Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-12-18 18:28

Re: Ziek thuis zitten: en wat doe je dan?

Geplaatst: 13-12-18 18:28

Heb je niet een buur met een hond waar je goed contact mee hebt die je overdag zou kunnen uitlaten?

**Geplaatst**: 13-12-18 19:06

Geplaatst: 13-12-18 19:06

Ga dagelijks wandelen, goed voor lichaam en geest.
Het klinkt zo simpel maar het doet echt wel goed en kan zekwr geen kwaad!
Heb je moeite om te gaan, stel jezelf dan een doel bvb dat je naar een bepaalde winkel loop. Of ergens heen loop waar je even een bakje kan doen en dan weer terug lopen.

En kleine doelen stellen

Sterkte

**Geplaatst**: 13-12-18 19:09

Re: Ziek thuis zitten: en wat doe je dan?

Geplaatst: 13-12-18 19:09

Ik volg dit topic stiekem al een tijdje maar ik wist niet zo goed wat ik zou moeten reageren. Maar nu er gezocht wordt naar een doel om te wandelen wilde ik wel een duit in het zakje doen.

Misschien vind je Geocachen leuk? Je kan daarin verschillende routes lopen, van direct een geocache op 1 locatie of hele tochten op basis van bijvoorbeeld een puzzeltje. Meestal niet moeilijk en gebaseerd op bijvoorbeeld dingen die je onderweg tegenkomt (hoeveel ramen heeft het huis op deze lokatie), waardoor je toch lekker buiten bent en je zinnen kan verzetten.

Misschien is het te snel, misschien vindt je het niks. Maar ik wilde het je laten weten, dat zoiets ook mogelijk is en dat je daar niet meteen een hond voor nodig hebt.

**Geplaatst**: 13-12-18 20:23

Re: Ziek thuis zitten: en wat doe je dan?

Geplaatst: 13-12-18 20:23

ik zou je afraden om met PBP te beginnen. Dat is best intensief, of je nu wilt afvallen of aankomen in spieren en dat is is denk ik te veel voor je lichaam. Ik heb 1,5 jr aan PBP gedaan en doe fanatiek aan krachttraining, maar nu ik in een burn out zit is zware krachttraining te veel voor mijn lichaam. Je lichaam is in feite overbelast samen met je hoofd. EN met krachttraining ga je veel van je lichaam vragen, ik denk dat je de spierpijn niet weg krijgt en jezelf er alleen maar mee rkapot van maakt. sporten is goed, maar op een rustig niveau, niet te fanatiek en zwaar.
Daarnaast als je aan het afval programma mee doet, is lastig, want door een burn out zijn je stress levels super hoog (cortisol) en die zorgen ervoor dat je vet vooral opslaat op je buik en dat je moeilijk kan afvallen. Het zware sporten is ook een stress die je op je lichaam legt. Dus zou het even laten.
Qua structuur is het wel goed. maar die kun je ook op andere manieren inbouwen.

**Geplaatst**: 13-12-18 20:31

Geplaatst: 13-12-18 20:31

Wat balen dat het klote gaat naamgenoot. Zoals ik eerder al zei, soms moet je eerst alles afbouwen vordat je weer kunt opbouwen.

Ik vind het wel tekenend dat je zegt poedersuiker in je vel te zitten, maar ondertussen van jezelf verwacht dat je PBP kunt gaan doen

Doelen stellen is goed, maar gun jezelf vooral het niks doen, lui zijn mag :))

Graag zelfs! Want als je jezelf dat gaat gunnen, ga je vanzelf dingen ondernemen.
Neem jezelf serieus, anderen doen dat al, nu jij zelf nog. Zorg goed voor jezelf, zelfcompassie

**Geplaatst**: 13-12-18 20:47

Re: Ziek thuis zitten: en wat doe je dan?

Geplaatst: 13-12-18 20:47

Wandelen... ik heb heel veel gewandeld. Samen gewandeld want alleen wandelen was raar. Kilometers wandelen met mijn moeder en hond. Zo kwam ik achter plekjes waar ik nog nooit geweest was maar wel heel mooi was. Het wandelen was bijna dwangmatig geworden maar heeft zoveel rust gegeven. de vogeltjes die vliegen, de eendjes die je ziet zwemmen in de sloot, de bloemetjes in het gras, de blaadjes aan de bomen. Het heeft me zoveel rust gebracht.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-12-18 12:21

Geplaatst door de TopicStarter : 14-12-18 12:21

Ja, daar zeggen jullie wel wat. Zoals Joolien ook zegt: het is erg tekenend voor hoe ik in elkaar steek, als ik erover nadenk aan de hand van jullie reacties.
Dat is ook waar het bij mij mis gaat: ik verwacht 200% inzet van mijzelf en geen half werk. Nu ik niks moet en alles mag, vind ik dat ik tijd zat heb om te gaan sporten 'want dat is gezond'. Maar ik vergeet voor het gemak dan even dat mijn energieverbruik en herstel nu heel anders werken.

Ik heb me vanmorgen wat meer verdiept in sporten als je een burn-out hebt en deze uitspraak sloeg echt de spijker op de kop:

Bron: https://ruudmeulenberg.nl/burnout/sporten-bij-burnout/

Citaat:
We zien het dagelijks bij de mensen die we begeleiden (zie hiervoor persoonlijke coaching). Mensen met burnout die gewend zijn ‘geen half werk te leveren’ of mensen die ‘de kantjes er niet vanaf willen lopen’ of mensen die ‘niet voor aap willen staan als ze aan het bewegen zijn’.

Maar bedenk dan goed: Is juist deze overtuiging niet de reden geweest dat je een burnout hebt gekregen?

We zien daarom veel mensen die, wanneer ze eenmaal gaan hardlopen, veel te hard gaan en zich zo uitputten en (als ze niet oppassen) zorgen voor een terugval bij burnout.
De gedachte die hieraan ten grondslag ligt is:

Hard werken loont
Ik beweeg toch niet voor niks?
Dit tempo schiet niet op!
De hele omgeving loopt veel harder
Ik trek even een eindsprintje, dan ben ik er teminste.

Dit is echt 100% hoe het elke keer is gegaan als ik weer begon met sporten en beter eten. Het werd dan een obsessie voor me en ik liet mijn hele leven hierdoor overheersen. Dat leek in eerste instantie natuurlijk prima te werken maar na een maand of 2 was ik er altijd wel klaar mee.

En ook nu begin ik alweer veel teveel van mezelf te verwachten omdat ik nu toch alle tijd heb. Het correct invullen van deze tijd, op een gezonde manier, vind ik nog het lastigst. Ik moet mijn gevoel volgen maar ik weet inmiddels ook wel dat mijn gevoel regelmatig een loopje met mij neemt.

Ik geloof ook dat wandelen in eerste instantie goed genoeg voor mij is, op meerdere vlakken.
En natuurlijk beginnen om al die ongezonde meuk in de winkel te laten liggen en weer beter voor mezelf te zorgen als het op eten aankomt.
Ik denk dat ik vanmiddag mijn psycholoog nog eens zal vragen naar haar idee hierover. Ze heeft me namelijk wel meermaals gezegd dat het belangrijk is dat ik mezelf weer fysiek moe ga maken in plaats van enkel mentaal en moedigt me ook aan om weer naar de sportschool te gaan. (toevallig is haar beste vriendin groepsinstructeur op mijn sportschool) maar zij weet ook heel goed waar mijn valkuilen liggen dus hopelijk kan zij ook nog met mij meedenken.

**Geplaatst**: 14-12-18 12:28

Geplaatst: 14-12-18 12:28

TS, ik heb precies hetzelfde. Ik spring ergens vol overgave in en geef 200% omdat ik geen half werk wil leveren en mezelf wil bewijzen. Dat bewijzen lukt wel en heeft veel opgeleverd, maar het ging wel ten koste van mezelf.
Het is voor mij echt noodzaak om te leren begrenzen. Ik vind het heel moeilijk om toe te geven dat soms 80% ook genoeg is ipv 120%.

**Geplaatst**: 14-12-18 12:44

Re: Ziek thuis zitten: en wat doe je dan?

Geplaatst: 14-12-18 12:44

Een psycholoog die je bij een burn out de opdracht geeft je "fysiek moe" te maken? Dat mag ze toch wel even uitleggen vind ik.

Als ze bedoelt dat het belangrijk is dat je je spieren "aan het werk" zet, ipv 24/7 hangend op de bank of in bed. Dan klinkt mij dat al veel aangenamer. Maar zelfs dan, zal je een nuance moeten (hekel aan dat woord, maar toch) aanbrengen.

In een burn out is het belangrijk om op te laden. De accu is leeg namelijk. En spierspanning kun je op meerdere manieren bekijken:
1) door elke dag een stukje te wandelen of te fietsen. De eerste dag is wellicht een rondje om het huis al genoeg of wellicht teveel (een vriendin met burn out, kon in de ochtend wel de trap af naar beneden, maar weer naar boven in de ochtend was gewoon niet meer mogelijk. Een schilmesje was voor haar te zwaar om vast te houden en die viel dan ook uit haar handen).
2) alles wat meer energie kost dan bovenstaand.

Het is aan jou om te gaan voelen. Hoe voel ik me in mij lichaam als ik een blokje om het huis loop. Ga je spieren na, voel je iets? Liep je normaal met de hond wellich rondes van 30-45 minuten en vind je dat je dat nu dus "ook maar moet kunnen"? Nope, voel. Leer tevreden zijn met 100% of wellicht 80% is meer dan genoeg. Het hoeft geen 200% te zijn. Leer voelen. En een rondje om het huis kan in je huidige toestand wellicht een zwaardere belasting zijn dan 30-45 minuten stevig doorwandelen in je goede doen. Dat is de valkuil heel wat mensen met een burn out. Doorgaan tot je er (letterlijk) bij neervalt. En de les die geleerd mag worden: stoppen voor de grens is bereikt. leer die grens kennen. Dan weet je wanneer je kunt stopppen.

En probeer je mindset te veranderen. Ook al zit je momenteel veel op de bank, heb je geen puf om iets anders te doen dan je favo serie te kijken of om de Candy Crushen. Dat komt omdat je aan het herstellen bent. Je energiepeil opladen. Dat is niet lui, dat is herstellen.

Een auto waarvan de accu volledig leeg is getrokken en waar overstarten met een andere niet meer lukt, zul je aan de acculader moeten zetten. En dat laden kost tijd, genoeg tijd. ALS hij al ooit weer oplaadt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-12-18 12:57

Geplaatst door de TopicStarter : 14-12-18 12:57

Het lastige is dat ik in eerste instantie natuurlijk 'slechts' depressief was. Ik ben gewoon aan het werk gebleven omdat ik dacht (lees: vond) dat ik wel gewoon door kon blijven werken.
Pas sinds oktober bleek dat de vermoeidheid groter bleek dan in eerste instantie werd gedacht.

Ik denk ook dat ze het bedoelt zoals jij het zegt, Rocamor. Maar de term 'fysiek moe' gebruikte ze meer om aan te geven dat er een verschil is tussen die moeheid en mentale moeheid. Ik kan de hele dag wel slapen, dat komt omdat ik mentaal ben uitgeput, maar niet op een gezonde 'ik ben lekker bezig geweest vandaag en mijn lijf moet vannacht weer opladen'-manier.
Ze zal vast niet van mij verwachten dat ik tot het gaatje ga, nuanceren is zeker het codewoord, maar dat is niet echt mijn sterkste punt.

Mijn grootste probleem bestaat uit het feit dat ik er vooraf als een berg tegenop zie om de deur uit te gaan. Als ik dan eenmaal de deur uit ben, denk ik 'Hm, dit is eigenlijk wel fijn' waarop ik vervolgens doordraaf en voor ik het weet vraag ik weer veel teveel van mezelf en laat ik het er echt op aan komen. Dit geldt voor alle (sport)activiteiten die ik tot nu toe door de jaren heen heb ondernomen:
Ging ik thuis workouts voor de televisie doen? Dan was één workout niet voldoende. Voor ik het wist had ik allerhande workouts achter elkaar geplakt.
Gingen we baantjes zwemmen? Dan was ik na 3 kwartier nog niet tevreden waarna ik na een paar weken mijn knie stuk had gezwommen.
Ging ik hardlopen met Evy? Dan wilde ik het liefst 2 dagen in één proppen door 's ochtends én 's avonds te gaan met branden schenen als gevolg.
Ging ik groepslessen volgen op de sportschool? Dan was ik na 1 les nog niet tevreden en met een beetje pech na 2 lessen ook niet waardoor ik vervolgens nog weer een uur in het krachthonk bezig was.
Tijd voor herstel gunde ik mezelf niet want ik moest meteen door.

**Geplaatst**: 14-12-18 13:02

Geplaatst: 14-12-18 13:02

Ik heb het topic niet volledig gelezen, maar zal mijn eigen ervaring delen. In januari thuis komen te zitten met een burn-out. Toch weer vrij snel (achteraf) aan het werk gegaan, tot nu toe gaat het goed maar achteraf had ik meer tijd willen hebben. Geloof me, dat gaat je helpen op de lange termijn. Ook al wil je nog zo graag, en wordt je thuis he-le-maal gek van het 'stil' zitten, trust me, I know.

Wat eerst heel erg belangrijk is is acceptatie. Accepteer dat je accu misschien maar max. 20% aankan dan normaal. Op het moment dat je iets doet voel je het misschien niet, maar de sloophamer komt hoe dan ook. Accepteer dat mensen om je heen je willen helpen en dingen van je willen overnemen, zoals huishoudelijke taken. Volgens mij is het al meerdere keren gezegd dit topic, maar blijf wel bewegen. Ik ben zelf begonnen bij rondjes van 15 minuten en heb dit langzaam uitgebreid. Ik was ook fanatiek sporter en ik lette ook erg op m'n eten. Ik vond het lastig dit los te laten, maar ik heb de eerste 4 maanden van m'n burn-out de sportschool niet gezien.

Ik zelf ben nadat ik Netflix zat was gaan puzzelen, maar merkte dat ik dit mentaal soms nog te belastend vond. Dit wisselde ik dan af met 'hersenloos' tv kijken. Ik heb mezelf ook leren piano spelen. In elk geval heb ik nieuwe hobby's gezocht die ik thuis kon doen. Achteraf zijn de eerste twee maanden echt een grote blur. Ik kan je niet verder vertellen wat ik gedaan heb.

Nog steeds heb ik moeite met balans. Ik heb wel echt geleerd dit jaar om te doseren en ben ergens alleen maar blij dat ik over de grens ben gegaan. Ik heb net als jou dat ik eten/sporten 200% doe, of helemaal geen focus heb. Volgens m'n psycholoog moet dit in stapjes, maar ik heb m'n stapjes nog niet gevonden.

Ik wens je in elk geval erg veel sterkte. Het kan heel lastig zijn, maar je moet echt accepteren dat je lichaam weinig energie heeft, terwijl je hoofd denkt/voelt van wel. Het is heel apart het gevoel te hebben dat dit los van elkaar staat, dit weet ik nog heel goed van mijn herstelperiode.

**Geplaatst**: 14-12-18 13:08

Re: Ziek thuis zitten: en wat doe je dan?

Geplaatst: 14-12-18 13:08

Maak een schema voor sport/beweging. Of beter nog, laat dat door iemand anders maken. En houd je daar dan aan. Anders zit je na een week vast maar zo op 25km wandelen per dag.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-12-18 13:11

Geplaatst door de TopicStarter : 14-12-18 13:11

blubblabhoi schreef:
Ik heb het topic niet volledig gelezen, maar zal mijn eigen ervaring delen. In januari thuis komen te zitten met een burn-out. Toch weer vrij snel (achteraf) aan het werk gegaan, tot nu toe gaat het goed maar achteraf had ik meer tijd willen hebben. Geloof me, dat gaat je helpen op de lange termijn. Ook al wil je nog zo graag, en wordt je thuis he-le-maal gek van het 'stil' zitten, trust me, I know.

Wat eerst heel erg belangrijk is is acceptatie. Accepteer dat je accu misschien maar max. 20% aankan dan normaal. Op het moment dat je iets doet voel je het misschien niet, maar de sloophamer komt hoe dan ook. Accepteer dat mensen om je heen je willen helpen en dingen van je willen overnemen, zoals huishoudelijke taken. Volgens mij is het al meerdere keren gezegd dit topic, maar blijf wel bewegen. Ik ben zelf begonnen bij rondjes van 15 minuten en heb dit langzaam uitgebreid. Ik was ook fanatiek sporter en ik lette ook erg op m'n eten. Ik vond het lastig dit los te laten, maar ik heb de eerste 4 maanden van m'n burn-out de sportschool niet gezien.

Ik zelf ben nadat ik Netflix zat was gaan puzzelen, maar merkte dat ik dit mentaal soms nog te belastend vond. Dit wisselde ik dan af met 'hersenloos' tv kijken. Ik heb mezelf ook leren piano spelen. In elk geval heb ik nieuwe hobby's gezocht die ik thuis kon doen. Achteraf zijn de eerste twee maanden echt een grote blur. Ik kan je niet verder vertellen wat ik gedaan heb.

Nog steeds heb ik moeite met balans. Ik heb wel echt geleerd dit jaar om te doseren en ben ergens alleen maar blij dat ik over de grens ben gegaan. Ik heb net als jou dat ik eten/sporten 200% doe, of helemaal geen focus heb. Volgens m'n psycholoog moet dit in stapjes, maar ik heb m'n stapjes nog niet gevonden.

Ik wens je in elk geval erg veel sterkte. Het kan heel lastig zijn, maar je moet echt accepteren dat je lichaam weinig energie heeft, terwijl je hoofd denkt/voelt van wel. Het is heel apart het gevoel te hebben dat dit los van elkaar staat, dit weet ik nog heel goed van mijn herstelperiode.

Dankjewel.
Tijd krijg ik genoeg, hier is mijn werkgever ook heel duidelijk in. Ik gun het mezelf alleen niet, ik blijf dat gejaagde gevoel onbewust houden.
Ik zie mijn depressie/burn-out ook vaak als een koortslip: als je het eenmaal hebt, kom je er niet meer vanaf. Maar ik moet een manier vinden om ermee om te gaan. Dit is mijn leven nu. Dat klinkt als acceptatie maar dat is het absoluut niet. Ik dach dat ik het had geaccepteerd maar dat heb ik echt nog niet.
En ik vind het vaak beangstigend hoe mijn hersenen nu werken. Ik heb altijd een goed stel hersenen gehad maar ze nemen nu een loopje met me en dat vind ik best eng. Ik kan niet op mijn eigen gedachten en gevoel vertrouwen dus dat moet ik loslaten en vertrouwen op de hulp van buitenaf.

Ik vind het heel fijn om lekker te tekenen of om te kleuren zonder daarbij na te hoeven denken.
Ik had begin dit jaar een abonnement op de Flow genomen maar dat zijn zulke lappen tekst over wat wel en niet goed voor je is en wat je allemaal moet laten om een gelukkig leven te leiden, dus die heb ik ook maar weer de deur uit gedaan. Lezen is echt nog niet te doen.

Als iemand mij vraagt wat ik op een dag doe dan zou ik dit ook niet kunnen zeggen. Geen idee waar ik allemaal de dag mee doorkomen, voor ik het weet is hij alweer voorbij.
Wat ik wel doe per dag is 3 dingen opschrijven die positief waren of waar ik blij van werd. De ene dag moet ik hier heel lang over nadenken, soms tot de volgende dag. En op andere dagen schud ik dat zo uit mijn mouw. Het maakt wel dat er op een ogenschijnlijke k*tdag ook positieve dingen kunnen gebeuren. Dit vind ik ook leuk om terug te lezen als ik me even rot voel. En er zijn momenten dat ik me even compleet in het rotgevoel onderdompel.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-12-18 13:15

Geplaatst door de TopicStarter : 14-12-18 13:15

mysa schreef:
Maak een schema voor sport/beweging. Of beter nog, laat dat door iemand anders maken. En houd je daar dan aan. Anders zit je na een week vast maar zo op 25km wandelen per dag.

Dit is ook waarom ik aan PBP zat te denken. Dan krijg ik een schema en daar moet ik me ook aan houden. Ik mag niet minder doen maar zeker ook niet meer.
Ik heb ze al wel een uitgebreid bericht gestuurd over mijn valkuilen en huidige toestand en wat zij hierin voor mij kunnen betekenen. Niet zozeer op mentaal gebied want daar heb ik natuurlijk mijn psych voor maar zij is op haar beurt natuurlijk geen sportcoach. En ik geloof dat professionele begeleiding op dat gebied wel goed voor mij is.
Ik zei net ook tegen een vriendin die in hetzelfde schuitje zit: ik voel me als een klein kind dat niet zelf kan nadenken en zich dus door anderen moet laten vertellen wat goed voor mij is. Zo werkt het nu gewoon even.
Ik denk dat ik de meeste moeite heb met het accepteren doordat ik bang ben dat dit nooit meer goed komt. Voor eventjes vind ik het prima om mij te laten vertellen wat wel of niet verstandig is. Ik wéét dat ik dit nu niet zelf goed kan inschatten voor mezelf maar het vliegt me aan als ik bedenk dat dit heel lang kan duren voor ik eindelijk zelf weer alles helder op een rijtje heb.

**Geplaatst**: 14-12-18 13:19

Geplaatst: 14-12-18 13:19

Oei Jolien, geen wonder dat je op de Huuu getrokken bent door je eigen lichaam.

Ben je met je psych al aan het uitvogelen waar die denkwijze vandaan komt?

Ik heb destijds zo'n fitness hoepel gekocht en was na 10 minuten daarvan al helemaal kapot...

Er zijn overigens ook sport centra die mensen met een burn out begeleiden. Die je juist aansporen om ver bij het gaatje vandaan te blijven ipv totaan het gaatje te gaan. Die je leren dat je grenzen hebt en dat je die mag of moet respecteren. Die je niet pushen om nog 5, nog 4, nog 3 ... crushes te doen terwijl je al bijna neervalt, maar die je leren dat je tevreden bent dat je er vandaag 1 gedaan hebt. En als je dat elke dag doet dat je na x dagen merkt dat je niet meer fysiek kapot bent van die ene handeling en DAN pas doorgaan voor nummer 2.

Mag ik vragen waar je depressie vandaan komt? Kan dat komen door jouw enorm hoge eisen aan jezelf? Want face it, die zijn zo absurd hoog, dat niemand daar aan zou kunnen voldoen. Dus je ondermijnt daarmee je eigen kennen en kunnen (helaas).

Uiteraard nemen je hersenen nu een loopje met je. Die kosten veel energie en dat heb je (nog) niet. Lukt het jou wel om bijvoorbeeld een gesprek met iemand te voeren? Zonder te haperen? Ben je veel woorden kwijt? Gooi je woorden door elkaar?

Wellicht een eye opener en voor velen een acceptatiemogelijkheid: maar allles wat je zegt en schrijft herken ik in burn out verschijnselen. Het hoort erbij. Je bent niet gek, dom, noem maar op. Het komt door je ziekte, niet door jou. Het kan echt nog wel maanden, zo niet jaren duren voordat je weer op een ander niveau zit.

Ik schrijf bewust "op een ander niveau" en niet "op je ouden niveau". Ik denk dat je daar nooit meer naar terug moet willen. De lat mag op acceptabele hoogte, een hoogte die je kunt halen. En jouw oude niveau lag volgens mij op een hoogte die bij voorbaat niet te halen is. Lekker dat gevoel van falen in stand houden

**Geplaatst**: 14-12-18 13:22

Geplaatst: 14-12-18 13:22

Wat voor mij trouwens ook hielp, is om een soort dagboek bij te houden met een puntensysteem. Ik schreef op wat ik deed en hoe ik me daar bij voelde. In de zin van humeur, maar ook in de zin van hoeveel energie het me kostte (schaal 1 tot 5). Ik zette er ook symptomen neer zoals hoofdpijn en depressief, zodat ik achteraf kon zien wat triggers waren. Ik sprak van te voren af met mezelf/psycholoog/vriend een maximaal aantal punten af voor een week, beetje het Weight Watchers idee. Stel ik mocht maximaal 10 punten per dag besteden. Tv kijken/slapen was dan altijd 0. Een kleine wandeling was 1 punt, puzzelen en piano spelen was 2 punten en bijvoorbeeld huishoudelijke taken waren 3 punten. Wellicht voor jou ook een idee om een soort maximum op een dag te zetten?

**Geplaatst**: 14-12-18 13:34

Re: Ziek thuis zitten: en wat doe je dan?

Geplaatst: 14-12-18 13:34

Wat een goed idee is dat Blubblabhoi.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-12-18 14:15

Geplaatst door de TopicStarter : 14-12-18 14:15

Goed idee, blubblabhoi.
Voor komende week heb ik toevallig de opdracht gekregen om te kijken wat mijn depressieve gevoel triggert.

Rocamor, het is een drangmatige drang naar perfectionisme. Ik meet wel vreselijk met twee maten want van anderen verwacht ik dit niet.
Als kleuter kon ik al vreselijk driftig worden als een simpel knutselwerkje niet lukte terwijl er niemand op de wereld was die van mijn verwachte dat het lukte. En dat is nooit zo geweest. Natuurlijk, ik moest wel mijn schoolwerk maken van mijn ouders maar ik heb nooit de druk gevoeld om voor 200% te presteren.

Over de oorzaak van mijn depressie heb ik het liever niet. Wel is het duidelijk dat ik er te lang mee heb doorgelopen omdat ik vond dat ik me niet moest aanstellen. Met de cognitieve gedragstherapie moet ik leren om mijn drang naar presteren en perfectionisme te laten vieren.
Het gekke is dat ik qua verstand prima weet wat er mis met me is, dit viel mijn psycholoog ook al op. Ik heb alles wel op een rijtje maar er naar handelen vind ik moeilijk.

Op de oude manier weer doorgaan is inderdaad geen goed idee want dan gaat het geheid weer mis. Misschien is dat ook wel iets wat het spannend maakt voor mij: ik weet nog niet goed hoe ik mijn leven "moet" invullen om het draaglijk te maken, maar ik moet oude gewoontes en inzichten loslaten en dat is best eng.

Op mijn 16e heb ik al een traject gevolgd via Bureau Jeugdzorg (dat bestaat inmiddels niet meer) en daarna heb ik ook nog faalangst training gevolgd op school maar dat is allemaal in de loop der jaren verwaterd.

**Geplaatst**: 14-12-18 14:20

Geplaatst: 14-12-18 14:20

Lijkt wel wat op de lepeltjes theorie, die wordt vooral als voorbeeld gegeven bij chronisch zieken, maar hij gaat ook wel op bij een flinke depressie of burn-out.

Het klinkt alsof het grootste probleem nog is jezelf toe te staan 'nutteloos' te zijn. Pas als je het altijd alles maar moeten los kan laten kan je echt gaan herstellen.

Zelfs zonder burn-out vind ik het lekker om eens een dag niets anders te doen dan Netflix kijken en bank hangen, gewoon om weer even op te laten tijdens een drukke periode. Dat zullen de meeste mensen wel hebben denk ik.

**Geplaatst**: 14-12-18 14:36

Geplaatst: 14-12-18 14:36

Allereerst ik heb niet alles gelezen, maar wil je wel zeggen dat je op de goede weg bent, want je erkend je problemen. Jou perfectionisme zit er goed ingebakken gezien je reactie als kleuter zijnde. Ergens zit een oorsprong, die kan zitten bij jezelf maar je kan dit ook van je ouders meegekregen hebben. Door die oorsprong te vinden haal je eigenlijk de pit eruit. Dan zal je evengoed moeten gaan werken aan een andere mindset, maar als je die pit niet weghaalt werk je jezelf eigenlijk tegen.
Als voorbeeld, stel jij leeft met de overtuiging niet goed genoeg te zijn en je doet hier niets aan, dan doet je systeem er alles aan om deze overtuiging te voeden. Dan moet je van hele goede huizen komen om je mindset te veranderen. Haal je de overtuiging weg, dan is het gedrag veranderen makkelijker.
Dit is een denkwijze, zo zijn er nog veel meer, doe wat bij jou past.

**Geplaatst**: 14-12-18 16:01

Geplaatst: 14-12-18 16:01

Jolien87 schreef:
Goed idee, blubblabhoi.
Voor komende week heb ik toevallig de opdracht gekregen om te kijken wat mijn depressieve gevoel triggert.

Rocamor, het is een drangmatige drang naar perfectionisme. Ik meet wel vreselijk met twee maten want van anderen verwacht ik dit niet.
Als kleuter kon ik al vreselijk driftig worden als een simpel knutselwerkje niet lukte terwijl er niemand op de wereld was die van mijn verwachte dat het lukte. En dat is nooit zo geweest. Natuurlijk, ik moest wel mijn schoolwerk maken van mijn ouders maar ik heb nooit de druk gevoeld om voor 200% te presteren.

Over de oorzaak van mijn depressie heb ik het liever niet. Wel is het duidelijk dat ik er te lang mee heb doorgelopen omdat ik vond dat ik me niet moest aanstellen. Met de cognitieve gedragstherapie moet ik leren om mijn drang naar presteren en perfectionisme te laten vieren.
Het gekke is dat ik qua verstand prima weet wat er mis met me is, dit viel mijn psycholoog ook al op. Ik heb alles wel op een rijtje maar er naar handelen vind ik moeilijk.

Op de oude manier weer doorgaan is inderdaad geen goed idee want dan gaat het geheid weer mis. Misschien is dat ook wel iets wat het spannend maakt voor mij: ik weet nog niet goed hoe ik mijn leven "moet" invullen om het draaglijk te maken, maar ik moet oude gewoontes en inzichten loslaten en dat is best eng.

Op mijn 16e heb ik al een traject gevolgd via Bureau Jeugdzorg (dat bestaat inmiddels niet meer) en daarna heb ik ook nog faalangst training gevolgd op school maar dat is allemaal in de loop der jaren verwaterd.

Als je cognitief het wel weet, komt het wel goed. Blijkbaar zit er een gegronde emotie onder, bijv bang dat je geen aandacht krijgt, of teleurgesteld als iets niet goed lukt. Van nature willen we dit soort emoties voorkomen, ons niet zp voelen. Dus gaan we -in jouw geval- keihard werken om het aan te pakken. Dus alles maar zo perfect mogelijk doen, dan komt het wel goed, ofwel dan ervaar ik geen angst of verdriet.

**Geplaatst**: 14-12-18 20:45

Geplaatst: 14-12-18 20:45

Jolien87 schreef:
Ik zie mijn depressie/burn-out ook vaak als een koortslip: als je het eenmaal hebt, kom je er niet meer vanaf.

Please, don't...!
Ik snap dat de ziekte depressie jou dit laat denken, dus wat dat betreft 'het zij zo', alsje het maar NIET gelooft! !

Citaat:
Ik moet een manier vinden om ermee om te gaan. Dit is mijn leven nu. Dat klinkt als acceptatie maar dat is het absoluut niet. Ik dach dat ik het had geaccepteerd maar dat heb ik echt nog niet.
En ik vind het vaak beangstigend hoe mijn hersenen nu werken. Ik heb altijd een goed stel hersenen gehad maar ze nemen nu een loopje met me en dat vind ik best eng. Ik kan niet op mijn eigen gedachten en gevoel vertrouwen dus dat moet ik loslaten en vertrouwen op de hulp van buitenaf.

Hmmm, blijf vooral op jezelf vertrouwen.
Maar ja, depressie is een ziekte die dingen doet met je denken en voelen. - Dat is ontzettend lastig! !

Citaat:
Wat ik wel doe per dag is 3 dingen opschrijven die positief waren of waar ik blij van werd. De ene dag moet ik hier heel lang over nadenken, soms tot de volgende dag. En op andere dagen schud ik dat zo uit mijn mouw. Het maakt wel dat er op een ogenschijnlijke k*tdag ook positieve dingen kunnen gebeuren. Dit vind ik ook leuk om terug te lezen als ik me even rot voel. En er zijn momenten dat ik me even compleet in het rotgevoel onderdompel.

Goede oefening!

Citaat:
Ik denk dat ik de meeste moeite heb met het accepteren doordat ik bang ben dat dit nooit meer goed komt. Voor eventjes vind ik het prima om mij te laten vertellen wat wel of niet verstandig is. Ik wéét dat ik dit nu niet zelf goed kan inschatten voor mezelf maar het vliegt me aan als ik bedenk dat dit heel lang kan duren voor ik eindelijk zelf weer alles helder op een rijtje heb.

Het staat in de boekjes als een onderdeel van trauma : het geloof dat het niet meer goed kan komen.
Naar!!!

Citaat:
Rocamor, het is een drangmatige drang naar perfectionisme. Ik meet wel vreselijk met twee maten want van anderen verwacht ik dit niet.
Als kleuter kon ik al vreselijk driftig worden als een simpel knutselwerkje niet lukte terwijl er niemand op de wereld was die van mijn verwachte dat het lukte. En dat is nooit zo geweest. Natuurlijk, ik moest wel mijn schoolwerk maken van mijn ouders maar ik heb nooit de druk gevoeld om voor 200% te presteren.

Goed om te weten.
Verwacht wat dit betreft weinig van cognitieve gedragstherapie, maar weten dat dit speelt is nuttig.
En er een paar handvatten bij krijgen kan goed werken en slecht werken, dat zal de toekomst uitwijzen.
(Het kan een vorm worden "op zijn paards gezegd" van jezelf in de krul trekken. "Zo koet ik niet denken, ik moet positief denken". Word je alleen maar akeliger van....)

Citaat:
Over de oorzaak van mijn depressie heb ik het liever niet.

....je hebt groot gelijk om niet alles on line te gooien.
Maar de pijnpunten "moeten" in therapie wel besproken worden. Aanhalingstekens, want ookmdaar geldt: de tijd moet er rijp voor zijn.

Citaat:
Wel is het duidelijk dat ik er te lang mee heb doorgelopen omdat ik vond dat ik me niet moest aanstellen. Met de cognitieve gedragstherapie moet ik leren om mijn drang naar presteren en perfectionisme te laten vieren.
Het gekke is dat ik qua verstand prima weet wat er mis met me is, dit viel mijn psycholoog ook al op. Ik heb alles wel op een rijtje maar er naar handelen vind ik moeilijk.
Op de oude manier weer doorgaan is inderdaad geen goed idee want dan gaat het geheid weer mis. Misschien is dat ook wel iets wat het spannend maakt voor mij: ik weet nog niet goed hoe ik mijn leven "moet" invullen om het draaglijk te maken, maar ik moet oude gewoontes en inzichten loslaten en dat is best eng.

Een drang is geen gedrag, maar een diepe emotie of behoefte om te overleven. NIETS te "loslaten" dus!
Cgt kan helpen om zaken te inventariseren. Inzicht is nuttig, maar brsngt niet per se gedragsverandering. - dat hoeft ook niet. (Ja, op termijn heel graag! !)
Als je de diepere emoties aanpakt met een techniek als somatic experiencing of emdr, komen de alternatieven 'vanzelf'.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-12-18 11:26

Geplaatst door de TopicStarter : 15-12-18 11:26

kiomiamigo, mijn huidige psycholoog vindt het belangrijker dat ik naar een oplossing werk in plaats van naar de oorzaak. Ik heb het hier ook al wel meerdere keren met haar over gehad maar dit is nu eenmaal hoe ze werken vanuit Mentaal Beter. Ik overweeg dan ook om na deze therapie door te gaan bij een andere psycholoog. Ergens zit oud zeer waar ik maar al te graag bij wil komen.

Joolien, ik heb al mijn hele leven drang naar presteren gehad. Ik zou niet weten wie mij ooit verteld heeft dat dit belangrijk is. Het is iets wat er al van jongs af aan ingebakken zit. Mijn ouders hebben mij altijd alle vrijheid gegeven om mezelf te ontwikkelen, uiteraard moest ik wel mijn schoolwerk serieus nemen maar ik ben nooit een bepaalde kant op gestuurd.

Janneke, bedankt voor je uitgebreide reactie. Zo te lezen weet jij heel goed waar het over gaat, hier.
Dat vertrouwen op mezelf is dus iets wat ik lastig vind want ik dacht dat ik dit kon maar ik heb mezelf dus lange tijd in de maling genomen.
Met de CGT leer ik om mijn overtuigingen die tot mijn depressie leiden, om te buigen naar overtuigingen die mij kunnen helpen.
Een drang is inderdaad geen gedrag, maar ik gedraag me er wel naar. Snap je hem nog? :')

Die drang is bij mij zo sterk dat ik ernaar handel en ik moet leren dat het niet nodig is om alles perfect te doen en altijd maar te presteren. Met enkel het inzicht ben ik er ook nog niet, dat blijkt nu ook wel. Ik kan prachtig vertellen over wat er allemaal mis met mij is, ik kan zelf complete analyses schrijven maar er iets aan doen is nog een stap verder.

Een heel typisch voorbeeld wat gisteren plaatsvond: ondanks dat ik woensdag al met mijn groepstherapeut had gesproken over het gaan sporten, wilde ik ook graag de mening van mijn persoonlijke psycholoog horen, zij is een directe collega van de groepstherapeut. Dus ik had haar gemaild waarop ze me 's middags terugbelde. Zij kon zich ook vinden in de mening van haar collega en vroeg zich af waarom ik haar er nog over gemaild had. Toen ik uitlegde dat ik graag een weloverwogen keuze wil maken en van diverse kanten advies wil inwinnen wees ze me direct op mijn struikelblok: ik kan niet vertrouwen op het woord van één iemand. Ik maak er direct een compleet onderzoek van met onderbouwingen. Daar moest ik stiekem wel om grinniken want zo had ik het nog niet gezien.

**Geplaatst**: 15-12-18 11:33

Geplaatst: 15-12-18 11:33

Op zich is daar wat voor te zeggen. Leer omgaan met je gekke eigenschappen en draai die zo om dat je ze positief kan gebruiken ipv dat ze je naar beneden halen.

Maar ik herken wel wat, ben een doener en graag bezig maar inmiddels ook heel goed geleerd om simpelweg pootjes hoog op de bank met of zonder dekentje te lezen film te kijken of kleuren of gewoon naar buiten kijken, echt niks doen dus.

En ook het goed napluizen of het klopt. Vertrouw graag op mijn eigen kennis en kunde en zal ook niet zo snel iemand blind en op zijn woord vertrouwen. Helaas ook vaak volledig terecht trouwens :')

maar ook dat begin ik te leren

Fysiek in beweging blijven is erg slim maar ga aub niet beginnen aan hele programmas of zo. Je was toch aardig bezig in de sportschool. Ga daar dan desnoods een keer per week heen voor een half uurtje hometrainer fietsen desnoods. Langzaam tempo. Je bent er even uit en beweegt op een lichte manier zonder dwang. Of ga idd kalm wandelen. Leen een hond. Of geen idee of dat vrijblijvend kan naar het asiel in almere als hondenuitlaat hulp een uurtje per week of misschien wel minder.

**Geplaatst**: 15-12-18 13:49

Geplaatst: 15-12-18 13:49

Jolien87 schreef:
Dat vertrouwen op mezelf is dus iets wat ik lastig vind want ik dacht dat ik dit kon maar ik heb mezelf dus lange tijd in de maling genomen.
Met de CGT leer ik om mijn overtuigingen die tot mijn depressie leiden, om te buigen naar overtuigingen die mij kunnen helpen.
Een drang is inderdaad geen gedrag, maar ik gedraag me er wel naar. Snap je hem nog?
Die drang is bij mij zo sterk dat ik ernaar handel en ik moet leren dat het niet nodig is om alles perfect te doen en altijd maar te presteren. Met enkel het inzicht ben ik er ook nog niet, dat blijkt nu ook wel. Ik kan prachtig vertellen over wat er allemaal mis met mij is, ik kan zelf complete analyses schrijven maar er iets aan doen is nog een stap verder.

...om het heel efkes over mezelf te hebben : op een dag belandde ik als medisch bioloog in de wereld van de psychologen - en ik verwonder mij elke dag.

Wat veel psychologen over het hoofd zien, maar ogenblikkelijk herkennen als ik er tactisch over begin: de eerste impuls "onder" allerlei gedrag is simpelweg 'overleven'.
Dat is geen zwaar neurotisch gedrag, als bioloog vind ik het hartstikke "functioneel", maar de situatie is natuurlijk niet fijn.
...en als sociaal wezen zeggen we ook niet altijd de naakte waarheid (wat lastig is, maar ook "functioneel") - en dat kan het gevoel opleveren 'dat je jezelf in de maling nam' (want wel tegen jezelf zeggen dat je aan het overleven bent maar niet aan je omgeving is ook niet gezellig).
Kortom : het is complex.

En 'dat een overtuiging tot depressie leidt' vind ik nog al wat.
Stel : je bent depressief vanwege uitputting, dan kan ik mij levendig voorstellen dat er ergens een overtuiging heeft bijgedragen aan die uitputting. (Een klassieker is in dit verband 'ik mag niets weigeren'.)
Persoonlijk vind ik "ik wil goed presteren " een prima zinnetje - zij het dat het op dit moment voor jou zaak is om er vrede mee te hebben dat dat voorlopig niet lukt. (Ik heb het nadrukkelijk niet over "zwepen" of trauma's waarbij zoiets menselijks als feilbaar zijn betekende dat je er genadeloos van langs kreeg.)
Na je herstel is het een kwestie die 'netjes gemanaged' moet worden - svp geen baan waarin je niet de tijd krijgt om de diepte in te gaan.