Bokt.nl

**Geplaatst**: 07-10-09 08:31

Geplaatst: 07-10-09 08:31

sarona je kan beter niet zelf diagnoses gaan stellen.
je kan beter naar je huisarts gaan en met hem praten

**Geplaatst**: 07-10-09 08:35

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 07-10-09 08:35

nee maar had z'n test gedaan en ik doe geen diagnose stellen maar zit nogal klote in mijn vel en aangezien ik er van gehoord heb door dingen in mijn relatie e eigelijk mijn vriend er van bedenk het te hebben dacht ik laat ik het een som draaien.

ik heb heel mijn leven al problemen en zo zijn er een hoop dingen die mij in mijn leven belemmeren.

**Geplaatst**: 07-10-09 08:37

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 07-10-09 08:37

dan is het denk ik iig een goed idee om naar je ha te gaan en eens te zien samen of je hulp kan krijgen

**Geplaatst**: 07-10-09 08:41

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 07-10-09 08:41

ik zit er momenteel door een hoop dingen gewoon door heen ben moe huil z'n beetje heel de dag en zie het niet meer zitten.

**Geplaatst**: 07-10-09 09:02

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 07-10-09 09:02

Allereerst iedereen hier sterkte, Ik weet gelukkig niet uit ervaring hoe het is om kind te zijn van iemand met Borderline, maar ben zelf werkzaam in de jeugdzorg en vind het wel heel interessant om te horen waar kinderen van een psychiatrische ouder baat bij hebben. Ik hoop op deze manier weer iets beter aan te kunnen sluiten bij de kinderen die in jullie situatie zitten en hun een kans te kunnen geven om vooruit te kunnen. Ik hoop dat jullie het goed vinden dat ik meelees hier.

**Geplaatst**: 07-10-09 09:05

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 07-10-09 09:05

Natuurlijk Sonjim, ik hoop dat je, door over onze ervaringen te lezen, in de toekomst kinderen beter kunt helpen.

m.i. is het belangrijkste dat de kinderen meekrijgen dat JUIST zij belangrijk zijn en niet de pappa of mamma met Borderline. Veel kinderen gaan zichzelf wegcijferen en de "andere ouder" geeft (begrijpelijk) veel tijd en aandacht aan de ouder met Borderline. Hierdoor komt een kind vaak tekort, het "vergeet" zichzelf en zijn/haar wensen...

**Geplaatst**: 07-10-09 09:19

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 07-10-09 09:19

Mijn uitgangspunt naar kinderen is dat ze zichzelf mogen zijn oftewel, je mag zijn zoals je bent.

**Geplaatst**: 07-10-09 09:29

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 07-10-09 09:29

Maar ze mogen zichzelf niet vergeten. Dat is wat ik gemist heb bij de Riagg, er werd steeds verteld wat Borderline inhield en dat ik over mijn moeder mocht praten. Maar niet over wat IK voelde, wat IK wilde en hoe IK er mee omging. Ik leerde me alleen maar nog meer aanpassen aan het leven en de beperkingen van het leven met een ouder met Borderline, terwijl mijn hart riep dat ik dat niet langer kon.

**Geplaatst**: 07-10-09 09:31

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 07-10-09 09:31

Dat bedoel ik dus ze moeten zichzelf mogen zijn, los van het feit dat een van beide ouders ziek is.

**Geplaatst**: 07-10-09 09:36

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 07-10-09 09:36

Jawel, maar vergeet niet dat een kind met een ouder met Borderline vaak zichzelf ziet als iemand die zich moet wegcijferen.

Wat voor mij heel belangrijk was dat ik leerde hoe ik mijn wensen en doelen onder woorden kon brengen en daar naartoe kon werken.

Een voorbeeld is dat ik secretaresse wilde worden. Ik werkte toen (was 18/19 jaar oud) als data-entry medewerkster. Ik wilde wat anders, maar kon niet goed vertellen wat dan wel. Samen met mijn therapeute hebben we gekeken wat ik leuk vond en wat ik wilde. Toen ik riep: directiesecretaresse! keken we wat de voor en nadelen van dat beroep waren. Toen bleek "gewoon secretaresse" beter haalbaar.
Samen hebben we toen een pyramide gemaakt met de stappen die ik kon nemen om secretaresse te worden, denk aan opleiding, en welke opleiding dan? Denk aan werk, ik ben via het uitzendbureau gaan werken toen om op verschillende gebieden ervaring op te doen. Is heel erg goed geweest voor mij.

Nu, ben ik 26 en ik werk al 3 jaar als directiesecretaresse / office manager. Zonder het onder woorden brengen van mijn doelen en wensen en zonder de pyramides had ik dit nooit gedaan.

**Geplaatst**: 07-10-09 09:38

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 07-10-09 09:38

Dankjewel voor deze uitleg dat is inderdaad heel helder.

**Geplaatst**: 07-10-09 10:43

Geplaatst: 07-10-09 10:43

Ik ben dus de ouder met borderline, en lees nog steeds mee, ik leer van jullie en krijg ook wat meer inzicht in wat ik (niet letterlijk nemen) jullie allemaal kan aandoem met mijn gedrag ( lees ziekte) zonder af te doen aan alles wat jullie overkomen is wat heel erg is, vraag ik me af wat er allemaal gebeurt is wat heel leuk is, dingen die bij je vriendinnen thuis niet gebeurden......................

Ik zelf heb vaak hele leuke creatieve en ook impulsieve ideeen, ik probeer ook bewust mijn kinderen uit de sleur te halen door leuke dingen te bedenken en door te zorgen dat ze niets te kort komen, met als gevolg dat ik de avond of daf erna weer op de bank moet bijkomen.

Herkennen jullie dit?

**Geplaatst**: 07-10-09 10:47

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 07-10-09 10:47

Nee, mijn moeder had en heeft enorme straatvrees. Durft de deur eigenlijk niet uit, dus leuke dingen doen was er nooit bij. Vriendjes en vriendinnetjes mee naar huis nemen ook niet want je wist nooit wat je aan zou treffen. Vriendschappen bloedden daarom nogal eens dood, mensen waarderen het niet zo als je altijd alleen maar bij hen komt.

Wat ik heel erg gemist heb is een "thuisgevoel" een plek waar je jezelf kunt zijn en tot rust kunt komen.

Thuis was het altijd op je tenen lopen, nadenken bij alles wat je zei en deed en dan nog was het nooit goed.

Als ik eens bij mijn beste vriendin was merkte ik de enorme kloof pas goed, daar was ik "thuis". Haar mamma stond risotto te maken in de keuken terwijl zij (en ik, en daar ben ik hen tot op de dag van vandaag dankbaar voor, dat zij mijn 2e thuis wilden zijn) haar verhaal over haar dag deed met een kopje thee aan de keukentafel. Er was oprechte interesse in ons en wat wij gedaan hadden. Dat kende ik niet van mijn moeder. De wereld draaide om haar en niet om ons.

**Geplaatst**: 07-10-09 11:02

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 07-10-09 11:02

Wat WenK verteld ervaar ik dus ook.
Alleen heb ik dit niet bij m'n beste vriendin maar bij m'n vriend.
Vrienden en vriendinnen neem ik ook liever niet mee naar huis, hierdoor zijn inderdaad enkele vriendschappen vervaagd en uiteindelijk helemaal kapot gegaan.
Ik heb 1 vriendin die rustig bij mij thuis kan komen, maar zij komt hier al sinds ze klein is, dus zij kent de situatie ook door en door. Andersom kom ik liever niet bij haar thuis, waarom weet ik niet. Het voelt gewoon niet goed om daar te zijn. Misschien is het jaloezie dat het daar wel op een eerlijke manier gaat, dat je daar wél jezelf kunt zijn.

**Geplaatst**: 07-10-09 11:11

Geplaatst: 07-10-09 11:11

Ook niet toen jullie jonger waren???

**Geplaatst**: 07-10-09 11:12

Geplaatst: 07-10-09 11:12

Wow wat herken ik een boel dingen uit jullie schrijven.
Hopelijk mag ik meelezen

Mijn moeder heeft niet de diagnose Borderline, wel heb ik sterk het vermoede.
Ze heeft al ontzettend veel hulp gehad, van alles en nog wat. Elke keer liep het op niets uit omdat ze daar de boel verdraaid.
Ook nu heeft ze geprekken met een psycholoog maar ook daar verdraaid ze de dingen.
Met als gevolg dat ze vinden dat het allemaal wel mee valt.
En dus de therapie niet aansluit bij haar, ook wilt ze niet inzien dat ze daarnaast een alcoholiste is.
Ze vind zichzelf een probleem drinker en in haar wereldje is dat iets totaal anders als een alcoholiste.
Een ander heeft het altijd gedaan en zij is het slachtoffer.

Mijn vader trok dat niet en scheidde van mijn moeder toen ik 13 jaar was, wat een rot leeftijd is dat.
Voor mijn moeder was dit de ultieme kans om mij tegen mijn vader op te zetten en hier heeft ze veel voor over gehad en het was haar gelukt.
Inmiddels ben ik 25 en getrouwd, het huis uit dus en gelukkig is de band met mijn vader hersteld.

In de periode van toen ik 13 was (en daarvoor ook) tot heden is er zoveel gebeurd, alles draaide om haar.
En ik was vaak de boosdoener (en mijn vader), het probleem kind die alles verpeste.
Ze heeft me compleet zwart gemaakt bij haar kant van de familie.
Die wilde mij niet meer zien toen ik een jaar of 19 was en sinds een jaar of twee geleden heeft ze er zelf ook geen contact meer mee, want hun waren fout.

Mijn oma en ooms en tantes, neven en nichtjes van haar kant zie ik dus niet meer.
Heb het hier altijd heel moeilijk mee gehad want ik kon geen fatsoenlijk afscheid nemen van mijn opa toen hij stierf enkele jaren terug.
Nog steeds kijken ze mij met de nek aan, heb niks verkeerd gedaan maar mijn moeder verdraaide de boel.
Wie herkend dit ook en wat hebben jullie ermee gedaan?

Ook het wegcijferen van mezelf herken ik en ook nu ik getrouwd ben en dus niet meer met haar in een huis woon, doe ik dat nog steeds, want er is ook een periode geweest van mijn 19e tot 22e, dat ik geen contact met haar en mijn stiefvader had.
Sinds mijn 22e heb ik weer contact en soms heb ik er spijt van, aan de andere kant kan ik haar ook niet missen.

Goh ik lees echt veel herkenbare dingen en ik hoop dat ik hier mag meepraten/lezen

**Geplaatst**: 07-10-09 11:15

Geplaatst: 07-10-09 11:15

Nee, ik heb al heel jong mijn moeder een keer met een mes in haar arm aangetroffen. Daarvoor vond ik het al niet prettig omdat mijn moeder nooit "leuk" deed als er mensen waren. Voor mij was het al heel snel duidelijk dat ik beter elders kon gaan spelen dan mensen thuis uitnodigen.

Draaikolk, als andere mensen mijn moeder liever geloven dan mij moeten ze dat vooral doen. Dan zijn ze mijn liefde en aandacht niet waard. IEDEREEN die weet wat Borderline is weet dat ze niet altijd even eerlijk zijn en zichzelf errug graag in de slachtofferrol zetten ten koste van een ander. Kies je ervoor om haar te geloven in plaats van mij? Prima, je komt er zelf ooit wel eens achter, want ooit ben jij degene die de boosdoener is in haar verhaal.

**Geplaatst**: 07-10-09 11:36

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 07-10-09 11:36

@WenK,

Je hebt gelijk, ik kan het nu ook wat meer loslaten maar in het begin had ik er veel moeite mee en soms nog.
Zij wisten niets van borderline o.i.d. maar wel haar alcohol probleem.
En jawel je hebt gelijk want nu is de familie de boosdoener in haar verhaal maar jammer genoeg vergeet de familie mij toch, in hun ogen ben ik nog steeds dat probleem kind.
Ik probeer het van me af te zetten en het gaat steeds beter, maar toch...soms komt het gevoel terug en dan knaagt het weer een tijdje.
Het was toch familie waar je ooit van hield en ze nu zo tegen je zijn, zonder ooit mijn kant van het verhaal te vragen snap ik niet want nu zitten ze in het zelfde schuitje en zijn zij de boosdoener bij mijn moeder.

Liegt jullie borderline ouder ook soms op een vreselijke manier?
Niet alleen mensen tegen je opzetten en dingen verdraaien maar mijn moeder heeft laatst ook tegen iemand gezegd dat ze kanker heeft terwijl dat helemaal niet zo is....hoe gaan jullie daar mee om?

**Geplaatst**: 07-10-09 11:46

Geplaatst: 07-10-09 11:46

Draaikolk schreef:
Liegt jullie borderline ouder ook soms op een vreselijke manier?
Niet alleen mensen tegen je opzetten en dingen verdraaien maar mijn moeder heeft laatst ook tegen iemand gezegd dat ze kanker heeft terwijl dat helemaal niet zo is....hoe gaan jullie daar mee om?

Nee, dat herken ik dan weer niet. Wel dat ze hoe dan ook in de slachtofferrol moet zitten en mensen medelijden moeten hebben.
Ze heeft fybromyalgie en kreunt, zucht en steunt de hele dag door, gek genoeg echter alleen als ze weet dat er mensen zijn die haar kunnen horen. Toen ze eens niet wist dat ik thuis was heb ik haar niet gehoord...

**Geplaatst**: 07-10-09 11:50

Geplaatst: 07-10-09 11:50

Nee, dat heeft mijn moeder voor zover ik weet nog nooit gedaan.
Wel heb ik het idee dat ze zichzelf altijd superzielig vind.. (klinkt hard, I know..) Inmiddels begint dat verdriet van mij plaats te maken voor woede. (ik blij dat ik op kickboksen zit :')

) Maar van woede begin ik dan vaak weer te huilen.. Pff het zit allemaal zo ingewikkeld. En 'vroeger' ging ik wél leuke dingen met mijn ouders doen, dagje dierentuin, dagje shoppen etc. En nu wilt ze niet eens meer mee als ik bv. een piercing ga laten zetten terwijl ze dat eerder super interessant vond hoe dat gedaan werd.
En ze ligt zo ontzettend veel op bed wat ik ook erg vervelend vind. Ik wil gewoon dat als ik thuiskom uit school dat mama met een kopje thee op me wacht, net als vroeger, zich oprecht interesseerd in mijn dag, me troost als ik weereens was gepest en boos werd als de leraar er niets aan gedaan had. Dát doet me nog het meeste pijn, dat ze niet meer op me wacht met wat drinken, zich niet meer interesseerd in mijn leven. Het is allemaal maar háár leven en alles draait om háár.

edit; typo.

**Geplaatst**: 07-10-09 15:20

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 07-10-09 15:20

Ja dat heb ik ook met mijn moeder, ze plaatst zichzelf heel makkelijk in een slachtoffer rol.

Zij is altijd de gebeten hond en de fout ligt bij een ander.
Ook het gedrag van zichzelf zielig vinden herken ik heel erg.
Ze heeft longemfyzeem en praat heel vaak over hoe erg dat wel niet is en dat ze er zo'n last van heeft en ondertussen rookt ze als een ketter en beweerd dat iedere arts haar wijs maakt dat stoppen met roken geen optie is.

Ontwenningsverschijnselen zouden dan weer de boosdoener zijn en psychisch zou ze dat dan weer niet aankunnen.
Maar goed, ze heeft al jaren de tijd gehad om het rustig af te bouwen maar dat doet ze ook niet.
Ze blijft doorgaan met roken en ze verzint allerlei smoezen om er maar niet mee te hoeven stoppen.
Maar uiteraard moet wel iedereen weten hoe vervelend en ernstig haar longemfyzeem wel niet is....zucht....soms wordt ik daar moe van hoor.

@aardbeitje_
Ja dat is ook heel moeilijk als je geen/weinig interesse meer krijgt van je moeder.
Mijn moeder heeft het ook nauwelijks bij mij gedaan en dat zal ik altijd blijven missen en nog steeds eerlijk gezegd.
Juist die simpele dingen zoals jij noemt, een kopje thee en even de dag doornemen, heel herkenbaar en mis het ook heel erg.

Een dagje winkelen, pfff ik ben inmiddels al ruim een jaar bezig om dat voor elkaar te krijgen maar elke keer kan ze niet of heeft ze geen zin of dit of dat.
Vind het zo moeilijk want je vraagt iets simpels....gewoon een dagje weg met je moeder.
Ik wil haar halen en thuis brengen, dus veel moeite hoeft het voor haar niet te kosten.
Het is inderdaad heel moeilijk als je moeder je het gevoel geeft, dat ze weinig interesse in je heeft.
En ik vind het zo moeilijk om dan te moeten begrijpen dat ze er niks aan kan doen...ergens wil dat er bij mij niet echt in.

**Geplaatst**: 07-10-09 15:25

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 07-10-09 15:25

Dagjes uit, leuke dingen doen, ik heb het allang opgegeven. Doe ik niet met mijn moeder, wel met vriendinnen en sommige dingen met mijn vader en/of zijn vriendin.

**Geplaatst**: 07-10-09 15:31

Geplaatst: 07-10-09 15:31

Ik hoop dat ik het ooit los kan laten, dat ik kan zeggen dat het maar eens van haar kant moet komen om iets leuks te gaan doen.
Wil daar graag los van komen, maar vind dat erg moeilijk.
Ik verwacht dingen van mijn moeder waarvan ik weet dat ze me die toch niet kan geven, zoals die simpele dingen.

Gelukkig is de band met mijn vader goed hersteld en doe ik wel leuke dingen met hem en zijn vriendin.
En ook met mijn man doe ik genoeg leuke dingen.

Maar ik mis denk ik de aandacht van mijn moeder die ik nooit echt gekend hebt.
Mijn psychologe zegt ook regelmatig, laat het los.
Maar dat knopje hebt ik denk nog niet gevonden

WenK, vind het heel knap dat jij het wel los kan laten, dat was vast ook niet makkelijk?

**Geplaatst**: 07-10-09 15:39

Re: Leven met een ouder met Borderline, wie nog meer?

Geplaatst: 07-10-09 15:39

Is eigenlijk "vanzelf" gegaan. Ik blijf mijn neus niet stoten, het is een keer klaar voor mij...

**Geplaatst**: 07-10-09 15:55

Geplaatst: 07-10-09 15:55

Pff heftige verhalen hier zeg, en wat zijn jullie allemaal ontzettend lief voor jullie ouders. Mij pa is ook 'niet in orde' (om het maar even sociaal te zeggen..) maar dat kwam pas echt tot uiting toen mijn ouders gingen scheiden (moeders ving ontzettend veel op en kon zijn gedrag erg goed bijsturen, gelukkig voor ons maar moet ontzettend moeilijk voor haar zijn geweest) waarna pa ontplofte, hij heeft geprobeerd zo'n beetje het hele gezin te vermoorden (james bond scenes op de snelweg, mijn moeder bijna gestikt, auto's stuk gereden enzo) en was steeds maar het arme slachtoffer van die vreselijk mensen (zijnde mijn moeder en later haar nieuwe partner). Ik heb het 6 jaar gepikt (hopende dat hij weer redelijk normaal zou worden ) totdat ik het helemaal zat was en heb toen voor mezelf gekozen (niet dat dat nou zo makkelijk was maar goed) sindsdien heb ik hem niet meer gezien. Zo nu en dan belt hij, 'is de storm al over' vraagt hij dan, wat duidelijk maakt dat hij het echt fundamenteel niet snapt dus dan zeg ik meestal nee en hang snel op. Ik ben er behoorlijk doorheen (vooral dankzij ontzettend stabiele moeder, goede vriend en tof gezin) maar merk wel dat ik op sommige gebieden erg hard geworden ben (en totaal allergisch voor mensen met zelfmedelijden terwijl dat natuurlijk ook best heel nuttig kan, met mate). Maar als ik jullie verhalen lees denk ik dat ik er ontzettend genadig af ben gekomen.

Een goede vriend heeft me ooit eens gezegd dat het eerste en aller belangrijkste wat je in het leven moet te leren is van jezelf te houden. Dan pas kun je echt verder en ook van andere houden op de goede manier. Nu weet ik niet of het echt zo zwart wit is maar dat het erg belangrijk is staat voor mij vast. En dat doe ik ondertussen, zonder bang te zijn arrogant over te komen kan ik zeggen dat ik vindt dat ik een leuk mens ben. Ik heb ladingen slechte eigenschappen en ben regelmatig erg irritant maar als ik de optelsom maak vind ik dat ik de moeite waard ben, als mij pa dat niet vindt heeft hij pech gehad en niet ik.

Ik wens jullie ontzettend veel warmte en liefde toe!