Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-09-12 13:43

Geplaatst door de TopicStarter : 23-09-12 13:43

marleen_88 schreef:
MarlindeRooz schreef:
Bij mij is adhd vastgesteld.
en de diagnose zelf heeft me meer problemen opgeleverd dan het hele "adhd gedoe" zelf.
zit/zat al jaren met het idee in mijn hoofd "jij bent een adhd kind"

terwijl ik voorheen er nooit last van had, heb dus spijt van die test.

Het kan voor- maar ook nadelig werken een diagnose.

Ik denk dat het belangrijk is, dat je je diagnose 'accepteert,' je hebt het nu eenmaal, ermee leren leven is het enige dat werkt.

Slik jij medicatie?

Dan hangt het er maar net vanaf of de diagnose überhaupt correct is. Verder ken ik ook iemand die de diagnose ADHD heeft (en ik kan niet goed genoeg inschatten in hoeverre die correct is) en die vrouw accepteert dit ook niet, neemt ook geen medicatie. Verder kan zij normaal in de maatschappij functioneren, dus ik zie in die gevallen ook echt het probleem niet. Ze zorgt ook goed voor haar kinderen, gaat werken, etc. Zij wil zich gewoon niet op die manier laten labelen, punt

**Geplaatst**: 23-09-12 13:47

Geplaatst: 23-09-12 13:47

Wij krijgen met kerst en zomer een duits vakantiekind, ik heb ADHD zegt hij. Dat liet mijn moeder testen,nou hij heeft het echt niet hoor.

**Geplaatst**: 23-09-12 13:47

Geplaatst: 23-09-12 13:47

Nouks schreef:
FirebirdM schreef:
Ik bedoel dat het geen enkel kind ten gunste komt om zich 'anders' te voelen,

Och, daar heb je geen diagnose voor nodig hoor Zelfs al heb je de diagnose nog helemaal niet, écht wel dat je je anders voelt. Des te meer juist, want onbegrepen.

Ja natuurlijk, toen ik nog labeltjesloos ondersteboven in de vuilnisbak werd geparkeerd en door leraren actief in kasten werd opgesloten dacht ik ook wel, 'goh, volgens mij hebben andere kinderen hier geen last van, misschien is er iets'. :')

Probleem is alleen dat ik door dat labeltje nooit de kans heb gekregen om dat om te buigen naar 'leren omgaan met raar zijn', maar dat ik het omgebogen heb naar 'ja, dat is nou eenmaal zo, en mensen zeggen dat daar ook positieve dingen bijhoren dus lekker puh!'.

Mag jij raden welke van die twee beter had gewerkt voor de rest van m'n schoolcarriere.

Andere behandeling binnen de klas versterkte dat ik-tegen-jullie-gevoel enorm, dat was niet nodig geweest. Is iets wat ik pas jaren later zie, vroeger snapte ik er natuurlijk niks van. Zoals ik al zei ken ik meer mensen die inmiddels zo'n zelfde idee hebben.

**Geplaatst**: 23-09-12 13:51

Geplaatst: 23-09-12 13:51

marleen_88 schreef:
MarlindeRooz schreef:
Bij mij is adhd vastgesteld.
en de diagnose zelf heeft me meer problemen opgeleverd dan het hele "adhd gedoe" zelf.
zit/zat al jaren met het idee in mijn hoofd "jij bent een adhd kind"

terwijl ik voorheen er nooit last van had, heb dus spijt van die test.

Het kan voor- maar ook nadelig werken een diagnose.

Ik denk dat het belangrijk is, dat je je diagnose 'accepteert,' je hebt het nu eenmaal, ermee leren leven is het enige dat werkt.

Slik jij medicatie?

Ja maar dat accepteren is best moeilijk, en ik ben er wel mee bezig maar dan moet ik er niet steeds met mijn neus op wordeen gedrukt.
ik heb medicatie geslikt, maar ik slik het nu niet meer.

F_Orumster schreef:
MarlindeRooz schreef:
Bij mij is adhd vastgesteld.
en de diagnose zelf heeft me meer problemen opgeleverd dan het hele "adhd gedoe" zelf.
zit/zat al jaren met het idee in mijn hoofd "jij bent een adhd kind"

terwijl ik voorheen er nooit last van had, heb dus spijt van die test.

Doe je dit nu niet zelf?

Jup, klopt.
Maar als het in je directe omgeving maar vaak genoeg herhaald wordt geloof je het vanzelf.

**Geplaatst**: 23-09-12 13:52

Geplaatst: 23-09-12 13:52

Dit is onder andere een reden voor mij om niet aan kinderen te beginnen. In de maatschappij zoals die nu is, kan ik mijn kind niet opvoeden zoals ik zou willen. Bang dat mijn kind 'slachtoffer' wordt van gepest door kinderen die geen normen en waarden meekrijgen. Dat het kind door andere buitengesloten wordt, omdat het anders is/wordt opgevoed. Dit wil ik mijn kind niet aandoen in de toekomst, dus begin ik er niet aan.
Ook ben ik het met de TS eens. Ik ben van mening dat mensen die hun handen en hoofd kunnen gebruiken, normaal kunnen functioneren in de maatschappij en niet 'zielig' op de bank thuis met een uitkering hoeven te zitten, omdat ze niet mee kunnen komen. Of dat men met die mensen rekening moet gaan houden, omdat ze net iets anders zouden zijn.... In principe moet je iedereen als een individu zien en daar ook naar handelen. Ieder mens is anders, leert anders en doet anders. Dat is altijd al zo geweest. Jammer dat er nu een stickertje op het hoofd geplakt wordt.

**Geplaatst**: 23-09-12 14:08

Geplaatst: 23-09-12 14:08

MarlindeRooz schreef:
Bij mij is adhd vastgesteld.
en de diagnose zelf heeft me meer problemen opgeleverd dan het hele "adhd gedoe" zelf.
zit/zat al jaren met het idee in mijn hoofd "jij bent een adhd kind"

terwijl ik voorheen er nooit last van had, heb dus spijt van die test.

marleen_88 schreef:
Het kan voor- maar ook nadelig werken een diagnose.

Ik denk dat het belangrijk is, dat je je diagnose 'accepteert,' je hebt het nu eenmaal, ermee leren leven is het enige dat werkt.

Slik jij medicatie?

MarlindeRooz schreef:
Ja maar dat accepteren is best moeilijk, en ik ben er wel mee bezig maar dan moet ik er niet steeds met mijn neus op wordeen gedrukt.
ik heb medicatie geslikt, maar ik slik het nu niet meer.

Ik kan mij heel goed voorstellen dat het lastig is om te accepteren, in een hokje geplaatst worden lijkt mij echt afschuwelijk.

Mag ik vragen waarom je geen medicatie meer slikt?

**Geplaatst**: 23-09-12 17:20

Geplaatst: 23-09-12 17:20

Nouks schreef:
FirebirdM schreef:
Ik bedoel dat het geen enkel kind ten gunste komt om zich 'anders' te voelen,

Och, daar heb je geen diagnose voor nodig hoor Zelfs al heb je de diagnose nog helemaal niet, écht wel dat je je anders voelt. Des te meer juist, want onbegrepen.

jups, dat was bij mij dus ook het geval,
maar het kan gewoon twee kanten op , wel een label of geen label, het kan beide positief of negatief uitpakken
het ligt er maar net aan of er voor het specifieke kind , de juiste aanpak word gebruikt.
wat voor de 1 met een bepaalde beperking werkt, hoeft voor de ander met exact hetzelfde label echt niet de juiste aanpak te zijn.

bij mij was er indertijd geen label en ik heb daar niet wel bij gevaren. hoewel ik twijfel of in mijn basisschool tijd een label had geholpen (ik ben van 1980)
wel ben ik door hoe er vanuit scholen/leraren naar mij toe is gehandeld nooit op het niveau beland wat ik aan kon, maar consequent onder mijn niveau geplaatst waardoor de motivatie bij mij vanaf groep 4 ver te zoeken is geweest.

het blijft gewoon lastig, is een diagnose nodig in alle gevallen?
neuh, dat denk ik niet. maar er zijn voldoende gevallen waar een diagnose wel noodzakelijk is om aan de juiste hulp(middelen) te geraken
je moet alleen wel voor ogen houden dat een beperking gaan reden is om iemand ergens te parkeren en te laten zwemmen, maar ook dat je er niet te veel bovenop blijft zitten.
En oppassen dat het geen excuus word, niet alleen voor degene met de plakker, maar ook voor degenen er om heen .
voor mij(en velen met mij) is mijn label ook absoluut geen excuus , maar wel een verklaring.
helaas ken ik ook een paar voorbeelden waarbij het label wel degelijk als excuus word gebruikt waardoor die mensen zelf ook absoluut geen steek verder komen.

**Geplaatst**: 23-09-12 17:45

Re: Iedereen een label?

Geplaatst: 23-09-12 17:45

Ik zag vorige bladzijde een opmerking over dat je geen pdd-nosser in je klas moet hebben.. mijn nekharen gingen overeind staan.

Ik ben er trots op dat mijn pdd-nosser op een reguliere basisschool zit. We zijn bezig geweest met een renn-4 school voor hem, maar het gaat heel goed met medicatie en een uurtje bijles per week.
Wij zeggen hier met onze kinderen altijd dat IEDEREEN!!!! anders is. Maar het belangrijkste is merk ik dus nu aan mijn dochter van bijna 10, dat de kinderen van haar school de "oude" Bo niet met nieuwe ogen kunnen bekijken. Ze heeft nu medicatie (andere) maar ze blijft het vervelende kind dat niet stopt. Terwijl ze nu door andere medicatie en training steeds meer leert om datgene te zien wat voorheen niet door haar gezien werdt. Daarmee bedoel ik dat ze dus steeds beter kan inschatten of iemand er flauw van is of eerder aanneemt van ons dat het bv niet past om in je verkleedjurk naar school te gaan.. gewone dingen voor ons, maar ook voor haar dat maakt t moeilijk. (ook leuk.. wat is gewoon.. voor zulke kinderen is wat wij gewoon noemen, niet duidelijk. benoem dingen, maak het herkenbaar. doe normaal, ook zo iets.. wat is normaal??)

**Geplaatst**: 23-09-12 17:57

Geplaatst: 23-09-12 17:57

pipo schreef:
Ik zag vorige bladzijde een opmerking over dat je geen pdd-nosser in je klas moet hebben.. mijn nekharen gingen overeind staan. Ik ben er trots op dat mijn pdd-nosser op een reguliere basisschool zit. We zijn bezig geweest met een renn-4 school voor hem, maar het gaat heel goed met medicatie en een uurtje bijles per week.
Wij zeggen hier met onze kinderen altijd dat IEDEREEN!!!! anders is. Maar het belangrijkste is merk ik dus nu aan mijn dochter van bijna 10, dat de kinderen van haar school de "oude" Bo niet met nieuwe ogen kunnen bekijken. Ze heeft nu medicatie (andere) maar ze blijft het vervelende kind dat niet stopt. Terwijl ze nu door andere medicatie en training steeds meer leert om datgene te zien wat voorheen niet door haar gezien werdt. Daarmee bedoel ik dat ze dus steeds beter kan inschatten of iemand er flauw van is of eerder aanneemt van ons dat het bv niet past om in je verkleedjurk naar school te gaan.. gewone dingen voor ons, maar ook voor haar dat maakt t moeilijk. (ook leuk.. wat is gewoon.. voor zulke kinderen is wat wij gewoon noemen, niet duidelijk. benoem dingen, maak het herkenbaar. doe normaal, ook zo iets.. wat is normaal??)

Volgens mij was ik dat, ik bedoel daar niet mee te zeggen dat pdd-nossers lastpakken zijn die niet in een gewone klas mogen zitten.

Als dat kan is dat fantastisch, maar wat ik probeerde te zeggen is dat ik dat geen stoornis vind waarbij een kind baat heeft om net als alle kinderen in de klas behandeld te worden (waar mijn post over ging). Mijn schoonbroertje heeft ook pdd-nos, maar dat is bij hem ontzettend fout gegaan en dat gun ik niemand. Met sommige stoornissen is het gewoon niet mogelijk om een kind zo in het diepe te gooien, al verschilt dat natuurlijk per persoon.

Fijn dat het met jouw kind goed gaat op regulier onderwijs, dat is fijn om te horen.

**Geplaatst**: 23-09-12 18:03

Geplaatst: 23-09-12 18:03

marleen_88 schreef:
Ik kan mij heel goed voorstellen dat het lastig is om te accepteren, in een hokje geplaatst worden lijkt mij echt afschuwelijk.

Mag ik vragen waarom je geen medicatie meer slikt?

Ik vind het gewoon troep, ik werd er duf van en merkte het gewoon niet.
iedereen vertelde van "ja we merken het blablbla" terwijl ik het al een halfjaar innam en niet doorslikte en uitspuugde. (moest het innemen van mijn ouders)
Dus toen had ik iets van

En als mensen mij niet accepteren zoals ik ben, zónder pilletjes en doen ze dat niet dan hoef ik ze ook niet te kennen.

**Geplaatst**: 23-09-12 18:04

Geplaatst: 23-09-12 18:04

xHaithi schreef:
Misschien een stomme vraag maar over wat voor 'normale zaken' hebben jullie het dan? Ben gewoon benieuwd waarop mensen met zo'n beperking actief vastlopen.

Autorijden. Dat doe ik niet, vertrouw mezelf niet in de auto. Ben veel te impulsief, zou zonder om te kijken keihard op de rem trappen wanneer ik een katje op de snelweg zie lopen. Vlieg met veel te hoge snelheid over rotonde's. Heb rijlessen gehad maar ben ermee gestopt, vond het onverantwoord.

Ander voorbeeld, ik wilde een tijd geleden een ijsje afrekenen bij het tankstation. Vroeg me af hoe die man dat ijsje toch moest scannen, ik dat ijsje door het betaalvakje heen proberen te proppen. Terwijl de man al een minuut grinnikend met zijn door-glas-heengaande scanapparaat tegen het raampje zat...

Huishouden, is ook een ramp. Ik krijg mezelf maar niet zo georganiseerd dat ik regelmatig stofzuig, met de juiste boodschappen thuis kom (schrijf een briefje en vergeet het briefje vervolgens), mijn vuile was meteen in de wasmand gooi etc. Of ik doe ik een was en vergeet hem uit de wasmachine te halen.

Kan verder zo 1-2-3 geen voorbeelden bedenken, omdat ik mijn leven/werk behoorlijk aangepast heb aan mijn ADHD. Zorg bvb voor meer korte pauzes tussendoor, heb veel afwisseling in mijn werk, lees verslagen altijd drie keer na etc.

**Geplaatst**: 23-09-12 18:08

Re: Iedereen een label?

Geplaatst: 23-09-12 18:08

Heino, gebruik jij medicatie?

**Geplaatst**: 23-09-12 18:14

Geplaatst: 23-09-12 18:14

Ik denk dat het meeste aan/bij de ouders ligt, het al dan niet accepteren van een beetje kortsluiting bij je kind. In groep 1 en 2 was Mijn zoontje een draak 1e klas... vrijetijd is kliertijd! eind groep 2 begonnen met medicatie en in groep 3 dus een stuk beter vanwege de mindere speeltijd. Ja moeilijke momenten, ook voor hem, maar ook als ouders. Door extra schrijfoefeningen (en nog veel meer) heeft hij nu aan elkaar schrijven geleerd. School had hem al een eigen computertje gegeven omdat het dus in groep 4 niet leesbaar was.
Ohh ik kan er een boek over schrijven! en weet je wat het ergste is.. elk jaar weer wilt men het wiel opnieuw uitvinden en moet je blijkbaar overnieuw beginnen... dat is pas vermoeiend, het vechten tegen de wereld die het niet aan wil nemen, die het wel even zal gaan regelen.

Heino, je zou mijn zoontje kunnen zijn

Pas een leuke mop voor 8 jarige.. hoelang is een chinees.... wow, wat een werk om dat uit te leggen

**Geplaatst**: 23-09-12 18:30

Geplaatst: 23-09-12 18:30

Nouks schreef:
Heino, gebruik jij medicatie?

Nee, heb verschillende soorten geprobeerd maar niets werkt langer dan een dag helaas. Heb "off label" ook erg hoge doseringen geslikt, zonder resultaat. Alleen melatonine werkt en blijft werken, dat helpt wel iets

**Geplaatst**: 23-09-12 18:42

Geplaatst: 23-09-12 18:42

pipo schreef:
Ik denk dat het meeste aan/bij de ouders ligt, het al dan niet accepteren van een beetje kortsluiting bij je kind.

Ik denk dat dat veel te makkelijk is. Kinderen zoveel buitenshuis, met name school... als de kinderen, leerkrachten en andere ouders (niet noodzakelijkerwijs die volgorde) een kind niet accepteren sta je als ouder toch betrekkelijk machteloos.

**Geplaatst**: 23-09-12 19:00

Re: Iedereen een label?

Geplaatst: 23-09-12 19:00

Ja klopt dat het moeilijk is, maar je kan er een hoop aan proberen te doen als ouder. Ik beweer niet dat wij het goed doen. Daarnaast kunnen mijn kids niet bij de reguliere zorg voor bv sofatraining terecht vanwege hun jonge leeftijd.. dus gaan ze naar speelmiddag bij een iemand die dat wel geeft. (je begint ook niet met je hond op te voeden/dingen aan te leren als hij 1 jaar is) en sorry voor mijn vergelijking, maar zo zie ik het nu eenmaal. Uiteraard weet ik niet wat het resultaat op langer termijn is, maar de kids vinden het leuk om heen te gaan en ik vind het prettig om te denken dat we er iets mee doen.
Je kind niet geaccepteerd zien is (meestal) alleen bij de kinderen onderling, wel K natuurlijk, maar ouderen zouden zich zo wie zo moeten schamen om iemand te veroordelen die iets heeft. Ook dat is een kwestie van opvoeden

en het maakt dan niet uit of je scheel, rood,autist of mank bent.

**Geplaatst**: 23-09-12 19:07

Re: Iedereen een label?

Geplaatst: 23-09-12 19:07

Pipo: het is prima denk ik hoe jullie het doen... maar ik zou uitkijken met het vertalen naar 'in het algemeen.' Want de manier waarop je het eerst stelde kan best kwetsend overkomen bij ouders die hemel en aarde bewogen hebben voor hun kind, maar die tegen zoveel muren zijn opgelopen.

En natuurlijk zouden volwassenen zich moeten schamen, maar hoe voed jij die volwassenen op? Het is de realiteit dat er ook onder ouders en leerkrachten heel wat mensen zijn die gewoon geen begrip hebben voor kinderen, en zeker niet voor kinderen die opvallen en hier en daar wat extra steun en begrip nodig hebben. Er zijn kinderen die niet meer naar school kunnen omdat geen school ze wil hebben. Er zijn kinderen genadeloos gepest en mishandeld zonder dat (de andere) ouders of leerkrachten ingrepen. Daar heb je als individuele ouder soms maar heel weinig grip op.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-09-12 19:28

Geplaatst door de TopicStarter : 23-09-12 19:28

Heino schreef:
xHaithi schreef:
Misschien een stomme vraag maar over wat voor 'normale zaken' hebben jullie het dan? Ben gewoon benieuwd waarop mensen met zo'n beperking actief vastlopen.

Autorijden. Dat doe ik niet, vertrouw mezelf niet in de auto. Ben veel te impulsief, zou zonder om te kijken keihard op de rem trappen wanneer ik een katje op de snelweg zie lopen. Vlieg met veel te hoge snelheid over rotonde's. Heb rijlessen gehad maar ben ermee gestopt, vond het onverantwoord.

Ander voorbeeld, ik wilde een tijd geleden een ijsje afrekenen bij het tankstation. Vroeg me af hoe die man dat ijsje toch moest scannen, ik dat ijsje door het betaalvakje heen proberen te proppen. Terwijl de man al een minuut grinnikend met zijn door-glas-heengaande scanapparaat tegen het raampje zat...

Huishouden, is ook een ramp. Ik krijg mezelf maar niet zo georganiseerd dat ik regelmatig stofzuig, met de juiste boodschappen thuis kom (schrijf een briefje en vergeet het briefje vervolgens), mijn vuile was meteen in de wasmand gooi etc. Of ik doe ik een was en vergeet hem uit de wasmachine te halen.

Kan verder zo 1-2-3 geen voorbeelden bedenken, omdat ik mijn leven/werk behoorlijk aangepast heb aan mijn ADHD. Zorg bvb voor meer korte pauzes tussendoor, heb veel afwisseling in mijn werk, lees verslagen altijd drie keer na etc.

Oh zo ja. Eigenlijk dat alles heel erg chaotisch is en je minder inzicht in dingen hebt enzo?
Bedankt voor de toelichting

Is lastig in te schatten als je er weinig ervaring mee hebt.

**Geplaatst**: 23-09-12 19:30

Geplaatst: 23-09-12 19:30

Is helemaal waar wat je zegt,

Er zijn vele malen ergere gradaties dan die 2 druiven van mij.
excuus, zo was t niet bedoelt.
Normen en waarden en vooral tollerantie dat mis ik in de samenleving.

**Geplaatst**: 23-09-12 19:35

Geplaatst: 23-09-12 19:35

Mijn zoon bleek al vanaf baby anders te zijn dan anderen, zat zichzelf soms enorm in de weg. Een label vond ik niet nodig, dus ik zocht het in de homeophatie, zodat ik hem wat kon ondersteunen in zijn extreme buien. Toen hij net 4 was, zat hij huilend op zijn bedje. "Mama, waarom kunnen alle kindjes leuk met elkaar spelen en waarom kan ik dat dan niet?!" vroeg hij mij met de wanhoop in zijn ogen. Mijn kleine kereltje werd met vlagen enorm depressief. Op de kleuterschool merkte ze ook dat hij wel heel bijzonder was, dan toch maar eens laten onderzoeken. Hier was niet veel voor nodig om erachter te komen dat hij autistisch is. Het label werd geplakt en er ging een wereld voor ons open. Een wereld die je zonder label niet kunt betreden. Nu heb ik een 12 jarige onwijs lieve puber die sterker in zijn schoenen staat dan ik ooit had durven dromen. Hij wordt langzaam zelfstandig, is net naar het voortgezet speciaal onderwijs (alleen voor autisiten toegankelijk) Vrolijk, leergierig, hulpvaardig, lief en gezellig, zo kan ik hem nu omschrijven dankzij speciaal onderwijs en de kennis en steun van het centrum autisme. Een paar jaar terug overschreeuwde hij zichzelf, had enorme faalangst, voelde zich totaal onbegrepen en was met regelmaat depressief en had een gave mensen te irriteren. Wat een groei en wat een inzet van een geweldig kind wat de kans krijgt zich te ontplooien en te functioneren in deze gekke drukke maatschappij. Zonder label vrees ik dat hij geeindigd had zoals vele niet (h)erkende autisten van 20/30 jaar geleden...voor een trein...
Heel hard wat ik nu schrijf, maar geloof mij, dit is jaren lang mijn grote angst geweest. Dat hij zo depressief zou raken, dat we hem er niet meer uit zouden kunnen halen. Nu heb ik die vrees niet meer, lang leve de labels en de steun voor autisten. Vroeger waren er veel minder (benoemde) autisten, maar veel meer zelfmoorden...laten we dat vooral niet vergeten. Dus wmb liever een keer een label teveel dan te weinig geplakt.

Verder zijn wij er heel open over en maken er volop grappen over. Luchtig mee omgaan vind ik belangrijk. Als Joey iets heel sociaals doet noem ik hem een nepautist. Want een echte zou zoiets sociaals nooooit doen.

Goed voor zijn zelfvertrouwen en goed voor de sfeer in huis. Grapjes maken over jezelf en over elkaars beperkingen maakt het bespreekbaar. Naar buiten doe ik er ook beslist niet geheimzinnig over. Autisme is tenslotte niets om je voor te schamen.

**Geplaatst**: 23-09-12 21:08

Geplaatst: 23-09-12 21:08

xHaithi schreef:
Oh zo ja. Eigenlijk dat alles heel erg chaotisch is en je minder inzicht in dingen hebt enzo?

Dat staat bij mij wel op de voorgrond ja

Ik neem de tijd niet om iets te begrijpen, doe gewoon impulsief wat me het beste lijkt. Heb ook niet zoveel aandacht voor de ruimte om me heen, waardoor ik nogal onhandig uit de hoek kan komen. Kopjes omstoten, thee over mezelf heengieten, bakjes vla in bad laten vallen, dat soort dingen. Ik leef nogal eens op een roze wolk zegmaar

**Geplaatst**: 23-09-12 22:26

Re: Iedereen een label?

Geplaatst: 23-09-12 22:26

Ik ben groot fan van mijn labeltje, voor de meeste mensen is het woordje 'autist' genoeg uitleg voor de meeste vreemde acties en uitlatingen van mijn kant, terwijl die anders wel eens als kwetsend/asociaal gezien zouden kunnen worden terwijl dat echt mijn opzet niet is. Om nog maar niet te spreken over het PGB wat er beschikbaar is wanneer je zo'n prachtig mooi labeltje hebt.

Met dat PGB heb ik de laatste vijf jaar een aantal uren per week een vak kunnen leren, en hoewel het de eerste vier jaar elke keer dat ik heen moest een hel was, kan ik nu wel redelijk smeden, en ga ik er nu ook heen zonder extreme angst zoals in de eerste jaren.
Ik vraag me ook af hoe dat geweest zou zijn zonder labels, een vent van 18 die bij z'n moeder aan de hand naar zijn werk gebracht wordt, daar geen woord zegt, niet aangeraakt kan worden zonder dat ie je een mep verkoopt, dat is toch echt makkelijker uit te leggen met woorden als PDD-NOS en autisme.

Achteraf had ik dat label ook graag gehad toen ik nog op de middelbare school zat, dat had een hoop problemen en angst gescheeld.
Ik ben verdorie bijna gezakt voor m'n Havo, niet omdat ik te dom was, maar omdat ik nooit bij m'n profielwerkstuk begeleider langs durfde gaan. Om nog maar niet over mondelinge examens te spreken...

**Geplaatst**: 24-09-12 10:27

Geplaatst: 24-09-12 10:27

Om een beeld te geven hoe ADHD/ADDers denken:
(maar ik ben precies zo, dus kenmerkt niet alleen adhders).
Heb hier in het verleden veel moeite mee gehad omdat de lat op mijn wetenschappelijke stage hoog lag.
Afbeelding

**Geplaatst**: 24-09-12 10:54

Geplaatst: 24-09-12 10:54

Mijn zoon is ook wat "anders" in die zin, dat ie moeilijk contact maakt, niet graag in grote groepen met heel veel mensen zit, en weinig zin heeft in een gesprek met mensen, is niet spontaan, en wat onzeker.
Zou ik hem nu laten testen, zou er vast iets uitkomen.
Maar dat doen we dus niet.
Omdat ik geen etiket op mijn kind wil. Buiten dat, doet ie het heel goed op school, haalt goede cijfers, soms vaak zonder het te leren.
Ook mijn dochter vonden ze in groep 3 nogal snel "afgeleid", keek veel naar buiten, dat soort dingen, tja hallo, ze was 7, pff ik deed ook niet anders op die leeftijd.
Werd er op gewezen door haar juf, dat daar wel druppeltjes voor waren, de ritalin mocht nog niet op haar leeftijd.
Ha, al had het gemogen, die troep zou ze van mij toch niet krijgen, zeker niet voor het af en toe naar buiten kijken, flauwekul.
Op die school had 25 % van de kinderen wel iets, school van 60 kinderen, 15 hadden dus een etiket.
Kinderen waaraan ik niks vernam, ook niet als ze kwamen spelen thuis, ja soms wat druk, maar ach dat was het dan ook wel.
Bij mijn zoon in de klas zat vorig jaar een jongen met PDD-NOS.
Die mocht dus alles, anders werd ie boos.
Slaan, schoppen, met potloden richting andere kinderen hun ogen steken, het antwoord van juf was, tja daar kan ie niks aan doen, negeer het maar gewoon.
Mijn zoon was op een gegeven moment zijn pispaaltje, kwam thuis met blauwe bulten en schrammen onder zijn ogen, blauwe plekken op zijn benen van het schoppen, en het joch ging naast hem staan in de klas, schreeuwde dan, hou op niet doen, en liep dan lachend weer terug naar zijn plaats, waarop mijn zoon op zijn donder kreeg, voor niks.
Ben dus het hele laatste schooljaar van de basisschool druk geweest met gesprekken met een leerkracht, achteraf dus om ons zoet te houden, want meerdere ouders hadden die gesprekken, om ons angstvallig bij elkaar uit de buurt te houden, zodat niemand van ons de inspectie zou waarschuwen.
Het joch werd harder aangepakt, en gek genoeg kon ie toen wel beter luisteren, gevolg zijn moeder vertelde door het hele dorp, hoe zo'n rotkind mijn zoon wel niet was, tja deed even zeer dat haar zoon geen voorkeursbehandeling meer had, en diverse ouders zaten op hem te schelden als ie naar huis ging, (ik smijt je in het diep,als je nog langer hem pest) en meer van dat soort gedoe.
Helaas was mijn zoon niet degene die pestte, ook meerdere keren aan de ouders verteld door de leerkracht, maar goed ze moesten hun gelijk halen, dus dan maar als moeder over zo'n kind van 11 heen.
Ik had liever gehad dat ze die energie hadden gebruikt om hun eigen kind op te voeden en aan te pakken, want ja mijn mening is dat ook een kind met pdd-nos moet weten dat je niet mag slaan en schoppen en treiteren, maar voor zijn ouders was het een vrijbrief, die diagnose, om dan maar niks meer te doen, omdat "hij er niks aan kon doen".

**Geplaatst**: 24-09-12 11:03

Geplaatst: 24-09-12 11:03

Dakotah schreef:
Ben dus het hele laatste schooljaar van de basisschool druk geweest met gesprekken met een leerkracht, achteraf dus om ons zoet te houden, want meerdere ouders hadden die gesprekken, om ons angstvallig bij elkaar uit de buurt te houden, zodat niemand van ons de inspectie zou waarschuwen.

Dat heeft overigens alles met slecht beleid en slechte docenten te maken, en weinig met labeltjes op zich.

En da's jammer. Want de labeltjes worden dan als excuus gezien, terwijl ze dat niet hoeven te zijn en ook niet het wezenlijke probleem. (Je kunt ze namelijk ook gebruiken, en da's veel zinniger, als uitgangspunt om handiger en sneller methoden te vinden die passen bij het betreffende kind.)