Citaat:
Nog even in het algemeen, het meest frusterende van iets mankeren aan je rug, is het onbegrip dat mensen hiervoor hebben, als je nou met een arm, been ofzo n het gips zit is er veel meer begrip voor. Ik ben in ieder geval tegen heel veel begrip aangelopen, mijn werkgever zei zelfs je mankeert niets, je stelt je aan.....
Juist en dat is de reden dat ik me nog niet ziek heb gemeld.
De stress en het onbegrip dat ik de vorige keer had heeft er kennelijk nog dieper ingehakt dan ik dacht. Ik werkte toen al 4 jaar bijdezelfde baas en het enige wat hij zei was "GDV je hebt ook altijd wat". Mijn collega's toen hebben al die maanden (stuk of 8 a 9) NIKS van zich laten horen.
En als ze me dan zagen gingen ze dat aan de baas vertellen die mij dan weer belde. Nee, het kwam niet in ze op om me dan even aan te spreken en te vragen hoe het ging.
Toen ik op een brancardje binnen werd gebracht in het ZH kreeg ik te horen dat ze niet wisten wat ze met me aan moesten.
Toen ik daar lag scheen die dezelfde man gezegd te hebben 'dat ie uitgedoktert was met me of iets in die trant. Ik ben dat vergeten(teveel pillen ) maar mijn pa heeft het er nog wel eens over die ging erachter aan namelijk .
Gelukkig kon ik later wel met hem praten maar je eerste indruk is al fout.
Tijdens de revalidatie training van het UWV melde ik nadat ik weer even had gewerkt er toch weer iets niet lekker zat en ik last had: Ja daar moest ik maar mee leren leven want iedereen heeft dat wel. Toen werd het me ook even te veel..heb even zitten janken op de plee...had even geen zin in die 'goed bedoelde' adviezen en die zogenaamde mensen die met je 'meeleven en het beste voor je willen'
Waar is die kots smile
Ik heb gelukkig wel een hele goede huisarts.