Poeltje schreef:Van te voren hadden ze alles goed geregeld. Beide partijen waren dolgelukkig en mijn moeder besloot draagmoeder te worden voor mijn tante, omdat zij door een fout van het ziekenhuis, haar baarmoeder moest missen. Na 9 maanden kwam mijn nicht ter wereld (of zus, want zo zie ik haar in principe wel) en het maakte een hele omslag. Mijn tante was bang dat mijn nicht uiteindelijk alsnog zou kiezen voor mijn moeder en hield haar zoveel mogelijk bij haar weg. Mijn moeders huwelijk is hierdoor ook gestrand later (had ook meerdere redenen, maargoed)
Mijn tante is nog steeds 'down' dat ze zelf nooit een kindje heeft mogen baren en laat dat duidelijk merken, terwijl mijn moeder haar het mooiste cadeau ever heeft gegeven. De band tussen mijn nicht en haar ouders wordt steeds slechter en daardoor komt ze vaak hier over de vloer. Ze voelt zich alleen en wil graag hierbij horen. Dit is nog maar een klein deel van het verhaal.
Komt er op neer dat het emotioneel zo zwaar is. Zolang je er niet dichtbij hebt gestaan, kun je nooit makkelijk zeggen dat je zo'n keuze wilt maken. Daar moet ontzettend goed over gedacht worden, omdat het ook een hele andere kant op kan gaan. In dit geval heeft iedereen er tot vandaag de dag nog last van. Mijn nicht, mijn moeder en mijn tante en oom.
Ik moet zeggen dat dat mijn grootste angst zou zijn, maar dan andersom. Ik denk dat ik bang zou zijn dat ze niet goed voor het door mij gedragen kind zullen zorgen en dat ik me alsnog teveel verbonden zou voelen met het kind en daardoor de band tussen vrienden en mij verpest.
Daarom denk ik ook dat ik het dus eerder voor een onbekende doe en dan eens in de zoveel tijd een leuke foto wil ontvangen van een happy gezinnetje... Maar goed, zoiets voor vrienden of familie kunnen doen lijkt me ook heel speciaal.