Bokt.nl

RoyceMack schreef:

Ik heb ooit de masterclass 'omgaan met depressie en persoonlijke draagkracht' gevolgd. Ik vond depressie altijd wat zweverig want iedereen roept bij een poep en een scheet dattie depressief is.
Ook ouderen en volwassenen (waar ik mee werk) roepen dat vrij snel, terwijl ik dan het idee heb dat het 'gewoon' eenzaamheid is die de boosdoener is.

Die masterclass gaf me best wat inzicht in deze ziekte en ook het feit dat het niet een kwestie hoeft te zijn van 'zoiets sluipt er een beetje in' maar dat het ook gewoon aangeboren of plotseling kan komen.
Het is genetisch, die aanleg om depressief te worden of het kan genetisch zijn.

Deze man die die masterclass gaf is ervaringsdeskundige en heeft er ook deels zijn levenswerk van gemaakt om mensen inzicht te geven. Hij is al 50 jaar depressief en ziet dit als een deel van wie hij is.
Hij is ziek en daar gaat hij op een bepaalde manier mee om, dat heeft een bepaald effect op zijn familie en geliefden en dat kan ook ineens plotseling weer omslaan.
Hij weet hoe hij ermee om moet gaan om de uitvalsdagen zoveel mogelijk te beperken en hij weet hoe hij uit de slachtoffer rol moet blijven. Zo kan hij ermee leven (en met medicatie).
Het is niet een kwestie van 'dood willen'. ondanks dat hij daar wel vaak genoeg aan heeft gedacht omdat je geen uitweg meer ziet. Het is geen kwestie van 'jezelf een schop onder je kont geven en je leven zelf een feestje maken'.
Hij ziet de depressie als een grote zwarte hond. Die hem overal achtervolgt en bang maakt. Hij gaat er zelfs anders door leven. Blijft maar binnen zodat niemand die zwarte hond ziet. Hij en de zwarte hond zijn tegenstanders, vijanden, rivalen..
Tot op het moment dat hij rust begint te vinden in de aanwezigheid van die zwarte hond.
Hij krijgt medicatie, is in behandeling, heeft zijn familie ingelicht, praat veel met hen, maar omdat hij een makkelijke prater is, geeft hem dat niet de rust die hij hoopte te vinden. Hij is met praktische therapieen zoals yoga, mindfullness etc dichter bij zichzelf gekomen en begon te snappen dat die zwarte hond bij hem hoort en nooit weg zal gaan.

Inmiddels is hij zo ver, dat hij na 50 jaar aanwezigheid van de hond, kan zeggen dat zij maatjes zijn.
Het hondje ligt lekker in zijn mandje als hij tv kijkt met zijn vrouw en slaapt op zijn voeteneind snachts.
De hond kan af en toe agressief uitvallen en dat zijn de zogenaamd triggerpoint voor hem. Als hij zich niet gehoord voelt, is dat een triggerpoint waarbij de depressie weer op komt dagen. Dan valt hij weer in eens soort slachtoffer rol ('het interesseert toch niemand wat ik zeg') en dan wordt de hond weer actief. Hij kan dit zelf weer kalmeren door de liefde die hij voelt voor zijn gezicht, en de praktische therapieen.

Kortom: mijn inzicht is dat het niet een kwestie is van je wat minder voelen, je zielig voelen, geen zin meer hebben in iets.
Zolang je nog kunt voelen, genieten, huilen, verliefd kunt zijn, van iemand kunt houden, ergens zin in hebben, interesse voor iets kunt hebben en trots op iets van jezelf kunt zijn, is die zwarte hond niet aanwezig in je leven en moet je simpel weg uit de slachtoffer rol zien te komen.

Ik vond het een hele mooie en inzichtelijke masterclass.

Citaat:

Kortom: mijn inzicht is dat het niet een kwestie is van je wat minder voelen, je zielig voelen, geen zin meer hebben in iets.
Zolang je nog kunt voelen, genieten, huilen, verliefd kunt zijn, van iemand kunt houden, ergens zin in hebben, interesse voor iets kunt hebben en trots op iets van jezelf kunt zijn, is die zwarte hond niet aanwezig in je leven en moet je simpel weg uit de slachtoffer rol zien te komen.

Ik vond het een hele mooie en inzichtelijke masterclass.

Janneke2 schreef:

chanel1985 schreef:

Er is toch niet altijd een trauma geweest, als je depresief bent? Of begrijp ik het verkeerd?

Een mens kan om laten we zeggen 1000 verschillende redenen depressief worden.
Uit onderzoek van de voorgeschiedenis van zeer veel mensen met depressie blijkt dat er vaak voor de depressie een periode is (....waarneming van de buitenstaander...) met veel stress.

Die stress kan heel goed post traumatische stress zijn, maar dat hoeft niet.

De waarneming van de buitenstaander is erg feitelijk 'op die dag meldde cliënt zich voor therapie bij de huisarts, in de weken / maanden / jaren ervoor speelde er X.'
De waarneming van de persoon zelf is soms: 'ik wist die verhuizing, scheiding, etc etc goed te handelen - en een paar maanden later kwam de man met de hamer'. ( Depressie die later kwam.) Maar soms ook dat mensen tijdens het akelige proces X ziek worden (depressie terwijl de zaak nog speelt).

laetitia schreef:

Ik denk dat men vergeet dat er verschillende gradaties van depressie zijn:

Lichte depressie: iemand die somber is, maar nog wel kan functioneren (als in werk/studie). Wellicht met verminderde eetlust en minder interesse in zijn hobby en vrienden.
Matige depressie: iemand met meerdere symptomen, maar kan nog redelijk de dag doorkomen
Ernstige depressie: een ernstige en gevaarlijke variant. Naast de onophoudelijke sombere stemming, wanhoop en angst verandert er ook iets in het lichaam. Het gezicht heeft geen uitdrukking meer (maskergelaat), de stem vervormt (geen intonatie meer), degene praat heel traag of helemaal niet meer, degene beweegt heel langzaam (alles gaat in slow motion). Zelfmoordgedachten zijn er vaak, omdat alles zo uitzichtloos is.

Voor iedereen die zich down voelt en roept "ik ben depressief" lees dit stuk maar eens, dan wens je dat je nooit een échte ernstige depressie zult meemaken in je leven.

http://www.depressie.org/depressie/zwartegat.htm

Citaat:

Er is toch niet altijd een trauma geweest, als je depresief bent? Of begrijp ik het verkeerd?

Citaat:

Een mens kan om laten we zeggen 1000 verschillende redenen depressief worden.

Citaat:

Daarnaast kan depressie ook erfelijk bepaald zijn, dan zijn mensen vatbaarder voor depressies.
Zo heeft Joost Zwagerman's vader zelfmoord gepleegd door depressie, en hij later ook.

Janneke2 schreef:

Citaat:

Kortom: mijn inzicht is dat het niet een kwestie is van je wat minder voelen, je zielig voelen, geen zin meer hebben in iets.
Zolang je nog kunt voelen, genieten, huilen, verliefd kunt zijn, van iemand kunt houden, ergens zin in hebben, interesse voor iets kunt hebben en trots op iets van jezelf kunt zijn, is die zwarte hond niet aanwezig in je leven en moet je simpel weg uit de slachtoffer rol zien te komen.

Ik vond het een hele mooie en inzichtelijke masterclass.

...eh - de conclusies die jij trekt zijn NIET het gevolg van deze masterclass.

Laurora schreef:

AlwaysH schreef:

Dat is jouw mening, ik vind dat er vaak te snel door 'degene met depressie' wordt gezegd dat ze er onder lijden, want ze maken wel de dag door lol (ik heb inderdaad iemand die ik ken waar ik dit dus vandaan haal). Er wordt letterlijk gezegd:
"Vanmiddag lekker naar de psycholoog om mijn frustraties te uiten!", dan ben je niet zwaar depressief lijkt me. Dan heb je gewoon af en toe een rotdag of een maand een vervelende sfeer in je maag hangen. Vervelend, maar geen zware depressie dus dan hoor je dat ook niet zo te noemen.

(In dit geval ken ik de persoon al negen jaar, normaal zal ik niet zomaar oordelen)

Iedereen uit depressies anders, als ik depressief ben merkt niemand het aan me, want ik wil er niemand mee lastigvallen en er niet over praten, dus ik zet voor dat ik de deur uit ga mn "masker" op, waardoor ik soms ga overcompenseren en super vrolijk ga doen, waardoor iedereen denkt dat ik me verschrikkelijk aanstel als de emmer weer eens overloopt en ik midden in de winkel een paniekaanval krijg.

Ik kan me heel goed voorstellen dat je denk dat je vriendin niet depressief is, en het kan natuurlijk ook heel goed zijn dat ze gewoon interessant probeert te doen, maar je kan niet in haar hoofd kijken, dus je kunt, hoe goed je haar ook kent, niet oordelen.

Gix schreef:

Voor mij persoonlijk is een depressie een heel groot vaag iets.
Wat voor mij wel duidelijk is, is dat het een inbalans van stofjes/hormonen is in je lichaam/hersenen.

Citaat:

Ik noem het groot, omdat het veel dingen kan veranderen. Je kan een klinische depressie hebben waarbij je helemaal niks meer voelt en nergens zin in hebt in mindere of meerdere mate.
Je kunt angststoornissen ontwikkelen die alleen bestaan tijdens de depressie, je kunt verward raken over jezelf, het gevoel hebben dat je constant over je grenzen zit.

Citaat:

Ik noem het vaag, omdat het ook veel kleine dingen veranderd die je misschien niet door hebt, een halfuurtje willen dutten op een dag, of net het gevoel hebben dat mensen dingen iets bozer of gemener bedoelen dan je 'normaal' zou opvatten.

Citaat:

In mijn jeugd gaf ik alles en iedereen de schuld dat dingen zo moeilijk verliepen voor mij. Ik werd gepest, mijn ouders waren niet ideaal.
Maar achteraf terugkijkend was het ook grotendeels mijn gevoeligheid voor depressies en maar deels de situatie. Een ander had zich er misschien beter door kunnen slaan.

Citaat:

Inmiddels vele therapien en medicijnen combo's verder kan ik zeggen enig inzicht in deze ziekte te hebben.

Vroeger werd als kenmerk het verschil in tijdsduur genoemd. Als je langer dan een week somber was, dan had je een depressie.
Maar in mijn beleving kun je ook een depressie van 3 dagen hebben. Je kunt ook 3 weken (zelfs wel langer) ouderwets somber of rouwend zijn na een nare situatie zonder meteen een depressie te hebben.

Een depressie staat zeker niet altijd gelijk aan somber of verdrietig zijn, met een (lichte) depressie kun je heus wel eens een beetje blij zijn, en daardoor word het soms pas heel laat opgemerkt.

Mijn tip is, bij zelfs twijfel dat je een depressie zou kunnen hebben, even langs gaan bij de huisarts. Je word echt niet meteen volgestopt met medicatie. Hoe eerder je erbij bent, hoe beter je te behandelen bent.

RoyceMack schreef:

Ik heb ooit de masterclass 'omgaan met depressie en persoonlijke draagkracht' gevolgd. Ik vond depressie altijd wat zweverig want iedereen roept bij een poep en een scheet dattie depressief is.
Ook ouderen en volwassenen (waar ik mee werk) roepen dat vrij snel, terwijl ik dan het idee heb dat het 'gewoon' eenzaamheid is die de boosdoener is.

Die masterclass gaf me best wat inzicht in deze ziekte en ook het feit dat het niet een kwestie hoeft te zijn van 'zoiets sluipt er een beetje in' maar dat het ook gewoon aangeboren of plotseling kan komen.
Het is genetisch, die aanleg om depressief te worden of het kan genetisch zijn.

Deze man die die masterclass gaf is ervaringsdeskundige en heeft er ook deels zijn levenswerk van gemaakt om mensen inzicht te geven. Hij is al 50 jaar depressief en ziet dit als een deel van wie hij is.
Hij is ziek en daar gaat hij op een bepaalde manier mee om, dat heeft een bepaald effect op zijn familie en geliefden en dat kan ook ineens plotseling weer omslaan.
Hij weet hoe hij ermee om moet gaan om de uitvalsdagen zoveel mogelijk te beperken en hij weet hoe hij uit de slachtoffer rol moet blijven. Zo kan hij ermee leven (en met medicatie).
Het is niet een kwestie van 'dood willen'. ondanks dat hij daar wel vaak genoeg aan heeft gedacht omdat je geen uitweg meer ziet. Het is geen kwestie van 'jezelf een schop onder je kont geven en je leven zelf een feestje maken'.
Hij ziet de depressie als een grote zwarte hond. Die hem overal achtervolgt en bang maakt. Hij gaat er zelfs anders door leven. Blijft maar binnen zodat niemand die zwarte hond ziet. Hij en de zwarte hond zijn tegenstanders, vijanden, rivalen..
Tot op het moment dat hij rust begint te vinden in de aanwezigheid van die zwarte hond.
Hij krijgt medicatie, is in behandeling, heeft zijn familie ingelicht, praat veel met hen, maar omdat hij een makkelijke prater is, geeft hem dat niet de rust die hij hoopte te vinden. Hij is met praktische therapieen zoals yoga, mindfullness etc dichter bij zichzelf gekomen en begon te snappen dat die zwarte hond bij hem hoort en nooit weg zal gaan.

Inmiddels is hij zo ver, dat hij na 50 jaar aanwezigheid van de hond, kan zeggen dat zij maatjes zijn.
Het hondje ligt lekker in zijn mandje als hij tv kijkt met zijn vrouw en slaapt op zijn voeteneind snachts.
De hond kan af en toe agressief uitvallen en dat zijn de zogenaamd triggerpoint voor hem. Als hij zich niet gehoord voelt, is dat een triggerpoint waarbij de depressie weer op komt dagen. Dan valt hij weer in eens soort slachtoffer rol ('het interesseert toch niemand wat ik zeg') en dan wordt de hond weer actief. Hij kan dit zelf weer kalmeren door de liefde die hij voelt voor zijn gezicht, en de praktische therapieen.

Kortom: mijn inzicht is dat het niet een kwestie is van je wat minder voelen, je zielig voelen, geen zin meer hebben in iets.
Zolang je nog kunt voelen, genieten, huilen, verliefd kunt zijn, van iemand kunt houden, ergens zin in hebben, interesse voor iets kunt hebben en trots op iets van jezelf kunt zijn, is die zwarte hond niet aanwezig in je leven en moet je simpel weg uit de slachtoffer rol zien te komen.

Ik vond het een hele mooie en inzichtelijke masterclass.

Aria_zz schreef:

Zo veel mensen, zo veel manieren om het te zien en te beleven denk ik.

Aria_zz schreef:

Sanne,
Dat bedoel ik juist, het is niet omdat iemand met een depressie nog kan lachen daarom plots niet meer depressief is. Of omdat iemand die er bv geen ervaring mee heeft die persoon ziet lachen en daardoor verondersteld dat de persoon niet depressief kan zijn om die reden, dat daarom waar is.

Mensen kijken er anders naar en maken andere conclusies, maar de ene depressie is de andere niet, alhoewel ze een gemeenschappelijke basis hebben die niet altijd duidelijk is.

Goudlokje1 schreef:

Hier ga ik even op inhaken, ik weet niet of iemand anders al een soortgelijke reactie heeft gegeven, maar we proberen het gewoon even.
Van dit soort "depressiviteit" kan ik me voorstellen dat andere mensen/buitenstaanders/familie/weetikveelwie denkt dat je je weer aanstelt. Dit is géén persoonlijke aanval, maar puur advies en ik ben benieuwd naar de reacties
Op het moment dat je het idee hebt dat je het al een beetje lastig gaat krijgen, zou het dan niet beter zijn om dan tegen je moeder, of een vertrouwenspersoon te vertéllen dat het niet lekker gaat? Al gaat het maar om kleine dingen, niemand kan dan (achteraf) zeggen dat ze het nooit aan hebben zien komen, afentoe is het gewoon even goed om te zeuren, schrijf op het desnoods op! Op het moment dat je een zogenaamd masker opzet kan niemand je helpen en het is heel jammer dat je er met niemand over wil praten, maar niet praten, daar gaat het niet mee werken.. Nogmaals, geen kritiek of wat dan ook want depressie is gewoon rot, maar wie weet

Majabeestje schreef:

Volgens mij is er een verschil tussen je depressief voelen en depressief zijn.. Dat laatste zal door een professional vastgesteld moeten worden.

Aria_zz schreef:

Het is niet omdat je geen professional gezien hebt dat je je daarom alleen maar depressief 'voelt'.

Zoals Laurora het zo mooi aangeeft, de buitenwereld heeft er niet altijd zicht op en een psycholoog is ook maar een mens, zij zien de signalen ook niet altijd/de persoon verteld het niet.