Bokt.nl

**Geplaatst**: 03-02-16 22:00

Geplaatst: 03-02-16 22:00

anjali schreef:
Ik ben Rooms-Katholiek en dan is euthanasie verboden.Goede palliatieve zorg is natuurlijk wel nodig.Maar ik ga ervan uit dat het leven in Gods hand is en dat alleen Hij erover kan beslissen.Uiteraard wel met de nodige pijnstilling etc!

Maar soms is er geen betere pijnstilling meer. Mijn moeder gilde het uit en ze konden niets meer geven.
Weken ,maanden heeft ze pijn gehad.

**Geplaatst**: 03-02-16 22:25

Geplaatst: 03-02-16 22:25

Ik heb niet het hele topic gelezen, maar wil mijn ervaring delen.
Mijn vader kreeg spijtig genoeg de diagnose Alzheimer op jonge leeftijd, hij was toen 52 jaar. Het leven is vaak wreed. Hij was nl professor in de Neurologie. Normaal waren dit zijn patienten, plots kreeg hij zelf de diagnose . Hij wist dus als geen ander wat de ziekte aanrichten zou. Hij was één van de intelligentste mensen die ik ooit ben tegengekomen. Een man van het verstand... En net hij moest dit lot ondergaan... Deze ziekte tast de geest aan, het zijn, de identiteit. Wreed en genadeloos.
Omdat in Belgie de regelgeving toelaat euthanasie te plegen, maar enkel wanneer je voldoende wilsbekwaam en mentaal in orde bent om deze keuze te maken, heeft hij deze beslissing genomen op een moment dat hij 'nog redelijk goed' was. Hij kon dus wettelijk niet langer wachten, want dan zouden artsen hem beschouwen als niet langer in staat om deze beslissing bij volle verstand te nemen.
Op dat moment vond ik dat een lacune in de wetgeving, maar nadien is het dat misschien niet. Want het verder verloop van Alzheimer leert dat de mensen uiteindelijk zo ver afglijden dat ze de vraag ook niet meer stellen. Ik heb verschillende verplegers en verzorgenden gesproken die met Alzheimerpatienten werkten en iedereen vertelde mij dat ze nooit een gelukkige AZ patient waren tegengekomen. Het niet meer kunnen uiten van de vraag betekent dus zeker niet dat deze mensen zich berust hebben in hun situatie, het is gewoon het verdwijnen van de juiste verbindingen in de hersenen om dergelijke beslissingen te nemen. Ze glijden af stilaan maar zeker naar een vegetatieve staat. Het einde is het liggen in foetale houding. Dit wilde mijn vader niet. De euthanasie is besproken geweest met twee artsen en is zeer sereen en professioneel verlopen. Mijn papa is heel moedig geweest. Ik wil ook euthanasie bij deze diagnose, maar de moed opbrengen om werkelijk de stap te zetten...misschien zou ik het toch niet kunnen...Je weet het pas als het leven je in deze positie brengt. Ik ben absoluut voorstander van euthanasie in de regelgeving. Wanneer lijden ondraaglijk en uitzichtloos is, moet je de mogelijkheid hebben om deze beslissing te kunnen nemen. Het is een recht imo.

**Geplaatst**: 03-02-16 22:40

Re: Euthanasie - hoe vastleggen en ervaringen uit omgeving gz.

Geplaatst: 03-02-16 22:40

Het kan zeker wel voor het einde nadert. Kende 2 dames die het deden. 1 was al jaren heel erg duizelig, kon bijna niet meer recht opzitten en had erg veel hoofdpijnen, kon geen licht verdragen. Heeft er zelf bewust voor gekozen.
En 1 dame met een herseninfarct. Kon niet meer praten en was halfzijdig verlamd. Was nog prima in orde in haar bovenkamer, mw was eigenlijk een hard werkende, zeer zelfstandige vrouw die nu niet eens meer kon vertellen hoe ze het wilde hebben of waar ze naar toe wilde zonder heel veel gedoe.....
Het is mooi als er geen vooruitzicht is op verbetering. Jouw tijd, jouw manier, jouw keuze...

**Geplaatst**: 03-02-16 22:45

Geplaatst: 03-02-16 22:45

Om meerdere redenen raakt jouw bericht mij enorm Kabouter.
Wat moet dit voor jullie een moeilijke periode zijn geweest :(:)

Ik kan er alleen maar respect voor opbrengen.

**Geplaatst**: 03-02-16 22:45

Geplaatst: 03-02-16 22:45

WendyLotte schreef:
Het kan zeker wel voor het einde nadert. Kende 2 dames die het deden. 1 was al jaren heel erg duizelig, kon bijna niet meer recht opzitten en had erg veel hoofdpijnen, kon geen licht verdragen. Heeft er zelf bewust voor gekozen.
En 1 dame met een herseninfarct. Kon niet meer praten en was halfzijdig verlamd. Was nog prima in orde in haar bovenkamer, mw was eigenlijk een hard werkende, zeer zelfstandige vrouw die nu niet eens meer kon vertellen hoe ze het wilde hebben of waar ze naar toe wilde zonder heel veel gedoe.....
Het is mooi als er geen vooruitzicht is op verbetering. Jouw tijd, jouw manier, jouw keuze...

Idd, het feit dat je die uitweg hebt. Alleen is Alzheimer de uitzondering, want daar kan je niet wachten tot het einde nadert. Zelfs wanneer je vooraf bepaalt dat je euthanasie wilt als je bv je kinderen niet meer herkent, is totaal ongeldig.

**Geplaatst**: 03-02-16 22:50

Geplaatst: 03-02-16 22:50

Grit schreef:
Om meerdere redenen raakt jouw bericht mij enorm Kabouter.
Wat moet dit voor jullie een moeilijke periode zijn geweest Ik kan er alleen maar respect voor opbrengen.

Het is kei en kei hard geweest. Dit is de eerste keer dat ik het neerschrijf en het is bijna 4j geleden. Soms is het leven gewoon verdomd oneerlijk en het treft je daar waar je het niet verwacht. Ik ben nog altijd niet in staat om het mondeling aan iemand te vertellen want ik ben te emotioneel. Het blijft wel een shock. Je gaat met het gezin naar het ziekenhuis en je gaat weg met een persoon minder. Daar zijn geen woorden voor...

**Geplaatst**: 04-02-16 12:34

Re: Euthanasie - hoe vastleggen en ervaringen uit omgeving gz.

Geplaatst: 04-02-16 12:34

Ik vind het trouwens heel erg moedig wanneer iemand bij vol verstand er voor kiest het leven te beëindigen vanwege ondraaglijk of uitzichtloos lijden.
Ik vond dat vooral toen mijn vader er voor koos dat het volgens hem genoeg was zo te lijden al had hij nog graag in goede gezondheid een jaar of 10 langer geleefd.
Ik had daar diep respect voor.

**Geplaatst**: 04-02-16 14:34

Re: Euthanasie - hoe vastleggen en ervaringen uit omgeving gz.

Geplaatst: 04-02-16 14:34

Er stond vandaag een groot artikel in de Volkskrant over euthanasie en de beperkingen die nog in de wetgeving zitten.
Een schokkend verhaal van een vrouw die 'klaar was met haar leven' maar geen medische basis was waarop euthanasie mogelijk was.

Vond het erg heftig om te lezen.

**Geplaatst**: 04-02-16 14:41

Re: Euthanasie - hoe vastleggen en ervaringen uit omgeving gz.

Geplaatst: 04-02-16 14:41

Helaas was euthanasie voor mijn oma niet mogelijk, wilsonbekwaam. Dat was afgrijselijk, arme mens was zichtbaar ongemakkelijk, zeer onrustig en sterven mocht niet. Besloten om voeding en vocht te onthouden, vreselijk. Echt. Met goede palliatieve zorg, maar zo gaan gun je het niemand. Maar zo leven en wie weet nog maanden/jaren? Nee. Dat alternief was nóg erger. 10 dagen later is ze gestorven. Rust.

**Geplaatst**: 04-02-16 14:45

Geplaatst: 04-02-16 14:45

De mogelijkheid zou er altijd moeten zijn. Maar wat schrijnend kabouter, dat je vader min of meer te vroeg moest beslissen.... Mijn vader woonde in Frankrijk, waar euthanasie verboden is. Toen hij ongeneeslijk ziek was en te veel pijn kreeg heeft hij het heft in eigen hand moeten nemen.

Vader van mijn schoonzus idem, maar die was er fysiek niet meer toe in staat. Heeft door zijn mislukte poging nog anderhalve week in coma gelegen....

**Geplaatst**: 04-02-16 14:50

Geplaatst: 04-02-16 14:50

Is toch vreselijk triest dat mensen niet de kans krijgen waardig te sterven en noodgedwongen zelf maar een einde aan het leven moeten maken...

Ik ken iemand die van ook een poging had gedaan (90+ jaar, bijna blind, bijna doof, bewegen ging moeizaam) volledig klaar met leven maar te goed om te mogen sterven), helaas alleen flinke botbreuken opgelopen waardoor hij helemaal niets meer kon, moest verhuizen naar een verpleegtehuis en nog 3 (!) jaar heeft geleefd in ellende. Op zijn rouwkaart stond ook mooie tekst erover toen. Toch schrijnend, dat je moet doorleven.

Ik vind het ook zo triest voor de mensen die ook geestelijk uitzichtloos lijden. Ja, die mogen vanuit de wet om euthansie vragen, maar het wordt zeer zelden goedgekeurd...

**Geplaatst**: 04-02-16 16:16

Re: Euthanasie - hoe vastleggen en ervaringen uit omgeving gz.

Geplaatst: 04-02-16 16:16

Ja dat is echt moeilijk, maar aan de andere kant ook wel begrijpelijk. Het is voor een arts ook niet niks om iemand dood te moeten maken die ogenschijnlijk nog niet lijdt. Dat staat je dan wel erg tegen als je in je bent opgeleid mensen beter te maken. En iemand moet het toch doen. Dan zou het beter zijn een pil of drankje te verstrekken die de client zelf moet innemen.

In het geval van die 90+ Meneer...Mijn hemel zeg. Dan hoop je toch haast op een griep, niet meer behandelen en iemand sederen zodat hij rustig kan overlijden $:\$

**Geplaatst**: 04-02-16 16:33

Re: Euthanasie - hoe vastleggen en ervaringen uit omgeving gz.

Geplaatst: 04-02-16 16:33

Ik heb ervaring met palliatieve sedatie. Het was geen succes. En dan druk ik mij erg voorzichtig uit.

**Geplaatst**: 04-02-16 16:35

Geplaatst: 04-02-16 16:35

Hoezo niet dan? Ik heb het zeer vaak van de zijlijn meegemaakt en nog nooit mis zien gaan. Alleen wat ik zie gebeurt nooit door de HA maar gespecialiseerde artsen. Huisartsen heb ik weinig fiducie in qua palliatieve zorg $:\$

**Geplaatst**: 04-02-16 16:41

Re: Euthanasie - hoe vastleggen en ervaringen uit omgeving gz.

Geplaatst: 04-02-16 16:41

Ze begonnen veel te laat en kregen haar niet onder zeil en ook echt niet pijnvrij of zelfs de pijn op acceptabel niveau. Verpleeghuisarts wilde niet komen, eigen huisarts mochten we niet bellen en de verpleegkundigen mochten maar kleine hoeveelheden spuiten. Ik zal je de details besparen, maar het was een nachtmerrie wat ik hopelijk nooit meer hoef te zien of mee te maken. Achteraf had ik gewoon 112 moeten bellen. Ambulance had meer mogen doen.
Maar ik was toen te veel in shock zelf om nog helder te kunnen denken op dat moment.

**Geplaatst**: 04-02-16 17:03

Re: Euthanasie - hoe vastleggen en ervaringen uit omgeving gz.

Geplaatst: 04-02-16 17:03

Mijn opa heeft in 1997 een extra shot morfine gehad.
Hij kon toen eindelijk sterven na jaren diverse vormen van kanker te hebben gehad.

In 2009 is mijn schoonvader overleden. Maar niet door euthanasie, al wilde hij dat wel graag.
Schoonvader had uitgezaaide longkanker. Heeft zich ook aangemeld voor euthanasie.
Helaas ging de kanker in zijn hoofd zitten en was euthanasie niet meer mogelijk.

Zo verdrietig om hem zo verward en slecht te moeten zien.
Zo mensonwaardig.
Hij zou 19/10 in slaap worden gebracht. Voordat dit gebeurde heeft hij zelf de pijp aan Maarten gegeven.

Euthanasie was beter geweest.
Ook omdat hij dan eerder had kunnen sterven ipv verjaardag van onze zoon.

**Geplaatst**: 04-02-16 17:40

Re: Euthanasie - hoe vastleggen en ervaringen uit omgeving gz.

Geplaatst: 04-02-16 17:40

Een goed artikel van het NRC: http://www.nrc.nl/handelsblad/2016/02/0 ... ng-1588179

**Geplaatst**: 04-02-16 18:32

Geplaatst: 04-02-16 18:32

Ik weet niet of het al eerder in het topic is genoemd, maar ik heb laatst op school nog een soort documentaire over dit onderwerp gezien. Gaat ook over euthanasie bij dementie e.d. De documentaire staat op npo als is het goed heb, zal hem eens opzoeken!

Edit;
Link gevonden: http://www.documentairenet.nl/review/ze ... l-ik-dood/ docu stond op Zembla ipv npo

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-02-16 16:51

Re: Euthanasie - hoe vastleggen en ervaringen uit omgeving gz.

Geplaatst door de TopicStarter : 09-02-16 16:51

Het onderwerp is inderdaad heel veel in het nieuws geweest in de afgelopen week. Je merkt ook dat de meningen heel erg uiteen lopen, iedereen denkt er wel iets van, maar zelden hetzelfde. Dat maakt het denk ik voor veel mensen ook moeilijk want je hebt altijd te doen met nabestaanden die er vast ook wat van vinden.

Overigens ben ik nog steeds bezig met al jullie tips, ook alles wat ik via PB gekregen heb. Het zijn er dusdanig veel (waarvoor nogmaals dank!) dat ik daar nog wel even zoet mee ben.

**Geplaatst**: 09-02-16 18:09

Re: Euthanasie - hoe vastleggen en ervaringen uit omgeving gz.

Geplaatst: 09-02-16 18:09

Ik ben ten alle tijden voor euthanasie. Laat mensen maar een traject in gaan. Ik denk dat je hiermee impulsieve zelfmoorden ook mooi mee uit de weg ruimt. Want dan is het niet impulsief meer en dan komt iemand er ook op terug. Ik vind ook als mensen klaar zijn met het leven, dat ze het recht hebben om te gaan als ze dat zelf willen. Mensen hebben toch evengoed recht op de dood als op het leven?

**Geplaatst**: 10-02-16 12:27

Geplaatst: 10-02-16 12:27

Lang getwijfeld of ik hier kan en mag reageren, want het gaat in mijn ervaring niet om familie, maar wel om een zeer dierbaar persoon. Mijn buurman waar ik een zeer goede band mee had, heeft afgelopen oktober ook euthanasie laten plegen.
Hij was geboren met missende ledematen. Zo miste hij een onderbeen vanaf zijn knie, een arm vanaf de elleboog en had zijn andere arm slechts 2 vingers. Daar kon hij prima mee overweg (was het zijn hele leven natuurlijk gewend), maar vervolgens kreeg hij verschillende soorten kanker (prostaatkanker, keelkanker, botkanker en uiteindelijk ook longkanker). Hij heeft gevochten als een leeuw en diverse keren chemo en bestraling ondergaan. Uiteindelijk kwam het steeds weer terug en was duidelijk dat het om een uitzichtloos traject ging. Ze gaven hem nog een jaar.
Uiteindelijk is dat 5 jaar geworden, maar al die tijd had hij al wel zijn volledige draaiboek voor de euthanasie en crematie klaar liggen. Zijn behandelend arts stond hier gelukkig achter.

Ik ben 2 jaar geleden verhuisd, dus het was inmiddels mijn 'buurman' niet meer, maar we kwamen nog regelmatig op visite. Op 21 oktober stond mijn bruiloft gepland en ik hoopte dat hij dat nog zou halen. Uiteindelijk ging hij erg hard achteruit en bij ieder bezoek had ik het gevoel dat ik een soort van afscheid moest nemen omdat ik niet wist of ik hem nog zou terug zien. Zelf deed hij dat ook 'zorg goed voor elkaar' etc etc. Iedere keer weer slikken en tranen bij vertrek...
Begin oktober waren we weer op visite en toen voelde het anders. Nog 3 weken tot de bruiloft, maar mijn gevoel zei dat hij het niet ging halen. Ik heb toen in een opwelling via een foto op mijn telefoon de bruidsjurk aan hem laten zien. Op dat moment voelde dat als het juiste om te doen. Hij was enorm geëmotioneerd. Bij vertrek hadden mijn verloofde en ik allebei het gevoel dat het nu echt de allerlaatste keer was geweest.
Nog geen 5 dagen later (2 weken voor de bruiloft) viel er een rouwkaart op de mat

Hij heeft het tot het laatste moment in handen gehad. 's ochtends is hij zelfs nog op zijn scootmobiel naar de kapper gegaan (nog best een eind rijden, zeker een kilometer of 8) om zich netjes te laten knippen. 'Dan lig ik er mooi bij straks'. 's avonds is hij rustig overleden met zijn vrouw aan zijn zij. Hij wilde het zo, dus het is goed. De crematie was prachtig en je kon merken dat hij het echt helemaal zelf had geregeld. Dat gaf ook troost. Hij heeft onze bruiloft dus niet gehaald, maar voor mijn gevoel is hij er alsnog bij geweest. En ik had het mezelf nooit vergeven wanneer hij zijn lijdensweg voor mij had laten rekken.. Ik heb grenzeloos respect voor zijn beslissing. Fijn dat het mogelijk is.
Overigens heeft zijn vrouw er ook een 'goed' gevoel bij. Ze was zich er natuurlijk al jaren van bewust dat die dag zou aanbreken, maar omdat ze er juist zo bewust mee bezig waren geweest, was een groot stuk verwerking eigenlijk al achter de rug. Ze heeft voor haar gevoel nu ook 'rust' gekregen, al mist ze hem natuurlijk verschrikkelijk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-02-16 12:39

Re: Euthanasie - hoe vastleggen en ervaringen uit omgeving gz.

Geplaatst door de TopicStarter : 10-02-16 12:39

Wat een indrukwekkend verhaal, Cayenne. Fijn dat je het hebt willen delen. Dat iemand geen familie is zegt imo. helemaal niets, je hebt het hele proces meegemaakt wat je dan van elkaar bent, is dan imo. ondergeschikt. Dank je wel.

**Geplaatst**: 10-02-16 14:36

Geplaatst: 10-02-16 14:36

Wat fijn dat hij op deze manier de regie in eigen handen heeft kunnen houden, dat heeft hem en zijn dierbaren veel rust gegeven.
Neemt niet weg dat de reden van deze keuze altijd zuur en verdrietig blijft :(:)

En dan maakt het inderdaad niet uit of het wel of geen familie is, het gaat om de band die je met iemand hebt.

**Geplaatst**: 10-02-16 15:04

Geplaatst: 10-02-16 15:04

Mijn schoonouders hebben begin 2015 wensen met betrekking tot euthanasie vastgelegd. Aanleiding was de ziekte en het overlijden van de oma van mijn man.

We hadden toen nooit kunnen vermoeden dat dit, in het geval van mijn schoonvader, niet voor niets zou zijn. In september 2015 kreeg hij de diagnose alvleesklierkanker, 3 tot 6 maanden. Daar sta je dan, nooit een dag ziek geweest, een actief en positief leven en je weet dat het eindigt na 60 jaar, want genezing is uitgesloten. Zelfs verlenging is niet echt een optie.

Zijn motto (en dus ook het onze) was pijnloos sterven. Thuis. Het liefst met zo weinig mogelijk zorg van vreemden. Kwaliteit van leven ging boven alles. Dat was voor hem een geruststelling, maar ook voor ons, want het is afschuwelijk om iemand uitzichtloos te zien lijden.

Zijn positiviteit heeft ons nog vijf 'goede' maanden gegeven. Op het moment dat hij niet meer de trap op en af kon was het voor hem genoeg geweest, dat gebeurde op een zaterdag en de woensdag daarna hebben we afscheid genomen. Het gemis is enorm en de diagnose was meer dan klote, maar de tijd naar het definitieve afscheid was goed en dat is niet in de laatste plaats omdat hij zelf de beslissing heeft kunnen nemen.

In dit traject was de huisarts erg belangrijk, er was wekelijks contact en er werd van alles besproken. Vergeet niet dat dit voor een huisarts ook een heftige gebeurtenis is, de onze was daar gelukkig ook heel open over en het was daardoor ook niet vervelend dat ze erbij was.

Feit blijft wel dat er altijd een tijd tussen de beslissing en het daadwerkelijke overlijden zit, er zijn nu eenmaal regels. Maar iemand letterlijk zien wachten op de dood is hartverscheurend. De huisartsen konden in ons geval niet eerder dan 17:00 aanwezig zijn en die laatste dag was voor mijn schoonvader vreselijk, hij wilde niet teveel pijnstilling want hij was zo bang dat hij te versuft zou zijn op het moment dat hij vragen moest beantwoorden. Hij bleef maar op de klok kijken en vragen of ze er al aan kwamen.

Mijn man en ik zijn dertigers, maar zeker binnenkort ook alles regelen. Je hoopt dat het niet nodig is natuurlijk, maar ik gun iedereen een dergelijk afscheid.

**Geplaatst**: 10-02-16 15:21

Re: Euthanasie - hoe vastleggen en ervaringen uit omgeving gz.

Geplaatst: 10-02-16 15:21

Ik heb het van dichtbij meegemaakt. Mijn schoonmoeder zei altijd al, als ze ziek zou worden, zij zelf het heft in handen wilde nemen. Ze was daarom al jaren lid van de euthanasie vereniging. Ze kreeg longkanker, en dat was uitgezaaid naar de botten. Toen ze zag dat de situatie uitzichtloos was, heeft ze er met haar arts over gepraat. Hij kon hier niet aan meewerken, hij kon dat etnisch niet voor zichzelf verantwoorden. Ze is toen op zoek gegaan naar een arts, die hier ervaring mee had.
Toen ze voelde dat ze niet meer wilde, heeft ze een gesprek gehad met die arts, en een 2e arts erbij. Dit is verplicht. Wij waren erbij toen de 2 artsen kwamen voor het gesprek, en moesten beoordelen of haar situatie echt uitzichtloos was.
Daar was geen twijfel over mogelijk, ze brak voor dat gesprek haar heup door te draaien in bed, en had er totaal geen zin meer in...
Dit gesprek was op maandag, en op woensdag zou "het gaan gebeuren"....
We hebben nog samen gegeten, ze heeft nog op de po geplast, en heeft ons allemaal nog apart genomen voor een persoonlijk gesprek. Ze was klaar.
Om 18.30 zou het gebeuren, en elke keer zag ik haar op de klok kijken, wachtend op haar "verlossing"...De arts kwam binnen met een stagair en ze strekte haar arm al uit voor het infuus.
Als 1e kreeg ze een overdosis narcoticum, en toen het spul in haar arm ging, en ik haar inmijn armen had, slaakte ze een zucht. De arts vertelde ons toen dat ze nu al hersendood was. Toen kreeg ze een overdosis spierverslapper, die ervoor zorgde dat haar hart er mee stopte.
En dit alles in 5 minuten.
Na haar overlijden kwam de gemeente arts omdat ze niet aan een natuurlijke dood was overleden. Dits hoort bij het protocol.
Ik heb haar zelf gewassen en aangekleed, samen met de begrafenis ondernemer.

Een hele emotionele ervaring, van een moedig iemand die niet helemaal wilde aftakelen. Mensen die niet in die situatie verkeren, die kunnen zich niet voorstellen hoe gretig iemand zijn of haar arm uitstrekt om de beruchte spuit te krijgen. Daar ging een heel proces vanaf, van huilen, boos zijn, "dealtjes"maken, en acceptatie.....
Ik werk zelf in de wijk als zieken verzorgende, heb veel mensen zien overlijden, maar nooit op deze manier. ...