In 2006 is er bij mij een nierziekte geconstateerd, nu gebruik ik 15 medicijnen per dag om mijn nierfunctie op peil te houden. Momenteel heb ik een nierfunctie van +/- 15 % , maar die zal in de toekomst dalen als er niets gebeurd.
Omdat de artsen willen voorkomen dat ik moet gaan dialyseren ( spoelen ) zijn we vorig jaar gaan praten over een donor binnen de familie / vriendenkring. Mijn moeder en broer zijn daarvoor getest. Uiteindelijk is er in Oktober 2007 voor mijn moeder gekozen, en is zijn helemaal binnenste-buiten gekeerd om te bepalen of het verantwoord is om een nier aan mij af te staan. Na een hoop onderzoeken en spannende tijden is 11 april duidelijk geworden dat ze geschikt is als donor. De operatie zal plaatsvinden in Mei, 14 of 29 mei, we horen a.s. donderdag welke datum het wordt.
Ondanks dat het een noodzakelijke operatie is, ben ik erg bang voor alles wat er nog gaat komen. Mijn leven is sinds 2006 al niet meer hetzelfde, en ik vraag me af of het ooit weer zal worden zoals het was. En of ik kan accepteren dat het nooit meer hetzelfde wordt. Veel mensen denken dat met de operatie alles ineens opgelost is, maar helaas is dat niet het geval. Ik moet een aantal zware medicijnen gaan gebruiken, waaronder prednison, om afstoting van de nier te voorkomen. Zolang de nier erin zit moetik die blijven slikken. Ik heb hele nare ervaringen met prednison, en zie er erg tegenop om dat weer te gaan gebruiken.
Daarnaast is het ook al vrijwel zeker dat de ziekte die ik heb overslaat op de nieuwe nier, en ik over een jaar of 10 weer met hetzelfde probleem zit te kijken. Ik heb wel geleerd om niet te ver voorruit te kijken en te leven met de dag. Maar je kan er toch niet altijd omheen.
Mijn leven staat op z'n kop en ik probeer het allemaal stap voor stap over me heen te laten komen, maar soms zie ik het echt niet meer zitten.
Mijn paard gaat a.s. zaterdag uit logeren, zodat ik weet dat zij in ieder geval goed behandelt wordt als ik in het ziekenhuis lig. Ik hoop dat ik snel kan revalideren en weer kan gaan rijden over een paar maanden, want ook dat heb ik de laatste 2 jaar niet kunnen doen door de klachten.
ik zou het leuk vinden als er mensen zijn die ook dergelijke ervaringen hebben, om die met me te delen