Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
Ellebel schreef:Katia, ik heb dit boek ook gelezen en vond het erg interessant. Makkelijk te lezen en geen "zweverigheid". Kan het je zeker aanraden. Wat ik me dan afvraag he, hoe kan het dat de BDE's van mensen zo uniform zijn ongeacht geloofsovertuiging, leeftijd e.d.? Ik zou verwachten dat als zoiets gebeurt o.i.v. bepaalde neurotransmitters oid dat het dan per persoon verschilt hoe zoiets ervaren wordt. Net zoals dat het verschilt hoe mensen op drugs trippen en wat ze dan zien. Of dat iedereen andere dromen en nachtmerrie's hebben.
Ik ben er nog niet over uit of ik geloof dat er echt "iets" is na de dood maar mij lijkt een BDE een erg ingrijpende maar ook mooie ervaring. Hoopgevend.
)
_Rapido_ schreef:Heftige verhalen hier!
ik heb zelf zoiets meegemaakt met mijn broer, niet uittreden maar iets anders..
Een half jaar geleden lag mijn broer in coma ( hij 18 en ik was 16 ) toen zat ik elke dag een paar uur naast zijn bed.
Op een keer hoorde ik heel hard ( gewoon alsof iemand het hardop sprak ) mijn naam en het was de stem van mijn broer
maar dat kon helemaal niet want hij lag gewoon naast me en hij bewoog niet.
Ik hoorde het nog een keer en hij zei '' Marleen, ik kom terug ''
De volgende dag was die uit de coma... echt heel raar, ik snap het nu nog steeds niet, op dat moment vond ik het echt heel eng want ik dacht eigenlijk dat hij wakker was maar dat hij niks kon bewegen maar dat was niet zo..
_Rapido_ schreef:Op een keer hoorde ik heel hard ( gewoon alsof iemand het hardop sprak ) mijn naam en het was de stem van mijn broer
maar dat kon helemaal niet want hij lag gewoon naast me en hij bewoog niet.
Ik hoorde het nog een keer en hij zei '' Marleen, ik kom terug ''
De volgende dag was die uit de coma... echt heel raar, ik snap het nu nog steeds niet, op dat moment vond ik het echt heel eng want ik dacht eigenlijk dat hij wakker was maar dat hij niks kon bewegen maar dat was niet zo..

) en we hadden een lifeguard als instructeur. We hadden 2 daagjes geoefend op de kleinere golfjes en toen nam hij (en nog 3 van ons groepje) mee naar de 'big waves'. Enne, big waren ze weldegelijk. Hele muren van water kwamen op ons af. Nagoed, we waren een heel stuk in zee natuurlijk en mijn zus en ik zagen het niet zo zitten om op zo'n megagolf terug te surfen. Maarja, we moesten toch een keer terug naar het strand
en lager werden die golven echt niet. We waren een beetje aan het babbelen met ons groepje en langzaamaan dreven we richting het strand (gaat ongemerkt), dus we werden door onze instructeur weer wat verder meegenomen de zee op. Maar op dat moment kwam er een enorm hoge serie aan (mooi om te zien, maar wel heeeeel hoog). Dus wij peddelden zo hard we konden weer de zee op en de golf klapte precies onder ons door, net gehaald dus. Dus wij werden door de golf richting strand getrokken (vonden we niet erg, hoefden we die grote golven niet mee te nemen
), maar ik had te vroeg gejuicht, want precies op dat moment ging ik mee de 'tube' mee in. En dat ging zo onverwachts dat ik geen adem had gehapt. Vervolgens ging ik mee in de wasmachine, wist echt niet meer wat boven en onder was.
; een fransman in zijn beste engels: I saw you going (vergeet ik nooit meer
).
Red_Savage schreef:Héél interessant topic!
Ik heb altijd al gedacht dat er iets na de dood was, maar ben daaraan beginnen te twijfelen. Sinds een tijd ben ik eigenlijk steeds materialistischer geworden, en ben ik gaan geloven dat mensen een geloof hebben omdat ze niet willen accepteren dat er niets is na de dood. Ik stond, en sta nog steeds, kritisch tegenover religie. Want hoe zit dat dan? Er zijn zoveel verschillende geloven, wat is dan de 'goede'? Want mocht er iets na de dood zijn, alle mensen zijn toch gelijk? Maar bij welke god komen ze dan uit?
Ik zeg niet dat ik religie totale onzin vind. Integendeel! Ik weet gewoon niet wát ik moet geloven.
Waarom heb ik nooit iets gemerkt van een eventuele God? Omdat ik nooit bid? Omdat ik niet genoeg geloof?
Ik wíl heel graag iets geloven, maar ik durf gewoon niets aan te nemen. Stiekem is er toch angst dat ik een (of juist geen) leven na de dood krijg omdat ik niet aan mijn religie werk, of juist het 'verkeerde' geloof.
Ik begin ook steeds meer te neigen naar de 'de mens schiep God' kant.
Ik heb zover ik weet nog nooit tekens van 'bovenaf' gekregen. Al heb ik wel al veel meegemaakt in mijn leven.
Zijn mijn overleden dierbaren nog bij me? Of zijn ze gewoon weg? Ik weet het niet.
En het frustreert me, ik wil bewijs (hoe onmogelijk dat ook is). Als er 'iets' is, zou ik daar dan niet allang een teken van gehad moeten hebben?
Na het lezen van dit topic begin ik toch weer steeds meer te denken aan de hemel e.d.
Ik blijf het me afvragen.
