Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-03-16 23:57

Geplaatst: 01-03-16 23:57

Heel herkenbaar heeft me al 2 keer bijna mijn leven gekost. Eerste keer heb ik 4 jaar met een aangeboren darm afwijking gelopen wat gepaard ging met extreme pijnen tot flauwvallen en spugen aan toe. Zat tussen me oren. Na vier jaar is mijn darm gescheurd en kon ik het bijna niet meer navertellen.
Tweede keer kreeg ik een meervoudig longembolie maar nee dat was het niet het was hyperventilatie ga maar naar huis. Godzijdank kwam er wissel in de dienst en vond die arts een scan wel nodig waaruit bleek dat ik 5 proppen te hebben in 1 long.

Dus artsen breek me de bek niet open. Mijn darmen zijn nooit helemaal hersteld dus heb vaak veel pijn en diarree etc.

**Geplaatst**: 02-03-16 00:42

Re: 'Het zit tussen je oren!'

Geplaatst: 02-03-16 00:42

Hier ook een keer maar dan in het ziekenhuis met gescheurde milt naar huis gestuurd door een dokter. Die dacht dat ik gekneusde ribben had. Advies was plat op bed liggen.

Gelukkig niet gedaan dan had ik doodgebloed maar ben ik voorover gebukt nacht door gebracht. Volgende dag huisarts en met 1 simpele draai met je lijf wist die meteen wat ik had.

Uiteindelijk spoed naar eerste hulp met eigen auto en 3 dagen IC waar ik niks meer van weet en 2 weken gewone afdeling.
Kreeg van erg veel artsen te horen dat ik zoveel geluk gehad heb. Er kwamen zelfs directeuren en hoge pieten van andere ziekenhuizen kijken.

Dus heb er van geleerd, luister erg goed naar jezelf jij weet wat er aan de hand is. En of het echt zo is.

**Geplaatst**: 02-03-16 00:51

Re: 'Het zit tussen je oren!'

Geplaatst: 02-03-16 00:51

Ken ook iemand met allerlei klachten, waar ook geen verklaring voor was.
Totdat ze een huisarts kreeg, die wat alerter was en haar heeft doorgestuurd om te laten testen op de ziekte van Addison Biermer, wat ze dus bleek te hebben. Nu krijgt ze vitamine B12 injecties en knapt ze eindelijk een beetje op.

**Geplaatst**: 02-03-16 00:58

Geplaatst: 02-03-16 00:58

September vorig jaar plaste mijn moeder bloed. Internist waar ze toch heen moest deed onderzoek en zou bellen over de uitslag...nooit gebeurd.
Ze bleef niet lekker, huisarts ging urine uitslag navragen, ging dag nadat hij dat beloofd had met vakantie, nooit meer wat van gehoord. Twee weken later kreeg ze vreselijke pijn in haar rechterflank, dus ik bang voor inmiddels opstijgende infectie ( nierbekkenontsteking) vervangende huisarts met moeite bij haar op bezoek, volgens haar spierpijn, maar na lang zeuren verwijzing uroloog ziekenhuis.
Foto, echo, onderzoek, konden niets vinden, en zij dachten dat de pijn in haar zij kwam van gekneusde rib door val ( welke val ??)
Om een lang gefrustreert verhaal kort te maken, in november twee maanden later was mijn moeder dood.
Niertumor !!
Stel je voor dat je de dochter ( ik dus met 40 jaar verpleegkundige ervaring) serieus zou nemen.
Ik zag spoken, ja nu wel een geest ,van mijn moeder !

**Geplaatst**: 02-03-16 02:07

Re: 'Het zit tussen je oren!'

Geplaatst: 02-03-16 02:07

Bizar soms he.. Je mag niet googlen maar je moet eigenlijk wel je eigen diagnoses stellen soms..

Mijn moeder had weinig energie en benauwd. Was steeds niks. Werd weer erger dus wéér naar de HA en trof gelukkig een jonge vervanger. Die vertrouwde het niet en stuurde door naar het ziekenhuis. Dubbele longembolie

Mijn moeder heeft een andere huisarts nu :Y)

**Geplaatst**: 02-03-16 03:18

Geplaatst: 02-03-16 03:18

Nou ja, bij mij was het wel echt zo. Toen ik een paar jaar geleden een verstandskies heb moeten laten trekken en ik daarna 2 weken rillend van de kou (tijdens een hittegolf, het was hartje zomer) in bed heb gelegen waar ik meer dan 12 uur per dag sliep ben ik toch maar weer naar de huisarts gegaan. Na jaren van "het zit tussen je oren" bleek dat ook precies zo te zijn. Een virus in m'n hoofd gehad. De nasleep zit gelukkig overal, ik ben nu geüpgrade naar "het zit in je hele lijf".

:Y)

**Geplaatst**: 02-03-16 07:28

Geplaatst: 02-03-16 07:28

Resistance schreef:
Inmiddels weten we beter en kogen we van geluk spreken dat mijn moeder nog leeft. Mijn zus is dit jaar afgestudeerd als dokter, en alle symptomen wijzen op een virale hersenvliesontstekint. Mijn moeder had opgenomen moeten worden in het ziekenhuis.

Waarom heeft ze dan vorig jaar niet bij de HA een ruggeprik, MRI scan, bloedonderzoek en doorverwijzing geeist? Ze was toen niet afgestudeerd, maar qua judgement moet ze - als ze dat een jaar na de feiten kan - toen ook gezien hebben lijkt mij...

Een hersenvliesontsteking bij een volwassene is helemaal niet zo typisch als de symptomen die men bij kinderen beschrijven, zelfs kernig of brudzinski hoeft niet steeds aanwezig te zijn. De symptomen kaderen bij heel veel virale syndromen

**Geplaatst**: 02-03-16 07:48

Re: 'Het zit tussen je oren!'

Geplaatst: 02-03-16 07:48

afgelopen zomer nog...
mn tong voelde vreemd en ik had aan de linkerkant van mn tong geen smaak .
Dus ik bel toch maar de ha (was nl hoog zwanger) nou heel verhaal kreeg ik te horen :"heb je op Internet zitten lezen? moet je niet doen houd et maar ff in de gaten waarschijnlijk tong gebrand"
toen ik de telefoon weg gelegd had ging ik ff naar mn moeder, die opeens zegt:"je gezicht staat wat scheef"..
Nja oké....
volgende dag kon ik dus opeens niks meer met de linkerkant van mn gezicht!
Dus weer gebeld :"nja ik zal er wel even naar kijken kom aan het eind van de middag maar ff langs"
daar ben ik toen op ingegaan en ik kon zomaar opeens gelijk terecht...
ik was amper binnen toen die zei:"jemig gelijk Door naar het ziekenhuis volgens mij heb je een beroerte gehad, sorry dat ik je niet serieus nam"

gelukkig was het achteraf geen beroerte maar een aangezichts verlamming!

en bij mn moeder ook
die heeft 4x een hart stilstand gehad maar het zat er tussen de oren want ze konden niks vinden...bleek na aantal het verlengde qt syndroom te zijn....

**Geplaatst**: 02-03-16 08:07

Re: 'Het zit tussen je oren!'

Geplaatst: 02-03-16 08:07

Toch wel heftige verhalen hier. Fijn dat iedereen zijn/haar onbegrepen klachten met het zit "tussen de oren" hier kwijt kan!

**Geplaatst**: 02-03-16 08:24

Geplaatst: 02-03-16 08:24

Helaas hier ook meegemaakt: 1,5 jaar lang laten rondlopen met stress klachten door ha, totdat ik letterlijk met mijn laatste krachten die ha zowat aanviel en doorverwijzing kreeg naar ziekenhuis. Daar bleek op de longfoto mijn hart veel te groot en kon ik met een week naar de cardioloog en lag ik na die afspraak dezelfde dag nog in het ziekenhuis.
Hart was dusdanig vergroot , dat alle kleppen lekten en amper nog pompfunctie had en ik had PAH wat enorm hoge druk in je longslagader is en altijd dodelijk binnen 2 jaar. Dan stik je letterlijk de moord.
Een jaar aan het onderzoeken geweest naar de oorzaak en toen ze niets konden vinden, hebben ze mijn medicijnen maar verdubbeld, want dan kon het ook een virus zijn.
En ja hoor dat werkte dus!
Maar mijn leven lag al aan gruzelementen, want ik had mijzelf na 2,5 jaar eerst niet serieus genomen worden en toen een doodsvonnis krijgen, vreselijk in de schulden gewerkt om een goed tehuis voor de paarden te vinden en tot die tijd ze zelf nog betalen, zonder inkomen (uiteindelijk wel uitkering gekregen, maar ben baan/vriend/ echt alles hierdoor kwijtgeraakt).
En dan vonden ze het nog ondankbaar van mij ook dat ik het hele ziekenhuis bij elkaar gegodverd heb.

Nu vorig jaar weer rare klachten: pijn in mijn hele lijf echt niet uit te houden en dood en dood moe.
Dit heeft mij gelukkig maar een maand , 2x per week naar ha slepen gekost, tot ik net zo lang bleef zitten tot ik een doorverwijzing kreeg en ja hoor : Sarcoidose ...

**Geplaatst**: 02-03-16 08:50

Re: 'Het zit tussen je oren!'

Geplaatst: 02-03-16 08:50

In 2012 ben ik bij de huisarts terecht gekomen met allerlei vage klachten, vaak werd het gegooid op overbelasting en moest ik maar rust nemen. Uiteindelijk door verwezen naar de neuroloog en na meerdere mri scans bleek ik het letterlijk tussen mijn oren te hebben. In 2013 ben ik geopereerd aan een cyste op mijn hersenstam, die helaas niet verwijderd kon worden. Inmiddels sta ik onder strenge controle van de neuroloog en de neurochirurg. Mijn huisarts heb ik nog steeds en sinds het hele gebeuren neemt hij mijn klachten wel serieus en is hij naar mijn mening tegenwoordig "overbezorgd " wat mijn gezondheid betreft.

**Geplaatst**: 02-03-16 08:59

Geplaatst: 02-03-16 08:59

Herkenbaar, helaas. Zeker in gevallen waarbij de arts(en) al op de hoogte zijn van psychische/psychiatrische problemen lijkt het mij meer voor te komen.
Mijn moeder, die ook een psychiatrisch probleem had, kloeg van erge rugpijn. Ze werd niet geloofd door de artsen. Op zeker moment kon ze niet meer bewegen. Ze was toen gelukkig in een ziekenhuis waar ze haar voorgeschiedenis niet kenden. Er zijn uitzaaiingen van kanker vastgesteld waar niets meer aan te verhelpen was. Twee jaar later is ze overleden.
En ik heb zelf ook klachten gehad die door bepaalde artsen niet helemaal serieus genomen werden, terwijl na onderzoek toch gebleken is dat er wel degelijk een oorzaak voor was.
Enerzijds is het ergens wel begrijpelijk. Soms gaat het effectief om psychosomatische klachten en kunnen de symptomen vergaand en divers zijn (bv uitval van bepaalde functies zoals gehoor, zicht, verlamming...). Maar aan de andere kant wordt het inderdaad soms te snel als psychosomatisch bestempeld.

**Geplaatst**: 02-03-16 09:22

Geplaatst: 02-03-16 09:22

Evi84 schreef:
Resistance schreef:
Inmiddels weten we beter en kogen we van geluk spreken dat mijn moeder nog leeft. Mijn zus is dit jaar afgestudeerd als dokter, en alle symptomen wijzen op een virale hersenvliesontstekint. Mijn moeder had opgenomen moeten worden in het ziekenhuis.

Waarom heeft ze dan vorig jaar niet bij de HA een ruggeprik, MRI scan, bloedonderzoek en doorverwijzing geeist? Ze was toen niet afgestudeerd, maar qua judgement moet ze - als ze dat een jaar na de feiten kan - toen ook gezien hebben lijkt mij...

Een hersenvliesontsteking bij een volwassene is helemaal niet zo typisch als de symptomen die men bij kinderen beschrijven, zelfs kernig of brudzinski hoeft niet steeds aanwezig te zijn. De symptomen kaderen bij heel veel virale syndromen

Over of ze wel of geen hersenvliesontsteking had ga ik niet in discussie. Alles was overduidelijk, de huisarts zelf heeft achteraf ook gezegd dat dat zo was en hij zijn assiestente niet had moeten sturen.

Verder konden we niet erg veel eisen. Ik was alleen thuis met mijn moeder die dus helemaal niets kon, en ik moest de assiestente maar vertrouwen.

**Geplaatst**: 02-03-16 09:33

Geplaatst: 02-03-16 09:33

Ik snap trouwens goed dat niet altijd na het eerste bezoek aan de ha een diagnose gesteld kan worden (behalve in acute gevallen, daar zou het wel moeten, maar dat is ook niet altijd simpel).
Het is gewoon vaak een ingewikkeld proces van het uitsluiten van wat er het meest voor de hand ligt.
Toen ik eenmaal doorgestuurd was door de huisarts (na het jarenlange "het zit tussen je oren" verhaal met mijn vorige huisarts), heeft het nog 8 maanden en meerdere verkeerde vermoedens geduurd voordat mijn tumor werd gevonden.
Maar hier heb ik totaal geen moeite mee. De arts bleef al die tijd zoeken wat het nog meer kon zijn en nam me serieus. Toen zij het niet kon vinden, maar wel afwijkende testuitslagen bleef krijgen heeft ze me doorgestuurd naar het AMC, waar het probleem snel gevonden werd.
Dat is een heel andere situatie dan een arts die zegt "ga maar weer naar huis, want je stelt je aan". Dit soort tumor komt maar zo weinig voor op zulke jonge leeftijd dat ze nooit had kunnen weten dat dat het zou zijn, en omdat ik icm de grootte van de tumor eigenlijk nog relatief lichte klachten had (terwijl mijn kleine hersenen en hersenstam al flink verdrukt werden door de grootte van de tumor, en ik uiteindelijk met enige spoed ben geopereerd), kon zij ook niet weten dat wat meer haast in het proces wellicht geboden was.

**Geplaatst**: 02-03-16 12:04

Re: 'Het zit tussen je oren!'

Geplaatst: 02-03-16 12:04

Dat ze het niet in 1 keer kunnen vinden ok maar zoals bij mij 4 jaar volhouden nee hoor is niks. En de embolie was vastgesteld door de spoedarts. Maar mevrouw de aio wist het beter ondanks dat mijn dedimir 3 keer te hoog was. Dus ipv onder de 50 150 wat op zijn minst aanleiding is tot een scan. Dus nee van mijn kant nul begrip. Absoluut nul. Gewoon ronduit slecht en ben ook in mijn gelijk gesteld door de tuchtcommissie. Maar ja dat doet niks meer aan de permanente schade aan darmen en longen

**Geplaatst**: 02-03-16 12:52

Geplaatst: 02-03-16 12:52

Breek me de bek niet open... Ik had een knobbel in mijn borst en werd doorgestuurd voor een mammografie. Er werd een cyste gevonden. De volgende dag liep er pus uit mijn tepel. Terug naar de huisarts.. Hij zag niks en ik kon weer naar huis. De pijn was echter niet te harden en dus terug naar de huisarts. Lang verhaal kort: Ik ben een half jaar 2x per maand terug gegaan maar ik was een aansteller. Veel vrouwen hadden pijn in de borsten. Mastopathie. Uiteindelijk een andere ha geëist. Die schrok zich kapot en stuurde me meteen door naar het ziekenhuis. Helaas was alles van binnen toen al weggerot en moesten beide borsten acuut geamputeerd worden... Daarna ging het weer fout en het heeft Me bijna mijn leven gekost. Toen ik de arts voor het tuchtcollege wilde hebben en een overzicht vroeg van al mijn afspraken met hem kwam er een lijst met leugens tevoorschijn. Zere teen, zere knie, etc. Mevr is een hypochonder en meer van zulke onzin. Nu sta ik bekend als Obstinaat... Tja, gek he?

**Geplaatst**: 02-03-16 13:02

Re: 'Het zit tussen je oren!'

Geplaatst: 02-03-16 13:02

Holy wat een heftige dingen passeren hier! Ik schrik echt hoe nalatig er gehandeld word soms!
Hier een 'vage' en 'onbekende' aandoening, maar zelfs met ernstige zaken zijn ze soms dus erg laks.

**Geplaatst**: 02-03-16 14:52

Re: 'Het zit tussen je oren!'

Geplaatst: 02-03-16 14:52

Soms loont het wel als je vaak bij je HA tegen dit soort problemen aanloopt een andere te zoeken. Ik heb nu een HA en die weet dat als ik kom (en da's de laatste tijd best vaak :')

) er wel wat aan de hand is.

en dat had ik bij haar voorganger toch minder. Die keek me aan van 'daar is ze weer' en vervolgnes had ik wel een dikke niersteen bijvoorbeeld.

**Geplaatst**: 02-03-16 14:57

Geplaatst: 02-03-16 14:57

Aantal jaar terug, werd 's ochtends wakker met een dikke pijnlijke enkel. Nouja goed, uit bed gaan, klap door mijn enkel.
Staan deed pijn, lopen kon ik niet, moeder huisarts bellen, kon gelijk komen.
Werd afgedaan als ontstoken en kreeg diclofenac. Naar de apotheek dus en maar paar dagen rust houden, wel enkel regelmatig bewegen en veel water drinken voor afvoer afvalstoffen.

Prima, na 2 dagen kon ik weer zelfstandig strompelen naar de wc en na 4 dagen kon ik weer normaal lopen. Na een paar dagen begon mijn enkel te knakken met lopen en nu knakt ie bij elke stap die ik zet. Doet verder niet zeer, maar knakt bij elke stap. De huisarts eens gevraagd toen ik er eens was voor wat anders, ach trekt wel bij zei die, je hebt gewoon slappe enkels. Nu zo'n 6 jaar later knakt mijn enkel nog steeds bij elke stap. Bij de fysio eens gevraagd, moest ik oefeningen doen. Dit 2 maand gedaan, merkte geen verbetering. Het is een tik denk ik maar, letterlijk :Y)

------

Mijn opa was van zijn fiets gevallen anderhalf jaar terug. Bovenarm en heup gebroken. Geopereerd en revalideren. Hij bleef veel last houden van zijn schouder en enorm veel pijn. Na flink doorvragen bij de verpleegkundigen en artsen in het ZH kwam de aap uit de mouw, ze hebben hem laten vallen in de OK en daarbij is zijn schouderblad gebroken (kwamen ze achter na röntgenfoto, maar toen al te laat om nog weer wat aan te doen). Nu heeft hij nog regelmatig last van zijn schouder en kan zijn arm niet meer goed omhoog doen door de manier waarop het schouderblad nu vergroeid is.
Mijn opa heeft geen klacht ingediend maar wel even flink lopen vloeken dat ze dat in vervolg wel mogen vertellen en even checken of alles oke is. En hij heeft nu een polsband waarom staat dat hij nooit meer naar dat ZH wil. Hij zegt zelf (tegen iedereen die hij tegenkomt): Ik ga nog liever dood dan dat ik daar nog een stap binnen zet. :')

**Geplaatst**: 02-03-16 20:39

Geplaatst: 02-03-16 20:39

Jeetje wat een verhalen zeg, ik had gisteren iets geplaatst maar ik zie het niet meer. Het begon op een dag met erge hoofdpijn, uiteindelijk pijnstillers van de huisarts.Aanvallen duurden vaak maanden, naar de fysio gegaan. Die vroeg wat ik had, ik weet het niet zei ik.

O maar zo veel pijn heeft toch een oorzaak? Iedere keer als ik naar de huisarts ging was ik blij dat er een vervanger zat. Eindelijk zou ik worden door verwezen, maar helaas. De fysio belde de huisarts en die deelde mee dat ik een post natale depressie had. Ik was zoooooo boos, want ik had dat niet, wist ook niet dat ik dat had.Steeds als er dus een vervanger zat las hij dat. Ik zat vaak op de 1e hulp, in de hoop dat er wat gebeurde.

De langste pijn was 7 maanden dag en nacht over de pijngrens gaan, en ik had jonge kinderen. Toen 2 maanden plat en wachten op de eerste afspraak in een ziekenhuis. Daar door de molen maar er kwam niks uit, uiteindelijk alternatief gegaan en daar bleken mijn almagaan vullingen de oorzaak. Die zijn verwijderd en nooit meer zo veel hoofdpijn gehad. Ik heb er zelfs een keer een eind aan willen maken, omdat ik uitgeput was door de pijn.

**Geplaatst**: 03-03-16 03:36

Geplaatst: 03-03-16 03:36

Bij mij zat het 6 maanden schouderleed ook tussen mijn oren volgens een bepaalde chirurg!
Stuurde me na 2 nutteloze infiltraties met deze uitspraak naar huis, gecombineerd met een enkeltje naar neurologie en een voorschrift voor anti - depressiva... nochtans was er bij mij wel een aanwijsbare oorzaak, ik had een ongeluk gehad op het werk dus en daarna is alles begonnen!

Huisarts ging hier uiteraard niet mee akkoord (en ik nog veel minder) dus andere specialist geraadpleegd.
Bleek na 5min consultatie dat ik al 6 maanden met een kapot schoudergewricht rondliep.

Operatie werd ingepland waarbij ze het ontwricht sleutelbeen terug op de plaats gezet hebben en over de ganse lengte een aantal mm smaller gemaakt hebben, pezen werden afgeschaafd tot op bloedend weefsel, sleutelbeenuiteinde werd met 1,5 cm afgezaagd en dus ingekort, gewricht tussen sleutelbeen en schouderblad was verpulverd en helemaal ontwricht en is dus verwijderd, ook schouderblad werd een stuk van afgezaagd en verwijderd.
Zijn in totaal een goede 2,5u bezig geweest aan een operatie die normaal maar 40min duurt!

En dan zijn er nog 2 letsels waar ze nu niets mee konden: bicepspees zit niet meer op de juiste plaats en kapsel is mega opgerekt.

Ondertussen is de operatie 2 maand geleden en zijn we in totaal 9 maand verder en heb ik nog een goede 4 tot 6 maand revalidatie te gaan... wat dus al een stuk ingekort kon zijn had de eerste chirurg zijn job wél gedaan...

Maar hé, het zat tussen mijn oren gelukkig!

**Geplaatst**: 03-03-16 09:21

Re: 'Het zit tussen je oren!'

Geplaatst: 03-03-16 09:21

Pfff wat een verhalen komen hier voorbij!

Zo ben ik 5 jaar geleden van het paard gevallen.. Op dat moment geholpen met opstaan (dat was sowieso de grootste fout ever) maar goed mijn ex schoonmoeder toendertijd zei ach t zal wel spierpijn zijn. M'n ex vriend heeft mij toen naar huis gebracht (wat een helse rit in de auto) en de volgende ochtend ben ik naar de huisarts gegaan.. Ik kon nauwelijks lopen, niet meer zitten en maar in een houding liggen. Ah nee, ze kon nog niet spreken van een kneuzing. Het viel wel mee.

Ik kreeg zelfs geen medicijnen mee. Ik was heel blij dat m'n ouders nog diclofinac hadden liggen, dus met uiterste voorzichtigheid daar wat van genomen.

Na 1,5e week was er geen verbetering.. Ik begon zelfs doorlig plekken te ontwikkelen want tja, ik kon weinig anders.. Toevallig kwam er die dag een natuurgeneeskundige arts thuis voor onze hond (met huidproblemen). Waarop mijn vader voor de grap zei: kan je ook niet eens naar haar kijken?

Ze heeft mij niet eens aangeraakt en zei na 2 seconden: je bekken is verschoven en je rug is zwaar gekneusd.
Omdat ik toch wat twijfelde aan het verhaal ben ik de dag daarna naar een chiropracter gegaan. Verhaal van m'n val en de huisarts vertelt, maar de rest weg gelaten om hem z'n oordeel te laten doen. En je raadt het nooit.. Precies hetzelfde. En wat een opluchting die behandelingen. Ik kon ineens weer zitten (voor korte momenten) en weer een beetje lopen..

Echter heeft dat nooit alle pijn weggehaald. De huisarts bleef bij d'r verhaal en na 2,5 jaar zeuren kreeg ik eindelijk een doorverwijzing voor een röntgenfoto.. Woehoe! Ja, daar was de bekken scheefstand uiteraard op te zien (m'n bekken verschuift namelijk met enige regelmaat terug), maar ja dat kan niet zo maar.. Je bekken kan nl niet zomaar verschuiven. Uiteindelijk kwam er toch wel voorzichtig naar voren dat vermoedelijk m'n bekken gebroken is geweest... En dat ik hierdoor dus bekken instabiliteit heb ontwikkeld.

Leuke diagnose, maar dan loop je tegen een muur op. Er zijn er namelijk genoeg die beweren dat je dat alleen kan krijgen tijdens of na een zwangerschap... Uhu natuurlijk!

Inmiddels ben ik -mede door verhuizing- overgestapt naar een andere huisarts die mij serieuzer neemt. Overstappen naar een andere huisarts blijkt in de praktijk vaak niet zo makkelijk te zijn door onderlinge afspraken.. Terwijl het officieel wel zou moeten mogen..

**Geplaatst**: 03-03-16 10:15

Re: 'Het zit tussen je oren!'

Geplaatst: 03-03-16 10:15

Ja, echt slecht dat dat overstappen soms zo lastig is. Hier meerdere keren geprobeerd, maar de artsen hier in de buurt hadden steeds allemaal patiëntenstop. Pas toen ik zwanger was mocht ik gelukkig wel bij mijn vriend zijn huisarts erbij komen, zodat het hele gezin bij elkaar zou komen. Echt een wereld van verschil kan dat zijn zeg! Wat een fijne arts!

**Geplaatst**: 03-03-16 10:54

Geplaatst: 03-03-16 10:54

Wat ik het ergste vond van het ziekenhuis is dat ze aan me vroeg heb je wel eens last van hyperventilatie? Ik zei dnr heb ik heel soms. Kan je zo,n aanval opwekken. Dat probeerde ik, en toen bij de laatste afspraak waar ze de uitslag vertelde. Werd er gezegd je hebt hyperventilatie en je moet daar voor naar de fysio.

Ik was zo vreselijk teleurgesteld, want waar ik voor kwam werd niets mee gedaan.

**Geplaatst**: 03-03-16 11:03

Geplaatst: 03-03-16 11:03

Jup . Van mn 16 tot mn 28ste gehoord tot ik op de ic lag en er bijna niet meer was. Overgestapt naar ander ziekenhuis. Bleek ziekte van crohn te hebben .
Inmiddels geopereerd heel de dikke darm eruit en een stoma.
Maar nee zat tussen mn oren. Grrrr