Bokt.nl

**Geplaatst**: 07-01-18 19:24

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 07-01-18 19:24

@ Tieneke: je hebt ons heel goed geholpen, nogmaals dank daarvoor.

De neef die vader wordt, is niet degene waar ik tegen uit gevlogen ben. Zij zijn veel later binnen gekomen, nadat ik al ontploft was. Ik heb zijn vriendin wel luidop proficiat gewenst, maar terwijl ik haar aansprak, liep ze gewoon door. Tja, dan ga ik er ook niet achterna.

Ik zeg al jaren dat ik iets leuks wil doen met de neven en nichten. Ze weten dus goed genoeg dat we intresse hebben. We worden gewoon niet gevraagd en als wij een feestje geven, komen zij ook niet als we ze uitnodigen. Dat is al jaren zo. Mijn schoonzus en ik zijn ook de enigen die niet gevraagd worden op vrijgezellen avonden binnen de familie. Alleen spraken ze tot hiertoe af achter onze rug en zagen we nadien op fb de foto's. Gisteren deden ze het terwijl we er gewoon bij zaten, wat echt wel kwetsend is. Ook niet vergeten dat ik op dat moment al 4 uur compleet genegeerd werd, net zoals mijn vriend trouwens die het ook zat is. Hij zei gisteren zelf dat het alle jaren erger wordt en wil geen energie meer stoppen in mijn familie. En dat terwijl mijn vriend de babbelaar is van ons 2 en normaal wel vlotte babbels heeft.

**Geplaatst**: 07-01-18 19:47

Geplaatst: 07-01-18 19:47

Zou je überhaupt wel bij dit soort type mensen willen zijn?
Ik bedoel, waarom wil je zo graag gevraagd worden. En waarom betrek je het zo op jezelf dat jij "raar en uitschot" bent? Ik denk dat je het wel mag omdraaien, en kies toch een pad met mooie mensen die bij je passen meissie...

Zoek je soort, die zijn er genoeg! En blijf niet trekken aan mensen die niet bij je passen. Jij bent anders, zij zijn anders.

**Geplaatst**: 08-01-18 10:17

Geplaatst: 08-01-18 10:17

Hannanas schreef:
Zou je überhaupt wel bij dit soort type mensen willen zijn?
Ik bedoel, waarom wil je zo graag gevraagd worden. En waarom betrek je het zo op jezelf dat jij "raar en uitschot" bent? Ik denk dat je het wel mag omdraaien, en kies toch een pad met mooie mensen die bij je passen meissie...

Zoek je soort, die zijn er genoeg! En blijf niet trekken aan mensen die niet bij je passen. Jij bent anders, zij zijn anders.

Omdat ik de enige ben die genegeerd wordt en ik weet niet waarom. Is ook niet altijd zo geweest. De eerste keer dat ik me ongemakkelijk voelde, was de 1ste nieuwjaar na mijn scheiding. Plots kreeg ik enkel en dag en werd ik nadien door de volwassenen genegeerd. De rest was toen nog kind, of woonde toch nog thuis. De neven en nicht zijn ons beginnen negeren zodra ze kinderen kregen. Wij zijn bewust kinderloos en mijn moeder is van mening dat wij haar haar kleinkinderen ontzegd hebben.

Mijn broer wordt verplicht genegeerd sinds zijn breuk met mijn ouders, maar komt wel naar huwelijken en begrafenissen. Op zo'n moment zwermen neven en nicht wel weer rond hem. Dus ja, ik vraag me af wat er mis is met me, waarom net ik lucht ben.

In de begin jaren deed ik nog mijn best om te praten, maar dan gingen zij gewoon weg in het midden van het gesprek, of ze knoopten een gesprek aan met iemand anders die naast hen zat. Ondertussen doe ik geen moeite meer, waarom zou ik? Mijn oudste neef en zijn moeder zijn de enige die nog spontaan gesprekken met me aanknopen.

Waarom ik niet alleen naar mijn grootmoeder ga? Mijn grootmoeder is beginnend dementerend en woont nog alleen. Er is dan ook bijna continu iemand van de familie bij haar, of ze pikken haar op. Afgelopen zomer wilde ze thuis blijven van haar wekelijkse kaartnamiddag omdat ik kwam, toen heeft mijn moeder haar verplicht om toch te gaan. Gevolg, ik zag mijn grootmoeder geen amper 2 uurtjes bij mijn ouders thuis.

Het enige wat je mijn grootouders kan verwijten, is dat ze ons geleerd hebben om over problemen te zwijgen en dat we altijd moeten doen alsof alles ok is. Maar mijn oma beseft nu ook dat het niet zo is. Ze mist mijn broer en ze mist mij, maar ze snapt best wel waarom. Als ik haar eens even alleen heb, dan vertel ik over mijn broer en zijn gezin en toon ik foto's. Dat is ons geheimpje en ik zie haar genieten dan. Ze is de laatste tijd ook boos en opstandig naar mijn ouders toe, dus ik weet wel dat ze goed genoeg beseft dat niet alles ok is. Maar wat kan zij er nu aan veranderen? Ze is afhankelijk van haar 3 kinderen en de neven en nicht die kortbij wonen. Ik woon te ver om bij te springen.

**Geplaatst**: 08-01-18 11:33

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 08-01-18 11:33

Wow, je laatste post is wel heel verhelderend... Dat waren je eerdere posts ook al wel maar nu heb je het wel heel helder verwoord.

Als ik het zo lees heb jij ooit, bij je scheiding, voor jezelf gekozen in plaats van in je huwelijk maar te blijven slikken en stikken. Die keuze paste blijkbaar niet bij de schijn ophouden, wat de rest van de familie graag wil. Je bent aldus blijkbaar bestempeld tot slecht voorbeeld en "raar mens" waarmee je maar niet te veel contact moet hebben ...
Je liep door de beslissing om voor jezelf en je eigen geluk te kiezen blijkbaar veel te ver op de rest van de familietroepen vooruit.
Heel triest voor je oma dat die zich dat ook realiseert en probeert om er wat van te maken maar daartoe de kans niet krijgt omdat iedereen er boven op zit.

Ik kan dan ook meegaan in wat Hannanas hierboven schrijft: investeer in mensen die jij de moeite waard vind in plaats van te investeren in mensen waarvan jij hoopt dat ze jou ooit de moeite waard gaan vinden.

Zoals ik al eerder schreef, ik denk dat er niet zo veel mis is met jou en dat je een leuk mens bent. Tenminste, die indruk heb ik al langer uit je topic over Quickstep.

**Geplaatst**: 08-01-18 12:57

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 08-01-18 12:57

Edit: wat ik schreef over je scheiding is een aanname, ik weet helemaal niet van wie het initiatief tot scheiding destijds kwam. Ik begrijp echter dat dit hoe dan ook niet gewaardeerd/begrepen werd in de familie.
Jij lijkt je leven momenteel best aardig op orde te hebben, ook al zou je een paar dingen graag anders willen zien. Je hebt daartoe de eerste stappen gezet. Je mag trots zijn op jezelf. Je bent het waard.

**Geplaatst**: 08-01-18 15:49

Geplaatst: 08-01-18 15:49

Maflinger_S schreef:
Edit: wat ik schreef over je scheiding is een aanname, ik weet helemaal niet van wie het initiatief tot scheiding destijds kwam. Ik begrijp echter dat dit hoe dan ook niet gewaardeerd/begrepen werd in de familie.
Jij lijkt je leven momenteel best aardig op orde te hebben, ook al zou je een paar dingen graag anders willen zien. Je hebt daartoe de eerste stappen gezet. Je mag trots zijn op jezelf. Je bent het waard.

Ik ben inderdaad degene die de scheiding aangevraagd heeft, mijn ex dronk, was agressief en zocht andere dames op (alhoewel hij dat ontkende). Na 5,5 jaar was ik het zat en heb ik de scheiding aangevraagd. Mijn oudste neef is nu ook al een paar jaar gescheiden, maar zijn ex is degene die het in gang gezet heeft. En zij maakt hem nu het leven zuur, waardoor mensen wel medelijden met hem hebben. Je wil niet weten hoe men over mekaar roddelt zo lang een persoon er niet is. Mijn tante en oom zijn vaak enorm negatief over hun zoons en de partners daarvan. Hun dochter kan dan weer niets fouts doen, maar deze kan dan weer heel negatief zijn over haar moeder.

Na het gesprek met mijn psycholoog daarnet, denk ik dat ik echt wel enorm anders ben als de rest. Ik ben bewust kinderloos, gescheiden toen de maat vol was en het ergst van al, ik kan niet doen alsof. Heb ik nooit gekunnen, ik haat het ook. Ik ben een flapuit en je ziet al mijn emoties op mijn gezicht. Het circus van zwijgen om de lieve vrede, daar wil ik gewoon niet aan mee doen. Het rideltje dat wat voorbij is, moet rusten, daar kan ik ook niet mee om. Als ik iemand kwets, dan wil ik dat uitpraten en me excuseren en pas dan kan ik het achter mij laten.

De psycholoog zei daarstraks ook dat mijn moeder echt wel van zichzelf denkt dat ze een goede moeder is en dat ze waarschijnlijk ooit zelf een trauma opgelopen heeft, waar haar kinderen nu de egvolgen van dragen. Alleen kan ik me echt niet voorstellen dat ze een slechte thuis had, toch niet zoals ik mijn grootouders ken. Ik weet alleen dat haar grote liefde haar afgewezen heeft en dat ze niet lang daarna zwanger was van mijn vader. Ze heeft lang gezegd dat die grote liefde mijn vader had moeten zijn, niet mijn pa. Nog volgens de psycholoog ben ik er de dupe van dat ze met mijn pa niet gelukkig is, omdat ik in haar ogen de reden ben dat ze met hem getrouwd is. Fijn zo, enige wat ik daarop kan denken is: had verdorie gewoon voor abortus gekozen ipv mij, dan had je misschien met iemand anders gelukkig kunnen worden en zou mij veel ellende bespaard geweest zijn.

Ik moet ook leren om complimenten te aanvaarden en oh wat gaat dat moeilijk zijn. Zorgen voor anderen doe ik omdat ik graag geef, ik weet wat het is om niet te krijgen. Mijn ma zorgt voor anderen, om daar respect en waardering voor te krijgen en ik wil niet zijn zoals mijn ma. Ik wil niet op een voetstuk gezet worden, omdat ik graag geef. Ik wil geen danku en ook geen geschenkjes ofzo. Het enige wat ik wil, is dat mensen voelen dat wat ik doe uit mijn hart komt en gewoon een beetje menselijke warmte terug, dat geeft me al genoeg voldoening. Meer als een glimlach heb ik niet nodig. En verder zou ik het ook fijn vinden, dat mijn zorgen voor, niet gezien wordt als loop maar over me heen, wat men nu soms wel doet.

Het schrikt me ook af om meer aan mezelf te denken en meer voor mezelf op te komen. Ik verwen mezelf de laatste jaren af en toe door iets voor mezelf te kopen en dan heb ik al een schuldgevoel. Heb ik dus niet als ik iets voor anderen koop. Denk dat dat ook een verzet is naar mijn ouders, die het geld wel voor zichzelf lieten rollen op café, terwijl wij in oude en gekregen kleding liepen. Mijn pa zei altijd: eerst oompje en dan oompjes kinderen. Mijn ma roept altijd luid dat ze al hun geld zal op doen, want zij werken ervoor. Zelfs als ze het groot lot zou winnen, zou ze haar kinderen niets geven. Langs de andere kant is ze wel van mening dat 1 van haar kinderen haar in huis wil nemen, want zij heeft zich voor haar kinderen opgeofferd. Over de kinderen van mijn broer zegt ze: zodra die oud genoeg zijn, zullen die wel op bezoek komen en dan zal ik hen vertellen wat hun ouders mij hebben aangedaan. Ze is er zeker van dat de kinderen dan kwaad zullen worden op mijn broer en met hun ouders zullen breken.

En dat schrikt me zo af om nu met mezelf aan de slag te gaan. Ik wil het doen voor mijn vriend en voor de mensen die het goed met me bedoelen. Zij verdienen iemand die goed met hen kan communiceren en iemand die stabiel is. Maar ik ben zo bang dat ik dan ga worden zoals mijn moeder of mijn vader. Ik wil niet iemand zijn die geeft om terug te krijgen, of iemand die egoïstisch is en alleen maar wil krijgen.

**Geplaatst**: 08-01-18 16:59

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 08-01-18 16:59

Denk niet dat jij zo gaat worden als je ouders.
Ben je veel te gevoelig voor en veel te begaan met anderen voor.

Je hebt een stomme familie. Familie die erg overtuigd is van eigen gelijk.
Die niet verder wil kijken dan hun neus lang is.

Af en toe lekker naar oma gaan en voor de rest ze proberen te negeren.
Jij hoeft niet te zorgen dat ze blij zijn.
Je moet voor jezelf zorgen, zorgen dat jij blij ben.

Rest is allemaal bijzaak.

**Geplaatst**: 08-01-18 17:43

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 08-01-18 17:43

Afgaande op je laatste post, TS, is de kans dat je op je ouders gaat lijken wel heeeeeeeeeeeeeeel klein dus daar hoef je je geen zorgen over te maken.

Blijf vooral jezelf. Echte mensen zullen ook jouw echtheid (h)erkennen.

**Geplaatst**: 08-01-18 17:49

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 08-01-18 17:49

Complimenten voor je harde werken TS!
Je bent goed op weg, goed met jezelf bezig.
Besef is de eerste stap. Mooi om te zien hoe je de structuren gaat zien. Kun je het daarna gaan loslaten. Het is totaal niet van jou. De meeste mensen reageren vanuit hun eigen onvermogen. Dat blijkt wel weer

Mooie stappen zet je!
Nu nog voor jezelf, zodat jij gelukkiger wordt. Dat is de enige goede reden.

**Geplaatst**: 09-01-18 10:06

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 09-01-18 10:06

Wauw, wat breng jij de dingen goed onder woorden.
Ik snap je gedachtengang ook wel een beetje, maar het ene houdt het andere niet in. Je kunt voor jezelf kiezen zonder egoïstisch te worden en het gaat er om niet om dat je iets terug moet krijgen, maar mensen mogen ook best wel eens aan jou denken. Mits het oprecht is natuurlijk. En ja, het is moeilijk om daaraan te werken, maar het went

. Probeer te genieten van een complimentje of een geschenkje, er zijn ook andere mensen die net als jij graag geven

. En ja, ook jij verdient dat!
En alleen al dat je bang bent om zo te worden als je ouders, maakt dat je veel alerter bent daarop. De kans dat je dus zo wordt, is eigenlijk erg klein. Ten eerste omdat je een compleet andere persoon bent met heel andere normen en waarden en daarnaast weet je ook heel goed wat je wel een niet wilt.

**Geplaatst**: 09-01-18 10:08

Geplaatst: 09-01-18 10:08

Hannanas schreef:
Complimenten voor je harde werken TS!
Je bent goed op weg, goed met jezelf bezig.
Besef is de eerste stap. Mooi om te zien hoe je de structuren gaat zien. Kun je het daarna gaan loslaten. Het is totaal niet van jou. De meeste mensen reageren vanuit hun eigen onvermogen. Dat blijkt wel weer

Mooie stappen zet je!
Nu nog voor jezelf, zodat jij gelukkiger wordt. Dat is de enige goede reden.

Dit!

**Geplaatst**: 09-01-18 12:03

Geplaatst: 09-01-18 12:03

Na het eerste gesprek was er een last van mijn schouders gevallen, nu ligt er terug 1 op. Ik moet nu echt dingen gaan omgooien en er moet nog zoveel eerst uit voor ik dat kan.

Voor ik op gesprek ging, stond ik naar mijn gevoel voor een afgrond, nu sta ik voor een berg. En ik vind beiden even erg. Volgende week gaan we het over mijn relatie hebben. Is ook nodig. Ik zeg niet dat ik in alles fout ben, als ik zie in welke situaties ik belachelijk heftig gerageerd heb, dan was dat ook op momenten dat ik voelde dat er iets niet klopte. Alleen is mijn reactie dan altijd zo onredelijk en buiten proportie. En niet alleen moet ik mijzelf leren intomen, wat al moeilijk genoeg is, ik moet ook een manier vinden om mijn boodschap over te brengen. Mijn vriend is geen boeman, maar wel iemand met ook een rugzakje. Ons gesprek met Nieneke, die hier een paar dagen geleden reageerde, heeft voor hem veel meer inzicht gebracht als voor mij. Dus hij doet echt wel zijn best en gaat niet graag terug naar wat er daarvoor al eens mis liep. Maar ik moet wel, als ik ooit wil leren loslaten dan moet ik leren hoe ik situaties die ik vroeger niet goed heb aangepakt in de toekomst wel goed kan aanpakken. En daarvoor moeten oude en nog niet geheelde wonden even terug open.

Vind het allemaal zo eng. Mijn hoofd duizeld nog van gisteren. Er is zoveel gezegd en ik heb zoveel moeten stilstaan bij dingen uit het verleden. Zonder de acties van mijn ouders goed te keuren, liet ze me nadenken over wat de mogelijke oorzaken zijn. Waarbij het min of meer de conclusie was dat mijn moeder naar haar vermogen probeert om een moeder te zijn. Is niet gemakkelijk om te aanvaarden. En terwijl dit rondspookt in mijn hoofd, is er het gesprek van volgende week, waarin ik ook dingen zal moeten bekijken vanuit de ogen van mijn partner en niet vanuit mijn eigen verwrongen wereldje. Ik kan dan ook niet zeggen dat ik me, ondanks het feit dat de therapeut me vergeleek met een bloemknopje dat gaat openbloeien, goed voel nu. Sinds gisteren is de pijn op mijn borst er terug en ik ben nog steeds ijl in mijn hoofd. Pff

**Geplaatst**: 09-01-18 13:36

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 09-01-18 13:36

Ts neem je tijd om alles te verwerken.
Je krijgt genoeg om aan te werken. Dat kan niet allemaal op 1 dag.
Dat kost tijd.

**Geplaatst**: 09-01-18 15:04

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 09-01-18 15:04

Mooie update weer TS.

Je lijkt in je doen en laten wel een beetje op een paard: je hebt een feilloos gevoel voor incongruentie. Da's alleen maar mooi, maar nu inderdaad zien hoe je dat communiceert. Gaaf!

Overigens heb ik ooit geleerd en ervaren dat elk patroon wat je een jaar hebt ongeveer een maand kost om weer kwijt te raken, door er bewust anders mee om te gaan.
Ik weet niet precies wat je leeftijd is maar je bent volgens mij geen 20 meer, dus je kunt niet verwachten dat je dit opgelost hebt in 2 maanden. Dat is helemaal niet erg, elk stapje is er 1.

Het heeft tijd nodig en het kost verdories veel energie maar het gaat de moeite waard zijn.

**Geplaatst**: 10-01-18 18:16

Geplaatst: 10-01-18 18:16

Maflinger_S schreef:
Mooie update weer TS.

Je lijkt in je doen en laten wel een beetje op een paard: je hebt een feilloos gevoel voor incongruentie. Da's alleen maar mooi, maar nu inderdaad zien hoe je dat communiceert. Gaaf!

Overigens heb ik ooit geleerd en ervaren dat elk patroon wat je een jaar hebt ongeveer een maand kost om weer kwijt te raken, door er bewust anders mee om te gaan.
Ik weet niet precies wat je leeftijd is maar je bent volgens mij geen 20 meer, dus je kunt niet verwachten dat je dit opgelost hebt in 2 maanden. Dat is helemaal niet erg, elk stapje is er 1.

Het heeft tijd nodig en het kost verdories veel energie maar het gaat de moeite waard zijn.

Ik ben 45, ik wil de maanden niet natellen.

Moest even grinniken bij het begin van je post. Toen ik dit topic opende, had ik echt zoiets van waarom kan ik vlot inspelen op mijn paarden, maar niet op mijn medemens?

Ik heb inderdaad echt vaak dat mijn gevoel me zegt dat er iets niet klopt en dat ik dan onrustig word. Alleen weet ik dikwijls niet te achterhalen wat er mis is en ga ik me fixeren op de kleinste dingen. Of ik begin alles te doorzoeken als het om mijn vriend gaat. Knap lastig, omdat ik soms toch wel spoken zie en iedereen wel eens zonder reden stiller of in een minder goed humeur is. Ik kan om die reden mensen van de ene op de andere dag uit mijn leven (proberen) bannen. Soms terecht, meestal is het echter onterecht.

Gisteren avond had ik echt een moeilijk moment en toen vroeg ik aan mijn vriend: wat als ik nooit helemaal beter word? Waarop hij antwoorde dat hij dat ook helemaal niet van mij verwacht. Elke stap vooruit is er eentje en als ik niet alles in de hand krijg, dan is dat maar zo. En in plaats van dankbaar te zijn, was mijn antwoord dat hij me maar moet dumpen en iemand moet zoeken die niet beschadigd is. Tss, ben echt een prof in het inslaan van mijn eigen ruiten.

**Geplaatst**: 11-01-18 13:29

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 11-01-18 13:29

Incongruentie ís ook iets waar je onrustig van wordt, want je wéét/voelt dat er iets niet klopt. Dus je intuïtie werkt prima. Nu is de kunst om dat te kanaliseren in je interactie met je medemens zodat die interactie wel behouden blijft.

Je gaat nooit "helemaal beter""worden. Dat klinkt erger dan het is: er is namelijk geen maatstaf voor "helemaal beter". Ieder mens is anders en functioneert dus anders in dezelfde omstandigheden. Het gaat erom dat je voor jezelf een modus vindt waarin je jezelf kunt blijven en toch kunt functioneren met anderen. Je vriend heeft dus gelijk. Naar mate je meer inzicht hebt in "hoe het werkt", voor jou en anderen, en het dus beter snapt, kan je wel jezelf veranderen in die zin dat het voor jou makkelijker wordt om je te realiseren wat er gebeurt en waarom je je dus zo of zo voelt of zo of zo reageert. Als je vervolgens een vertraging inbouwt in je primaire reactie ben je al een heel eind.

**Geplaatst**: 13-01-18 00:50

Geplaatst: 13-01-18 00:50

Mijn maatje heeft een ongeval gehad en zit nu met lichte verwondingen thuis. Gisteren en vandaag via app wat contact gehad. Vandaag begon hij over een probleem dat ie heeft. Omdat hij er voor mij altijd is, aangeboden om maandag iets te gaan drinken als hij zich beter voelt, zodat hij echt zijn hart kan luchten. En zo plots, vanuit het niets, vond ik tijdens het appen de moed om hem te zeggen dat ie in mijn vriendenschuifje zit. Waarop ik het antwoord kreeg: eindelijk zeg.

Een maand geleden zou ik nu al zitten denken: oh nee, ik heb mezelf echt wel hopeloos belachelijk gemaakt. Maar nu ben ik best wel trots op mezelf dat ik dit gedaan heb. Toch 1 iemand die ik niet meer weg duw.

**Geplaatst**: 13-01-18 09:46

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 13-01-18 09:46

Goed van je!
En weet je? Met kleine stappen, kom je er ook!
Het komt goed, echt waar!

**Geplaatst**: 25-01-18 12:33

Geplaatst: 25-01-18 12:33

Omdat ik al zo veel aan jullie gehad heb en in mijn echte leven, naast mijn vriend op dit moment slechts bij 1 persoon terecht kan (mijn maatje is nog steeds ziek), wil ik hier toch nog eens mijn hart luchten. Niet omdat mijn therapie slecht gaat, wel omdat het veel los maakt.

Vorige week hadden we het over mijn woede tegenover een bepaald persoon. Een woede die ik niet kan los laten, omdat die persoon me zo diep geraakt heeft. Ik heb toen moeten spitten naar de oorzaak van die woede, die volgens mijn therapeut veel verder in het verleden zit en door die persoon terug opgerakeld is. Uiteindelijk kwamen we op een event in mijn kindertijd. Ik werd op school gepest en kreeg van niemand steun. Mijn ma zei dat ik maar haar op mijn tanden moest krijgen en liet me aan mijn lot over. In het 4de leerjaar was ik het zat. Ik werd weer maar eens uitgescholden en de leerkracht greep niet in. Dus antwoorde ik voor 1 keer iets terug en bam, ik kon straf schrijven. Doodbeschaamd was ik, ik ben thuis met mijn schrift onder de tafel gekropen. Toen mijn ma vroeg wat ik daar zat te doen, heb ik wenend alles opgebiecht. Ik hoopte dat ze fier zou zijn op me, omdat ik me eindelijk verdedigd had en dat ze de leerkracht zou aanspreken. Maar nee hoor, ik moest mijn straf gewoon maken. Volgens mijn therapeut heb ik toen geleerd dat ik gestraft word als ik me tegen onrecht verdedig en dat dit nu mijn woede voedt.

Dus moest ik gisteren, onder haar begeleiding, deze bepaalde persoon mentaal op een plek gaan zetten waar ze me niet meer kan raken via visualisatie. Helaas voor mij, liet mijn geest dit niet toe. Ik blokte me volledig af voor haar en toen ze me vroeg om mijn vriend te visualiseren, lukte dat ook niet. Uiteindelijk liet ze me contact maken met mijn woede. Ik moest deze begroeten en er naast gaan zitten en telkens beschrijven wat ik voelde. Tja pijn, stekende pijn, ik wil weg... Alleen ik mocht niet weg en ze dwong me te blijven. Ik moest mijn woede zien als een gewond diertje dat hulp nodig heeft en van zich afbijt omdat het gewond is en dan zeggen wat het diertje nodig heeft om te genezen. Op het moment dat ze me die vraag stelde, begonnen de tranen over mijn wangen te stromen, want ik wist dat het gewond diertje in mij vergiffenis nodig heeft, vergiffenis van mezelf. En nog stopten de vragen niet en moest ik verder spitten: wat moet er vergeven worden? Wat moet er vergeven worden? Goh, het feit dat ik constant het gevoel heb dat ik hier weg wil, omdat mensen mij het gevoel gegeven hebben dat ik er niet mag zijn en ik daardoor nu denk dat ik niets waard ben en er dus maar beter kan uit stappen (heb overigens niet het lef om dat daadwerkelijk te doen, de gevolgen voor de achterblijvers houdt me tegen). Pas toen dit eruit was, mocht ik afscheid nemen van mijn woede. Ik moest nadien een vergevingskaart kiezen. Gewoon op eigen gevoel een kaart uitzoeken uit een hele dek. Dit was mijn kaart

Afbeelding

Eerlijk, toen ik die boodschap las, werd het me echt even te veel.

**Geplaatst**: 25-01-18 12:56

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 25-01-18 12:56

Mooie update! Ik vroeg me net af hoe het met je gaat.

Je bent hard/hart aan het werk zo te lezen. Zo gaaf dit.

**Geplaatst**: 25-01-18 16:23

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 25-01-18 16:23

Dikke virtuele knuffel voor jou.
Je maakt flinke stappen vooruit. Knap dat je iemand een vriend hebt genoemd.

Woede is een raar iets. Kan erg veel losmaken.
Jouw moeder had je beter een dikke knuffel gegeven en schriftje zelf bij de leerkracht ingeleverd.

Mijn zoon is eens verplicht met rust gestuurd op de basisschool.
Erna kreeg hij vrachten inhaalwerk. Ik heb de juf gevraagd of hij achterliep, nee.
Prima dan werd het werk niet gemaakt, zou hij weer gelijk oververmoeid zijn.

Zorg voor je gewonde diertje/woede. Knuffel het, probeer er naar te luisteren.

**Geplaatst**: 25-01-18 16:48

Geplaatst: 25-01-18 16:48

Fijn om een update te lezen- en wat een mooi verhaal...!

SVRL schreef:
Vorige week hadden we het over mijn woede tegenover een bepaald persoon. Een woede die ik niet kan los laten, omdat die persoon me zo diep geraakt heeft. Ik heb toen moeten spitten naar de oorzaak van die woede, die volgens mijn therapeut veel verder in het verleden zit en door die persoon terug opgerakeld is.

Ja, precies: zo maar efkes loslaten - dat gaat niet.
Terugspitten is goed, en woede heeft een functie. Deep down vaak een positieve, beschermende functie.
Of zoals in de natuur:'dit is MIJN eten, blijf af!!'

Citaat:
Ik werd op school gepest en kreeg van niemand steun. Mijn ma zei dat ik maar haar op mijn tanden moest krijgen en liet me aan mijn lot over. In het 4de leerjaar was ik het zat. Ik werd weer maar eens uitgescholden en de leerkracht greep niet in. Dus antwoorde ik voor 1 keer iets terug en bam, ik kon straf schrijven. Doodbeschaamd was ik, ik ben thuis met mijn schrift onder de tafel gekropen. Toen mijn ma vroeg wat ik daar zat te doen, heb ik wenend alles opgebiecht. Ik hoopte dat ze fier zou zijn op me, omdat ik me eindelijk verdedigd had en dat ze de leerkracht zou aanspreken. Maar nee hoor, ik moest mijn straf gewoon maken.

Voor jou:

Voor een stel loosers en volwassenen die beter hadden moeten weten: -:(-

Pesten is een groepsprobleem. Weet je het 'als degene die ze moeten hebben' binnen een minuut te stoppen: prachtig.
(Dan was het: of plagen ipv pesten; of ze beginnen met een ander.)
Na die minuut is er individueel niets aan te doen.

Niets te 'je moet haar op de tanden krijgen' (2e rangs psychologen zeggen dat je weerbaar moet worden) - maar de hele groep aanpakken. Pesters, meelopers, wegkijkers, iedereen.

En dan kom je in verzet - laat iedereen je in de steek.
Grrrr!!!

Citaat:
Uiteindelijk liet ze me contact maken met mijn woede. Ik moest deze begroeten en er naast gaan zitten en telkens beschrijven wat ik voelde. Tja pijn, stekende pijn, ik wil weg... Alleen ik mocht niet weg en ze dwong me te blijven. Ik moest mijn woede zien als een gewond diertje dat hulp nodig heeft en van zich afbijt omdat het gewond is en dan zeggen wat het diertje nodig heeft om te genezen. Op het moment dat ze me die vraag stelde, begonnen de tranen over mijn wangen te stromen, want ik wist dat het gewond diertje in mij vergiffenis nodig heeft, vergiffenis van mezelf. En nog stopten de vragen niet en moest ik verder spitten: wat moet er vergeven worden? Wat moet er vergeven worden? Goh, het feit dat ik constant het gevoel heb dat ik hier weg wil, omdat mensen mij het gevoel gegeven hebben dat ik er niet mag zijn en ik daardoor nu denk dat ik niets waard ben (...)

Je wel verzetten en dan in de steek gelaten worden: dat roept heftige schaamte op.
En woede, wat prima is. Pesten is niet in de haak en laf en inconsequent zijn ook niet.
...en nou de nare sporen die dit heeft nagelaten in je zelfbeeld er uit...!!!
+:)+

**Geplaatst**: 27-01-18 11:54

Geplaatst: 27-01-18 11:54

Gisteren weer een pokke dag gehad en compleet over me heen laten lopen. Ik had een arts nodig, maar kon na 5 telefoontjes geen enkele te pakken krijgen. Terwijl ik de verpleegkundige supervisor hierover aanspreek, komen er 2 artsen voorbij mijn dienst, waarvan de ene zegt dat ze uitzonderlijk voor mijn dienst verantwoordelijk is, dus ik vertel haar mijn probleem. Wordt ik me daar mijn neus afgebeten zeg! Echt niet te doen, zelfs de supervisor vond het ronduit grof. Helaas voor mij had die arts het de rest van mijn shift op mij gemunt en ik kreeg uiteindelijk zelfs op mijn brood dat ik niet genoeg mijn best gedaan had die ochtend om een arts te bereiken op de moment dat er een pt van me in nood was. Die 5 telefoontjes waren niet genoeg, ze werd zelfs boos omdat ik dus ook naar een stagaire had gebeld (wist niet eens dat die persoon geen assistent is). Heb hiervan wel een officiële melding gemaakt, maar daarmee was mijn leed nog niet geleden. Ik brief alles aan mijn late collega en net op dat moment hebben we opnieuw problemen. Voor ik iets kan doen, belt mijn late collega naar de stagaire ipv naar de arts, die komt kijken, moet de arts bellen en meldt dat de arts woest is omdat we niet naar haar gebeld hebben. Zegt mijn collega doodleuk: ik heb niet gebeld, zeg jij maar dat jij gebeld hebt want anders is ze heel mijne shift boos op mij en jij mag toch naar huis.

Nog voor ik kan zeggen dat ik daar helemaal niet mee akkoord gaat, stormt de arts onze dienst binnen, kaffert mij opnieuw uit, luistert niet eens als ik haar zeg dat ik niet gebeld heb en blijft razen. Zegt mijn collega uiteindelijk toch dat zij de beller is en poef, madam doktoor vergeeft het ineens.

Ik was echt compleet van de kaart en voel heel goed dat ik zulke zaken om dit moment niet aan kan. En helaas moet ik het blijkbaar ook op iemand afreageren. In dit geval mijn maatje waar ik net mee op de app zat. Die heeft eerst te horen gekregen dat ik mijn buik vol heb van grumpy artsen en kort daarna heb ik hem van mijne WhatsApp gezwierd. Ben het wegduwen duidelijk nog lang niet verleerd. 8)7

**Geplaatst**: 27-01-18 13:58

Re: Help, ik versta mijn eigen soort niet.

Geplaatst: 27-01-18 13:58

Wat een stomme arts.
Zou ik zeker melding van maken.
Zo hoor je niemand te behandelen. Respect moet van 2 kanten komen.

**Geplaatst**: 27-01-18 14:05

Geplaatst: 27-01-18 14:05

Zennnnnn ....

Zo te lezen heb je voor beide patiënten in de problemen je stinkende best gedaan om het zo snel mogelijk op te laten lossen door een ervaren arts. Dat je vervolgens na 5 pogingen er nog niet in geslaagd bent om de juiste persoon bij de patiënt te krijgen, betekent volgens mij dat er bij jullie qua communicatie en samenwerking iets akelig mis gaat. Dat hoef je dus niet op jezelf te betrekken.
Dat de arts vervolgens uit haar slof schiet zegt veel over haar en niets over jou. Daarbij is het zo veel makkelijker om een ander het leven lastig te maken dan naar je eigen rol in het geheel te kijken.

Ondanks dat het ongemakkelijk voelt en misschien nog niet het juiste resultaat oplevert, toch voor jezelf blijven opkomen. Je bent het waard. Jij, je collega en de dokter hebben hier allemaal wat van geleerd: jij dat je de waarheid kunt zeggen, je collega uiteindelijk dat je je beter voelt als je de waarheid zegt en de dokter dat je je belachelijk maakt als je begint te tieren zonder dat je de waarheid kent. Dat is je winst. 't Is even bikkelen maar dan heb je ook wat...

Het is helemaal logisch dat je het dan helemaal gehad hebt. Onrecht dat je wordt aangedaan hakt er gewoon altijd in als je een groot rechtvaardigheidsgevoel hebt, zoals jij. Ik hoop dat je na een zenmomentje je maatje weer terug hebt gezwierd op de WhatsApp, het hebt uitgelegd en je excuses hebt gemaakt. Wegduwen is 1, terughalen is 2.