Geplaatst Al een poosje was ik erg beroerd, misselij, duizelig etc, maar ik wijtte dat aan mijn 'warme-maaltijd-misselijkheid', al meer dan een jaar ben ik standaard misselijk en beroerd na het warme eten, dus dacht dat dit er ook mee te maken had. Heb daarvoor hier op bokt zelfs nog een topic geopend.
Mijn menstruatie is altijd onregelmatig geweest, ondanks pilgebruik, de ene keer was ik netjes 1 week ongesteld en 3 weken niet, een andere keer was ik juist 3 weken ongesteld en 1 week niet, en weer een andere keer was ik zomaar 6 - 8 weken niet ongesteld. Mijn lichaam stootte diverse pillen af, mijn menstruatiecyclus was een bende. Ik heb hiervoor een kijkoperatie gehad vorig jaar, behalve een cyste in mijn baarmoeder en de conclusie dat mijn baarmoeder te hoog en 1 eierstok te ver naar achter zat, was er geen duidelijke oorzaak voor mijn vage menstruatie'klachten'. Er was 1 pil die wel door mijn lichaam werd geaccepteerd en die gebruikte ik dan ook. Trychinon, een 3-fasepil.
Ik keek dan ook niet raar op toen ik niet ongesteld werd in mijn stopweek afgelopen keer, dat is redelijk normaal bij mij. Af en toe schoot er wel heel even een vlaag van 'zou ik zwanger zijn ?' door mijn hoofd als ik ook 'smorgens ontzettend misselijk was maar dat idee drukte ik gauw weer weg. Ik ben niet zwanger, ik gebruikte die pil toch ??
Op bokt opperde iemand bij mijn misselijkheids-topic of ik zwanger was. Dat wimpelde ik nog lachend weg, maar het bleef wel door mn hoofd spoken. Ik opperde eens tegen mn vriend dat ik misschien zwanger zou kunnen zijn omdat mn ongesteldheid uitbleef, maar ook die zag de ernst er niet zo van in :"Nee joh, jij bent wel vaker niet ongesteld, dat zal vast wel niet"
Toch begon het steeds meer aan me te knagen, ze zeggen dat vrouwen zoeits aanvoelen en dat idee kreeg ik ook steeds meer. Ik voelde aan mn lichaam dat er iets 'anders' was. Voor mijn misselijkheid bij het eten maakte ik een afspraak bij de dokter, maar toch bleef de kans op zwangerschap door mn hoofd spoken. Ik was ook steeds vaker moe en donderde regelmatig op een vrije dag in slaap op de bank. Steeds vaker had ik het vermoeden, of eigenlijk al de weet, dat ik zwanger was.
Ik kon de afspraak bij de dokter niet langer afwachten dus kon 2 weken geleden een zwangerschapstest.
De eerste ging mis, in het controlevenstertje verscheen niks, het andere venstertje gaf wel een half horizontaal blauw streepje aan. Ik riep dus al tegen mn vriend; "zie je wel, het is zo"
Maar zolang het ding het niet goed gedaan had wilde mijn vriend het niet geloven. Hij heeft dus een nieuwe gehaald, die ging wel goed. 2 knalrode streepjes verschenen in de vensters, ik was zwanger...
Het enige wat ik toen nog uit kon brengen was : "Ik zei het toch?!" en vervolgens "Ik ben zwanger...."
Dat was wel even een beste knal in mn gezicht. Ik zwanger... byebye onbezorgd leven, welkom poepluiers en lange dagen, geradbraakte nachten...
Ik heb kinderen wel ingepland in mn leven, ben gek op kinderen, maar nu nog even niet. Ik riep altijd "Over een jaar of 5, als ik groot en sterk ben"
Maar nu doet de kleine zich nu dus al aan.
En we kunnen het best redden, we hebben een leuk huurhuis met genoeg ruimte, beiden een vaste baan, zijn oud en wijs genoeg ( 23 en 27 jaar ) dus dat is het probleem niet. Maar ik had er gewoon nog totaal niet op gerekend. Ik ben een flierefluiter die doet wat ze wil en wanneer het haar uitkomt, in principe ben ik zelf ng een klein speels kind. Ik zat eigenlijk nog niet te wachten op de regelmaat en verplichtingen die een baby met zich meebrengt.
Ik moet dus nog heel erg aan het idee wennen, het is absoluut niet ongewenst, mocht dat zo overkomen, ik vind het mogen krijgen van een kindje een groot wonder. Maar ik moet het nog heel erg inpassen in mn leventje.
Ik werk 4 dagen in de week en speel met mn pony's en daar houdt in principe de inhoud van mijn leven wel mee op, maar ik vind t heerlijk zo. Over 8 maanden staat dat totaal op zn kop, ik zal minder gaan werken en de pony's kan ik ook niet elk moment heen wanneer ik dat wil. Er moet regelmaat komen, ik moet oppas vinden, ik moet plannen.
Mijn vriend is alleen maar blij en loopt al 2 weken met een smile van oor tot oor. Hij zit continu aan mijn buik ( die nu al groeit!!) en praat tegen Humpie ( zo hebben we het erwtje nu maar even genoemd )
Hij leeft op een grote roze wolk terwijl ik mn simpele leventje zie omslaan.
Het ene moment vind ik het heel leuk, een ander moment jank ik alles bij elkaar. Dat hoort natuurlijk ook bij het zwanger zijn, van die emo-buien, maar ik had er gewoon nog niet op gerekend dus mijn emo-buien zijn puur en alleen gebaseerd op het 'nu nog niet alsjeblieft' idee.
Gelijk voel ik me op zo'n moment schuldig tegenover het kleintje dat in mn buik groeit.
Wat we wel erg fijn vinden is dat mn schoonmoeder het nog mee maakt. Ze is ongeneeslijk ziek en de vraag is hoelang ze hier nog zal zijn. Maar de geboorte van haar kleinkind zal ze naar alle waarschijnijkheid nog wel meemaken.
Mijn moeder en mn schoonouders weten ervan en die reageerder erg enthousiast. Gelijk kwamen er allerlei baby-verhalen en toen had ik helemaal zoiets van : "Ho even, even rustig aan"
Dat heb ik ook gelijk gezegd, het is goed bedoeld, maar ik moet er zelf langzaam aan wennen, meteen een bult informatie en cadeau's zit ik al helemaal niet op te wachten. Ze begrepen het wel.
Een aantal famillieleden en hele goede vrienden weten ervan, ik moest het toch kwijt, verder hou ik me nog even stil erover.
Ik zit nu waarschijnlijk op zo'n 8 - 10 weken zwangerschap ( betekend dat ik ergens in Augustus uitgerekend zal zijn ), een gevaarlijke periode dus nog i.v.m kans op miskraam. Vandaar ook dat nog niet Jan en Alleman in mijn omgeving het hoeft te weten, eerst die 3 maanden maar overbruggen. Over een dikke week heb ik mijn 1e echo om te bepalen hoe lang ik echt zwanger ben. Omdat ik er niet mee bezig was en mijn menstruatie zo ontzettend onregelmatig was, heb ik nooit bijgehouden wanneer ik voor het laatst ongesteld was dus dat moet worden opgemeten. Ik hoop dat als ik de echo zie ik me er beter bij voel, dat het dan een bevestiging is dat er echt wat groeit... Ik weet nu nog niks, behalve dat ik wat voel en dat ik in boeken en op internet wel lees hoe het er ongeveer uitziet. Ik wil graag weten hoe het bij mij, dat er echt een kleine Humpie zit. Dan heb ik al veel meer een moeder-gevoel denk ik.
Het is een heel lang verhaal geworden maar ik moest het gewoon even kwijt. Ik ben ontzettend blij dat ik al de kans heb om eem kindje te mogen krijgen, want dat was gezien de plaatsing van mijn baarmoeder en mijn vreemde cyclus ook maar de vraag. Alleen het is wel even een shock voor me.
En graag zou ik ervaringen horen van mensen die ook ongepland zwanger zijn geworden. Hoe gingen jullie er mee om ? Sprongen jullie gelijk een gat in de lucht of was het ook even wennen ? Ging het langzaamaan beter, of juist slechter ? Hoe heb je het ingepast in je leven wat nog niet op een kindje berekend was ?
Etc etc ??
Ohja, nog even een noot voor een aantal mensen die mij in het echt kennen en dit nog niet wisten; Hou hier in de buurt je graag nog even stil, gezien mijn werk heb ik er geen zin in dat allerlei mensen het straks al weten en er klanten bij mij aan de kassa komen om er over te babbelen. Hier op de dorpjes is het 'ons kent ons' en op mn werk al helemaal, u weet hoe dat gaat.
Dus als je dit leest, denk er het jouwe over, maar ik zou het respecteren als je het nog even voor je hield voor het grote roddelpubliek
Alvast bedankt 
!!!!!
Mn vriend en ik zaten continu tegen elkaar : "Och kijk die dan, oh die is lief, moet je die eens zien, och dat jurkje!!" 
