Bokt.nl

Gillbo schreef:

Ietsje meer verdieping in je huiswerk
Midazolam

Evi84 schreef:

Gillbo schreef:

Ietsje meer verdieping in je huiswerk
Midazolam

Euhm... ik weet uiteraard dat dormicum en midazolam synoniemen zijn... maar nog steeds geeft het geen analgesie zoals jij beweert

Evi84 schreef:

Gillbo schreef:

Ietsje meer verdieping in je huiswerk
Midazolam

Euhm... ik weet uiteraard dat dormicum en midazolam synoniemen zijn... maar nog steeds geeft het geen analgesie zoals jij beweert

Murosch schreef:

Oh bah TS, ik weet helaas precies hoe je je moet voelen hierbij en wil je in eerste instantie heel veel sterkte wensen. Ik hoop voor jullie dat het allemaal niet te lang hoeft te duren.

Twee jaar geleden kwam mijn opa in het ziekenhuis terecht omdat zijn lichaam op was en organen begonnen uit te vallen. Toen we dit hoorden was het een hele shock, want we wisten dat het op zou houden en dat er niks meer voor hem te doen was.

Opa zelf was daar niet aan toe en het was hartverscheurend dat hij steeds om zijn schoenen vroeg, want hij wou toch echt gewoon weer weg kunnen wandelen.

Uiteindelijk zijn ze bij hem ook gestopt met toedienen van vocht en voeding, maar wij als familie waren helemaal niet ingelicht hierover. Toen ik de laatste keer bij opa ben geweest liep ik de gang door naar zijn kamer en hoorde hem vanaf de gang al huilen en roepen, zoveel pijn had hij. In paniek heb ik een verpleegster geroepen en vroeg om extra pijnmedicatie. Ze hebben hem toen een morfine-spuitje gegeven, maar dit hielp niet.

Opa's mond was enorm droog en toen ik de verpleegster vroeg om hem iets te drinken te geven werd ik aangekeken of ik gek was. Hij krijgt niks meer want hij kan niet meer zelfstandig eten en drinken en is toch stervende was het antwoord. Opa was nog gewoon bij kennis en tussen de pijnscheuten door heb ik hem gevraagd of hij drinken wou, waarop hij heftig ja knikte. Ik ben de gang op gegaan en kwam iemand tegen met een etenskar.

Daar heb ik 2 potjes appelmoes vanaf gepikt en die heb ik opa gevoerd met een lepeltje, hij was me zo dankbaar daarvoor. Ik heb meteen mijn moeder opgebeld en gezegd dat ze het ziekenhuis moest bellen om toestemming te geven voor een morfinepomp, want mijn opa lag zo verschrikkelijk te lijden en ze lieten hem gewoon liggen te creperen. Dat je iemand vanaf de gang hoort roepen en schreeuwen van de pijn en er gewoon langs loopt of er niks aan de hand is als verplegend personeel, ik vind het verschrikkelijk!

Gelukkig werd de morfinepomp toen snel aangesloten en opa is die nacht overleden, maar ik krijg deze laatste momenten nooit meer uit mijn geheugen kwijt. Iemand waar je zoveel van houdt zo moeten zien lijden is echt niet menswaardig en je staat als familie compleet machteloos.

Armaris schreef:

En hier gaan mijn haren recht van overeind staan.
Ik begrijp jouw kant zeer goed, dat je appelmoes gegeven hebt maar besef je ook welke nare gevolgen dit kan hebben? We (werk als verpleegkundige) zeggen niet voor niets dat iemand niet mag drinken/eten.
Voor hetzelfde geld was je opa gestikt in zijn appelmoes en wat dan? Had je jezelf vergeven ? Of was je dan boos geworden op het personeel?

Ik weet dat ik nu heel bot overkomt maar het is heel gemakkelijk te zeggen dat wij mensen laten lijden en zeker als ze liggen te roepen en te gillen.

Wij hebben toevallig ook zo iemand nu liggen op de afdeling, ook roepen en tieren.
Geven we sedatie, is het niet goed. Leggen we ze vast, is het ook niet goed.
De familie wilt niet dat we fixeren, ja en als ze van de trappen valt, wat dan? Dan is het onze schuld.

De lijn tussen wat wel en niet mag is zeer klein maar men moet beseffen dat er meer is dan mensen 'laten versterven en verhongeren'.

friendly schreef:

Ik vind dit soort berichten echt vreselijk om te lezen. Allereerst, veel sterkte voor jou en je familie TS, en iedereen eigenlijk die eenzelfde situatie ervaart.. Ik vraag mij toch regelmatig af hoe het kan dat het zo moet in Nederland. Een dier komt nog waardiger aan z'n eind dan een mens. Als er 0 kans is dat iemand eruit komt, waarom moet het dan zo moeilijk gemaakt worden door de overheid (denk ik?)? In zekere zin is dit toch eigenlijk medewerking aan het doden van iemand? Oftewel, medeplichtigheid aan moord. En dat de DNR soms genegeerd word "want persoon X was er niet goed genoeg bij" is echt tè raar. Als je niet meer wil zou het naar mijn mening àltijd gehonoreerd moeten worden. Waarom moet je zo onwaardig uitdrogen-/hongeren?! Te belachelijk voor woorden.

Gillbo schreef:

Nelleke je hebt geen idee waar je over praat.Sederen en fixeren is vreselijk maar denk je dat een arts of een verpleegkundige dat doen omdat ze te lui zijn of een hekel aan mensen hebben
Dit soort aanvallen op personeel in de zorg vind ik belachelijk

_Nelleke_ schreef:

Armaris schreef:

En hier gaan mijn haren recht van overeind staan.
Ik begrijp jouw kant zeer goed, dat je appelmoes gegeven hebt maar besef je ook welke nare gevolgen dit kan hebben? We (werk als verpleegkundige) zeggen niet voor niets dat iemand niet mag drinken/eten.
Voor hetzelfde geld was je opa gestikt in zijn appelmoes en wat dan? Had je jezelf vergeven ? Of was je dan boos geworden op het personeel?

Ik weet dat ik nu heel bot overkomt maar het is heel gemakkelijk te zeggen dat wij mensen laten lijden en zeker als ze liggen te roepen en te gillen.

Wij hebben toevallig ook zo iemand nu liggen op de afdeling, ook roepen en tieren.
Geven we sedatie, is het niet goed. Leggen we ze vast, is het ook niet goed.
De familie wilt niet dat we fixeren, ja en als ze van de trappen valt, wat dan? Dan is het onze schuld.

De lijn tussen wat wel en niet mag is zeer klein maar men moet beseffen dat er meer is dan mensen 'laten versterven en verhongeren'.

En hier gaan mijn haren van overeind staan. Lees nou eens terug wat je zegt! Sederen of fixeren. Dat is toch niet humaan? Iemand met aandacht en liefde behandelen is vaak al te veel gevraagd.

Als je het nou niet leuk vind om met mensen te werken moet je niet in de zorg werken. Ik vind het bizar dat je gewoon kil langs iemand loopt die ligt te gillen en schreeuwen van de pijn.

Armaris schreef:

Geven we sedatie, is het niet goed. Leggen we ze vast, is het ook niet goed.

Ashkerlon schreef:

Kunnen ze geen Lemon Swabs of Pagavit voorzien? Dat helpt beter dan een watje met gewoon wat water.

Armaris schreef:

Juist, wij fixeren en sederen niet omdat we te lui zijn of niet willen.
Sommige mensen zijn een gevaar voor zichzelf en de omgeving.

_Nelleke_ schreef:

Armaris schreef:

En hier gaan mijn haren recht van overeind staan.
Ik begrijp jouw kant zeer goed, dat je appelmoes gegeven hebt maar besef je ook welke nare gevolgen dit kan hebben? We (werk als verpleegkundige) zeggen niet voor niets dat iemand niet mag drinken/eten.
Voor hetzelfde geld was je opa gestikt in zijn appelmoes en wat dan? Had je jezelf vergeven ? Of was je dan boos geworden op het personeel?

Ik weet dat ik nu heel bot overkomt maar het is heel gemakkelijk te zeggen dat wij mensen laten lijden en zeker als ze liggen te roepen en te gillen.

Wij hebben toevallig ook zo iemand nu liggen op de afdeling, ook roepen en tieren.
Geven we sedatie, is het niet goed. Leggen we ze vast, is het ook niet goed.
De familie wilt niet dat we fixeren, ja en als ze van de trappen valt, wat dan? Dan is het onze schuld.

De lijn tussen wat wel en niet mag is zeer klein maar men moet beseffen dat er meer is dan mensen 'laten versterven en verhongeren'.

En hier gaan mijn haren van overeind staan. Lees nou eens terug wat je zegt! Sederen of fixeren. Dat is toch niet humaan? Iemand met aandacht en liefde behandelen is vaak al te veel gevraagd.

Als je het nou niet leuk vind om met mensen te werken moet je niet in de zorg werken. Ik vind het bizar dat je gewoon kil langs iemand loopt die ligt te gillen en schreeuwen van de pijn.

Shadow0 schreef:

Armaris schreef:

Geven we sedatie, is het niet goed. Leggen we ze vast, is het ook niet goed.

Probeer het eens met communiceren? Mij lijkt dat heel veel van deze situaties goed te voorkomen zijn door een open en betrokken houding, en goede communicatie met de familie, en de persoon zelf als die ook nog maar een beetje aanspreekbaar i.s

En bij dat communiceren hoort ook de toon en hoe je het brengt. Uit jouw reactie hier spreekt niet veel begrip door voor de handeling van Friendly, of voor hoe rot die grootvader zich voelde door de dorst. Als je dat in een gesprek met de familie in het echt ook niet uitstraalt, levert het wellicht ook minder begrip van de familie op. Maar met echte, open communicatie en echt open staan voor de gevoelens van de ander kan er heel veel, en kunnen mensen best kiezen voor een bepaalde richting, of die accepteren.

Waar het naar mijn idee vaak fout gaat is dat de medische stand heel erg zelf wil beslissen. En dat doen ze vaak op basis van hun eigen richtlijnen en keuzes. Deels wel begrijpelijk, maar daarmee ga je wel nogal makkelijk voorbij aan ieders individuele situatie.

Vala schreef:

Fixeren staat tegenwoordig ook onder zeer strenge richtlijnen, mag echt niet zomaar meer hoor.
Waarom voelen verpleegkundigen zich aangevallen? Omdat ze over het algemeen hun stinkende best doen maar er wordt aan alle kanten aan ze getrokken. Te weinig personeel, richtlijnen etc

Shadow0 schreef:

Armaris schreef:

Juist, wij fixeren en sederen niet omdat we te lui zijn of niet willen.
Sommige mensen zijn een gevaar voor zichzelf en de omgeving.

Ehm. Daar is ook nog wel wat nuance in aan te brengen. Fixeren gebeurt vaak wel degelijk omdat andere opties niet haalbaar zijn. Die discussie is bv ook veelvuldig aan bod gekomen bij psychiatrische patienten, maar in Scandinavie hebben ze gekozen voor vrijwel(?) nooit meer fixeren of isoleer. En dat kan. Er wordt in Nederland wel degelijk te vaak gegrepen naar dwang als oplossing voor problemen die eigenlijk voortkomen uit onderbezetting en onvoldoende opgeleide mensen.

En dat is dus niet een persoonlijk verwijt naar jou of een verwijt naar de inzet van de verpleegkundigen ofzo. (Deze discussie loopt namelijk zo vaak stuk, ook in het vakgebied zelf, omdat mensen zich enorm aangevallen voelen.) Maar die defensieve houding belemmert wel vaak dat mensen open staan voor manieren om het anders, en beter, te doen. Dat is iets wat in de zorg beslist speelt.