Geplaatst ik zet dit hier neer, omdat ik het allemaal even van me af wil schrijven.
gister leek alles nog zo normaal, niks aan de hand.. Mijn vader vroeg me wat ik graag wilde eten,
ik zei spaghetti, En hij ging de deur uit en riep nog "ik ben over 10 minuten terug"..
Maar hij komt nooit meer terug..
Een half uurtje later werd ik gebeld, dat was om half 7; Hallo bent u familie van meneer Haitsma,
Ja zei ik, hij vroeg hoe oud ik was, dus ik zei 15, hij wilde mijn moeder spreken maar ik dacht dat ze niet thuis was. Dus toen zei hij tegen mij ik ben van het ziekenhuis, en je vader heeft een aanval gehad. Dus ik vroeg nog epelepsie? (want dat had hij en hij had al anderhalf jaar geen aanval gehad)
Nee een hartaanval,we zijn hem nu aan het reanimeren zei de dokter.. Ik riep mijn moeder, en ze was dus wel thuis.
Mijn moeder en een vriend zijn meteen naar het ziekenhuis gereden.
En ik had maar 2 vriendinnen gebeld, waarmee ik heb zitten wachten op de uitslag..
Het duurde zo lang.. anderhalf uur hadden we niks gehoord. tot mijn moeder belde met de boodschap, we komen nu naar huis..en toen hing ze op.
eigenlijk wist ik het toen al, maar durfde het nog niet te geloven.
ze kwamen binnen; papa is in het ziekenhuis overleden.
ik hoorde mijn broertje van 12 hartverscheurend huilen, en ik zelf verslapte helemaal.
mijn zus van 16 keek alleen maar, heel starend stil, voor zich uit.
ze wilde ook niet mee naar het ziekenhuis, om hem te zien.
dus ik ben met mijn moeder en mijn broertje erheen gegaan, daar lag hij mijn grote, sterke, lieve,stoere papa, hij had dit gewoon niet verdiend.
Vandaag moet mijn moeder alles regelen, en ik ga denk ik maar gewoon naar vriendinnen, ik wil niet tussen allemaal mensen zitten, die me zielig aan kijken.
Dan voel ik me alleen nog maar beroerder..
rust zacht lieve papa
