26 schreef:
Hoi hoi, ik kwam net je topic tegen en ben heb zelf de diagnose depressie gekregen toen ik 6 weken zwanger was, ik heb toen exact de zelfde medicijnen gehad als jij voorgeschreven hebt gehad, ook heb ik bij de pop poli gelopen. Ik heb de medicatie zonder problemen kunnen slokken tijdens mijn zwangerschap en nu de kleine geboren is slik ik ze tijdens borstvoeding.

Succes!

Oh dit is geruststellend!! Hoe gaat het met jou?

**Geplaatst**: 05-01-19 19:00

Geplaatst: 05-01-19 19:00

Suzanne F. schreef:
Goed opgeschreven! Het kan ook met aanrakingen of tikjes inderdaad.

Heel mooi omschreven ja! Ik ken de theorie, maar dit schept een realistisch beeld. In plaats van eye movement, beeld en emoties worden los gekoppeld theorie.

Mijn man heeft ook jaren EMDR gehad. PTSS Afghanistan militair. Maar die kan het zo goed niet uitleggen.