Hier ben ik dan weer even, het is hier best een gekke boel.
Nikita is inmiddels best trots dat ze in het ziekenhuis mag slapen (kind moest de waarheid eens weten
), zijn druk met het huis aan het verbouwen, want ja er moet een kinderkamer bij komen, Nikita heeft het alleen maar over dat ze een grote zus word en dat ze een barbie kamertje krijgt en dat de baby op haar oude kamertje mag slapen.
Nog 2 nachtjes en dan is het zover, pfffff ben nu al beroerd als ik eraan denk, ook baal ik er flink van dat ik zelf beter niet bij het inslapen kan zijn, maar ja het is jammer genoeg niet anders.
Met de beeb gaat alles goed, wel nog steeds harde buiken en voel het kindje alleen s'avonds als Nikita op bed ligt.
Nog steeds ben ik bang voor de uitslag, s'nachts spookt het alleen maar door mijn hoofd van: wat als ze haar kleine broertje of zusje nooit zien kan, wat als ze maar even van haar nieuwe barbiekamertje mag genieten.
Jeetje ben serieus nog nooit zo bang geweest in mijn hele leven.