Bokt.nl

hiltje1973 schreef:

Laetitia,

Ik lees in je verhaal een groot schuldgevoel.....en ook gedachten die niet reeel zijn (wat een kenmerk is van overspannen zijn.........)

Je voelt je schuldig naar je werk: een klein bedrijf en het is al zo druk en je kost alleen maar geld en daarom durf je je niet ziek te melden want je bent bang dat ze je waardeloos vinden en dan heb je gefaald....

Maar vraag je zelf af of dat echt reeel is......en kun je het niet van een andere kant bekijken? Elke werkgever loopt het risico dat een werknemer ziek wordt en daar kunnen ze zich tegen verzekeren en het is gewoon een bekend ondernemersrisico. Je kunt je ook afvragen of ze echt wat aan je hebben als jij daar ziek en overspannen en huilend rondloopt of dat ze er meer aan hebben dat jij een tijdje thuis blijft en goed opknapt zodat je straks tenminste weer echt goed kunt werken..... Een werkgever is er ook echt niet mee gebaat dat de werknemers huilend hun werk doen.......

En denk je echt dat ze dan vinden dat je gefaald hebt en waardeloos bent (of vind je dat misschien stiekem van je zelf???)

Kan het niet zo zijn dat ze het vervelend vinden als je ziek bent en niet komt werken omdat dat natuurlijk lastig is, maar dat ze het vooral ook heel vervelend vinden voor jou omdat ze je een leuke meid en een goede werknemer vinden en dat ze daarom hopen dat je er weer goed bovenkomt?

Ik vermoed dat je diep in je hart zelf vindt dat je faalt en waardeloos bent en dat je het jezelf kwalijk neemt dat je de controle kwijt raakt, jezelf niet bent en uitvalt tegen de paarden ( je vraagt je zelfs af wat de paarden van je denken en voelt je schuldig als zij nukkig zijn............)

En ik vermoed ook dat je allerlei rampscenarios in je hoofd hebt en eindeloos loopt te malen en te piekeren (straks vinden ze me waardeloos op mijn werk, misschien raak ik mijn baan wel kwijt en hoe moet het dan met mijn paard en misschien dat mijn paard nu wel niet goed herstelt van zijn blessure doordat ik er geen 100% energie in kan stoppen en misschien komt het ook wel nooit meer goed en als ik zo slecht blijf slapen en gespannen blijf wordt het alleen maar veel erger en dat mag niet gebeuren want ik moet in januari beter zijn want dan heeft mijn baas mij nodig en wordt het pas echt druk terwijl ik vind dat het nu al zo druk is etc etc......)

Heb ik gelijk?

Een belangrijk onderdeel van een hele effectieve vorm van therapie is dat je eens heel goed gaat letten op dit soort (ziekmakende) gedachten......Vraag je therapeut om je dat uit te leggen....... Als je aan het malen en aan het piekeren bent kun je exact opschrijven wat je allemaal denkt..... je staat verbaast hoe ver die gedachten gaan.......

Vervolgens moet je je afvragen of die gedachten wel waar zijn.......

Bijvoorbeeld:
Is het reeel dat mensen mij waardeloos vinden als ik overspannen bent? Is iemand die overspannen is echt waardeloos? Wat zou ik zelf vinden van een meisje die het zelfde meemaakt als ik nu? Zou ik diegene waardeloos vinden? En zelfs als er mensen zijn die overspannen zijn 'zwak' vinden, zijn dat dan mensen die het zelf hebben meegemaakt of roepen ze maar wat, zijn dat leuke mensen, of kan hun mening mij misschien wel niet schelen. Ik weet toch zelf best dat ik mij niet aanstel maar juist alleen maar loop te vechten om het vol te houden??? Eigenlijk ben ik dus helemaal niet waardeloos en heb ik niet gefaald maar ben ik ook maar een mens en doe ik juist ontzettend mijn best en loop ik nu heel hard te knokken.... dus zou ik lief en aardig tegen mij zelf moeten zijn en juist trots op wat ik allemaal nog doe terwijl ik zo slecht voel.

Op die manier leer je je eigen gedachten onder controle te krijgen en verval je steeds minder in van die gekmakende pieker en maalstromen. Vervolgens neemt daardoor ook langzaam je spanning af en kun je uit de vicieuze circel komen......

Als je hier iets aan hebt, heb ik nog wel wat tips voor je die echt kunnen helpen (maar eigenlijk moet je therapeut die ook met je bespreken)