Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-05-17 17:20

Geplaatst: 01-05-17 17:20

Voor mij komt het over als een burn-out, waarschijnlijk in combinatie met een depressie.
Zelf heb ik in mijn jeugd ook heel veel meegemaakt. Dit heeft er bij mij destijds behoorlijk ingehakt en mijn energie begon langzaamaan steeds meer te verdwijnen.
Totdat het op een punt kwam, dat ik ook geen huishoudelijke taken meer kon doen en mensen mij lui noemden.
Daarnaast weigerde ik ook om naar school te gaan. Het lukte mij gewoon echt niet om uit bed te komen en het de hele dag vol te moeten houden. Slapen was nog maar het enige wat ik kon.
De leerplichtambtenaar accepteerde niet dat ik niet naar school ging, ik was ook nog maar 12 jaar. Daarom kwam zij bij mij thuis en sleurde mij mijn bed uit en heeft mij in de klas gedropt.
Het was vreselijk, voor mij en ook voor mijn ouders. Ik was altijd een hele goede leerling, maar ik was echt niet meer in staat om naar school te gaan.
Omdat niemand dit begreep, werd ik (onbewust) overvraagd en ben ik ingestort. Ik kwam op 12 jarige leeftijd met een burn-out thuis te zitten, zonder ook nog maar iets te kunnen. Alleen nog maar slapen en tv kijken.

Het heeft mij ontzettend veel pijn gedaan dat mensen mij lui noemden en mij toch dwongen om door te moeten gaan. Ik kon het echt niet.
Mij heeft het dus heel erg geholpen om gewoon begrip te krijgen.

Ik wil niet zeggen dat je zoon ook een burn-out heeft, maar het komt voor mij wel herkenbaar over. Nergens meer energie voor hebben, geen school meer aankunnen, geen huishoudelijke taken, niet naar de psych etc.
Ik weet niet hoe lang hij hier al last van heeft, maar anders zou ik even alle verwachtingen wegnemen. Hem even laten uitrusten en alles laten verwerken op zijn eigen manier, waar hij zich prettig bij voelt. Desnoods een tussenjaar laten nemen.
Als hij zich graag terug trekt om te gamen, dan kan het ook zo zijn dat het gamen een uitlaatklep voor hem is.
Ik ben zelf geen psysch, dus misschien geef ik wel hele verkeerde adviezen. Maar dit heeft mij destijds wel geholpen.

Heel veel sterkte TS! Het is als ouder niet niks. :(:)

**Geplaatst**: 01-05-17 17:22

Geplaatst: 01-05-17 17:22

TS als ik je begin post lees, denk ik maar 1 ding en dat is laten opnemen..zodat hij leert met zichzelf om te gaan volgens een gedisciplineerde manier van gedrag, dus gedragstherapie..

Dat hij leert dat dagelijkse medicatie een must is, dat hij rust krijgt bij vaste patronen in de dagelijkse gang van zaken..dat hij weerbaar wordt doir te leren dat hijzelf keuzes maakt en niet zichzelf overlaat aan hoe het loopt en dus slachtoffer van zich zelf wordt door reactief gedrag en doelloos denken..

Een goede kliniek weet hier mee om te gaan...ex verslaafden bv leren zo ook verantwoording te nemen voor zichzelf en dagelijkse verantwoordelijkheden, discipline.

**Geplaatst**: 01-05-17 17:32

Re: Als je kind niet meer wil leven

Geplaatst: 01-05-17 17:32

Maar een opname is echt niet zo makkelijk als ze boven de 18 zijn, en er zelf ook niet voor open staan. Helaas van dichtbij meegemaakt...

**Geplaatst**: 01-05-17 17:35

Geplaatst: 01-05-17 17:35

Ik heb er totaal geen verstand van maar het advies om hem met rust te laten en hem te laten gamen kan naar mijn idee nooit goed zijn.Inderdaad therapie liefst zonder medicatie van daarvan zijn de bijwerkingen neiging tot zelfmoord en dat wil je juist voorkomen.Daarnaast zou ik een uitgebreide bloedproef op tekorten laten nemen.Omdat hij slecht eet en een tekort aan b12,d ,magnesium helemaal niet helpen bij een depressie...integendeel.

**Geplaatst**: 01-05-17 17:35

Geplaatst: 01-05-17 17:35

Roquen schreef:
Maar een opname is echt niet zo makkelijk als ze boven de 18 zijn, en er zelf ook niet voor open staan. Helaas van dichtbij meegemaakt...

Afhankelijk van de achtergrond en uitingen. Er zijn voldoende aanwijzingen voor een IBS.
Immers is de zoon van de ts al in behandeling, een gevaar voor zichzelf en er een vermoede is dat dit voort komt uit een psychiatrisch ziektebeeld. Echter, zal de psychiater hier zelf wel of geen aanvraag voor doen.
Mede omdat de zoon een ASS heeft, is de kans groot dat een gedwongen opname voor overprikkeling en decompensatie zou zorgen en kan de afweging worden gemaakt of dit de beste keuze is.

**Geplaatst**: 01-05-17 17:37

Geplaatst: 01-05-17 17:37

geerke schreef:
Ik heb er totaal geen verstand van maar het advies om hem met rust te laten en hem te laten gamen kan naar mijn idee nooit goed zijn.Inderdaad therapie liefst zonder medicatie van daarvan zijn de bijwerkingen neiging tot zelfmoord en dat wil je juist voorkomen.Daarnaast zou ik een uitgebreide bloedproef op tekorten laten nemen.Omdat hij slecht eet en een tekort aan b12,d ,magnesium helemaal niet helpen bij een depressie...integendeel.

Eigenlijk is het idee van de medicatie dat dit juist voorkomen wordt

bij juiste instelling op medicatie en niet zelf ermee rommelen wordt dit bij ik zeg uit mijn hoofd 30% van de mensen bereikt zonder therapie en bij 80% van de depressieve mensen in combinatie met behandeling.

**Geplaatst**: 01-05-17 17:40

Re: Als je kind niet meer wil leven

Geplaatst: 01-05-17 17:40

Je weet wat de bijwerkingen van antidepressiva zijn?ik ken twee mensen die bij het gebruik van dat spul zelfmoord hebben gepleegt terwijl ze daarvoor nirt suicidaal waren

**Geplaatst**: 01-05-17 17:42

Geplaatst: 01-05-17 17:42

Bij sommige anti depressiva is de bijwerking toch echt de eerste weken een verhoogde kans op neiging tot zelfmoord.

**Geplaatst**: 01-05-17 17:44

Geplaatst: 01-05-17 17:44

geerke schreef:
Je weet wat de bijwerkingen van antidepressiva zijn?ik ken twee mensen die bij het gebruik van dat spul zelfmoord hebben gepleegt terwijl ze daarvoor nirt suicidaal waren

Vandaar ook dat je goed in de gaten gehouden moet worden maar dat moet zowieso wel als je op het punt van medicatie bent gekomen.

Zonder AD is het leven toch vaak minder prettig dan met als je depressief bent heb ik zo het idee, maar je moet ook de goede hebben.

**Geplaatst**: 01-05-17 17:46

Geplaatst: 01-05-17 17:46

Precies. Er wordt zoveel aangerommeld met AD door artsen zonder deskundige en voldoende begeleiding. Probeer dit eens, helpt het niet kom je maar terug en proberen we wat anders. Ken wel een paar mensen die hierdoor echt heel diep weggezonken zijn. Eéntje kan het helaas niet meer navertellen...

**Geplaatst**: 01-05-17 17:51

Geplaatst: 01-05-17 17:51

Roquen schreef:
Maar een opname is echt niet zo makkelijk als ze boven de 18 zijn, en er zelf ook niet voor open staan. Helaas van dichtbij meegemaakt...

Maar als iemand suïcidaal is, dan denk ik dat het makkelijker wordt, hoop dat de zoon hiervoor voor rede vatbaar is...een huisarts zou misschien hierin kunnen sturen.

**Geplaatst**: 01-05-17 17:56

Geplaatst: 01-05-17 17:56

Volharding is dan essentieel, maar ook een volwassene kan gedwongen opgenomen worden! In mijn omgeving zijn twee gevallen van psychische instorting op volwassen leeftijd geweest, en beide personen zijn wel degelijk opgenomen nadat de familie aan de bel trok en (soms letterlijk) elk uur aan de bel hing bij de benodigde instanties (huisarts, vervolgens ook psychiater en gemeente) over het gevaar wat deze persoon was voor zichzelf en zijn/haar omgeving.

Een opname geeft overigens niet alleen rust in de vorm van een vast ritme en een ontsnapping aan de vaak gespannen thuissituatie voor de persoon die opgenomen wordt, ook de familie krijgt even 'ademruimte' en hoeft niet constant meer op te letten en de persoon in de gaten te houden. Daar zijn de professionals daar namelijk voor.

Vanuit die rust kan vervolgens gekeken worden naar wat de vervolgstappen in de behandeling zijn.

TS, ik raad je ook vooral aan advies in te winnen bij behandelaars van je zoon. Wij hebben natuurlijk wel ervaringen en een forum kan steun bieden, maar we kunnen nu niet concreet helpen en bekijken wat er mogelijk en nodig is terwijl het mobiliseren van hulpkrachten 'in real life' dat wél kan. Een gespecialiseerd team bij elkaar krijgen die ervaring hebben met dit soort situaties is dan het beste, bel dan ook gerust naar een instantie die werkt met jongeren die volledig vastgelopen zijn en kampen met complexe problematiek.

Probeer dit niet alleen op te lossen, dat hoeft niet. :(:)

Er staan vele mensen met ervaring en mogelijkheden klaar om samen met jou en je zoon tegen de neerwaartse spiraal te vechten. Ik zou beginnen met de driehoek huisarts, psychiater, en huidige behandelaars.

**Geplaatst**: 01-05-17 17:58

Geplaatst: 01-05-17 17:58

Lieve TS, Je zoon is ziek. Een ziek kind geef je geen draai om zijn oren, of een schop onder zijn gat. Verdiep je in de ziekte. Ga in gesprek met zijn psychiater hoe jullie hem het beste kunnen helpen, Neem contact op met de huisarts, etc. Ga op zoek naar professionele hulp!

**Geplaatst**: 01-05-17 18:02

Geplaatst: 01-05-17 18:02

Ik heb niet alles gelezen.
Wel heb ik ervaring, ik heb geen kinderen, maar ik was (/ben soms) het kind dat suïcidaal was.

Ik heb hier een ontzettend lange tijd mee rond gelopen zonder dat mijn ouders ook maar iets doorhadden of het wisten.

Wat ik vooral van mijn ouders nodig heb van ze is begrip, af en toe samen dingen doen (samen gezellig even lunchen met lidlbroodjes of met de hond het bos in of een dagje naar de ikea), het er over kunnen hebben, regelmaat en niet opeens plots dingen die veranderen.

Dat regelmaat zal voor hem ook belangrijk zijn, denk ik. Zeker omdat je zegt dat hij autistisch is.
School was voor mij vaak echt te veel, samen met de zorgcoördinator heb ik gekeken naar wat het voor mij beter zou maken. Op woensdagen hoef ik bijvoorbeeld alleen de eerste twee uur naar school. Misschien zou je zoon dit ook met de zorgcoördinator op zijn school kunnen bespreken?

En daarnaast, gesprekken met een psycholoog. Heeft hij die al?
Ook afleiding; dat kan prima een beetje gamen zijn, maar van 24/7 in bed liggen wordt niemand 'beter', ookal is het soms zo zwaar (maar goed dat is een hele andere discussie).

Misschien beetje warrig verhaal.
Veel sterkte voor jou en je zoon.

**Geplaatst**: 01-05-17 18:03

Geplaatst: 01-05-17 18:03

smurffie schreef:
Afhankelijk van de achtergrond en uitingen. Er zijn voldoende aanwijzingen voor een IBS.
Immers is de zoon van de ts al in behandeling, een gevaar voor zichzelf en er een vermoede is dat dit voort komt uit een psychiatrisch ziektebeeld. Echter, zal de psychiater hier zelf wel of geen aanvraag voor doen.
Mede omdat de zoon een ASS heeft, is de kans groot dat een gedwongen opname voor overprikkeling en decompensatie zou zorgen en kan de afweging worden gemaakt of dit de beste keuze is.

Klinkt mij in de oren als iemand die hiermee ervaring heeft.
Depressie lijkt me duidelijk gezien zijn achtergrond. Een burn-out zou ik niet kunnen zeggen. Het ontbreken van initiatief hoort ook echt wel bij ASS op zichzelf.
Belangrijk voor hem is dat hij een hele vaste structuur krijgt. Cognitieve en/of diagnostische gedragstherapie. En medicatie. Dat creert rust en houvast. Als jij hem zelf dat niet kan bieden TS zou opname wel de beste keuze zijn. Mooiste zou zijn om hem zelf zover te krijgen, maar de signalen die hij afgeeft icm aandringen van een Psy lijken mij ook wel voldoende voor een IBS.

**Geplaatst**: 01-05-17 18:05

Geplaatst: 01-05-17 18:05

ELpatcho schreef:
Lieve TS, Je zoon is ziek. Een ziek kind geef je geen draai om zijn oren, of een schop onder zijn gat. Verdiep je in de ziekte. Ga in gesprek met zijn psychiater hoe jullie hem het beste kunnen helpen, Neem contact op met de huisarts, etc. Ga op zoek naar professionele hulp!

Ik denk dat je het topic (inclusief de OP) even helemaal moet lezen

**Geplaatst**: 01-05-17 18:11

Re: Als je kind niet meer wil leven

Geplaatst: 01-05-17 18:11

Ik heb niet het hele topic gelezen, maar ik vraag me af of de TS gebaat is bij al het goed bedoelde commentaar en advies?

Heel veel sterkte gewenst in deze zware tijden, ik hoop dat jullie dit overwinnen

**Geplaatst**: 01-05-17 18:18

Geplaatst: 01-05-17 18:18

Lieve TS!

Ik heb nog niet alles gelezen. Ik heb ook geen passend advies.
Maar ik wil je laten weten dat ik het helemaal begrijp als jij zegt draai om zijn oren geven. Het is de machteloosheid. Je ziet hem dieper zinken maar kan er niets aan doen..je wil hem eruit trekken, slaan en schoppen als het moet als hij maar wakker wordt uit deze nachtmerrie die het inmiddels is voor jullie en hem...

Ik heb dit binnen het gezin ook meegemaakt maar de depressieve was mijn moeder. Het was echt ontzettend moeilijk om te zien. Het doet heel veel pijn.
Overigens is zij er weer helemaal uitgekomen na opname.

Sterkte lieve TS, je kind is je achilleshiel...

**Geplaatst**: 01-05-17 18:27

Geplaatst: 01-05-17 18:27

Indestal schreef:
Maar als iemand suïcidaal is, dan denk ik dat het makkelijker wordt, hoop dat de zoon hiervoor voor rede vatbaar is...een huisarts zou misschien hierin kunnen sturen.

smurffie schreef:
Afhankelijk van de achtergrond en uitingen. Er zijn voldoende aanwijzingen voor een IBS.
Immers is de zoon van de ts al in behandeling, een gevaar voor zichzelf en er een vermoede is dat dit voort komt uit een psychiatrisch ziektebeeld. Echter, zal de psychiater hier zelf wel of geen aanvraag voor doen.
Mede omdat de zoon een ASS heeft, is de kans groot dat een gedwongen opname voor overprikkeling en decompensatie zou zorgen en kan de afweging worden gemaakt of dit de beste keuze is.

Zonder in detail te treden, maar mijn broertje heeft dezelfde diagnose en heeft meerdere daadwerkelijke pogingen gedaan om een einde aan zijn leven te maken. Hij heeft destijds geprobeerd hetzelfde pad proberen te bewandelen. Zelf toen hij zelf gedwongen opgenomen wilde worden was dat eigenlijk niet voldoende.
Er zijn vaak wachtlijsten voor open afdelingen, en gesloten afdelingen moet je echt een flink gevaar zijn voor jezelf (alleen de gedachte of zeggen is vaak niet genoeg). En gedwongen opname hebben ze tegenwoordig ook liever niet, omdat 'beter worden' het best gaat in je eigen omgeving.

Dit is in ieder geval hoe ik het van dichtbij mee gemaakt heb, er zullen vast ook andere klinieken zijn waarbij het makkelijker gaat.

Ik was echt teleurgesteld in het systeem...

**Geplaatst**: 01-05-17 18:37

Geplaatst: 01-05-17 18:37

Alice13 schreef:
Ik heb niet het hele topic gelezen, maar ik vraag me af of de TS gebaat is bij al het goed bedoelde commentaar en advies?

Heel veel sterkte gewenst in deze zware tijden, ik hoop dat jullie dit overwinnen

Ik denk dat de TS helemaal niet gebaat is bij enkel ervaringen van ouders. Waarom niet? Omdat er vaak een stukje kennis en kunde ontbreekt bij de familie om iemand goed te kunnen begrijpen en beleiden. Als de ts hier dus alleen maar adviezen zou horen van mensen die zeggen dat ze inderdaad het hem thuis zo onprettig mogelijk moet maken en sancties moet stellen op het niet uitvoeren van de taken die voor haar wellicht heel klein lijken maar voor haar zoon onmogelijk lijken, kan het best zijn dat ze met haar goed bedoelde acties, enkel het tegenovergestelde bereikt.

**Geplaatst**: 01-05-17 18:45

Geplaatst: 01-05-17 18:45

Be_positieve, ik denk echt dat je bij bokt op de verkeerde plek zit met de problemen die je zoon en jij hebben. Daarvoor zijn de problemen veel te complex. Iedereen hier heeft ervaringen, zelf bedachte diagnose's, oordelen of meningen (sommige echt tenenkrommend) Het klopt dat ouders keihard moeten vechten bij instantie's om goede hulp te krijgen. Dat jullie die nodig hebben lijkt me duidelijk. Je klinkt als een zacht persoon misschien tijd om bij psych morgen met de figuurlijke... of letterlijke... vuist op tafel te slaan. (als je dit niet al gedaan hebt). Heel veel sterkte.

Laatst bijgewerkt door Sleeper op 01-05-17 18:54, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 01-05-17 18:45

Geplaatst: 01-05-17 18:45

Als je zoon kanker zou hebben en daar dood aan zou kunnen gaan. Zou je m dan ook een draai om zn oren en een schop onder zn kont willen geven? Dan ben je óók machteloos, diegene is óók ziek. Zowel depressie als kanker kunnen de dood tot gevolg hebben en voor beidde kan er genezing plaatsvinden. Maar in geval van depressie is er vaak een stuk minder begrip en compassie. Schandalig. En ohja met zowel kanker als depressie heb ik van heel dichtbij ervaring.

**Geplaatst**: 01-05-17 19:08

Geplaatst: 01-05-17 19:08

Jee wat zwaar lijkt me dat als ouder om je kind zo te zien. Ik weet wel dat het bij mij vooral een schreeuw om hulp was. Niet gehoord worden, je doet je verhaal maar niemand hoort je echt. Je krijgt te horen dat het gewoon zo is, dat je je niet aan moet stellen, dat het leven hard is en dat je dat maar moet leren, deal er maar gewoon mee. Je voelt je niet gehoord, niet serieus genomen in je gevoelens.
Misschien heeft hij dat ook wel zo?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-05-17 19:17

Geplaatst door de TopicStarter : 01-05-17 19:17

Sleeper schreef:
Be_positieve, ik denk echt dat je bij bokt op de verkeerde plek zit met de problemen die je zoon en jij hebben. Daarvoor zijn de problemen veel te complex. Iedereen hier heeft ervaringen, zelf bedachte diagnose's, oordelen of meningen (sommige echt tenenkrommend) Het klopt dat ouders keihard moeten vechten bij instantie's om goede hulp te krijgen. Dat jullie die nodig hebben lijkt me duidelijk. Je klinkt als een zacht persoon misschien tijd om bij psych morgen met de figuurlijke... of letterlijke... vuist op tafel te slaan. (als je dit niet al gedaan hebt). Heel veel sterkte.

nou, ik zie dat een beetje anders.
Ik kan best wel relativeren en beoordelen waar ik iets aan heb en waarin niet, ik weet ook echt wel dat ik hier geen oplossing ga krijgen.
Voor mij is het meer dat ik mijn verhaal kwijt kan want geloof mij, dit is echt niet prettig om te moeten doorstaan. Voor mijn zoon niet, maar voor mij ook niet.
Ik ben zeker zacht en tolerant, dat is mijn kwaliteit maar ook zeker mijn enorme valkuil! Daarom is het ook niet verkeerd om soms zelf even een schop onder mijn kont te krijgen. Als mijn grens bereikt is dan is die ook wel goed bereikt. Dat weet iedereen hier in huis ook.
Via PB krijg ik ook hele fijne berichten en nee, dat zijn niet allemaal tips. Soms heeft een mens gewoon weer even moed en kracht nodig om door te kunnen zetten. Als ik berichtjes lees van mensen die mij veel sterkte wensen of wat dan ook dan geeft mij dat weer wat energie.

Maartje1990, spijtig te lezen dat jij met beide te maken hebt gehad. Ik heb zelf ook met beide te maken gehad en ik ervaar dit als twee totaal verschillende soorten ziektes.
Ik begrijp niet zo goed waar jij vandaan haalt dat ik geen begrip heb voor zijn ziekte? Of begrijp ik je nu verkeerd? Volgens mij heb ik al die tijd ernstig rekening met hem gehouden. Ik heb gedaan wat ik kon en kan. Ik verwijt mezelf dus ook niet dat ik niet mijn best heb gedaan voor mijn zoon. Ik ben maar gewoon een simpele moeder die met haar handen in het haar zit en niet weet wat te doen. Niemand weet wat ik moet doen!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-05-17 19:21

Geplaatst door de TopicStarter : 01-05-17 19:21

Suzanne F. schreef:
Jee wat zwaar lijkt me dat als ouder om je kind zo te zien. Ik weet wel dat het bij mij vooral een schreeuw om hulp was. Niet gehoord worden, je doet je verhaal maar niemand hoort je echt. Je krijgt te horen dat het gewoon zo is, dat je je niet aan moet stellen, dat het leven hard is en dat je dat maar moet leren, deal er maar gewoon mee. Je voelt je niet gehoord, niet serieus genomen in je gevoelens.
Misschien heeft hij dat ook wel zo?

Dat is wel iets inderdaad.
Alleen bij hem gaat dat iets anders. Hij blijft lang ergens mij in zijn hoofd zitten. Bij "kleinere" dingen komt hij in eens met een subtiele hint. Ik moet daar dan maar uit halen dat hij ergens last van heeft. Ik weet nu dat ik moet doorvragen alleen is het erg lastig om die subtiele dingetjes op te pakken.. Hij verteld het namelijk als iets doodgewoons wat hij heeft meegemaakt.
Daarnaast, alles wat je hem zegt kan tegen je gebruikt worden! Hij is daar ook heel goed in. Ik moet dus erg goed op mijn woorden passen.
De ernstige zaken benoemt hij niet. Nog steeds niet. De deur gaat dan op slot.