nestle schreef:Dat gevoel van nergens meer grip op hebben is in het begin heel erg maar na een tijdje kan je dat gevoel om zetten naar iets positiefs !
ik hoop het! ~
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
En het kan ook dat je achteraf inziet dat je tijdens je es juist absoluut geen grip op je leven had, ook al voelt het op het moment alsof je juist wel controle hebt. XmissdaphX schreef:Heej meid,
Hoe gaat het ermee?
Beetje oud en nieuw leuk doorgekomen?
Nou zullen we proosten op 2011 dat we ietser beter worden?!
Helemaal beter kan niet in 1 jaar, maar iets is ook goed!


Rens_ke schreef:Oei oei, zulke 'vondsten' kan ik me als de dag van gisteren herinneren. Ik ben tot januari vorig jaar (nu dus een jaar geleden) ernstig verslaafd geweest aan laxeerpillen en mijn moeder heeft die meerdere malen in mijn lades, kasten, sokken, beddegoed en ga zo nog maar even door, gevonden..
Ik kan me haar woede uitbarstingen (van pure wanhoop) nog goed voor de geest halen. Als je hierover (of over een eetstoornis) wil praten staat mijn pb-box voor je open!

XmissdaphX schreef:Jaa ik kon er ook niet tegen..
Ik lag dubbel van de pijn maar alsnog ging ik door..
Dat je ruimte wilt nog ik heel goed!
Dat deden mijn ouders ook niet meer en ik werd echt gek.
Toen ze zagen dat het slechter met me ging gaven ze me meer ruimte.
Was ik erg blij mee..
Rens_ke schreef:Ik werd er ook vreselijk ziek van. Hartkloppingen en buikpijn waarvan ik dacht dat ik er van onderuit zou gaan. Ik plande het ook altijd precies in zodat ik na een paar uur na het innemen van die rotpillen zou kunnen gaan liggen.
Mijn moeder heeft me, net als die van jou, constant in de gaten gehouden. Ze doorzocht minstens 4 keer per week mijn kamer en haalde dan werkelijk waar alles overhoop. Ik weet nog hoe kwaad ik dan was en hoe ik me in mijn privecy aangetast voelde. Uiteindelijk is dat natuurlijk ook zo, want mijn kamer is MIJN kamer. Maar ik ben haar nu (nu ik van die pillen af ben) meer dan ooit dankbaar dat ze het me zo moeilijk gemaakt heeft.
Het is een dooddoener, ik weet het, en ik werd ook altijd kwaad op de mensen die dit tegen mij zeiden..maar als puntje bij paaltje komt is het wel de waarheid. Je moeder houdt van je. Daar ben ik (als buitenstaanden zelfs!) van overtuigd. Anders zou ze je wel dood laten gaan..
XmissdaphX schreef:Ik herken zoveel van jou in mij!
Mijn moeder zei ook dat het mijn eigen schuld was.. Zei dat ze me niet wou helpen. En dat ze al helemaal niet mee ging naar de psychoterapeut. Ik was toen zo boos dat ik van alles naar der hoofd heb geslingerd.
Ze trok zich er niks van aan.. Maar toen die x dat de politie voor de deur stond omdat ik zelfmoordpogingen/neigingen had sprak ze in 1x anders.. Ze wou me wel helpen maar toen hoefde het voor mij al niet meer.. 2weken daarna moest ik toch van mijn behandelaar een gesprek aan met mijn ouders in haar bij zijn.. Der zijn al veel dingen uitgesproken maar lang nog niet alles. Dat gaat zeker nog een paar jaar duren.
Wat ik hierbij dus wil zeggen.. Trek het je niet aan! Het ene oor in en het andere oor uit! Je moeder ziet niet hoe groot je problemen zijn en hoe ver je al in je ziekte zit... En ze moet toch iemand de schuld geven. Het is heel moeilijk dat weet ik maar je zult het echt moeten proberen...

Ik sta dan zelf nog eens goed stil bij wat ik eigenlijk voel, en kan dit de ander duidelijk zeggen, zodat er ook geen misvertanden ontstaan. nestle schreef:Misschien moet je proberen of je je moeder kan uitleggen waarom je het zo moeilijk vin dom naar de winkels te gaan?
Ik heb geleerd om als ik iets niet fijn vond of een opmerking ofzo om dan te zeggen : mam, ik voel me zo door dit en dat en ik hoop dat je dat begrijpt ?
Oke nu klinkt het heel therapie achtig maarjah, je moeder weet niet wat er in jou koppie om gaat voor gedachten dus zou je die op tafel moeten leggen als je begrip wil.
Al had het bij mijn moeder nog steeds geen nut want die negeerde het gewoon volkomen.
Zolang ik braaf naar het riagg ging ging ze niet aan me kop zeiken en leek het net als of er helemaal geen ES was
En dat je moeder ook in therapie gaat is heel goed !
Ze is machteloos dus voelt ze zich niet goed , dat is niet alleen maar jou schuld ofzo dat is gewoon logisch in zo'n situatie.
mijn moeder is ook in therapie gegaan maar als het om praten met me moeder over hoe ik me voelt gaat ben ik weg hoor, dat is iets wat ik gewoon nog steeds niet kan.
Hoe dichterbij iemand bij me staat hoe moeilijker het is om iets te vertellen er over.
En over lax en dat soort oliebol, ja die zoekparty's kan ik me ook nog herinneren .
Dan kwam ik uit school en dan lag me hele verzameling in de keuken.
Er werd niks gezegd maar dat zei al genoeg ...
.