Geplaatst 
Maar ik ben nu alles al zo lang aan het opkroppen, nú moet het er even uit.
Twee jaar terug heb ik erg last gekregen van mijn darmen en we wisten maar niet wat het was. Twee keer zijn we naar de dokter geweest en elke keer wist hij niet wat mij nou mankeerde.
Een jaar later bleek het dus PDS te zijn, helemaal niet iets waar je dood aan kunt gaan of waar je iets aan kunt doen. Máár een heel vervelend iets, dat wel.
Opzich kon ik er toen wel mee leven, misschien omdat ik toen in die tijd ook veel problemen thuis had, waardoor ik die pijn niet zag?
In het jaar waarin we kwamen te weten wat het was, was ik gelukkig wel uit die problemen en ging (naar mijn idee) alles heel goed! Ik had een vriend en een paar goede vrienden, dat was genoeg voor mij.
Nu is het nieuwe schooljaar al 3 weken terug begonnen en mijn hele leven is anders. Ik heb geen vriend meer, hem spreek ik helemaal niet meer. Ik spreek veel mensen, maar niet mijn oude vrienden. Ik doe maar wat.
Ik loop de hele dag met buikpijn rond, ik zit 's morgens bijna te janken wanneer ik moet eten, alles doet zo'n pijn. Ik kan soms alleen maar zitten, want anders doet het zeer.
Ik heb school op ma t/m vr, op vrijdagavond moet ik werken, op zaterdag ook de hele dag en op zondag heb ik niets. En op zondag ben ik dood en dood op. Ik zit nu al weer bijna met mn ogen dicht.
Doordeweeks ga ik telkens eerder naar bed, omdat ik het niet volhoud. Soms moet ik 's middags zelfs gaan slapen, anders kom ik die dag erna mn bed niet uit.
Elke maandag moet ik op de vraag: 'wat heb je in het weekend gedaan?', antwoorden; 'gewerkt'. En dan is het; 'meer niet?' Hóe moet ik nou uitleggen dat ik op mijn 15e al niet meer dan dat kan?
Het is weer een lang verhaal geworden, met geen enkele duidelijkheid.
Zijn er misschien mensen die tips hebben om het toch allemaal vol te houden?
Of gewoon een woord van steun...
Misschien zijn er mensen met hetzelfde?
Wat lang zeg, sterkte er mee! 
maar iig heel veel sterkte!!! 
