Geplaatst: 28-11-08 11:52 Klinkt heel stom, maar ik heb het nu zelf ervaren.
Ik wist op een gegeven moment gewoon niet meer wat ik moest, en heb tot slot dat geprobeerd.
Zij verwachte dat mijn lichaam niet uitzich zelf genoeg antistoffen aanmaakte, ik heb een korreltje gekregen, zodat mijn lichaam een opdonder kreeg van hej joh doe er is wat aan, dus eerst zou ik zieker worden, maar ik voel me nu al héél véél beter
Ik merkte het dezelfde avond nog
Mensen denk niet van dit zit tussen de oren, want ik ben zelf een heel nuchter iemand.
Mijn moeder heeft me er heen moeten slepen, omdat ik het eerst onzin vond, maar daar denk ik nu dus heel anders over!
Niet bij iedereen wordt dezelfde methode gebruikt, dat is per persoon verschillend
... deze week krijgen er mensen uitslagen, spannend, ik duim voor jullie! Mijn eigen uitslag op bloedonderzoek heb ik in oktober gekregen, ik was naar het ziekenhuis geweest om een dikke bult lymfeknopen in mijn hals te laten scannen. Dat moest ik een maand later een tweede keer laten doen en toen zat er bij het formulier van de huisarts een briefje met de eerste uitslag waar dit op stond: "resultaat past bij besmetting met EBV in het verleden" Daar had de ha niets over gezegd! Ook de radioloog gaf geen echt antwoord, hij vertelde alleen hoe het virus voluit heet maar niet wat het doet, dat heb ik zelf moeten opzoeken... ik schrok me een ongeluk toen bleek dat dat virus pfeiffer veroorzaakt, al was wel meteen duidelijk waarom ik steeds zo moe was. Zeker anderhalf jaar had ik tegen de ha lopen "klagen" over vermoeidheid en een bult in mijn hals, hij zei dat de moeheid psychisch was (wat gedeeltelijk misschien ook zo is) en die bult waren wat lymfeklieren die reageerden op een infectie. Jaja. Toen in augustus mijn verstandskies linksonder (de lymfenbult zit ook links) op nogal primitieve manier uit mijn mond was gewrikt was dat niet leuk maar het meeste last had ik toen van de toestand in mijn hals, de pijn was erger geworden door het gepeur in de buurt en was groter dan die in mijn mond. Toen na een paar weken de pijn niet veel minder was geworden ben ik voor de zoveelste keer naar de huisarts gegaan en hem iets duidelijker uitgelegd dat ik het allemaal een beetje beu was. Pas toen mocht ik eindelijk naar het ziekenhuis. 
Docenten hadden ook wel in de gaten dat er wat was maar kenden mij niet goed genoeg om dat zeker te weten (voor de master had ik me bij een andere universiteit ingeschreven dan waar ik in de bachelor was afgestudeerd) Momenteel werk ik 36 uur per week voor een uitzendbureau, dat is veel en vooral op donderdag en vrijdag ben ik doodop, vandaag lig ik bijvoorbeeld alweer uitgeteld in bed en daar zijn ze niet zo blij mee (ik ook niet) Heb ik dan keus? Niet echt, het enige alternatief is de bijstand en vooralsnog pieker ik daar niet over, dan maar liever moe, hoe stom dat ook mag zijn. Ik ben al bijna twee jaar altijd moe en nu ik niet meer studeer en daarnaast een bijbaan heb ben ik ten minste in het weekend en 's avonds vrij om bij te kunnen komen. Ik vind het heel moeilijk om te accepteren dat ik minder energie heb en dat ik de fut die ik heb moet leren verdelen. Momenteel rijd ik 1 keer in de week in de les en daarnaast rijd ik een paardje bij en dat kost heel veel energie. Mijn bijrijdpaard wordt momenteel elders getraind, heb haar al bijna 2 weken niet gezien en hoe naar ik dat ook vind, aan de andere kant ben ik wel heel blij dat ik meer kan rusten. Het lukt me gewoon niet om lang actief te zijn, als ik anderhalf uur uitmest dondert uiteindelijk de kruiwagen uit mijn handen omdat ik hem niet meer vast kan houden 
Als het paard weer terug is wil ik kijken of het lukt om dat soort activiteiten meer te verdelen. Ook is het even slikken dat ik na een paar uur op stal echt even thuis moet gaan zitten of zelfs slapen, als ik met de paarden bezig ben vergeet ik even de moeheid en eenmaal thuis komt die dubbel en dwars terug 
