Bokt.nl

**Geplaatst**: 03-08-16 11:18

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst: 03-08-16 11:18

En dat was de insteek: een hart onder de riem en je laten weten dat er heel veel mogelijk is als je erin gelooft! Je slaagt dus al op heel veel vlakken, nu de wedstrijdring nog... en dat komt vast ook goed! Jij rijdt jouw rondje, zij het hunne... Al eens mental coaching voor sporters geprobeerd?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-08-16 11:34

Geplaatst door de TopicStarter : 03-08-16 11:34

Picasso schreef:
En dat was de insteek: een hart onder de riem en je laten weten dat er heel veel mogelijk is als je erin gelooft! Je slaagt dus al op heel veel vlakken, nu de wedstrijdring nog... en dat komt vast ook goed! Jij rijdt jouw rondje, zij het hunne... Al eens mental coaching voor sporters geprobeerd?

Neen nog niet geprobeerd maar ik zou dat wel heel graag eens willen doen. Misschien toch eens eentje zoeken...

**Geplaatst**: 03-08-16 21:23

Geplaatst: 03-08-16 21:23

...als de keuze zou zijn: 'denk positief of negatief', zal ik mensen altijd het positieve aanraden.
Gedachten hebben zo hun invloed. Beslist.

Maar mijn punt is, dat allerlei gedonder erg goed te verhelpen is, als je het instinctieve deel van je wezen serieus neemt.

Zoals TS, jij vertelde over '... dat je de inrijbak binnenkwam en werd "weggeblazen"'.
Dat is niet alleen 'geen rationele gedachte', het is als gedachte een reactie op laten we zeggen iets instinctiefs. ("...wie ben ik, dat ik hier durf te rijden..." - een zeer begrijpelijke gedachte voor wie bijvoorbeeld gepest wordt.)

En turf maar in dit topic, de een na de andere heeft het er over, dat je met jezelf aan de slag moet (...wat verstandig kan zijn) en dathet een heel proces kan zijn (mee eens) en dat het lang duurt, zwaar is en maar gedeeltelijk lukt.
Dat geploeter en die lange, zware weg zijn niet echt nodig, daar ging het mij om.
Pak je aan via het instictieve deel van jezelf, kan het nog steeds een heel proces zijn, maar lang, zwaar of maar gedeeltelijk te doen "dat hoeft niet".

**Geplaatst**: 28-10-16 15:23

Geplaatst: 28-10-16 15:23

Hoe gaat het nu met jullie?

Ik heb weer een beetje een dip. Ik zit nu in Finland en ik twijfel zo erg aan mezelf. Spreek ik wel goed genoeg Engels, vinden mensen mij wel aardig. Het begint me een beetje op te breken, het kost enorm veel energie maar weet niet zo goed wat ik nu kan doen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-10-16 20:01

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst door de TopicStarter : 28-10-16 20:01

Ai Geerte ook niet fijn en eenmaal je in die richting denkt blijf je in de vicieuze cirkel. Waarschijnlijk kom je veel beter over dan dat je zelf denkt. Ik vind jou alleszins super lief en vriendelijk!

Hier is het ook niet zo denderend. Heel veel werk zowel bij mij als bij mijn vriend waardoor de druk hoog ligt en mijn vriend zich op mij afreageert. Maw ik voel mij lucht en onbegrepen. En vooral gekwetst... En dan lukt het niet om positief te denken...

**Geplaatst**: 29-10-16 01:37

Geplaatst: 29-10-16 01:37

Hier gaat het ook niet heel goed, veel gedoe thuis waardoor ik erg prikkelbaar ben en dan vooral op stage. Grapjes die ik normaal kan waarderen wordt ik boos om.
Vandaag een gesprek gehad met m'n stagebegeleider omdat ik helemaal in tranen was om iets wat hij zei..
Volgende week een gesprek met maatschappelijk werk om te kijken of die me kan helpen ook ivm de thuissituatie..

**Geplaatst**: 29-10-16 06:54

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst: 29-10-16 06:54

Als het mag meld ik mij ook hier.
Ik heb ook een laag zelfbeeld, ben daar ook voor in therapie als sinds april en het gaat steeds een stukje beter. Gedachtes als "ik ben het niet waard" en "ik kan het toch niet" dacht ik de hele dag door. Gelukkig nu al een stuk minder.
Ik heb het boek negatief zelfbeeld van manja de neef aangeschaft en ben daar met behulp van de therapie mee aan de gang gegaan.
Daarin staat de opdracht om een positief dagboek bij te houden. Dit ben ik gaan doen en werkt voor mij echt goed. Daarnaast ben ik nu bezig met een prikbord waarop ik positieve eigenschappen van mijzelf prik zodat ik ze dagelijks zie en er aan herinnert word.
Ik ben niet echt gepest in de zin dat er lelijke dingen gezegd zijn, maar meer het continu genegeerd worden wat mij heeft doen geloven dat ik het niet waard ben. Ik hoop dat ik ook gezellig mag meekletsen en we elkaar kunnen steunen hierin.

**Geplaatst**: 29-10-16 07:29

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst: 29-10-16 07:29

Zou ik mij hier ook mogen melden? Vooral de laatste tijd heb ik er weer meer last van.
Ik heb mezelf eigenlijk nooit echt goed gevonden of echt tevreden over mezelf kunnen zijn. Natuurlijk zijn er wel dingen waar ik trots op ben, maar over het grootste gedeelte gewoon niet.

Ik ben altijd enorm bang over wat mensen van mij denken en ik ga dan voor ze denken. Ik ben altijd bang dat er negatief gedacht wordt en wanneer er wordt gezegd dat ik iets goed doe komt dat eigenlijk niet aan. Ook vind ik dat ik eigenlijk niks goed kan, ik ben nooit ergens écht goed in geweest en met school vind ik dat ik faal. Ik studeer nu nog steeds terwijl ik al lang klaar had willen zijn en ik ben zo bang dat ik dit jaar niet ga halen, dat zit me echt in de weg.

Ik las al iets over positief denken, zo moeilijk, maar dat moet ik ook echt meer gaan doen!

**Geplaatst**: 29-10-16 12:19

Geplaatst: 29-10-16 12:19

San_ner schreef:
Zou ik mij hier ook mogen melden? Vooral de laatste tijd heb ik er weer meer last van.
Ik heb mezelf eigenlijk nooit echt goed gevonden of echt tevreden over mezelf kunnen zijn. Natuurlijk zijn er wel dingen waar ik trots op ben, maar over het grootste gedeelte gewoon niet.

Ik ben altijd enorm bang over wat mensen van mij denken en ik ga dan voor ze denken. Ik ben altijd bang dat er negatief gedacht wordt en wanneer er wordt gezegd dat ik iets goed doe komt dat eigenlijk niet aan. Ook vind ik dat ik eigenlijk niks goed kan, ik ben nooit ergens écht goed in geweest en met school vind ik dat ik faal. Ik studeer nu nog steeds terwijl ik al lang klaar had willen zijn en ik ben zo bang dat ik dit jaar niet ga halen, dat zit me echt in de weg.

Ik las al iets over positief denken, zo moeilijk, maar dat moet ik ook echt meer gaan doen!

Ahh invullen. NIVEA. Niet invullen voor een ander. Is een flitskaart niet iets voor je?

**Geplaatst**: 29-10-16 12:27

Geplaatst: 29-10-16 12:27

Heel erg herkenbaar. Heb er dagelijks erg veel last van ik durf niet mijzelf te zijn en probeer mijzelf beter voor te doen dan dat ik daadwerkelijk ben ( liegen) waardoor ik natuurlijk veel slechter ben dan wanneer ik gewoon mijzelf ben.

Ook ben ik het ene moment heel zelfverzekerd en dan weer niet. Zodra ik onzeker wordt draai ik het om. Er zijn zo veel mensen die het veel beter doen dan dat ik doe. Maar er zijn ook zoveel mensen die het slechter doen. Die minder mooi zijn of nog dikker.

We moeten onszelf accepteren wie wat en hoe we zijn. Als we dat doen doen anderen dit ook.

Dikke kus voor alle gepeste bokkers! We moeten niet langer ons leven laten bepalen door die poedersuiker pesters die ons waarschijnlijk al lang zijn vergeten. Geloof niet in hun woorden. Kijk naar jezelf. En zeg dat je mooi bent en lief bent en goed bent. En dat we niet gelijk hoeven zijn aan ons mede mens. Dat wij weer in andere dingen beter zijn. Zoals bijvoorbeeld een luisterend oor aanbieden. Of kwebbelen.

**Geplaatst**: 29-10-16 12:31

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst: 29-10-16 12:31

In het leven zelf ben ik ontzettend zelfverzekerd.
Ik krijg een ontzettend laag zelfbeeld als het aankomt op liefdesrelaties, die ik dan ook onbewust zelf ga saboteren.
Dit doorbreken is ontzettend moeilijk voor mij, waardoor ik het vaak gewoon ontwijk en dat is ook niet goed.
Blijven werken aan jezelf en leren loslaten werkt bij mij steeds beter, maar het is nog steeds een work in progress!

**Geplaatst**: 29-10-16 13:27

Geplaatst: 29-10-16 13:27

Wat een herkenbare verhalen!

Ik ben al vanaf de kleuterklas erg onzeker over mijzelf.
Durfde niet met de andere kindjes en juffen te praten, knikte enkel ja of nee.
Ook durfde ik niet te bellen, als mijn zus bijvoorbeeld naar mij vroeg, zei ik geen woord aan de telefoon.
Het was altijd "uhuh" en ja en nee knikken (en dan als mijn zus vroeg waarom ik niet antwoorde, reageerde ik geïrriteerd "ik knikte toch ja!"

).

Ook in groep 1 en de verdere klassen bleef mijn onzekerheid.
Ik durfde niet bij andere kinderen te spelen en verjaardagsfeestjes vond ik al helemaal dood eng!
Rond groep 4/5 lukte het me pas om wat vrienden te maken, maar dat waren er ook hooguit 3.
En op stal waar ik paard reed had ik ook een paar vriendinnen.

Toen kwam de 1e klas van het voortgezet onderwijs eraan.
Ik kwam in de klas met mijn vriendinnen van de paarden en de paar vriendinnen van school.
Nou hartstikke leuk zou je denken, maar niets was minder waar.
De vriendinnen van de paarden en van school raakten ook met elkaar bevriend en lieten mij steeds meer links liggen.
Ook begon het gepest van de andere klasgenootjes.
Als ik bijvoorbeeld mijn gymspullen vergeten was, werd er gezegd dat ik uit een arm gezin kwam en dat ik geen geld voor die kleren had.
Nu zou ik denken van ach wat een bullsh*t, maar toen kwam dat heel erg hard aan.
De pesterijen werden erger.
Ik was lelijk, te dik (terwijl ik geen gram vet had toen) waardoor ik in de pauzes mijn eten niet meer at etc.
Op een gegeven moment gingen mijn "vriendinnen" zelfs mee doen.
De meisjes waar ik mee op paardrijden zat, deden op school zo grof, en bij de paarden deden ze weer alsof ik hun beste vriendin was.
Door de pesterijen heb ik veel gespijbeld waardoor mijn school verpest werd.

Toen ik naar de 3e ging, had ik mijn school zo verpest dat ik van de Havo naar kbl en dus naar een andere school moest.
Al mijn andere vriendinnen gingen ook naar een andere school, maar niet naar die waar ik ging.
Wel bleven ze bij elkaar in de klas op die school.
Als ik 's ochtends naar school fietste, kwam ik hun vaak tegen met een groepje van hun school.
Ze hadden dat groepje helemaal op zitten stoken, en ik werd uitgemaakt voor heks, h*er, etc. en ben eens met fiets en al de bosjes in geduwd.
Ze hadden zelfs een jongen van hun school zover gekregen om te doen alsof hij mij leuk vond, en de bedoeling was dat hij me dan kei hard zou dumpen.
Ze hadden alleen niet verwacht dat hij me echt leuk zou gaan vinden en dat hij me dat allemaal zou vertellen.

Uiteindelijk ben ik door de pesterijen ook gestopt met paardrijden en toen ik geslaagd was voor mijn diploma en niet meer naar die school hoefde, ben ik die meiden ook niet meer tegengekomen.

Ik was dus al vanaf dat ik heel klein was erg onzeker, maar door die ervaringen op school en met die "vriendinnen" durf ik geen vriendschappen meer aan te gaan.

Ook is mijn liefdesleven niet heel geweldig geweest.
Mijn eerste vriendje wilde mij alleen maar omdat ik toen nog maagd was.
Achteraf bleek dat hij door heel Nederland nog minstens 11 andere vriendinnen had.
Ook heb ik een vriend gehad die erg agressief was, vreemd ging, en achter mijn rug om drugs gebruikte.
Hier vertel ik liever niet te uitgebreid over, maar ook deze dingen hebben zeker zijn sporen nagelaten.

Verder is mijn thuissituatie ook al jaren niet heel geweldig.
Mijn vader is erg neerbuigend tegenover mij.
Ik kan nooit iets goed doen in zijn ogen.
Ook heeft hij de wil om mij extreem te controleren.
Tot mijn 20e heeft hij bijvoorbeeld toegang gehad tot mijn bankrekening (ook al woonde ik in die tijd al niet meer thuis).
Hij beslist over mijn verzekeringen etc. en de auto.
Mijn auto heb ik zelf betaald, maar moest en zou op zijn naam komen te staan.
Hij heeft ook altijd commentaar op wat ik doe en hoe ik dingen doe en alles komt behoorlijk bot en hatelijk over.
Volgens mijn moeder bedoeld hij alles goed, maar komt het er nogal bot uit.
Tsja dat zal best, maar hij kan het ook op een andere manier brengen!
Bij mijn zus daarentegen is hij helemaal niet zo controlerend en hatelijk.
Ik heb zelf nooit in de schulden gestaan, drugs gebruikt of weet ik veel wat, dus in mijn ogen is het ook helemaal niet terecht dat hij zo doet.

Vorige week was ik jarig, en kwamen mijn ouders en mijn zus met haar kinderen op visite (ik woon samen met mijn vriend bij zijn moeder).
De hele avond hebben ze alleen maar aan mij gevraagd of ik wel aan mijn uren kom op het werk, en of ik al loon gehad heb.
Mijn vriend hebben ze alleen gevraagd of hij al een vast contract heeft, en mijn schoonmoeder hebben ze ook bijna niet gesproken.
Mijn zus zat zelfs met haar rug naar mijn schoonmoeder toe!
Verder heeft mijn familie alleen maar met elkaar gepraat en ging het met name over mijn zus.

Mijn thuissituatie is dus ook al jaren erg kwetsend en maakt me ook erg onzeker.
Hoe ik met mijn onzekerheid om ga?
Ik heb geen idee of er een manier is om er mee om te gaan en of ik er ooit van af zal komen aangezien ik het al van kleins af aan ben.
Op school heb ik verschillende trainingen gehad.
Op de trainingen ging het erg goed, ik wist precies hoe ik moest reageren op situaties.
Alleen in de praktijk durfde ik niet.

Dus mochten er tips zijn hoor ik dat graag!

Sorry voor het lange verhaal, hopelijk is het een beetje te begrijpen.
Als ik het zo terug lees komt het wel over alsof ik een k*t leven heb.
Maar dat is niet waar hoor!
Ik heb nu een hele lieve vriend en een erg leuk adresje waar ik paarden mag verzorgen, ik blijf alleen tegen die onzekerheid aanlopen.

**Geplaatst**: 29-10-16 13:54

Geplaatst: 29-10-16 13:54

Ik heb ook een heel laag zelfbeeld en merk dit vooral als ik nieuwe dingen doe. Zo voel ik mij nog steeds niet op mijn plek bij de menles en ik voelde me gister gewoon zo erg slecht dat ik eigenlijk niet weer heen wil. Ik zal even alles doorlezen. En verder zijn bij mij presentaties geven voor de klas ook een ramp.

Ik ben op de middelbare ongelooflijk gepest, omdat ik mij anders gedraag dan anderen (ik ben 1 van de weinige meisjes met Asperger) en dus niet een tuttend make-up meisje was zoals iedereen. Ik heb zelfs regelmatig op het punt gestaan om er een einde aan te maken, maar dan was er gelukkig altijd mijn ponyvriend die mij begripvol aankeek en niet zonder mij kan. Hij is nu de pony waar ik mee naar menles ga. Alex betekent veel voor me..

**Geplaatst**: 29-10-16 14:09

Geplaatst: 29-10-16 14:09

Ik vind het heel fijn dat ik niet de enige ben met dit probleem, dat maakt het soms iets makkelijker. Maar ik vind het ook verschrikkelijk dat er meer mensen zijn, want dit gun ik niemand.

Ik heb niet echt tips voor jullie, want ik heb het zelf ook ontzettend moeilijk. Maar ik wil gewoon iedereen een knuffel geven, want jullie zijn allemaal toppertjes.

**Geplaatst**: 29-10-16 14:12

Geplaatst: 29-10-16 14:12

Ik heb een heel laag zelfbeeld. Ik wil zo sterk mogelijk overkomen waardoor ik mijzelf tekort schiet. Ik maak mij teveel druk om wat andere vinden over mij in plaats van het aan de kant te schuiven. Ik ben altijd maar aan het piekeren of ik iets wel goed doe of heb gedaan.

Ik ben niet perse echt gepest. Beetje buitengesloten soms maar niet dramatisch. Wel ben ik sinds mijn 18e opeens heel veel aangekomen wat mij ontzettend onzeker en depressief had gemaakt. Ik was altijd slank...

Ik ben perfectionistisch, geef mezelf vaak de schuld , veeleisend van mijzelf en maak mij teveel druk om vanalles... Ik ben er nu voor in therapie en het helpt wel een beetje maar merk dat het een hele lange weg is.

Bijvoorbeeld. Afgelopen vrijdag een ongeluk gehad met scooter waarbij ik heel gemeen ten val kwam tussen/tegen een bouwkeet. Het is niet mijn schuld en toch heb ik het gevoel van "had ik maar dot anders gedaan dan had het niet gebeurd" etc. Nou zit ik dus met gekneusde ribben, verrekt pijnlijk en deze week ziek gemeld, maar ik heb aangegeven volgende week weer te willen proberen omdat ik niet "zwak" of "aanstellerig" over wil komen... Ik heb nog geen vast contract en ziekmeldingen nemen ze heel serieus... mijn zelfbeeld maakt dit er niet makkelijker op. Ik ben te bang dat ik geen vast krijg vanwege mijn houding of omdat ik iets stoms heb gezegd. Verder ook nog een hoop problemen betreft relaties/mannen. Kortom, hoop om aan te werken...

**Geplaatst**: 29-10-16 15:06

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst: 29-10-16 15:06

Verder kan ik net als velen van jullie niet begrijpen waarom mijn vriend mij als vriendin heeft gekozen, want ik ben toch altijd chagrijnig, niet te genieten en koppig :o?

Tis wel een schat van een jongen

En verder nog een heleboel andere dingen, vind het moeilijk om complimentjes te accepteren en ik zit bij teveel spanning gewoon te janken, zo ook gisteravond na de les omdat mijn kleine monster totaal niet meewerkte, verder doet hij het wel leuk voor de sulky op buitenrit, maar in de bak wil ie niet lopen en dat maakt mij onzeker en die lesgever maar in mijn oor tetteren dat ie meer moet doorlopen, maar ja dat gaat niet als de pony niet wil.

**Geplaatst**: 30-10-16 01:23

Geplaatst: 30-10-16 01:23

Ik wil mij ook graag melden in dit topic.
Als kind gepest op de lagere school, op mijn 15de verlaten door mijn ouders en drie verschrikkelijke relaties achter de rug met zowel geestelijke als lichamelijke mishandeling.
Door het lage zelfbeeld heb ik straatvrees en anorexia gehad.
Hierbij heb ik mezelf wel een schop onder mijn kont moeten geven, dit ging omdat mijn zoon nog klein was en dat was tevens mijn geluk anders had ik hier misschien niet meer rondgelopen.
Lijkt allemaal niets en schrijf het ook op alsof ik voor iemand anders schrijf.

Sinds ongeveer 10 jaar heb ik geen laag zelfbeeld meer.
Waarom: ten eerste mijn beste vriendin heeft geholpen door me een cd op te sturen "laat het verleden met rust".
En ik heb nu een ontzettende lieve en zeer positieve man die me laat groeien.
Het positief denken is soms nog wel eens moeilijk maar merk wel dat dat een belangrijk onderdeel is om het lage zelfbeeld en onzekerheid minder te laten worden.
Evenals het verleden met rust laten en geloven in jezelf.

Perfectionistisch ben ik nogsteeds en eis ontzettend veel van mezelf.
Maar ben ook vaak heel trots op mezelf.
Onzeker ben ik soms ook wel maar dit heeft vaak met de hormonen te maken die ik dan ook herken gelukkig.
Nu wel, het is een lange weg maar dagelijks werk en met hulp is het mogelijk.

Wat ik niet goed vind van mezelf is dat ik niet meer kan huilen en dat lijkt me niet goed.
Alles wat ik voor deze afgelopen 10 jaar bij elkaar gehuild heb is is dat waarschijnlijk mijn tranen op zijn.

In dit topic heb ik hele mooie verhalen langs zien komen en ik hoop dat ik iets kan bijdragen hier.

Ts en alle anderen hier in het topic heel veel sterkte en wees trots op jullie zelf.
Ieder mens is mooi en uniek het is net door welke bril je het bekijkt.
Geniet van het leven, denk vooruit en vervelende dingen komen vanzelf op je pad.
Probeer ze daarom niet op te zoeken.

Ontspan je mag fouten maken, elk mens maakt fouten en denk dit is een les de volgende keer gaat het beter.
Probeer ook te genieten van complimenten en als het kan maak ze zelf ook.

Ik ben er van overtuigt dat er in dit topic misschien wel de beste, liefste en mooiste mensen zitten.

Verder las ik van iemand dat haar dochter gepest werd op het moment. Lieverd doe hier wat aan. Weet niet waar ze gepest word maar dit gaat tekenen voor een groot gedeelte in haar leven.

Welterusten allemaal!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-11-16 16:33

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst door de TopicStarter : 02-11-16 16:33

Bah hier weer een slechte periode achter de rug...
Ik verduidelijk even:

Tijdens een barbecue enige tijd geleden met vrienden wiens vrouwen echte moedertjes zijn en ik eerder een paardenmeisje met kind. Vertelde mijn 'vriendinnen' mij dat ik zeker geen slechte moeder ben omdat ik mijn zoontje 1 a 2 keer per maand bij zijn oma's laat slapen en dat ik hier geen probleem mee heb, zij echter kunnen dit echt niet en vinden het maar gek dat ik dat doe....

Dit heeft mij zo aangegrepen! Ik ben al huilend naar huis gegaan. Dat is verdoken zeggen dat ik een slechte moeder ben omdat zij dat niet kunnen... Ach dit is toch mijn interpretatie van alles...

Ik had alles een beetje van mij kunnen afzetten en we gingen met deze vrienden op weekend gaan. En geen probleem hoor! Ik mocht gerust mijn paard meenemen om samen met de mannen te gaan rijden aan de zee! Zij gingen wel voor mijn zoontje zorgen...

Deze meiden gingen er van uit dat we maar 2 uurtjes weg gingen zijn. Paarden staan niet aan het vakantiehuisje en als je al eens aan zee bent maak je toch een lange wandeling...
Met andere woorden zij hadden hier zo een romantisch beeld van, zij ons tegemoet wandelen op het strand en dergelijken.... Ik weet echter uit ervaring dat de realiteit anders is...

Dus de moed om mee te gaan zonk in mijn schoenen want ja als ik langer weg ben dan ben ik een slechte moeder want ik durf mijn kind bij iemand te laten zodanig dat ik kan rijden.

Deze week zijn mijn vriend en ik aangereden met de wagen. Mijn auto stuk en veel last in de rug. Rijden kan ik wel maar de zin om op weekend te gaan was nu wel volledig weg. We gingen 2 dagen na het ongeluk samen komen en ik stuur dat ik het nu even niet zag zitten omdat ik te veel pijn had en ik gewoon even wou tot rust komen... Niet met de bedoeling om alles onmiddellijk af te schieten.

De dag nadien krijg ik een sms dat het weekend met zijn 6 nu niet zal doorgaan maar dat ze ons wel gaan missen.

Ondanks ik heel graag het weekend wou aflassen deed dit toch pijn... Blijkbaar waren ze toch samen gekomen en gaan zij wel gaan...

Aangezien ik in oktober ook met een ander werk begonnen ben, samen nog met mijn vorig werk ben ik ook heel moe. Mijn vriend ook en we doen niets anders dan ruzie maken. Hierdoor voel ik mij alleen nog maar kwetsbaarder en zeker niks waard. Want ik werk zo hard en eens een compliment of een dank u kan er niet van af... En dan laten onze 'vrienden' ons ook vallen. Ik heb ze ook sindsdien niet meer gehoord.

Gelukkig heb ik een lieve schoonmoeder en moeder die mij super hard helpen. Deze week in volle tranen gebeld naar mijn schoonmoeder dat ik niet meer rond geraak met alles en dat ik zo moe ben en pijn heb. Dus schoonmoeder is vandaag langsgekomen om alles te poetsen en de was te doen. Zonder deze hulp zou ik echt helemaal zinken terwijl ik mij nu staande kan houden. Echter het huilen staat mij nader dan het lachen en het gevoel van .... zit constant in mijn hoofd.

Nochtans mag ik fier zijn op mezelf omdat ik een job aangeboden gekregen heb op een hogeschool en als docente en daar al complimenten gekregen heb.... Jammer dat de mensen in mijn buurt dit niet kunnen en mijn faalangst hierdoor alleen maar groter wordt....

Maar na regen komt zonneschijn zeker? Ondanks mijn rug en nekpijn kruip ik nu op mijn paard! Dat helpt om de pijn te verlichten! Tot hoors allemaal!

**Geplaatst**: 02-11-16 17:14

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst: 02-11-16 17:14

Jeetje wat naar. Vrienden zijn er in goede en slechte tijden voor elkaar!
Ookal is het hun goed recht om dan met zijn vieren verder te gaan, is een iets andere reactie naar jou toe toch wel gewenst.
Heel veel sterkte met de pijnklachten die je hebt.
Wat fijn dat je terug kunt vallen op je (schoon)moeder.

Je bent een sterke vrouw en komt hier zeker weer uit! Je mag altijd lekker je hart luchten hier. Maar waard ben je het zeker!

Wat betreft de kleine naar de oma's brengen. Juist sterke mensen weten wanneer het beter is als je kindje even een nachtje ergens anders slaapt zodat je altijd voor hem klaar kunt blijven staan. Het soort mensen die die opmerkingen maken zijn in mijn ogen alleen maar onzeker om hun kind eens een nachtje uit logeren te laten gaan om zelf bij te tanken. Die hebben dan zelf in gedachten een slechte moeder te zijn omdat ze hun kind uit logeren brengen. Uitzonderingen daar gelaten, maar kan mij niet voorstellen dat geen een moeder niet af en toe denkt dat haar kindje eens een nachtje weg mag om tot rust te komen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-11-16 22:31

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst door de TopicStarter : 02-11-16 22:31

Ah bah daarnet 1 van de meiden gezien die mee gingen op weekend. Over het weekend is er niets gezegd, geen excuses, geen verhaal of discussie. Gewoon doodgezwegen. Nochtans heb ik aanleiding gegeven tot een gesprek.

Ook niets gevraagd over ons ongeval met de wagen, geen vraag over hoe ik mij voel en of ik nog pijn heb.... Ook hier aanleiding gegeven tot gesprek.

Ben ik dan echt lucht? Ook mijn vriend vond het bizar omdat haar vriend er wel vanalles over gezegd heeft toen ze met hun 2 samen waren.

Kwetst toch wel....

**Geplaatst**: 02-11-16 22:39

Re: Zijn er nog mensen met een laag zelfbeeld?

Geplaatst: 02-11-16 22:39

Jeetje dat is zeker niet leuk zeg. Is het normaal gesproken wel een leuke vriendschap? Want als dit altijd zo is zou ik het laten verwateren jij verdient zoveel beter.

**Geplaatst**: 02-11-16 22:45

Geplaatst: 02-11-16 22:45

Hier ook iemand!
Nu ben ik 15, maar mijn zelfbeeld is super laag.
Het is zo ver gegaan dat ik eraan gedacht heb een einde aan mijn leven te maken, en dat ik mezelf heel lang beschadigd heb.
Gewicht moest ook omlaag, heb de 38 gehaald.... op 14 jarige leeftijd

Pesters zien niet in wat hun aanrichten, zelfs een grapje erover kan iemand al zo ver naar beneden halen'

Ik snap je gedachte heel goed van de vraag of je haar wel waard bent. Ik loop er elke dag mee.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-11-16 22:50

Geplaatst door de TopicStarter : 02-11-16 22:50

Dat is 1 van mijn beste vriendinnen

Haar vriend en mijn vriend zijn ook goede maten.

Ik hoor ook vaak dat zij zich anders voordoet naar mij toe.

Bv ze heeft het moeilijk omdat ze volgende week na zwangerschapsverlof terug moet gaan werken. Ik vraag haar er naar omdat ik weet dat het voor haar moeilijk is maar zelf doet ze alsof er niets aan de hand is. Ze zijn het perfecte gezinnetje zonder problemen en moeilijke momenten. Nochtans vertelt haar vriend het tegenovergestelde. Ik echter lucht mijn hart wel bij haar. Daar zijn toch vrienden voor?

En meningen mogen toch verschillen als je vrienden bent respecteer je elkaar en elkaars gevoelens en steun je elkaar door dik en dun.

Ik weet niet wat ik hier moet van denken. Doordat zij zich zo perfect voordoet leg ik mijn lat ook heel hoog omdat ik zoals ik reeds vertelde dan het gevoel heb van niet goed genoeg te zijn als vrouw en mama. (en zeker als ze dan nog eens zeggen dat je zeker geen slechte moeder bent...)

Ik sta altijd open voor een gesprek, ik heb al heel vaak gezegd dat ik wil steunen maar blijkbaar wil zij dat niet...

Ben ik dan voor haar ook een goede vriendin of niet?

Bah ik weet het niet meer.... Nogmaals het kwetst en het helpt niet om mij beter te voelen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-11-16 22:54

Geplaatst door de TopicStarter : 02-11-16 22:54

Amado schreef:
Hier ook iemand!
Nu ben ik 15, maar mijn zelfbeeld is super laag.
Het is zo ver gegaan dat ik eraan gedacht heb een einde aan mijn leven te maken, en dat ik mezelf heel lang beschadigd heb.
Gewicht moest ook omlaag, heb de 38 gehaald.... op 14 jarige leeftijd

Pesters zien niet in wat hun aanrichten, zelfs een grapje erover kan iemand al zo ver naar beneden halen'

Ik snap je gedachte heel goed van de vraag of je haar wel waard bent. Ik loop er elke dag mee.

Oh lieve meid toch! Zo jezelf pijnigen. Pesters zouden eens moeten weten wat ze aanrichten.

Hopelijk zijn er ook mooie dingen in je leven. Daar op focussen. En de mensen die graag zien omarmen.

Dikke knuffel!! Xxx

Maar misschien moeten we de toon van dit topic ook een beetje positief maken en bij ieder bericht ons dwingen van iets positiefs van de dag te zeggen.

Ik zal beginnen:

Ik heb vandaag mijn hele huis gepoetst samen met mijn schoonmoeder en het was leuk!
Nadien ook even kort met mijn paard gereden en na wat zoeken toch mijn doel bereikt en leuk getraind voor de wedstrijd van zondag!

Laatst bijgewerkt door Laibadji op 02-11-16 22:59, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 02-11-16 22:57

Geplaatst: 02-11-16 22:57

Laibadji schreef:
Amado schreef:
Hier ook iemand!
Nu ben ik 15, maar mijn zelfbeeld is super laag.
Het is zo ver gegaan dat ik eraan gedacht heb een einde aan mijn leven te maken, en dat ik mezelf heel lang beschadigd heb.
Gewicht moest ook omlaag, heb de 38 gehaald.... op 14 jarige leeftijd

Pesters zien niet in wat hun aanrichten, zelfs een grapje erover kan iemand al zo ver naar beneden halen'

Ik snap je gedachte heel goed van de vraag of je haar wel waard bent. Ik loop er elke dag mee.

Oh lieve meid toch! Zo jezelf pijnigen. Pesters zouden eens moeten weten wat ze aanrichten.

Hopelijk zijn er ook mooie dingen in je leven. Daar op focussen. En de mensen die graag zien omarmen.

Dikke knuffel!! Xxx

Die zijn er zeker

Anders had ik het niet meer vol gehouden
Heb nu sinds 7 maanden mijn eigen paardje, jaarling nog. Door hem wil ik nog door gaan en niet opgeven.

Ik hoop gewoon dat ooit de pesters er eens achter komen wat ze aanrichten