Zo, nu dan eindelijk een momentje om het heugelijke nieuws te delen dat wij papa en mama zijn geworden
Het verhaal begint op maandag 26 juni, 2 dagen voor de uitgerekende datum. We lopen de voorgaande 2 weken af en aan naar het ziekenhuis ivm minder leven en jeukklachten bij mij.
Zo ook die maandag, weer aan de ctg (hartfilmpje van de baby). Mijn verloskundige is er ook en na het horen van een aantal klachten/symptomen vraagt ze of ze me inwendig mag onderzoeken. Hieruit blijkt dat ik al wat ontsluiting heb en ze vraagt of ze me zou strippen. Nja je bent toch al zo ver, laat maar gaan.
Het strippen kan 2 kanten op gaan, of het zet de bevalling in gang of het doet niks. Bij mii het laatste geval.
Tot dinsdag middag, toen ik rond een of kwart voor 3 iets warms voelde lopen. Ik dacht eerst vruchtwater maar het was de slijmprop. Rond 5 uur bleef het echter lopen en om 6u bevestigde de VK vruchtwater!
Toen begonnen de 24 uur te lopen. Zou ik binnen die 24 uur geen weeën krijgen zou ii naar het zh moeten. Met spanning wachten we af, maar geen weeën. Op mijn uitgerekende datum mogen we dus naar het zh. Weer ctg en testen, alles was zo goed dat de arts vond dat we nog voor een nachtje naar huis mochten. Zou het die nacht op gabg konen mocht ik bii de vk bevallen, zou er niets gebeuen mocht ik me om half 8 de volgende ochtend melden.
Onze boef vond her nog prima bij mama dus de volgende octend naar het zh waar ik om 09.10u een infuus met weeën opwekkers kreeg. Lig je dan aan allemaal snoertjes.
Rond 11.30 krijg ik de eerste weeën die goed te doen zijn.
Rond 15.30 raak ik in een weeën storm en blijk ik bij controle pas 3cm ontsluiting te hebben. Ik kan de weeën nog opvangen maar raak aardig uitgeput. Ik kies voor een ruggenprik, hemels 
Helaas vorderd de ontsluiting niet en kunnen ze de weeën slecht registreren waardoor ze voorzichtig zijn met de weeën opwekkers ophogen. Manlief en ik pakken onze rust waar we kunnen.
Uiteindelijk blijk ik om 23.30 eindelijk 5cm ontsluiting te hebben, schot in de zaak.
Na een tijdje veranderd er iets, krijg ik een vreemd soort druk en als ze om 01.30 weer controleren blijk ik 9cm te hebben.
Mannetje ligt echter nog vrij hoog en de arts vraagt of ik nog even de weeën weg kan puffen zodat hij goed kan zakken. Dat was wel pittig. Om 2.20 mag ik dan eindelijk gaan persen, maar poeh dat valt tegen...
Doordat de ruggenprik nog niet helemaal uitgewerkt is voel ik nog niet goed hoe ik moet persen of waarnaar toe. Er blijkt ook iets niet helemaal in de haak te zijn want de vacuüm pomp word klaar gezet en de gynaecoloog word ingeseind.
Ik krijg er niet veel van mee want ik moet alle kracht verzamelen om ons kleintje op de wereld te zetten. De arts communiceert ondertussen wel keurig over wat ze doet en wat ze gaan doen als het niet vordert. Ondertussen word ik stevig aangemoedigd door de mensen om me heen!
En dan eindelijk voel ik dat er schot in de zaak komt en waar ik heen moet persen. Met hernieuwde oerkracht geef ik alles. Ik voel dat onze kleine man eraan komt en word er zo euforisch van dat ik zeg 'wat is dit lekker'
De arts valt bijna van haar stoel van verbazing 
Op het moment supreme zegt de arts dat ze toch een knip gaat zetten en ik denk alleen maar Doe maar! En dan is hij er eindelijk, om 3.35!!!
Een klein warm lijfje word op me gelegd en 2 dingen vallen me meteen op; hij heeft een punthoofdje en hij huilt niet. De arts en vpk beginnen hem stevig af te drogen en ik smeek hem om te huilen. En dan eindelijk een kreetje! Helaas is het niet genoeg en word hij snel afgenavelt en mee genomen. Mijn man vliegt erachteraan en mij word verteld dat de kinderarts even komt kijken. Ze zijn in de ruimte naast de verloskamer en ik kan ze bezig zien.
Ondertussen word ik onder handen genomen, mijn baarmoeder wil niet goed krimpen dus het bloeden moet gestelpt worden. Door de knip moest er natuurlijk ook nog het nodige herstel werk gebeuren. Na een paar minuten werd ons mannetje bij mij gelegd en werd mij verteld dat ze hem preventief op gaan nemen op de medium care ivm langdurig gebroken vliezen en een moeilijke start.
Toen ik opgelapt was werd ons mannetje meegenomen, papa uiteraard mee en lag ik plots helemaal alleen op de verloskamer. Gelukkig kwam de vpk snel terug en vroeg of ik wilde douchen of gewassen worden. Ik kon geen pap meer zeggen dus koos voor wassen en vroeg om 2 boterhammen 
Tijdens het wassen kreeg ik te horen dat de situatie op het laatst heel spannend was geweest. De kleine man heeft een hele tijd klem gezeten en ze waren bang voor een klem zittend schoudertje.
Ze zagen mijn motivatie dus hebben mij de kans gegeven om het op eigen kracht te doen. Uiteindelijk bleek dus dat zijn navelstreng echt stevig om z'n nekje zat waardoor hij niet goed kon zakken. Hierdoor heeft zn hoofdje lang gestaan en heeft hij en bloeduitstorting op zijn hoofdje gekregen, vandaar zijn punthoofdje. Ze legde me kalm en helder uit wat er gebeurde en hoe en waarom ze gehandeld hebben.
Toen ik gegeten had en gewassen was werd ik naar boven gebracht. De adrenaline gierde door me heen. En toen was ik eindelijk weer samen met mijn 2 grote liefdes en werd onze kleine man eindelijk bloot op mijn borst gelegd. Dat gevoel.... Niet te beschrijven 
Hij kreeg een infuusje met antibiotica en regelmatig pcm want hij heeft vreselijke hoofdpijn gehad. We zijn 2 dagen opgenomen geweest en zijn zondagmiddag om 4u naar huis gegaan. Inmiddels is onze kleine man een week oud en doet het fantastisch! Mijn borstvoeding loopt als een tierelier en hij is al over zijn geboortegewicht heen, vreetzakje
Zoals je kunt lezen heb ik een pittige bevalling gehad, waarbij ik vooral het laatste stukje behoorlijk in de dissociatie beleefd heb. Gelukkig heeft mijn man alles gefilmd en gaan we dit over een tijdje terug kijken.
Toch kijk ik met een mega goed gevoel erop terug. Het personeel was fantastisch, we zijn super verzorgd en begeleid. Ook vind ik het super hoe ik door de bevalling geleid ben en hoe adequaat de arts gehandeld heeft.
Ik geloof er heilig in dat ik deze bevalling en de tijd erna zo goed doorgekomen ben door al het harde werk van de afgelopen maanden. Ik kon het allemaal los laten en over me heen laten komen. Hoewel het heftig was zou ik het zo nog 10x doen.
Tijdens het persen schijn ik nog behoorlijk melig te zijn geweest, wss door de endorfinen. Zo zei ik dus dat ik het persen lekker vond en heb ik nog liggen gieren dat de Vlaamse dokter tegen me zei dat ik moest doen alsof ik moest poepen. Poepen is nml iets anders in het Vlaams 
Zo riep ik het ene moment dat ik niet keer kon en het volgende moment moedigde ik mezelf aan als een ware cheerleader
Nou, na een heel lang verhaal kort;
Op 30-06-2017 om 03.35 uur hebben wij V.ince Y.mme M.artien mogen ontmoeten. 53cm lang en 3514 gram schoon aan de haak.


De roze wolk bestaat misschien niet maar ik bevind me toch op een lichtblauwe. Het is allemaal best pittig zo'n klein mannetje in huis waarvan je de gebruiksaanwijzing nog moet leren kennen. Heb al de nodige kraamtranen gehad. Maar alles wat ik nu beleef en voel is hetgeen wat iedere kersverse moeder beleefd en voelt. De kraam is onder de indruk van de rust die ik heb en uit straal en ik voel me een geboren moeder. Ik heb er alle vertrouwen in dat het allemaal goed gaat komen, en als het dan toch iets minder gaat heb ik voldoende vangnet om me heen!
Laatst bijgewerkt door bowena_84 op 07-07-17 22:24, in het totaal 1 keer bewerkt