Geplaatst ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen, maar het begon allemaal in 2007 eind december.
ik was jarig en wij doen met oud en nieuw altijd wafelsbakken, dan komt de hele buurt,familie & vriendin hartstikke gezellig.
maar omdat mijn buurvrouw ziekjes was had ze afgebeld, noujaa was niks mis mee maar vond zo sneu voor haaar dat ze er niet
bij kon zijn dat ik even op bordje wat wafels heb gebracht, maar
wat schrok ik wist niet dat ze zo ziek was.ze kon gewoon bijna niet bewegen en zag er gewoon niet uit zo wit vond echt eng, maarja gewoon weer na huis gegaan
en lekker door gefeest.
paar dagen daarna zagen we ineens de ziekenauto voor haar deur staan & dachten echt nee dit is niet goed. maar konden hun niet bereiken, dus afgewacht toen die man thuis kwam
Ze had een hersenvliesontsteking
(ik wist op dat moment niet wat het inhield en dacht dat wel over zou gaan) maar snachts was het dus thuis heel erg geworden en had mijn buurman de dokter gebeld wel 4 keer over,maar ze wouden niet komen want vonden het niet erg genoeg tot dat mijn buurvrouw dus thuis in coma is geraakt en ze ineens
met groote spoed naar het ziekenhuis moest ( toen was het ineens wel ernstig en kritiek ) ze bleef maar in coma liggen en was erg onrustig er zat geen vooruit gang in.
op de nacht van dinsdag op woensdag hadden mijn ouders het lig zien branden snachts & hadden dus al zon vermoeden dat het niet goed ging. en ja hoor sochtends kregen we telefoon dat ze na 2 hartaanvallen de 3de niet had overleeefd
toen ik dat hoorde ging ik door een hel, ( had nog nooit in mijn leven iemand verloren ) en dan nu meteen een heel belangrijk persoon van mij.
ik kwam er elke dag bijna, ze hielp me met school, ik paste op haar kleinkinderen en gingen dagjes uit en bleef daar slapen enz.
ik heb de dagen t/m de begravenis alleen maar gehuild. vond het zo vreselijk kon haar naam niet normaal uitspreken en kon nergens anders aan denken,
en was zo boos want het is de schuld van de dokters die niet wouden komen ( want dachten dat het een gewone hoofdpijn was ) als hun eerder waren gekomen had ze het misschien wel gehaald .
de dag van de begravenis was erg zwaar, heb ook niet in de kist gekeken omdat ze volgens mijn ouders er door de coma heel slecht
uit zag en niet te herkennen was, maar er stond een mooie foto op haar kist het was een mooi afscheid maar zoo zwaar en moeilijk .
daarna wist ik er ook niet mee om te gaan hoe moet ik haar verwerken (durfde niet naar haar huis toe want dan werd ik herinnerd aan alles) ik heb toen dus besloten ( niet eens expres ) om te kappen met huilen en gewoon door te gaan met leven het dus eigenlijk van mij afschuiven wat dus heel verkeerd is.
& ik kreeg de kans niet eens om het te verwerken want precies een maand later, overleed mijn Opaa
dit was zo moeilijkonvoorstelbaar zo kort achter elkaar en mijn vader was ook kapot ( het was zijn vader zijn voorbeeld ) was hele moeilijke tijd,
mijn vader heeft op de begravenis een heel mooi verhaal voorgelezen was echt onder de indruk het was ook een mooi afscheid
en precies hoe hij het had gewilt en mijn Oma was tevreden en zei er nog bij 'zo wil ik ook naar mijn laatste rustplaats gaan'
helaas was dat ook nog nodig ook & ja hoor 2 maanden later overleed mijn Oma
we konden het niet geloven zon fit mensen nog zo actief en alweer zon belangrijk persoon in ons leven weg
mijn vader was ineens zijn ouders kwijt iedereen was zijn vaste plek kwijt, niemand kon het begrijpen en Zo snel na elkaar, niet eens omdat mijn oma zoveel verdriet had, die vond het eigenlijk wel fijn nog even alleen doorprutsen. die heeft nog genoten van de laatste 2 maanden.Ook helaas 3 dagen later volgde mijn tante
het kon gewoon niet meer op het is niet voortestellen hoe dat voeltiedereeen die naast je langzaam vertrekt soms denk je echt wat doe IK hier nog wel dan. zit nu nog steeds vollop te janken als ik
dit typ. we dachten dan ook wel dat het eindelijk een keer hierbij bleef.
ondertussen heeft ook nog eens de beste vriendin ( moeder van vriendin van mij ) borstkanker en heeft al 4 operaties gehad die allemaal zijn mislukt en waar dus ook hele onzekerheid bij is. zij is haar hele leve heeft ze al allerlei ziektes enz.
me vriendin is daardoor ook gezakt en de man is der werk kwijt dus allemaal heel sneu voor hun
& nu is vorige week de vader van een vriendin overleden .
het lijkt wel een rage elke maand iemand die overlijdt, het is zoo vreselijk kan het niet in woorden uitdrukken.
maar ik heb het ook al die tijd allemaal weggedrukt en weer verder gegaan heb er dus geeen tijd voor gehad om het te verwerken
en had het druk met school en alles mijn ouders waren enorm druk, maar nu laatste 2 weken heb ik weinig te doen,
zit me te vervelen en voel me echt enorm down, verdrietig en boos. nu komt alles eruit alles komt na boven ik praat er niet over
maar merk dat ik er nu echt kapot aan ga, ben constant gespannen het paardrijden met me paardje lukt niet meer
ik kan niet slapen en ben dus ook enorm moe denk 24 uur alleen maar daar aan. ik wil dit verwerken want wil gewoon weer verder
kunnen met leven en lolmaken maar ik weet niet hoe ben zo kapot dat ik hele dagen huil en niet weet wat ik moet doen
heb het er ook nog nooit over gehad met mijn ouders maar durf het niet vind moeilijk om erover te beginnen.
ik heb 1 vriendin waarbij ik echt alles kan zeggen en dit dus ook, heb der wel eens overgepraat , maar met haar is het zo gezellig
dat ik heb van wil het gezelllig houden en wil er niet over gaan beginnen durf het ook niet, terwijl mijn vriendin er echt open voorstaat en graag naar mij wil luisteren
ik wou dit even van mij afschrijven en misschien kan iemand mij helpen ? ik merk nu pas hoe erg ik iedereeen mis en hoe kapot je er aan kan gaan.
bedankt dat ik het hier mocht neerzetten
En je hoeft echt niet naar een therapeut hoor, je huisarts kan ook naar je luisteren en evt iets meegeven als je slecht slaapt. 
