Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-07-07 21:51

14 jaar en een burn-out, hoe?

Geplaatst door de TopicStarter : 22-07-07 21:51

Hallo,

Het is vastgesteld dat ik een burn-out heb, door psychologen, op 14-jarige leeftijd.
Ik draag een zogenaamd masker, van buiten lach ik maar van binnen huil ik.
Het begon januari, 2006.
Mijn moeder scheen een burn-out te hebben dus werd opgenomen in het ziekenhuis.
In het ziekenhuis verslechterde haar situatie en moest ze langer blijven.
Inmiddels lag ze er al 6 weken, ze zou de week daarop naar huis mogen! Jippie!!
Iedereen helemaal blij. Die week daarop had ze een zelfmoord-poging gedaan doormiddel van een overdosis pillen. Dus ze moest wéer in het ziekenhuis blijven.
Uiteindelijk heeft ze er 14 weken gelegen..
Wij 14 weken lang, elke avond op de fiets naar het ziekenhuis. Dit moest op de fiets omdat, op een avond toen we met de auto van het ziekenhuis afkwamen hield de politie ons aan. Vroeg naar de papieren etc. maar toen bleek de auto helemaal niet verzekerd te zijn! Dus werd de auto in beslag genomen..
Finacieel hebben wij het ook nog eens heel moeilijk, toen mijn moeder in het ziekenhuis lag zijn we ook nog een keer van de stroom afgeweest...
Toen mijn moeder weer thuis was, kwam er een keer vreselijke ruzie thuis.
Toen is mijn moeder weggelopen omdat, ik het niet vertrouwde ben ik haar achteraan gegaan maar, ik kan totaal niet tegen ruzie en loop dan ook altijd weg, dus ik was ook mega overstuur.
Ik vond haar in het parkje achter ons huis. Ze wou naar huis en ik moest mee. Het regende en was 11 uur s'avonds. Maar ik wou niet mee want, er was immers ruzie!
Er werd nu trouwens niet meer gesproken van een burn-out maar van depressie.
Maargoed. ik wou niet mee met mijn moeder naar huis, dus ik zei dat ik niet wou!
Mijn moeder begon tegen me te schreeuwen dat als ik nu niet mee kwam dat ze naar de snelweg zou gaan en zich voor een auto zou gooien.
Toen flipte ik, ik heb toen gegilt hoe ík me voel, hoe ik tegen het leven aankijk. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat ik ongelukkig ben op deze manier en dat ik niet weet hoe ik ermee moet omgaan.
Het leek wel of er een knop bij mijn moeder werdt omgedraait ofzo, maar sinds die tijd vraagt ze me altijd of ik wel goed in mijn vel zit.
Toen heeft ze nog een keer 10 dagen in het ziekenhuis gelegen maar dat was ter opservatie.
Daarna kregen we het slechte nieuw te horen dat de nieren van mijn oma, mijn moeders moeder, nog maar voor 16% werkten en elk moment kunnen uitvallen.
Een maand later werkten ze nog maar voor 10% en mijn moeder zakte steeds dieper in de put.
En nu zijn we nog steeds hier. Zodra mijn oma komt te overlijden weet ik vrijwel bijna zeker dat mijn moeder er niet goed vanaf gaat komen. En als mijn moeder gaat, wil ik met haar mee! Maar dat kan ik niet, ik wil niet egoïstisch overkomen want, zo ben ik totaal niet. Maar toch weet ik niet wat ik ga doen als zij het doet. Nu, op dit moment ligt ze extreem veel op bed en maakt zichzelf helemaal lichamelijk kapot. Overal open wonden etc.
Ik weet niet hoe ik ermee moet omgaan en heb raad nodig.
Maar er is één ding wat ik niet wil! En wat de psychologen me trouwens afraden, opgenomen worden in het ziekenhuis.
Het word me afgeraden omdat, ze bang zijn dat het ook mijn situatie zou verslechteren, de psychologen hebben een grote fout gemaakt bij mijn moeder, door haar verleden omhoog te halen. Maar ik ben 14 en heb nog een heel leven voor me.
Ik weet niet of het hier hoort, maar ik wou het gewoon even van me af-typen.
Sorry als het hier verkeerd staat..

Liefs aardbeitje_