Geplaatst Hier het verhaal:
Vorig jaar besloten mijn ex en ik uit elkaar te gaan, onze relatie was doodgebloed en in die 6 jaar samen waren we behoorlijk uit elkaar gegroeid, ik vond een leuk appartementje en ben daar zonder al te veel problemen in getrokken.
Na een maand of 2 ging ik met een vriendin stappen toen ik een man ontmoete, een aardig man, en hij kon lekker babbelen.
Hij vroeg of ik met hem mee ging naar een andere kroeg in een andere stad, dat deed ik, en het was nog steeds gezellig.
Voor de volgende dag spraken we weer af, ik zei hem wel dat hij niet te veel van mij moest verwachten want ik kwam net uit een relatie en had wat tijd voor mezelf nodig.
Maar toch ging het maar door, we spraken steeds af, en hij begon me te claimen.
Hij: Kom je bij me eten?
Ik: Nee, vanavond niet, ik blijf lekker thuis.
Hij: Je moet toch eten? kom op dat is toch gezellig?
Ik: Hmmm, ok...
Hij begon na 2 weken al aan mij te vragen of ik met hem op vakantie wilde, ik vertelde dat ik dat echt nog te vroeg vond, maar hij bleef aandringen.
Na een ruzie te hebben gehad wat min of meer mijn schuld was zei ik dat ik wel met hem op vakantie zou gaan om het goed te maken....
Lekker dom ik weet het maar ik ben vaak impulsief, heel vervelend, ook voor jezelf.
Van het een kwam steeds weer het ander en terwijl ik steeds sterke twijfels had bleef ik maar het spelletje doorgaan, misschien was het ook een soort vluchten, vluchten van mijn vorige relatie, me meteen weer storten in iets anders.
Dat heb ik gedaan, en om (nu al) een lang verhaal kort te maken: Ik heb mijn heerlijke appartementje opgezegd (ook weer met twijfel en pijn in me hart
) en we wonen nu samen, en het is afschuwlijk.Ik zit in een situatie waar ik helemaal niet wil zitten, het huis is gehuurd, voor een jaar, aan dat kontrakt zit ik vast.
Ik voel me super ellendig, ben steeds maar moe en heb nergens meer zin in, ik ga met tegenzin naar huis, irriteer me aan die man en ben continue maar bezig om het toneelstukje te blijven spelen met hier en daar een uitglijder.
Ik heb het er met hem over gehad, gezegd dat ik het toch niet zo leuk vind allemaal, maar word hij boos, gaat hij zwijgen en daar kan ik niet tegen en dan maak ik het maar weer goed, want we moeten nog zolang in dat huis blijven en dan speel ik liever een leuk toneelstukje dan dat ik nog een paar maanden met ruzie, zwijgen en wie weet wel erger moet leven...
Ik zit echt weer in een benarde situatie, zoals ik vaak in mijn leven zit, en nu weet ik niet meer, soms denk ik wel ik maak er een eind aan dan ben ik overal vanaf, dat doe ik natuurlijk niet maar om aan te geven hoe rottig ik me voel.
Heeft iemand tips??
) dan heen?
