Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-02-07 22:24

depressief, en mijn leven

Geplaatst door de TopicStarter : 06-02-07 22:24

Depressief

Ik wil mijn verhaal hier voorleggen omdat ik hoop dat jullie je in mijn verhaal herkennen. Dat jullie mij misschien zouden kunnen steunen of dingen weten die ik zou moeten doen.

Ik ben een meisje van net 15, en ik ben eigenlijk al mijn hele jeugd depressief.

Het begon allemaal toen ik een meisje van rond de 8 jaar oud was. Ik kreeg last van woede aanvallen. Ik werd driftig, en ging door het lint. Soms schreeuwde ik uren, gooide ik met deuren. En als ik heel kwaad was sloeg ik zelfs mensen. Ik stampte op de trap. En wat jullie waarschijnlijk denken, ieder meisje van 8 doet dat toch wel eens. Maar bij mij ging het veel verder. Ik schreeuwde tot ik een week lang schor was en niet kon praten. Ik was ook niet meer toerekeningsvatbaar, en kon niet meer normaal denken. Tot er op een goed moment iets in mij brak en ik alleen maar kon huilen en me schuldig voelde. Ik heb ritalin gehad, en nog andere medicijnen. Omdat mijn moeder radeloos was en mij wilde ‘beschermen’. Op aanraadde van de huisarts zijn we naar een kinderpsycholoog gegaan, zij heeft mij onderzocht en getest. Hieruit kwam dat een heel uitslag, in ieder geval kwam het erop neer. Dat ik me vaak focuste op een ding en de rest achterwege liet. De rest vergat ik gewoon, en ik hielt me zo erg vast aan dat ene ding, dat ik er alleen nog maar negatief naar kon kijken. Ik had overigens wel een ver ontwikkelt taalgebruik voor mijn leeftijd.

Helaas is de therapie nooit doorgezet omdat we gingen verhuizen. En daarna leek het eigenlijk een stuk beter met mij te gaan, en dat is eigenlijk ook wel gebleven tot ik naar de middelbare school ging. Tot die tijd was ik altijd gewoon zoals de andere. Soms driftig, maar niet meer dat extreme. Toen ik de middelbare school kwam, het had echt impact op mij. Ik kon het niet meer relativeren. Er gebeurde teveel, en ik kon niet met gebeurtenissen omgaan. Daarnaast heb ik een tweelingzusje die bij mij in de klas zat. En zij leek eigenlijk altijd beter, knapper. Slimmer, aardiger. En daar kon ik niet tegenop, ik werd onzeker. Kreeg een minderwaardigheidscomplex , en thuis ging het mis. De situatie werd ondragelijk en ik sloot mezelf alleen nog maar op in mijn kamer. Ik had ruzie met iedereen, en ze maakte voor mij het leven onmogelijk. Terwijl het op school ook al moeilijk was, omdat ik me altijd buitengesloten voelde. Ik was eigenlijk ‘depressief’. Ik vind dat ik dat wel zo kan noemen. Ik dacht vaak aan zelfmoord, en ik schreeuwde ook altijd dat ik dood wilde. Ik zag het ook allemaal niet meer zitten. Ik had nog maar weinig vrienden. En buiten school had ik geen sociaal leven meer.

Op mijn 13e ben ik met mijn moeder naar ene psycholoog gegaan. Omdat het zo gewoon niet meer door kon, toen ik in de 2e klas kwam. Werd het eigenlijk niets beter, en ik werd steeds depressiever. Ik ging overigens altijd wel naar school, deed mijn dagelijkse dingen. Mijn leven ging door ik ook, daarnaast had ik mijn ‘problemen’. Ik was wel altijd ziek, duizelig kwakkelig. En daarnaast was ik brood mager, ik leek net een skelet. Mijn boosheid frustraties en verdriet aten me van binnen gewoon leeg. Ik heb een jaar bij deze psycholoog gelopen. Hij hielp me wel bij dingen die gebeurde, hoe ik ergens mee moest omgaan. Maar hij had geen plan voor de toekomst. Of het ooit beter zou worden. Op een goed moment heeft hij gezegd dat ik moest accepteren dat ik me rot zou voelen. Dat hoorde gewoon bij mij.

Ik ben overigens met een open verhemelte geboren. Daar heb ik een aantal operaties voor gehad die voor mij heel veel impact hebben gehad. Daarnaast heb ik 3 jaar geleden een ongeluk gehad met mijn paard waardoor ik mijn milt heb gescheurd. Ik denk dat dit een van de oorzaken is van wat ik niet kan verwerken. Want ik ben nog altijd onzeker over het vreselijke litteken. En dat is iets waarmee ik nog elke dag geconfronteerd word.
Ik zie mijn vader al 2 ½ jaar niet meer. Het contact met hem is altijd moeilijk geweest. En sinds mijn stiefmoeder ineens er was. Is het eigenlijk alleen maar slechter geworden. Ze maakte het voor ons allemaal onmogelijk. En na een half jaar heeft ze ons de deur uit weten te krijgen. Mijn broers pas sinds een half jaar. En de familie ook zo’n tijd. Inmiddels ziet hij ons allemaal niet meer. Inclusief de familie. Hij is zelfs nu zo ver dat hij een DNA test van ons wil, omdat wij zogenaamd zijn kinderen niet zouden zijn.

Sinds enkele maanden loop ik bij het GGZ, dit heeft allemaal heel lang geduurd. Ik heb eerst een intekengesprek gehad. Daarna een onderzoek van de psychiater, daaruit is gekomen dat ik lichtelijk autistisch ben, en een ontwikkelingsstoornis heb. Dat uit zich in dat ik grote gebeurtenissen niet kan volgen. Als er bijvoorbeeld een bus is met heel veel mensen, kan ik een ding in me opnemen. De rest valt weg of zie ik niet meer. Dit kan voor mij een heel frustrerend effect hebben. daarnaast zijn er bepaalde dingen in mijn leven gebeurd die ik niet verwerken kan. En waar ik steeds tegen aan loop. Ik loop nu bij een psycholoog en een psychiater.

Op dit moment gaat het eigenlijk echt hééél erg slecht met me, slechter dan ooit. Ik slik nu risperdal, het begon met weinig. En het is verhoogd. Daarna ben ik weer omlaag gegaan omdat het goed met me leek te gaan, maar ik heb nu ineens een ontzettende achteruitgang gehad dat ik waarschijnlijk nog meer medicijnen moet dan dat ik had. Ik ben heel erg depressief, zie het leven niet meer zitten. Heb dagen dat ik mijn bed niet meer uit kan komen. Ik huil heel veel, ben tot niets in staat. Ik heb ook last van heel erg moe zijn. Dan kan ik mijn bed niet meer uit komen of ben ik te moe om iets te doen. Ik ben inmiddels van niveau gezakt omdat ik het niet meer kon bolwerken, wat ik overigens niet kan accepteren. Daarnaast ga ik nog maar weinig naar school omdat ik het gewoon niet kan aan kan. Aankomende dinsdag heb ik een gesprek met mijn psycholoog én psychiater, om te kijken wat er moet gaan gebeuren. Want als ik een gevaar voor mezelf vorm, waar het steeds meer op lijkt. Want ik heb vaak drang om mezelf pijn te doen, om bloed te zien. En constante gedachtes aan zelfmoord, en dan zie ik beelden voor me.

Dit was zo’n beetje mijn verhaal. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden, en of jullie ene oplossing weten. want ik ben inmiddels wanhopig en radeloos. want ik wil zo graag weer 'beter' worden. en weer gelukkig zijn, want ik weet niet hoe lang ik dit nog vol houd.